บทที่ 182 : จะไม่ทน (1)
ผู้คุ้มกฏซ้ายตกตะลึงทว่าเขาก็ไม่อาจถอนหมัดได้ทันเวลา ทำให้กำปั้นของเขาซัดตรงเข้าหาไป๋เฉิงเซียง
หลังจากไป๋เฉิงเซียงทรุดตัวลงผู้คุ้มกฏซ้ายก็ตอบกลับว่า “นายหญิง ข้าขอโทษ ข้าไม่อาจยั้งมือได้ในเวลา….”
“หาใช่ความผิดของเจ้าไม่เจ้าหลบไปก่อน”
ใบหน้าของไป๋หยานปกคลุมไปด้วยความเย็นยะเยือกสายตาเย็นชาของนางกวาดมองไป๋เฉิงเซียง และคนจากตระกูลหยู “เมื่อครู่ผู้ใดทำร้ายน้องชายของข้า ?”
ข้าจะชำระบัญชีรายคนเลย!
สีหน้าของหยูเฟยเปลี่ยนไปทันทีเขาได้ยินคำเรียกขานของชายผู้ซึ่งปล่อยหมัดชกไป๋เฉิงเซียงได้อย่างชัดเจน ชายผู้นั้นเรียกไป๋หยานว่า “นายหญิง”
เป็นไปไม่ได้ไป๋หยานเป็นเพียงขยะเปียกที่ไร้ประโยชน์มิใช่รึ ?
ไป๋หยานราวกับจะรับรู้ได้ถึงสายตาหวั่นวิตกนั้นนางค่อย ๆ เลื่อนสายตาช้า ๆ มุมปากของนางยกโค้ง “เป็นเจ้าใช่หรือไม่ที่ลงมือ ?”
”ข้า… ” หยูเฟยกัดริมฝีปากพลางกล่าว “หาใช่ความผิดของข้าไม่ ก็ไป๋เซียวแอบซ่อนยา ทั้งยังเอาไปให้กับคนนอก !”
ไป๋หยาน”ในเมื่อเป็นเจ้า ก็ไม่ต้องกล่าวให้มากความ”
“ปัง”
ไป๋หยานกระโจนขึ้นนางยกปลายเท้ามุ่งไปที่ใบหน้าของหยูเฟย เท้าของนางทรงพลังมาก กระทั่งหยูเฟยไม่อาจหลบเลี่ยงได้ทัน พลันเท้าของไป๋หยานก็เตะเข้าที่ใบหน้าของหยูเฟย
พลั่ก!
ร่างของหยูเฟยถูกส่งลอยจากพื้นราวมีดบินก่อนจะตกกระแทกแผงลอยใกล้ ๆ เลือดทะลักออกจากปากของเขาไม่หยุด นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
บนถนนทั้งเส้นพลันเงียบสงัดแม้แต่พวกที่เคยว่ากล่าวไป๋เซียวต่างก็ปิดปากสนิท พวกเขาทำได้เพียงลืมตาโพลงมองสาวงามในอาภรณ์สีแดง
”ไป๋หยานมิใช่คนไร้ค่าหรอกรึ?”
”นอกจากนี้นางยังดุดัน…โหดเหี้ยมไปนะ”
เตะเดียวยังไม่พอสำหรับการชำระแค้น ไป๋หยานใช้มือจับแขนหยูเฟย พับลงอย่างแรง เสียงดังแคร่กทำเอาทุกคนแตกตื่นตกใจ
”ไป๋หยานเจ้า…หยุดนะ !”
ร่างของหยูหรงยังไม่ฟื้นตัวดีแต่ครั้นนางเห็นการกระทำของไป๋หยาน นางก็หน้าซีดขาวด้วยความหวาดกลัวและปวดร้าวใจ
”เขาคือลุงของเจ้านะ…หยุด !”
ลุง?
ไป๋หยานทำจมูกฟุดฟิด
”ท่านลุงของข้าก็มีแต่ท่านลุงบ้านสกุลหลานเท่านั้นคนแซ่หยูมาเป็นลุงของข้าตั้งแต่เมื่อใดกัน ?”
”ยิ่งไปกว่านั้นข้ายังไม่ลืมว่า เมื่อหกปีก่อน เจ้าขายข้าให้กับตาแก่อายุห้าสิบปี เพียงเพื่อแลกยาเม็ดจิตวิญญาณมาช่วยให้คนที่เจ้าบอกว่าเป็นลุงของข้าผู้นี้พัฒนาทักษะยุทธ !”
”ครั้งนั้นข้าไม่ยินยอมทรยศตนเอง เจ้ายังเรียกข้าว่า ลูกหมาป่าใจเหี้ยมไร้ยางอายเนรคุณ เพียงเพราะข้าบอกเจ้าว่า หากอยากขายก็ให้เจ้าขายบุตรสาวของเจ้าแทน เจ้าสามารถขายได้ทั้งไป๋รั่วและไป๋จื่อ..”
ฮือฮา!
คำพูดของไป๋หยานทำเอาฝูงชนที่กำลังมุงดูอยู่อ้าปากค้างด้วยความตกใจ
พวกเขารู้เพียงว่าหยูหรงคิดจะขายไป๋หยานหากแต่ไม่เคยคิดเลยว่าหยูหรงจะกล้ากล่าวถ้อยคำที่ไร้ยางอายเช่นนี้ !
เวลานั้นบ้านสกุลไป๋ไม่มีปัญญาแม้แต่จะซื้อยาเม็ดจิตวิญญาณระดับสามได้กระนั้นรึ ? เหตุใดพวกเขาถึงต้องขายบุตรสาวของตนเองเพื่อแลกยาเม็ดนั่นด้วย ? ครั้นไป๋หยานปฏิเสธ ก็ยังกล้าว่านางว่าเป็นลูกหมาป่าใจเหี้ยมไร้ยางอายเนรคุณได้อีก…
ที่แท้ในเวลานั้นผู้ใดกันแน่ที่เป็นคนใจร้ายไร้ยางอาย ?
เมื่อเห็นนัยน์ตาที่เต็มไปด้วยความเย้ยหยันจากทุกคนหัวใจของหยูหรงพลันสั่นสะท้าน นางพยายามฝืนพูดออกมา “ถึงอย่างไร บ้านสกุลไป๋ของเราก็เลี้ยงดูเจ้ามานานหลายปี เจ้ากลับไม่คิดช่วยเรา ทั้งยังทำร้ายเราอีก”
“ข้าทำร้ายพวกเจ้าหรือ เป็นพวกเจ้าที่พยายามทำร้ายข้า ?” ไป๋หยานไม่ยอมจำนน นางเหยียบอกคนที่อยู่ใต้ฝ่าเท้านาง ทำให้ชายคนนั้นกระอักเลือดออกมาอีกคำโต
***จบบทจะไม่ทน (1)***
