บทที่ 162 : โยนบาป (4)
หากจะมีใครกล้าก็คงมีแค่หญิงผู้นี้คนเดียวเท่านั้น
”ท่านคิดว่าข้าทำงั้นหรือ?” ไป๋หยานกวาดตามองตี้คัง “ข้ามิใช่ผู้ที่จุดไฟเผาตำหนักท่าน”
”ข้ารู้ว่าไม่ใช่เจ้าทว่า … นอกเหนือจากเจ้าแล้วยังมีอีกคนหนึ่งที่กล้าทำเช่นนี้”
ครั้นได้ยินเช่นนั้นไป๋หยานก็เบิกตากว้าง ไฟนั่น…หรือว่าจะเป็นเฉินเอ๋อ ?
”หม่ามี้”ทันใดนั้นเอง ร่างเล็ก ๆ ก็วิ่งเข้ามาหา พร้อมกับถลาเข้าสู่อ้อมแขนของไป๋หยาน
ไป๋เสี่ยวเฉินเงยหน้ากลมอมชมพูขึ้นกล่าวทักทาย“หม่ามี้ ข้ากลับมาแล้ว”
“เจ้าไปที่ใดมา?” ไป๋หยานมองสีหน้าดำคล้ำของตี้คัง จากนั้นก็หันไปมองไป๋เสี่ยวเฉิน ก่อนจะเอ่ยปากถาม
ไป๋เสี่ยวเฉินกระพริบตาอย่างงุนงง”ข้าออกไปเดินเล่นข้างนอก จากนั้นก็ได้พบกับองค์หญิงคนหนึ่ง แล้วข้าก็ทะเลาะกับนาง มีอะไรหรือ ? เกิดอะไรขึ้น ?”
”ไม่มีอะไร”
ไป๋หยานยกมือขึ้นลูบศีรษะของบุตรชายจากนั้นจึงหันกลับไปหาตี้คัง “ตำหนักของท่านกำลังเกิดไฟไหม้ ข้าคิดว่าท่านควรกลับไปก่อนจะดีกว่า”
นางจะต้องส่งตี้คังออกไปก่อนจากนั้นจึงจะซักถามสอบปากคำไป๋เสี่ยวเฉินได้
”ก็ดี”ริมฝีปากของตี้คังยกโค้ง ราวกับจะยิ้ม “ไฟนั่น ข้าต้องตรวจสอบหาสาเหตุได้แน่”
ถ้อยคำนั้นเล่นเอาหัวใจไป๋เสี่ยวเฉินเต้นโครมครามทว่าใบหน้าของเด็กน้อยยังคงความไร้เดียงสา เขามองตี้คังอย่างประหลาดใจ
”ตำหนักของป๊ะป๋าเกิดไฟไหม้หรือ? ตอนที่ข้าเห็นครั้งสุดท้ายมันก็ยังดี ๆ อยู่นะ”
รอยยิ้มของตี้คังแลดูหม่นมัวเขามองบรรดาองครักษ์ด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบว่า “กลับตำหนัก”
หลังจากร่างที่เปี่ยมเสน่ห์น่าหลงใหลนั้นหายไปจากสายตาไป๋หยานก็จ้องหน้าไป๋เสี่ยวเฉินอย่างเคร่งขรึมพลางเอ่ยถาม “บอกความจริงกับแม่มา ไฟไหม้นั่นเป็นฝีมือเจ้าใช่หรือไม่ ?”
“ก็ใครบอกให้เขารังแกหม่ามี้ล่ะ?” ไป๋เสี่ยวเฉินบุ้ยปาก ด้วยความโกรธ
นี่ถ้าเขาไม่วางเพลิงชายคนนั้นจะจากไปง่าย ๆ หรือ ?
ไป๋หยานกัดริมฝีปากแน่น”จำไว้ หากผู้ใดถามเจ้าเกี่ยวกับเรื่องนี้ เจ้าต้องปฏิเสธให้หมด แล้วห้ามเจ้าทำเช่นนี้อีก หาไม่แล้วแม่จะส่งเจ้ากลับเกาะศักดิ์สิทธิ์ทันที !”
