ไป๋เฉิงเซียงขมวดคิ้วเล็กน้อยพลางกล่าวว่า “อย่างไรเสียนางก็ยังเป็นบุตรสาวของข้า ที่ข้าพูดออกมานั้นก็ด้วยความโกรธ หากนางคิดกลับใจ ข้าก็ยินดีให้อภัยนางสำหรับความผิดพลาดในอดีต“
มิใช่ว่า ไป๋เฉิงเซียง จะไม่มีความรู้สึกผูกพันกับลูก ๆ ทว่าสิ่งที่ไป๋หยานกระทำในเวลานั้น ทำให้เขาไม่สามารถพูดอะไรได้มากนัก
“ข้าจำได้เพียง ประโยคที่ท่านกล่าวว่า นางมิได้เป็นคนในสกุลไป๋อีกต่อไปแล้วเท่านั้น” สายตาของไป๋เซียวยังคงเย็นชา เขาค่อย ๆ หันไปทางไป๋หยานช้า ๆ “ไปกับข้า“
ครั้นเห็นเด็กหนุ่มที่แลดูโดดเดี่ยวทว่ามาดมั่นแล้ว ไป๋หยานก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกห่อเหี่ยวใจ นางไม่ปฏิเสธถ้อยคำของเขา ทั้งยังเดินตามเขาไปอย่างช้า ๆ
เมื่อเห็นท่าทีของบุตรชายไม่สนใจคำพูดของเขาแม้แต่น้อย ไป๋เฉิงเซียงก็มีสีหน้าเขียวคล้ำ “คนที่แสนอ่อนโยน และจิตใจดีอย่างหลานเยี่ย เหตุใดถึงได้ให้กำเนิดลูกดื้อด้านทั้งสองคนนี้ออกมาได้นะ ? “
“พี่เซียง… เป็นความผิดของข้าเองที่อบรมเลี้ยงดูพวกเขาได้ไม่ดีพอ” หยูหรงแสร้งปาดน้ำตา “ข้าไม่เพียงแต่ไม่สามารถให้กำเนิดบุตรชายแก่ท่านเท่านั้น ทว่ายังไม่กล้าแม้แต่จะสั่งสอนเซียวเอ๋อ ด้วยเกรงว่าเขาจะไปเล่าให้บ้านสกุลหลานฟังว่าแม่เลี้ยงคนนี้ของเขาปฏิบัติต่อเขาไม่ดี นั่นจึงเป็นเหตุให้เซียวเอ๋อไม่เห็นข้าอยู่ในสายตา”
น้ำเสียงของหยูหรงเต็มไปด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ ทำให้สีหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธของไป๋เฉิงเซียงคลายลงเล็กน้อย “เรื่องนี้ไม่ควรโทษเจ้า หากจะโทษก็ต้องโทษตาเฒ่าจอมดื้อของบ้านสกุลหลาน นิสัยของไป๋เซียวเองก็รั้นไม่ต่างกับตาของเขา ! “
ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ไป๋เฉิงเซียงไม่เพียงแต่ไม่เคยแสดงให้ใครเห็นว่าเขาได้รับการสนับสนุนใดบ้างจากบ้านสกุลหลาน ทั้งเขายังเอาแต่ตำหนิพ่อตาของตนว่าทุกอย่างเป็นความผิดของผู้อาวุโสแห่งสกุลหลานที่ไม่สนับสนุนการแต่งงานของเขาตั้งแต่แรก
เพราะหากชายชราไม่ขัดขวางเส้นทางความรักของเขาและหลานเยี่ย เขาและหลานเยี่ยก็คงเป็นคู่กิ่งทองใบหยกของสกุลหลานไปแล้ว ! ไม่ต้องเสียเวลามากมายถึงเพียงนี้ แต่นี่เป็นเพราะท่านผู้เฒ่าสกุลหลานขัดขวางการแต่งงาน จนทำให้หลานเยี่ยซึ่งรักเขามากต้องเลือก และแน่นอนว่านางเลือกเขา นางรักเขามาก กระทั่งไม่มีวันพรากจากเขาได้ !
