“นำทางข้าไปเถอะ” ไป๋หยานพยักหน้าให้หญิงชรา ภายใต้การนำของหญิงชรา ไป๋หยานได้เดินผ่านประตูบ้านสกุลหลานเป็นครั้งแรกในรอบหกปี
*****
ลานบ้านสกุลหลานแตกต่างจากลานบ้านอันหรูหราของสกุลไป๋ ทว่ากลับให้ความรู้สึกสง่างาม เงียบสงบราวกับอยู่ท่ามกลางขุนเขา และสายธาร
ไป๋หยานเดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าว นางก็เห็นผู้ที่กำลังรอนางอยู่ หญิงชราที่มีเรือนผม และขนคิ้วสีขาว รีบเดินตรงเข้ามาหานางโดยมีไม้เท้า และคนคอยช่วยพยุง
“หยานเอ๋อ เจ้าคือหยานเอ๋อใช่หรือไม่ ?” น้ำตาไหลพรากออกมาจากดวงตาของหญิงชรา นางมาหยุดยืนตรงหน้าไป๋หยานพร้อมกับยกมือที่หยาบกร้านประคองใบหน้าไป๋หยานไว้ “หลานรักของยาย เจ้าต้องทนทุกข์ทรมานมานานหลายปีเลยสินะ” มือของหญิงสูงอายุสั่นเทา
คำว่า “ทนทุกข์ทรมาน” ทำให้หัวใจของไป๋หยานอบอุ่น นางยกแขนขึ้นกอดร่างสั่นเทาของหญิงชรา “ท่านยาย ข้ามาที่นี่ก็เพื่อพบท่าน“
“เจ้ากลับมาก็ดีแล้ว เจ้ากลับมาก็ดีแล้ว” น้ำเสียงของท่านผู้เฒ่าสั่นเครือ ขณะที่กล่าวถ้อยคำเหล่านั้นซ้ำไปซ้ำมา “เมื่อเจ้ากลับมาแล้ว เจ้าก็ควรพักอยู่ที่บ้านสกุลหลานสักสองสามวัน แม่เฒ่าซุน เจ้าไปเตรียมห้องให้หยานเอ๋อ หลานข้าหน่อย“
“เจ้าค่ะ” หญิงชราน้อมตัวลงรับคำสั่ง “หากแต่หลานฮูหยิน ข้าเชื่อว่าคุณหนูไป๋คงต้องอยู่ที่นี่อีกนานเลย“
หลานฮูหยินนิ่งอึ้งไป แต่แล้วเพียวเสี้ยวอึดใจใบหน้าของหญิงชราก็พลันเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว “มันเกิดอะไรขึ้น ?“
อย่างไรเสียไป๋หยานก็เป็นบุตรสาวของบ้านสกุลไป๋ การที่แม่เฒ่าซุนกล่าวว่านางอาจต้องอยู่ที่บ้านสกุลหลานนี่อีกนาน แสดงว่าต้องเกิดอะไรขึ้นที่บ้านสกุลไป๋เป็นแน่
“ฮูหยิน ตอนที่ข้าไปรับคุณหนูมานั้น นายท่านบ้านสกุลไป๋กล่าวว่าคุณหนูใหญ่แต่งงานกับเขา และกลายเป็นภรรยาของเขาไปแล้ว เช่นนั้นบ้านสกุลหลาน ก็นับเป็นคนนอกไม่มีสิ่งใดเกี่ยวข้องกับคุณหนูไป๋อีก หากคุณหนูยังยืนกรานจะมาที่นี่ นายท่านสกุลไป๋กล่าวว่า คุณหนูไป๋จะถูกขับออกจากสกุล !”
