ยาเม็ดนี้ คือการบ้านแรกที่นางมอบให้อาจารย์ทั้งสามของนางฝึกฝน ตอนที่นางเริ่มต้นสอนพวกเขากลั่นยา
แม้จะเป็นเพียงการฝึกฝน หากแต่ก็นับได้ว่าประสบความสำเร็จ ผลที่ได้เป็นเม็ดยาที่คุณภาพดี อีกทั้งล้ำค่า เพื่อไม่ให้เสียเปล่า นางจึงเก็บเม็ดยาเหล่านั้นไว้ และตั้งใจจะนำออกขาย หากกลับคืนสู่โลกภายนอก
หลานหยูอ้าปากค้าง เขาหายใจแรง รีบเข้ามาคว้าไหล่ของไป๋หยาน “เจ้าพูดจริงกระนั้นหรือ ?”
หลานฮูหยินเองก็มีอาการตกตะลึงมากไม่ต่างจากบุตรชาย ทว่าถ้อยคำของนางแตกต่างไปจากเขา
“หยานเอ๋อ เจ้าหมายความว่า เจ้าเป็นศิษย์ของหมอปรุงยาระดับสี่ใช่หรือไม่ ?”
หมอปรุงยาระดับสี่ ที่แม้กระทั่งคนในราชสำนักก็ยังต้องให้เกียรติ !
ไป๋หยาน ลูบคางของนางเบา ๆ พร้อมกับทำเสียงเล็กเสียงน้อยขณะยืนยันคำตอบ “น่าจะเป็นเช่นนั้น”
อาจารย์ของข้าน่าที่จะเป็นหมอปรุงยาระดับสูงกว่าระดับสี่ล่ะนะ ? หากทว่า มีความแตกต่างเล็กน้อยระหว่างโลกที่ข้าเคยอยู่กับอาณาจักรแห่งนี้
ปฏิเสธไม่ได้ว่ายาเม็ดจิตวิญญาณจากโลกก่อนหน้าของนางนั้นบริสุทธิ์กว่ามาก
เช่นนั้นนางจึงให้อาจารย์ทั้งสามของนางเริ่มฝึกกลั่นยาใหม่นับแต่ยาเม็ดจิตวิญญาณขั้นหนึ่ง กระทั่งมาถึงยาเม็ดจิตวิญญาณขั้นสี่นี้ เพื่อแก้ไขข้อบกพร่อง รวมถึงแก้ไขความเข้าใจผิด ๆ ไปพร้อมกัน !
สำหรับท่านผู้เฒ่าสกุลหลาน เขาใช่คนธรรมดาเสียเมื่อไร เช่นนั้นปฏิกิริยาของเขาย่อมแตกต่างจากผู้อื่น
หลังจากนิ่งงันเพียงชั่วครู่ ใบหน้าที่เหี่ยวย่นของท่านผู้เฒ่ากลับมาเป็นปกติในทันที เขากล่าวด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวว่า “นับเป็นเรื่องน่ายินดีที่เจ้าได้เป็นศิษย์ของหมอปรุงยาระดับสี่ หากแต่เจ้าก็ไม่ควรนำยาของอาจารย์เจ้าออกมาใช้โดยพลการ ทั้งที่พวกท่านยังไม่อนุญาตเช่นนี้ เจ้าควรรีบนำมันกลับไปคืนท่านอาจารย์เสีย อย่าฉวยโอกาส ทำเรื่องเช่นนี้ลับหลังอาจารย์ของเจ้า”
แม้ว่าน้ำเสียงของท่านผู้เฒ่าจะฟังดูค่อนข้างเข้มงวด ทว่าเจตนาของเขาก็เต็มไปด้วยความห่วงใยในตัวไป๋หยาน