“สำหรับเซียวเอ๋อนั้น เราต้องอบรมเขาให้มากกว่านี้ หากเซียวเอ๋อกระทำผิด ข้าให้สิทธิ์เจ้าในการอบรมสั่งสอนรวมถึงลงโทษเขา และหากบ้านสกุลหลานคิดจะยื่นมือเข้าเกี่ยวข้อง ข้าจะเป็นผู้ขัดขวางพวกเขาเอง”
ในฐานะที่ไป๋เซียวเป็นบุตรชายเพียงผู้เดียวของเขา บุตรชายซึ่งจะเป็นผู้สืบทอดสกุลไป๋ในอนาคต ไป๋เฉิงเซียงจึงไม่เคยเข้าไปวุ่นวายกับเด็กหนุ่มไม่ว่าเรื่องใด ๆ ทว่าหลังจากเหตุการณ์ในวันนี้ เขาได้ข้อสรุปว่า เป็นเพราะเขาตามใจบุตรชายมากจนเกินไป จึงทำหนุ่มน้อยเอาแต่ใจตนเองมาก และหากปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไปบุตรชายเพียงผู้เดียวของเขาอาจจะเสียคนได้
และผู้ใดจะให้การอบรมสั่งสอนบุตรชายของเขาได้ดีไปกว่าหยูหรงภรรยาของเขา ในเมื่อนางมีบุตรสาวที่แสนฉลาดเฉลียวถึงสองคน เช่นนั้นนางย่อมต้องเป็นแม่ที่ดีอย่างแน่นอน
“ท่านพี่อย่าได้เป็นกังวล มั่นใจเถิดว่าข้าจะอบรมสั่งสอนเขาให้เหมือนกับที่อบรมสั่งสอนบุตรชายของตนเอง” หยูหรงก้มหน้า ทว่าแววตาของนางกลับส่องประกายน่ากลัว
หลานเยี่ย ในครั้งนั้นเจ้าแย่งตำแหน่งฮูหยินใหญ่ของข้าไป หากแต่ตอนนี้เจ้าก็ตายไปแล้ว บุตรสาวของเจ้าก็ถูกข้าทำลายจนป่นปี้ ทั้งบุตรชายของเจ้าก็ยังตกอยู่ในเงื้อมมือของข้า ต่อให้เจ้าได้รับการสนับสนุนจากตระกูลใหญ่โตของเจ้าแล้วยังไง หรือเจ้าจะงดงามเป็นหนึ่งในใต้หล้าแล้วยังไง ? สุดท้ายข้าก็ชนะเจ้าอยู่ดี !
*****
คำขอของไป๋เฉิงเซียงที่ให้หยูหรงช่วยอบรมไป๋เซียวนั้น ไป๋หยานยังไม่ได้ยินแต่อย่างใด
เวลาเดียวกันนั้นไป๋หยานเพียงเดินตามหลังเด็กหนุ่มที่เฉยชาไปอย่างเงียบ ๆ
“เซียวเอ๋อ … ” หลังจากนั้นเพียงไม่นาน ไป๋หยานก็หยุดเดิน บริเวณลานบ้านอบอุ่นไปด้วยแสงแห่งดวงตะวัน น้ำเสียงที่นางเอ่ยเรียกเขาเต็มไปด้วยความอาวรณ์
ครั้นได้ยินเสียงเรียก เด็กหนุ่มก็ยืนนิ่งงัน ภายใต้แสงอาทิตย์ยามบ่าย เขาไม่หันกลับมาเผชิญหน้ากับสตรีที่อยู่ข้างหลัง
“ช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ? ”
เป็นอย่างไรบ้างในช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้กระนั้นรึ ? ไป๋เซียวกำมือทั้งสองข้างแน่นก่อนจะหันกลับมาอย่างช้า ๆ
***จบบท เหตุใดพี่ไม่พาข้าไปด้วย ? (1)***
