บทที่ 172 : ขโมยยาเม็ดจิตวิญญาณ ? (1)
”ข่าวนี้เชื่อถือได้แค่ไหน?” ไป๋หยานมีสีหน้าเครียด ขณะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม
หากลูกที่หลานเยี่ยคลอดนั้นตายตั้งแต่อยู่ในครรภ์เช่นนั้นนางล่ะ ?
”มาม่าฉู่บังเอิญได้พบกับหมอตำแยคนนั้นคำบอกเล่าต่าง ๆ ล้วนออกมาจากปากของหมอตำแย ภายหลังจากที่นางพยายามซักไซ้หมอตำแย ก็ได้ความเพิ่มเติมว่า แม่นางหลานเยี่ยให้กำเนิดฝาแฝด คนหนึ่งเสียชีวิต อีกคนมีชีวิต แม่นางหลานเยี่ยจึงแอบเอาเด็กที่เสียชีวิตไปฝังดินเพื่อมิคนอื่นรับรู้”
ฮัวหลัวมองท่าทีของไป๋หยานก่อนจะกล่าวต่อว่า “ทว่าข้าสงสัยว่าแม่นางหลานเยี่ยไม่น่าจะให้กำเนิดลูกแฝด เพราะเป็นไปไม่ได้ที่ไป๋เฉิงเซียงจะไม่รู้เรื่องลูกที่ตาย…”
”เจ้าบอกว่าไป๋เฉิงเซียงไม่รู้ว่ามารดาของข้าคลอดเด็กที่ตายแล้วกระนั้นหรือ?” นัยน์ตาไป๋หยานฉายประกายวิบวับ นางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงลุ่มลึก
”ไม่มีผู้ใดรู้นอกจากหมอตำแย”
คนฉลาดเฉลียวเยี่ยงนายหญิงจะมีบิดากากๆ เช่นนั้นได้อย่างไร ? หากนางมิได้ถือกำเนิดจากบิดากาก ๆ เช่นนั้นสิ จึงจะนับว่าสมเหตุสมผล …
ไป๋หยานเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวต่อว่า “อย่าให้ผู้ใดรู้เรื่องนี้ โดยเฉพาะเซียวเอ๋อ นอกจากนี้ ให้มาม่าฉู่สืบเรื่องนี้ต่อให้ข้าด้วย !”
”รับทราบนายหญิง” ฮัวหลัวตอบกลับด้วยอาการเคารพนบนอบ นางเผยรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ก่อนเอ่ยถามต่อว่า
”นายหญิงแล้วเราจะทำอย่างไรต่อกับบ้านสกุลไป๋ ?” …
”อย่าเพิ่งยุ่งอะไรกับพวกเขาอย่าแหวกหญ้าให้งูตื่นจนกว่าทุกอย่างจะกระจ่างชัด อย่างไรเสียก็ต้องมีคนจัดการไป๋เฉิงเซียงอยู่แล้ว”
ภายในใจของไป๋หยานรู้สึกสับสนเล็กน้อยหากข้ามิใช่บุตรสาวของไป๋เฉิงเซียงกับหลานเยี่ยจริง ย่อมหมายความว่าข้ากับไป๋เซียวมิใช่สายเลือดเดียวกัน ข้าเกรงว่าหากเซียวเอ๋อรู้เรื่องนี้เข้า เขาจะรับได้หรือไม่นะ ? …
”รับทราบ”ใบหน้าของฮัวหลัวเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ในเมื่อบ้านสกุลไป๋หาเรื่องตายเอง พวกนางก็ไม่ควรยื่นมือเข้าแทรก
ไป๋หยานนิ่งงันชั่วครู่หนึ่งพลันนัยน์ตาของนางก็เปลี่ยนเป็นเย็นเยือก “อย่างไรก็ตาม ในเมื่อบ้านสกุลไป๋จำต้องคืนสินสอดให้เรา พวกเขาย่อมไม่พอใจอย่างแน่นอน พวกเขาจะต้องป่าวร้องโวยวายต่อสาธารณชน เช่นนั้นเราต้องชิงลงมือก่อน”
สีหน้าของฮัวหลัวเปลี่ยนเป็นจริงจัง”ข้าน้อยควรทำเช่นไร ?”
”ไปป่าวประกาศว่าหยูหรงใช้สินสอดของมารดาข้าหมดแล้ว จากนั้นก็บังคับทุกคนที่อยู่ใต้อำนาจของพวกเขา ไม่เว้นแม้แต่บ่าวไพร่ให้รวบรวมเงินกลับมาคืนเรา ยิ่งไปกว่านั้นบ่าวไพร่พวกนั้นยังมีแผนที่จะย้ายมาอยู่กับบ้านสกุลหลาน เราสามารถนำพวกเขามาเป็นพยานได้”
รอยยิ้มของไป๋หยานยามนี้น่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก
นางจะไม่มีวันปล่อยให้ตนเองตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากเช่นนั้นนางจึงต้องเปิดฉากโจมตีก่อน
แน่นอนว่าไป๋เฉิงเซียงย่อมไม่รู้ว่าที่คฤหาสน์โบราณมีแผนการใดอีก
เขาได้แต่เดินอย่างโกรธเกรี้ยวกลับไปบ้านสกุลไป๋ครั้นเขากลับถึงบ้าน หยูหรงก็รีบวิ่งออกมารับหน้าเขา ทั้งที่เขายังนั่งก้นไม่ทันร้อนเลยด้วยซ้ำ
ทันทีที่หยูหรงเห็นว่าสามีของนางกลับมามือเปล่า นางไม่เห็นสินสอดถูกนำกลับมาด้วย หัวใจของนางพลันเต้นรัว “ท่านพี่ เราไม่ได้ตกลงกันแล้วหรือว่า เราจะใช้ความลับของไป๋หยานข่มขู่นางให้คืนสินสอดให้แก่เรา เหตุใดท่านถึงได้กลับมามือเปล่า อย่าบอกข้านะว่า ท่านยังเห็นแก่สัมพันธ์ระหว่างพ่อลูกอยู่”
หยูหรงไม่คิดจะคืนสินสอดทองหมั้นจริงๆ นางเพียงต้องการทำให้ตี้คังเห็นว่านางคืนให้แล้วเท่านั้นแหละ นางคิดว่าคำขู่นี้จะทำให้ไป๋หยานไม่กล้ารับสินสอด ทว่าผิดคาด ไป๋หยานกลับเอาไปหมด !
ใบหน้าของไป๋เฉิงเซียงยิ่งแลดูไม่ได้เลยขณะเอ่ยอธิบายว่า “ผู้ใดบอกเจ้าล่ะว่า ข้ายังนับนางเด็กอกตัญญูนั่นเป็นบุตรสาวข้าอยู่ ? สัมพันธ์พ่อลูกนั่นจะสำคัญกระไรนักหนา เด็กเหม็นโฉ่นั่น นอกจากไม่สนใจคำขู่ของข้าแล้ว นางยังโยนข้าออกมาจากบ้านอีกด้วย ! ”
เพียงคิดถึงเรื่องนี้ไป๋เฉิงเซียงก็กัดฟันด้วยความโมโห นัยน์ตาเขาเต็มไปด้วยความโกรธเคือง
หยูหรงตกตะลึง“นี่…นางไม่กลัวว่าเราจะเปิดเผยความลับที่นางเป็นหญิงขายตัวเลยกระนั้นหรือ ?”
