บทที่ 175 : ขโมยยาเม็ดจิตวิญญาณ ? (4)
แม้ว่าไป๋เฉิงเซียงจะต้องการส่งไป๋จื่อไปอยู่เคียงข้างตี้คัง ทว่าเพื่อให้บรรลุเป้าหมายแล้ว เขาก็ไม่เคยคิดที่จะให้บุตรสาวของตนไปรับใช้ชายอื่น
ในมุมมองของเขาหากสตรีต้องเสียความบริสุทธิ์ก่อนแต่งงาน หรือมีสัมพันธ์ลับกับชายอื่นหลังจากแต่งงานแล้ว สตรีเหล่านั้นก็สมควรตาย !
”ท่านพ่อบอกข้าเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างไป๋หยานกับหอบุปผาหน่อยเถิด ?” ไป๋จื่อพยายามกลั้นใจเอ่ยถาม
นัยน์ตาของไป๋เฉิงเซียงฉายแววเย็นเยือก“ไป๋หยานเป็นคณิกาดาวเด่นของหอบุปผา อย่างที่รู้กันว่า นางเป็นบุตรสาวของหลานเยี่ย ครานั้นหลานเยี่ยเองก็มีสัมพันธ์ที่คลุมเครือกับองค์ฮ่องเต้ หากมิใช่เป็นเพราะความสวย และกริยามารยาทที่งดงามของนางแล้ว ข้าคงไม่แต่งงานกับนางอย่างแน่นอน”
เป็นที่รู้กันดีว่าหลานเยี่ยคือหญิงงามอันดับหนึ่งของอาณาจักรทั้งความประพฤติของนาง ทั้งจิตใจของนางล้วนดีงาม ทว่าในใจของไป๋เฉิงเซียงกลับยังมีจุดด่างพร้อยที่เขาลบไม่ออกอยู่
ก่อนที่ทั้งคู่จะได้รู้จักกันไทเฮาทรงมีพระประสงค์ให้หลานเยี่ยอภิเษกเป็นฮองเฮา แม้แต่ฮ่องเต้เองก็ตั้งพระทัยที่จะรับนางเป็นฮองเฮา
แม้ว่าหลานเยี่ยจะปฏิเสธหากแต่ในใจของไป๋เฉิงเซียงกลับคิดเสมอว่า หลานเยี่ยมิได้ปฏิบัติตามธรรมเนียมของสตรีที่ดีงาม หาไม่แล้ว เหตุใดทั้งฮ่องเต้ ทั้งไทเฮาจะมีความคิดเช่นนั้นได้เล่า ?
ด้วยเหตุที่ไป๋เฉิงเซียงมัวแต่โกรธเขาจึงไม่ทันสังเกตเห็นว่าไป๋จื่อกำหมัดแน่น แววตาของนางเต็มไปด้วยความเกลียดชัง
ไป๋หยาน!
ไป๋หยานอีกแล้วรึ!
เพราะนางข้าถึงถูกลากตัวไปที่หอบุปผา!
ข้าจะไม่มีวันปล่อยเจ้าไป๋หยาน !
”จื่อเอ๋อเจ้าไปทำแผลก่อนเถอะ” ไป๋เฉิงเซียงกล่าวพลางขมวดคิ้วขณะมองบาดแผล และรอยฟกช้ำบนเรือนร่างของไป๋จื่อ “เราต้องลบเลือนบาดแผลเหล่านี้ หาไม่แล้ว ทันทีที่เจ้าเข้าไปอยู่ในตำหนักอ๋องคัง บาดแผลเหล่านี้ก็จะกลายเป็นข้อบกพร่องของเจ้า”
ตำหนักอ๋องคัง?
ไป๋จื่อตกตะลึงนางค่อย ๆ ก้มหน้าลง “ท่านพ่อ อ๋องคังปฏิบัติกับข้าถึงเพียงนี้ ข้าจะเข้าไปในตำหนักอ๋องคังได้อย่างไร ?”