คุณหนูใหญ่ที่แม่เฒ่าซุนเอ่ยถึงแน่นอนว่าต้องเป็นหลานเยี่ย ก่อนที่นางจะแต่งงาน แม่เฒ่าเรียกนางเช่นนั้น และแม้หลังจากผ่านมาหลายปี แม่เฒ่าก็ไม่อาจเปลี่ยนคำเรียกขานนี้ได้ ทั้งที่นางก็เสียชีวิตไปนานแล้ว
“ไป๋เฉิงเซียง !” หลานฮูหยินโกรธมาก นางกระแทกไม้เท้าลงกับพื้นดิน “ในตอนนั้น หากมิใช่เป็นเพราะการสนับสนุนจากบ้านสกุลหลานของเรา เขาย่อมไม่มีวันประสบความสำเร็จเช่นนี้ มาวันนี้กลับมองว่าบ้านสกุลหลานของเราเป็นคนนอก คนเนรคุณเช่นนี้ ไม่ควรแม้แต่จะปรายตามอง“
หลังจากกล่าวจบ หลานฮูหยินก็คว้ามือของไป๋หยานขึ้นมาเอ่ยกล่าวด้วยความรัก “หลานรัก…ตราบใดที่ยายยังมีชีวิตอยู่ บ้านสกุลหลานจะปกป้องเจ้าให้ปลอดภัยจากคนเหล่านั้น ยายรับรองว่าจะไม่ปล่อยให้เจ้าต้องอดอยากอย่างแน่นอน !“
“ท่านยาย … ข้าจะอยู่ที่นี่เพียงสองสามวัน ทว่าข้าไม่อาจจะอยู่ที่นี่ตลอดไป” ครั้นเห็นผู้อาวุโสต้องการจะพูดอะไรมากมายไปกว่านี้ ไป๋หยานก็รีบตัดบท “ไม่ต้องห่วง ข้ามีที่พักของตนเองในเมืองหลิวฮั่ว หากข้าต้องการความช่วยเหลือ ข้าจะมาหาท่านที่บ้านสกุลหลาน“
หลานฮูหยินลูบหลังหลานสาวพร้อมกับถอนหายใจ “นิสัยของเจ้าช่างดื้อรั้นไม่ต่างกับท่านตาของเจ้าเลย ทั้งปากแข็งทั้งไม่ยอมแพ้สิ่งใดง่าย ๆ ยายจะไม่บังคับเจ้า ขอเพียงเจ้ากลับมาเยี่ยมยายแก่คนนี้บ้างเป็นครั้งคราวก็พอ“
ไป๋หยานที่เคยเป็นกังวลเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของญาติฝ่ายมารดา ทว่าหลังจากได้สัมผัสกับถ้อยคำที่ห่วงใยของยายในวันนี้ นางก็เข้าใจอย่างถ่องแท้แล้วว่า ที่ผ่านมานั้นนางเข้าใจทุกอย่างผิดไปหมด
“ข้าได้ยินมาว่าท่านตาล้มป่วย ตอนนี้ท่านดีขึ้นแล้วหรือยัง ?” ไป๋หยานขมวดคิ้วพร้อมกับเอ่ยถาม
“ก็ยังเหมือนเดิม” นัยน์ตาของหลานฮูหยินแลดูหม่นหมองลง เมื่อเอ่ยถึงสามี “หยานเอ๋อ ข้าจะพาเจ้าไปพบท่านตา หลายปีที่ผ่านมานี้ท่านตาของเจ้าก็มักพูดถึงเจ้าเสมอ เขากลัวว่าเจ้าอาจกำลังทุกข์ทรมานอยู่ข้างนอกนั่น“
แม้ว่าเจ้าบ้านตระกูลหลานจะมีนิสัยดื้อรั้นมาก แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่สนใจเรื่องของหลานเยี่ย และลูก ๆ ของนาง แท้ที่จริงในช่วงหกปีที่ผ่านมา นับแต่วันที่ไป๋หยานจากไปโดยไม่ร่ำลา ก็ไม่มีวันไหนที่ท่านตาของนางจะไม่คิดถึงนาง อย่างเช่นในวันนี้ เมื่อมีข่าวว่าหลานสาวกลับมา เจ้าบ้านผู้ชราก็รีบส่งคนไปรับตัวหลานสาวทันที
***จบบท ฮูหยินผู้เฒ่าแห่งบ้านสกุลหลาน (3)***
