บทที่ 148 : อยากตายก็เข้ามา (2)
เพียงปราดเดียวไป๋หยานก็มองความคิดของไป๋เฉิงเซียงได้อย่างทะลุปรุโปร่ง รอยยิ้มเยาะปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของนาง ” ข้าว่า ท่านคงใช้ข้าเป็นสะพานสร้างความสัมพันธ์กับหอบุปผาไม่ได้หรอก เพราะตัวตนของข้าในหอบุปผานั้นธรรมดามาก ๆ อีอี้ ไปกันเถอะ”
“ช้าก่อน !” ครั้นเห็นไป๋หยานกําลังจะจากไป ไป๋เฉิงเซียงก็รีบเรียกนางไว้ พลางกล่าวว่า “หยานเอ๋อ พ่อรู้ว่า ที่ผ่านมาพ่อทําผิดกับเจ้าไว้มาก เจ้าจะอภัยให้พ่อได้หรือไม่ ?”
ไป๋หยานมองชายวัยกลางคนผู้ซึ่งยืนอยู่หน้าประตู ด้วยสายตาสงบ ราวกับกําลังมองคนแปลกหน้า
“ข้าเข้าใจแล้ว ทว่าอย่ามาพบข้าอีกหากไม่มีธุระใด”
“ข้า…” สีหน้าของไป๋เฉิงเซียงแลดูกระวนกระวายเล็กน้อย ” ข้ามีบางเรื่องอยากขอเจ้า ! หยานเอ๋อ จื่อเอ้ออย่างไรเสียก็เป็นน้องของเจ้า ยามนี้ตี้คงรักเจ้ามาก เจ้าช่วยขอร้องให้เขาปล่อยตัวจื่อเอ๋อจะได้หรือไม่ ?”
ไป๋หยานยิ้ม รอยยิ้มของนางงดงามอย่างยิ่ง ทว่าแววตาของนางกลับเต็มไปด้วยความเย็นชา
น้องสาวกระนั้นรึ ? น้องสาวที่คิดถึงข้ายามที่นางต้องการความช่วยเหลือ ทว่าเวลาข้าหิวโหย นางเคยให้ข้าวข้าสักชามหรือไม่ ?”
“ข้ายังจําสิ่งที่หยูหรงเคยกล่าวกับข้าได้ในตอนนั้น นางบอกว่าข้าไม่เคยให้การช่วยเหลือหรือให้การสนับสนุนบ้านสกุลไป๋เลย เช่นนั้นเหตุใดข้าจึงต้องมากินมาดื่มอยู่ในบ้านสกุลไป๋ ? อาหารแต่ละมื้อเอาไปเลี้ยงสุนัขเสียยังดีกว่า !”
“เช่นนั้นเซียวเอ๋อกับข้าจึงได้กินข้าวแค่วันละครึ่งชาม จําได้ว่าครั้งหนึ่งข้าหิวมาก ข้าจึงคิดจะไปแจ้งท่าน แต่ดูสิท่านทําเช่นไรกับข้า ? ท่านตะโกนไล่ทุบตีข้าออกจากห้องตํารา !”
ถึงตอนนี้ชายผู้นี้ยังกล้าพูดถึงความสัมพันธ์ในครอบครัวกับนางอีกกระนั้นรึ ? จะมีอะไรดีเท่านี้อีก ?
ไป๋เฉิงเซียงนิ่งอึ้ง เขารู้สึกผิด “หยานเอ๋อ พ่อ เสียใจ แต่จื่อเอ๋อยังไร้เดียวสา เจ้าปล่อยนางไปเถอะ”
“ในเมื่อท่านก็รู้ว่าท่านทําผิดกับข้า เช่นนั้นเหตุใดท่านยังขอให้ข้าอ้อนวอนอ๋องคังเพื่อท่านอีกล่ะ ท่านก็รู้ว่าการแอบอ้างเป็นคนในราชสกุลนั้นโทษถึงประหารชีวิต การที่อ๋องคังไม่ประหาร นางก็นับว่ามีเมตตาแล้ว ตอนนี้นางก็เพียงแค่ต้องอดทนรับความทรมาน อีกไม่นานนางก็ถูกปล่อยตัวเอง”
“หยานเอ๋อ” แววตาของไป๋เฉิงเซียงเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ” จ่อเอ่อ จะทนความเจ็บปวดเช่นนั้นได้อย่างไร ในเมื่อนางยังเด็กมากทั้งยังถูกประคบประหงมมาตลอด หากเจ้าเอ่ยปาก อ้องดังย่อมจะทําตามที่เจ้าขอเป็นแน่”
“ถึงแม้ว่าข้ากับหยูหรงจะเคยทําผิดต่อเจ้า หากแต่จื่อเอ๋อก็เป็นน้องสาวของเจ้า นางยังไร้เดียงสา…ข้าหวังว่าเจ้าจะยกโทษให้นาง”
บุตรสาวของเขาอ่อนเยาว์จะทนทุกข์ทรมานเช่นนั้นได้เยี่ยงไร ? อย่างไรเสียเขาก็ต้องช่วยนางให้ได้
ริมฝีปากของไป๋หยานยกโค้ง นางยิ้มเยาะ “แล้วเกี่ยวอะไรกับข้าเล่า ?”
นอกจากนี้ นางมาที่นี่ก็เพื่อล้มล้างตระกูลไป๋ ! เมื่อนางทําการสําเร็จ ก็ถึงเวลาที่บ้านสกุลไป๋ต้องตาย !
“ไป๋หยาน เจ้า“
“ไปซะ !”
คําว่า “ไปซะ” ดังก้องกังวานในหัวใจของไป๋เฉิงเซียง กระทั่งหัวใจของเขาสั่นสะท้าน เขาเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่งดงามเป็นเอกลักษณ์นั่นอย่างไม่เชื่อหู ทั้งเต็มไปด้วยความตื่นตกใจ
“นางบอกให้เจ้าไปซะ เจ้าไม่ได้ยินกระนั้นหรือ ?” ฉู่อีอี้ลดสายตาลงมองไป๋เฉิงเซียงอย่างเหยียดหยัน “ข้าไม่เคยเห็นบิดาเฮงซวยเช่นนี้มาก่อนเลย ! เลิกเป็นบุตรสาวของเขาเถอะ ไป๋หยาน อย่างไรเสียท่านพ่อของข้าก็ชอบเจ้ามาก เจ้าก็มาเป็นบุตรสาวของพ่อข้าแทนก็แล้วกัน !”
กล่าวถึงเรื่องนี้แล้วฉู่อีอี้ก็รู้สึกผิด
นางเป็นบุตรสาวแท้ ๆ ของบิดา ทว่าบิดาของนางมักจะชื่นชมไป๋หยานมากกว่า ทั้งยังบอกอีกว่าจะไม่มอบเกาะศักดิ์สิทธิ์ให้นาง แต่จะให้ไป๋หยานดูแลแทน
อย่างไรก็ตาม เพราะเป็นไป๋หยาน นางก็เลยไม่อิจฉา
ไป๋เฉิงเซียงไม่พอใจถ้อยคําหยาบคายของไป๋หยาน แล้วตอนนี้เขายังได้ยินถ้อยคําของฉู่อีอี้อีก สีหน้าของเขาแลดูเคร่งขรึมขึ้นทันที “แล้วเจ้าเป็นใคร ? ข้าพูดกับบุตรสาวของข้า เกี่ยวอะไรกับเจ้าด้วย ? ”
***จบบท อยากตายก็เข้ามา (2)***
