“เมี้ยว !”
เสี่ยวมี่ส่งเสียงประท้วง ในใจของมันคิดว่า เมื่อครู่นี้ไม่ควรไว้ใจนายน้อยเล้ย
“บอกมา ว่าเกิดอะไรขึ้น ? ข้าอยากได้ยินแต่ความจริงเท่านั้น !”
ไป๋หยานขมวดคิ้ว แม้ว่านางจะไม่เอ่ยให้อภัยไป๋เสี่ยวเฉิน และเสี่ยวมี่ ทว่าน้ำเสียงของนางก็ดูผ่อนคลายลงเล็กน้อย
“ก็ผู้ใดใช้ให้คนเลวพวกนั้นรังแกหม่ามี้ของข้ามาตั้งหลายปีล่ะ ?” ไป๋เสี่ยวเฉินถลาเข้าไปซุกอกของไป๋หยาน นัยน์ตาของเขาพร่าเลือนด้วยหยาดน้ำตา “หม่ามี้ เฉินเอ๋อไม่ได้ตั้งใจจะไม่เชื่อฟังท่าน แต่คนพวกนั้นทำเกินไป ลูกเลยอยากยั่วโทสะพวกเขาแทนท่านบ้าง”
ครั้นได้ยินถ้อยอธิบายนี้ ไป๋หยานก็ถอนหายใจ นางรู้สึกสบายใจและอุ่นใจ ชีวิตนี้นางมีบุตรชายที่ทั้งฉลาดเฉลียว ทั้งมีไหวพริบ เช่นนี้แล้วคนเป็นแม่อย่างนางจะยังต้องการสิ่งใดอีก
“แต่ว่า” ไป๋เสี่ยวเฉินเงยหน้าขึ้นมองไป๋หยานอย่างรู้สึกผิด “ไป๋จื่อนั่นคิดจะบีบคอเฉินเอ๋อให้ตาย”
“กระไรนะ ? !”
ไป๋หยานโกรธเกรี้ยวขึ้นมาทันที นางตบโต๊ะดัง ‘เปรี้ยง’
ไป๋เซียวผู้ยืนอยู่ข้าง ๆ พลันอ้าปากค้าง เมื่อเห็นโต๊ะหินแหลกเป็นผุยผง เขาถึงกับกลืนน้ำลาย ขณะมองใบหน้าไป๋หยานซึ่งยามนี้เต็มไปด้วยความโกรธ
พี่สาวแข็งแกร่งถึงเพียงนี้ได้อย่างไร ?
เขาคิดในใจว่า ครั้งนี้ไป๋จื่อเจอศึกหนักเป็นแน่ !
“ไป๋จื่อเคยกลั่นแกล้งรังแกข้า ข้ายังพอจะค่อย ๆ คิดบัญชีกับนางได้ ทว่าตอนนี้ นางถึงกับกล้าบีบคอบุตรชายของข้า ?” ใบหน้าของไป๋หยานยังคงเกรี้ยวกราด “เซียวเอ๋อ เจ้าไปที่บ้านสกุลหลาน แจ้งกับท่านตาของเราว่า ให้ส่งเทียบเชิญคนบ้านสกุลไป๋มาร่วมงานเลี้ยงที่กำลังจะจัดขึ้นในอีกสองสามวันข้างหน้านี้ด้วย !”
บุตรชายของข้ามิใช่ผู้ที่ใครจะรังแกได้ง่าย ๆ !
ไป๋เซียวพยักหน้าด้วยความสับสน เขายังรู้สึกตกใจอย่างมากกับฝ่ามือเมื่อครู่ของไป๋หยาน
หลังจากกล่าวจบ ไป๋หยานก็ระงับความโกรธในใจลง นางปล่อยไป๋เสี่ยวเฉินออกจากอ้อมอก“ไป๋จื่อ ทำเจ้าเจ็บตรงไหนหรือไม่ ?”