หลายปีที่ผ่าน เนื่องเพราะอาการป่วยเรื้อรังที่เป็นมานานหลายปี ทำให้เขาต้องพบปะหมอยาหลายต่อหลายคนภายในอาณาจักร แม้หมอยาเหล่านั้นจะดูใจดี ทว่าเขาก็เคยเห็นศิษย์ของหมอยาคนหนึ่ง ขโมยเม็ดยาของอาจารย์ตนไปปรนเปรอสตรี ผลก็คือ ชายผู้นั้นถูกฆ่าตาย เหตุก็มาจากยาเม็ดนั้น
ในฐานะที่เป็นตาของนาง ท่านผู้เฒ่าหลานย่อมไม่ต้องการให้ไป๋หยานต้องมาเสียสละตนเอง เพื่อคนแก่ใกล้ตายเช่นเขา เขาไม่ต้องการให้นางกระทำผิดต่ออาจารย์ เพียงเพราะต้องการช่วยเหลือเขา
ไป๋หยานเลิกคิ้วขึ้น พร้อมกับอธิบายว่า “อาจารย์ของข้าทั้งรัก ทั้งเอ็นดูข้ามาก พวกท่านย่อมไม่มีปัญหาแน่นอน นอกจากนี้ แม้แต่สัตว์เลี้ยงของข้า ก็ยังกินยาเม็ดพวกนี้ไม่ต่างกับกินขนม”
เดิมทีท่านผู้เฒ่าอยากจะกล่าวมากกว่านี้ หากแต่หลังจากได้ยินไป๋หยานกล่าวว่า แม้แต่สัตว์เลี้ยงของนางก็ยังกินยาเม็ดที่ล้ำค่าเหล่านี้ไม่ต่างกับขนม ใบหน้าของเขาพลันแปรเปลี่ยนเป็นถมึงทึงด้วยความเจ็บปวด
“ช่างสุรุ่ยสุร่ายเสียจริง !“
ยาเม็ดจิตวิญญาณคืออะไร ? เรียกได้ว่าเป็นความใฝ่ฝันของทุกผู้คนในโลกนี้ ทว่าศิษย์ และอาจารย์พวกนี้กลับใช้มันแทนขนมให้สัตว์เลี้ยงของพวกเขา โอ้ ! เจ็บปวด เจ็บปวดเหลือเกิน !
ไป๋หยานรีบยื่นขวดกระเบื้องเคลือบบรรจุยาเม็ดไปให้หลานหยูลุงของนาง “ขวดนี้มียาเม็ดจิตวิญญาณขั้น 4 ท่านนำไปให้ท่านตากินเถอะ เพียงช่วงเวลาไม่กี่วันร่างกายของท่านตาก็จะหายดี“
หลานหยูมือไม้สั่น ในขวดนี้บรรจุยาเม็ดจิตวิญญาณขั้น 4 เขาอดมิได้ที่จะตื่นเต้น
ท่านผู้เฒ่ามองมือไม้ที่สั่นเทาของบุตรชาย แล้วก็ต้องรู้สึกกระวนกระวายขึ้นมาอีก เพราะเกรงว่าบุตรชายที่กำลังมือไม้สั่นคนนี้ จะทำขวดยาตกแตก
โชคดีที่หลานหยูจับขวดยาไว้แน่น เขาค่อย ๆ เปิดขวดออก จากนั้นก็เทยาออกมาอย่างระมัดระวัง เม็ดยาสีเขียวกลิ้งออกมาบนมือของเขา แล้วเขาก็ยื่นมันส่งให้ชายชรา
“ท่านพ่อ รีบกินเถอะ” หลานหยูเร่งเร้า
เวลานั้น ท่านผู้เฒ่าเองก็ทำอะไรไม่ถูก เขายื่นมือที่สั่นระริกออกมารับยาจากมือของหลานหยูด้วยพละกำลังทั้งหมดที่มี
“เด็กเหม็น ข้าขอบอกเจ้าไว้ก่อน อย่าคิดว่าเจ้าจะสามารถซื้อข้าได้ด้วยยาเม็ดนี้ ! หากเจ้าไม่อธิบายถึงเหตุที่เจ้าหนีออกจากบ้านสกุลไป๋มาดี ๆ แล้วล่ะก็ ข้าก็จะไม่ยอมญาติดีกับเจ้า !“
***จบบท ยาเม็ดจิตวิญญาณขั้นสี่ (3)***