”เจ้าไม่ต้องเป็นกังวลในเรื่องนี้ข้ามีวิธีของข้า เวลานี้ เจ้าควรกลับไปพักผ่อน จากนั้นก็รอวันที่อ๋องคังจะเข้าพิธีอภิเษกสมรสกับเจ้า” ไป๋เฉิงเซียงยิ้มอย่างมั่นใจ ขณะกล่าวด้วยถ้อยคำหนักแน่น
นัยน์ตาของไป๋จื่อฉายประกายหัวใจที่หดหู่หมองเศร้ากลับมีประกายแห่งความหวังขึ้นอีกครั้ง
ขอเพียงนางเข้าตำหนักอ๋องคังได้ต่อให้ต้องเป็นสนมนางก็ยินดี
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าแผนการที่ไป๋เฉิงเซียงวางไว้ในใจนั้นจะสมบูรณ์แบบเพียงใด ทว่าน่าเสียดาย ผู้ที่เขาต้องรับมือด้วยก็คือไป๋หยานกับอ๋องคัง เช่นนั้นก่อนที่เขาจะทันได้เริ่มแผนการ ก็มีบางสิ่งเกิดขึ้น ซึ่งนั่นทำให้ไป๋เฉิงเซียงต้องเสียใจไปตลอดชีวิต
ในวันนี้หยูเฟยพี่ชายคนโตของหยูหรงพาลูก ๆ ของตนมาถึงเมืองหลวงแห่งนี้ ยังมิทันที่พวกเขาจะได้เข้าที่พัก พวกเขาก็ได้พบกับไป๋เซียวผู้ซึ่งยามนี้ทั่วทั้งร่างเปียกชื้นไปด้วยหยาดเหงื่อ เนื่องจากการพยายามให้ความช่วยเหลือคนหมดสติบนท้องถนน
จะไม่เป็นการสะดุดตาหากไป๋เซียวจะไม่คิดว่าวิธีการธรรมดา ๆ ไม่อาจช่วยชายหนุ่มผู้นั้นได้ เช่นนั้นเขาจึงนำยาอายุวัฒนะ* ออกมา
*ยาอายุวัฒนะคือยาเม็ดจิตวิญญาณประเภทหนึ่งซึ่งส่งผลต่อสุขภาพมากกว่าที่จะส่งเสริมพลังยุทธ
ทันทีที่หยูเฟยเห็นยาเม็ดกลมๆ ในมือของไป๋เซียว นัยน์ตาของเขาพลันเบิกโพลงด้วยความตกใจ ขณะที่ไป๋เซียวไม่ทันตั้งตัวนั้น หยูเฟยก็ฟันดาบลงไปที่เด็กหนุ่ม
โดยปกติแล้วดาบนี้ไม่สามารถทำร้ายไป๋เซียวได้ หากแต่ตอนนี้ไป๋เซียวกำลังใช้พลังช่วยเหลือชายหนุ่มผู้ซึ่งกำลังหมดสติ เช่นนั้นเขาจึงไม่ทันสังเกตเห็นการโจมตีเบื้องหน้า ส่งผลให้เขาโดนพลังดาบนั่นทำร้ายกระทั่งกระอักโลหิต
ผู้ที่ได้รับมอบหมายให้แอบอารักขาไป๋เซียวได้แต่งงงวยเนื่องจากการลงมือเกิดขึ้นอย่างฉับพลัน อีกทั้งยังเกิดในระยะประชิดเช่นนี้ บรรดาอารักขาจึงทำได้เพียงลดทอนพลังบางส่วน และเบี่ยงเบนวิถีของพลังได้เล็กน้อย
แต่ทว่าพลังฉีของดาบนั่นก็ยังทำร้ายไป๋เซียวได้…
”คุณชายไป๋!”
บุรุษในเงามืดกระโดดลงมาอย่างว่องไวคนหนึ่งช่วยพยุงไป๋เซียว พร้อมกับรีบป้อนยาให้ไป๋เซียวเม็ดหนึ่ง ขณะที่อีกคนรีบผละไปยังคฤหาสน์เพื่อรายงานไป๋หยาน
***จบบท ขโมยยาเม็ดจิตวิญญาณ ? (4)**