“ไม่ต้องห่วง หม่ามี้” เด็กชายตบหน้าอกอวด “เฉินเอ๋อ มีความสามารถมากมาย ต่อให้สิบไป๋จื่อก็ไม่สามารถทำอะไรลูกได้”
ไป๋หยานรู้ว่าบุตรชายของนางพูดความจริง นางคาดเดาได้เลยว่า ในเวลานั้น ไป๋เสี่ยวเฉินต้องเป็นผู้ยั่วยุขึ้นก่อน
แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า ไป๋จื่อจะมีสิทธิ์รังแกบุตรชายของนาง !
“หม่ามี้ ให้เฉินเอ๋อไปบ้านท่านตาทวดได้หรือไม่ ?” ไป๋เสี่ยวเฉินถามนัยน์ตาเป็นประกาย
ไป๋หยานมองดวงตาที่แวววาวระยิบระยับราวดวงดาราของไปเสี่ยวเฉินแล้ว นางก็อยากจะตอบรับคำขอนั่นเหลือเกิน ทว่าใบหน้าดุดันราวปีศาจของบุรุษผู้นั้นพลันปรากฏขึ้นในใจ นางจึงจำต้องตัดใจ
“ยังไม่ถึงเวลา สักวันข้าต้องพาเจ้าไปพบท่านตาทวดของเจ้าแน่”
บุรุษผู้นั้นอาจจะเป็นบิดาแท้ ๆ ของเฉินเอ๋อ เช่นนั้นนางจึงยังไม่อนุญาตให้บุตรชายของนางปรากฏตัวต่อสาธารณะ
“โอ้ !” ไป๋เสี่ยวเฉินกัดริมฝีปากของตน ก่อนจะก้มหน้าลงด้วยความหงุดหงิด
ครั้นเห็นใบหน้าหดหู่ของบุตรชายแล้ว หัวใจของนางพลันเจ็บปวด กระทั่งเกือบจะโพล่งคำยินยอมออกมา ทว่าที่สุดนางก็ทำใจแข็ง พลางกล่าวปลอบใจเขาว่า
“เฉินเอ๋อ แม่สัญญา แม่จะพาเจ้าไปพบท่านตาทวดท่านยายทวดของเจ้าในไม่ช้า ทว่าก่อนอื่นเจ้าไปล้างหน้าก่อนดีหรือไม่ ?”
“ก็ได้ !” ไป๋เสี่ยวเฉินรับคำ เขาเผยรอยยิ้มเป็นมิตรที่สุดเท่าที่จะทำได้ ขณะหันไปหาเสี่ยวมี่ พร้อมกับจับหางมันไว้พลางเอ่ยกล่าวว่า “ดูเจ้าสิ เสี่ยวมี่ เจ้าก็สกปรกจะแย่แล้ว ข้าจะพาเจ้าไปอาบน้ำ ไม่งั้นหม่ามี้ต้องรังเกียจเจ้าแน่ ๆ”
“เมี้ยว…”
ทันทีที่ได้ยินคำว่า “อาบน้ำ” ขนของเสี่ยวมี่ก็ลุกตั้งชันไปทั้งตัว มันรีบสะบัดตัวให้เป็นอิสระจากมือของไป๋เสี่ยวเฉิน จากนั้นก็กระโดดหนีขึ้นไปบนต้นไม้ดัง ฟิ้ว
ข้าไม่อาบน้ำ ไม่อาบ !
“เสี่ยวมี่ !” ไป๋เสี่ยวเฉินยกมือเท้าสะเอว พร้อมกับตะโกนลั่น
เสี่ยวมี่ได้แต่ร้องคราง ทว่าทำอย่างไรก็ไม่ยอมลงจากต้นไม้
ไป๋หยานมองเสี่ยวมี่ ซึ่งซ่อนตัวอยู่บนต้นไม้ แววตาของนางเป็นประกายเล็กน้อย นางกล่าวพร้อมรอยยิ้มว่า “เฉินเอ๋อ เจ้าไปล้างหน้าก่อน ข้ามีบางเรื่องที่ต้องสั่งเสี่ยวมี่…”
***จบบท ไป๋เซียวตกตะลึงตาค้าง (2)***