ตี้คังมิใช่คนโง่เพียงคิดนิดเดียวเขาก็รู้แล้วว่า ไฟไหม้ครั้งนี้เกิดจากฝีมือของไป๋เสี่ยวเฉิน หากแต่เมื่อไป๋เสี่ยวเฉินไม่ยอมรับ เขาจะทำอย่างไรได้
ไป๋เสี่ยวเฉินซุกร่างเข้าไปในอ้อมอกมารดาอย่างน่าสงสาร“เฉินเอ๋อรู้แล้วว่าผิด เฉินเอ๋อไม่กล้าทำอีกแล้ว อย่าส่งเฉินเอ๋อไปไหนเลยนะ”
ครั้นเห็นท่าทางน่ารันทดของบุตรชายไป๋หยานก็มิอาจตำหนิเขาได้อีก เพราะจะว่าไปที่เด็กน้อยทำทั้งหมดก็เพื่อนาง
ภายหลังตี้คังออกมาจากคฤหาสน์โบราณเขาก็ยังไม่ได้รีบร้อนกลับไปที่ตำหนัก เขาหยุด ก่อนจะหันกลับไปหาพวกองครักษ์ที่ตามหลังมา พร้อมกับเอ่ยถามขึ้นอย่างเย็นชา
”บอกข้ามาสิว่าวันนี้มีใครไปที่ตำหนักของข้าบ้าง”
“ไม่มีใครไปที่พระตำหนักของท่าน”องค์รักษ์กล่าวต่อว่า “เว้นแต่ท่านอ๋องน้อย และองค์หญิงหก…ทว่าทั้งคู่ก็อยู่แต่ด้านนอกพระตำหนักมิได้เข้าไปด้านใน”
องครักษ์นำป้ายหยกออกมาก่อนจะมอบให้ตี้คังด้วยอาการเคารพ
ครั้นตี้คังเห็นอักษรคำว่า“หก” บนป้ายหยก สีหน้าของเขาพลันเปลี่ยนเป็นเย็นเยือก
”นี่เป็นป้ายหยกขององค์หญิงหกข้าน้อยสงสัยว่า … ”
”องค์หญิงหกงั้นหรือ? นางไม่กล้าทำเช่นนั้นหรอก” ตี้คังยกยิ้ม จากนั้นเขาก็ไม่มองหยกชิ้นนั้นอีกเลย
”หากเป็นเช่นนั้นข้าน้อยจะกลับไปสืบสวนต่อ…” หน้าผากขององครักษ์เต็มไปด้วยหยาดเหงื่อเย็น ขณะกล่าวอย่างอ่อนน้อม
”ไม่จำเป็น”นัยน์ตาของตี้คังเปล่งประกาย “นำป้ายหยกนี่ไปที่วังหลวง จากนั้นก็บอกว่าองค์หญิงหกวางเพลิงตำหนักข้า”
สีหน้าขององครักษ์เต็มไปด้วยความประหลาดใจก็ไหนอ๋องคังรับสั่งว่าองค์หญิงหกไม่กล้าทำมิใช่หรือ ?
หากแต่ยังไม่ทันที่องครักษ์จะคิดออกน้ำเสียงที่เย็นชาและเฉยเมยของตี้คังก็ลอยมาอีกครั้ง
”บุตรชายของข้าบอกว่าองค์หญิงหกทำเช่นนั้นนางก็ต้องเป็นคนทำ”
องครักษ์สับสนอย่างบอกไม่ถูก
ท่านอ๋องน้อยรึ? เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับท่านอ๋องน้อยด้วยหรือ ?
หรือว่าไฟไหม้ครั้งนี้เป็นฝีมือท่านอ๋องน้อย? จากนั้นก็โยนความผิดให้องค์หญิงหก ! ทว่าท่านอ๋องต้องการจะทำตามประสงค์ของท่านอ๋องน้อย ! โดยให้องค์หญิงหกรับบาปแทน !
***จบบท โยนบาป (4)***
