บทที่ 157 : ข้าบอกว่าข้าจะรอเจ้า (2)
“และ…” สีหน้าของไป๋เสี่ยวเฉินแลดูมั่นอกมั่นใจมาก ขณะกล่าวว่า ” เมื่อเฉินเอ๋อโตขึ้น เฉินเอ๋อจะปกป้องหม่ามี้เอง”
ไปหยานตกอยู่ในความสับสน ยามนี้ผู้ที่นางไม่ต้องการพบมากที่สุด จู่ ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าต่อตานาง นางหรีตาลงทันที
“ป๊ะป๋าจอมวายร้าย”
ไป๋เสี่ยวเฉินมองตามสายตาของไปหยานก็เห็นร่างของตี้คัง เขาไม่ได้ต่อต้านตี้คังเช่นที่ผ่านมาทว่ากลับรีบลุกขึ้นยืนต้อนรับด้วยที่ท่าร่าเริง
ป๊ะป๋าจอมวายร้ายงั้นรึ ?
สีหน้าของคังแลดูเคร่งขรึม “ผู้ใดสอนให้เจ้าเรียกพ่อเช่นนี้ ?”
“ก็ท่านรังแกหม่าม ท่านก็ต้องเป็นจอมวายร้าย”
ตี้คังมองร่างเล็ก ๆ กลม ๆ ที่มีทีท่าโกรธขึ้ง ก่อนจะอุ้มเด็กน้อยออกจากอ้อมแขนของไปหยา
ที่พ่อรังแกแม่ของเจ้าก็เพื่อมอบน้องสาวให้แก่เจ้าไง”
น้องสาวรึ ?
นัยน์ตาของไป๋เสี่ยวเฉินสว่างไสวขึ้นมาทันที “น่ารักเหมือนน้องสาวตัวน้อยของหวังเสี่ยวผางเพื่อนบ้านถัดไปของข้ามั้ย ?”
“น่ารักยิ่งกว่านั้นอีก”
ตี้คังยกยิ้ม เขารู้จุดอ่อนของเด็กน้อยแล้ว บางทีเขาต้องเริ่มจากจุดนี้ล่ะ
“งั้นข้าต้องการน้องสาวสองคน”
“เอาล่ะ อย่าว่าแต่สองคนเลย สิบคนก็ยังได้”
สิบคน ?
สีหน้าของไปหยานเข้มขึ้นเรื่อย ๆ นี่เขาคิดว่านางเป็นสัตว์อสูรหรือไร ? ถึงได้มีลูกเป็นสิบ !
“ตอนนี้เจ้าออกไปเล่นข้างนอกก่อนนะ พ่อกับแม่ของเจ้าจะได้ช่วยกันทําน้องสาว”
ถ้อยคํานี้ของคังทําให้ไป๋เสี่ยวเฉินสับสนเล็กน้อย เขามองไปหยานที่ ตี้คังที ก่อนจะขมวดคิ้ว “ท่านต้องไม่รังแกหม่ามีของข้า รวมถึงห้ามกัดหม่ามีของข้าด้วย หม่ามีข้าเจ็บ”
“เอาล่ะ ป๊ะป๋าสัญญาว่าจะไม่ทําให้หม่ามี้ของเจ้าเจ็บ”
“ท่านสัญญากับข้าแล้ว ห้ามกลับคํา หากท่านทําหม่ามีข้าเจ็บ เฉินเอ๋อจะไม่ปล่อยท่านแน่ !” ดวงตาสุนัขจิ้งจอกของไป๋เสี่ยวเฉิน เปล่งประกายแสงสีแดงวาบ ใบหน้าเล็ก ๆ นั้นเต็มไปด้วยความหยิ่งยโส
ตี้คังไม่ได้โกรธ ทั้งยังกลับยกมือขึ้นแตะศีรษะของไป๋เสี่ยวเฉิน พลางยกยิ้มอย่างภูมิใจ
“สมกับเป็นสายเลือดของข้า ตัวเล็กเพียงแค่นี้ ก็มีหน่วยก้านของราชาแล้ว เมื่อเติบใหญ่ขึ้นบนโลกนี้เจ้าจะเป็นรองก็เพียงข้าเท่านั้น”
ไป๋เสี่ยวเฉินเชิดคางอย่างภาคภูมิใจขณะกล่าวว่า “ข้าจะต้องเหนือกว่าท่าน เพราะในวันหน้า ข้าจะต้องปกป้องหม่ามี้ ปกป้องน้องสาวของข้า”
“ข้าจะรอวันนั้น”
ที่คังรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งกับความทะเยอทะยานของบุตรชาย หาไม่แล้วในวันหน้าเขาจะรับภาระอันหนักหน่วงในฐานะองค์ชายของอาณาจักรอสูรได้อย่างไร ?
ไปหยานมองตี้คังอย่างงุนงง ที่สุดนางก็เข้าใจแล้วว่าความหลงตัวเองของบุตรชายนางนั้นได้มาจากไหน
ลูกก็ย่อมเหมือนพ่อ !
“หม่ามี้ เฉินเอ๋อจะไปเล่นกับหวังเสี่ยวผางที่บ้านข้าง ๆ ก่อนนะ อย่าลืมทําน้องสาวให้เฉินเอ๋อนะ”
ไป๋เสี่ยวเฉินหอมแก้มไปหยาน นั่นทําให้สีหน้าของตี้คังแลดูเข้มขึ้นทันที
หากไป๋เสี่ยวเฉินไม่รีบวิ่งหนีจากไปอย่างรวดเร็วแล้วล่ะก็ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาอาจจะโยนเด็กชายออกไปแทน
หลังจากร่างของไป๋เสี่ยวเฉินลับตาไปแล้ว ไปหยานก็หันมามองตี้คังพร้อมกับเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน “นี่ท่านคิดว่าที่นี่เป็นบ้านของท่านหรือไร ? คิดจะไปก็ไป คิดจะมาก็มา ?”
“เป็นความคิดที่ดี” ตี้คังกล่าวพร้อมกับยิ้ม “อีกไม่นาน ข้าจะย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่”
” อ๋องคัง !”
“ข้าส่งไปจ่อไปที่หอบุปผา”
“…..”
ไป๋หยานตาค้าง เขาส่งไปจ่อไปที่หอบุปผากระนั้นรึ ?
“หอบุปผาเป็นของเจ้า เช่นนั้นเจ้าจะจัดการกับนางอย่างไรก็สุดแท้แต่เจ้าเถอะ !” ตี้คัง ก้าวไปข้างหน้าอีกสองก้าว ก่อนจะโน้มตัวเข้าหาหญิงสาว “นี่คือของขวัญจากข้า เจ้าชอบหรือไม่?”
ยิ่งเห็นใบหน้าหล่อเหลาของเขาใกล้ ๆ เช่นนี้ หัวใจของไปหยานก็ยิ่งเต้นระส่ําระส่าย “ข้าขอบใจท่านสําหรับทุกสิ่งที่ท่านทํา หากแต่ความรู้สึกของข้ามิอาจบังคับได้…” นางเบี่ยงศีรษะ เพื่อหลบเลี่ยงนัยน์ตาคู่นั้น
“ข้าบอกแล้วว่าข้าจะรอเจ้า”
***จบบท ข้าบอกว่าข้าจะรอเจ้า (2)***
