“ข้าคิดไว้ไม่มีผิด เด็กไม่มีมารยาทขาดแม่คอยเลี้ยงดูอบรมก็มักเป็นเช่นนี้ … บุตรชายของข้าก็คือลุงของเจ้า หากเจ้ายอมเสียสละเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อเขาจะเป็นไรไป ? การมีใครสักคนชื่นชอบเจ้าทั้งที่เจ้าเองก็ไม่ได้สะอาดบริสุทธิ์เช่นนี้ เจ้าควรจะมีความสุขเสียด้วยซ้ำที่มีคนยินดียอมรับเจ้า ! “
เนื่องจากหยูฮูหยินผู้เฒ่ายังดุด่าไม่สาแก่ใจ นางจึงไม่ตระหนักถึงบรรยากาศโดยรอบตัวไป๋หยานว่าอุณหภูมิลดลงไปอีกหลายองศา “แต่…ทั้งเจ้าทั้งมารดาจอมเจ้าเล่ห์ของเจ้าก็ดูเหมือนจะมีพฤติกรรมที่น่ารังเกียจพอ ๆ กัน ชอบเรื่องคาว ๆ เหมือน ๆ กัน ตอนแรก เจ้าก็หวังจะจับองค์ชายรอง มาถึงตอนนี้เจ้าก็ทำตัวผิดศีลธรรมจนตกเป็นขี้ปากของชาวบ้านไปทั่ว ! นอกจากนี้เจ้ายังจะแล้งน้ำใจกับญาติของเจ้าเอง รอให้บิดาของเจ้ากลับมาเสียก่อน ข้าจะให้เขาตีเจ้าให้ตาย ! “
ไป๋หยานเชิดมุมปากขึ้น มองหญิงชราที่กำลังด่าว่านางอย่างเมามัน นัยน์ตาของนางแลดูเยือกเย็นไม่ต่างกับน้ำแข็ง มีไอสังหารพวยพุ่งออกมาตลอดเวลา
“ท่านแม่ อย่ากล่าวต่อเลย” หยูหรงแสร้งทำเป็นห้ามปรามก่อนจะหันกลับไปที่ไป๋หยาน “ลูกหญิง อย่างไรเสียเราก็เป็นญาติกัน มีอะไรก็ควรช่วยเหลือกัน ตอนนี้ลุงของเจ้าต้องการความช่วยเหลือ เจ้าจะไม่ช่วยได้อย่างไร ? นอกจากนี้บิดาของเจ้าก็ไม่ชอบคนที่มีจิตใจเย็นชาแล้งน้ำใจด้วย”
ในอดีต สิ่งที่ไป๋หยานให้ความสำคัญมากที่สุดก็คือความคิดเห็นของไป๋เฉิงเซียงผู้เป็นบิดา เช่นนั้นไป๋หยาน จะยอมเห็นด้วยในทุกสิ่ง เมื่อหยูหรงใช้จุดอ่อนข้อนี้กับนาง
ยกตัวอย่างเช่น การปฏิบัติกับนางอย่างโหดร้ายภายในบ้านสกุลไป๋ ก็ไม่มีคำบ่นใดรั่วไหลออกไปสู่สาธารณะ ก็เนื่องด้วยเหตุผลนี้เช่นกัน แต่นั่นใช้ได้กับไป๋หยานในอดีตเท่านั้น ปัจจุบันนางมิใช่คนเดิมอีกต่อไป …
“ในฐานะที่เป็นญาติพี่น้องกันก็ควรต้องช่วยเหลือกัน คำกล่าวนี้เป็นคำกล่าวที่ถูกต้อง แต่ทว่าตระกูลหยูนั้นแท้จริงเป็นญาติของท่าน…หยูหรง มิมีสิ่งใดเกี่ยวข้องกับข้า ! เช่นนั้นท่านควรให้ไป๋รั่ว หรือไป๋จื่อแต่งงานกับเขา แน่นอนว่าพวกนางคงมิใช่คนเย็นชาแล้งน้ำใจหรอก”
หยูหรงใบหน้าบิดเบี้ยว นางแทบไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน หลังจากที่พูดจาหว่านล้อมอย่างอ่อนหวานและใจเย็น กระทั่งอ้างชื่อบิดาของไป๋หยานแล้ว ก็ยังไม่เป็นผล !
“นังเด็กก้าวร้าว” หยูฮูหยินผู้เฒ่าจ้องมองไป๋หยานอย่างดุร้าย “จื่อเอ๋อของข้าอายุแค่สิบสองปีเท่านั้น เจ้าจะให้เด็กอายุสิบสองปีแต่งงานไปเป็นอนุภรรยาของชายแก่วัยหกสิบกระนั้นรึ ? เจ้าไม่ได้แตกต่างจากนางอสรพิษมารดาของเจ้าเลยจริง ๆ ! “
ในสายตาของหญิงชราแล้ว หลานเยี่ยคือบุคคลอันตรายที่สุดในโลก หากมิใช่เพราะหญิงผู้นี้ บุตรสาวของนางคงจะมิต้องตกอยู่ในฐานะอนุภรรยาเนิ่นนานหลายปี
ครั้นเห็นท่าทีเช่นนั้น ไป๋หยานก็อยากจะหัวเราะขึ้นมาทันที การให้ไป๋จื่อซึ่งมีอายุเพียง 12 ปีแต่งงานไปอยู่ในฐานะอนุภรรยาถือว่าเป็นการโหดร้ายทารุณกระนั้นหรือ ? แล้วข้าล่ะ…ข้าเพิ่งจะมีอายุสิบเจ็ดปีเท่านั้น แล้วกรณีของข้าควรจะเป็นเช่นนั้นหรือไร ?
“ส่วน…รั่วเอ๋อ…”หญิงชราพ่นลมหายใจอย่างแรงออกจมูกอย่างเย็นชา “เจ้าจะเอาอะไรมาเทียบกับรั่วเอ๋อของข้าได้ ? อีกไม่กี่วันองค์ชายรองก็จะรับนางเข้าไปเป็นพระสนมในวัง หญิงที่ตั้งครรภ์โดยไม่ได้แต่งงานเยี่ยงเจ้ายังจะกล้าเสนอรั่วเอ๋อของข้าให้แต่งงานกับชายชราในฐานะอนุภรรยาอีกหรือ ? ผู้ใดจะเห็นแก่ตัวเช่นเจ้ายอมให้น้องสาวของตนเองแต่งงานเป็นอนุภรรยา ขณะที่เจ้าเองล่ะ มีคุณสมบัติใดจึงแสดงทีท่าราวกับคุณหนูผู้สูงศักดิ์อยู่ในสกุลไป๋ ?
หยูฮูหยินผู้เฒ่ามีความสามารถในด้านการพลิกผิดให้เป็นถูกได้เสมอ ไป๋หยานรู้เรื่องนี้จากประสบการณ์ที่ผ่านมา ซึ่งนางได้รับมาจากเจ้าของร่างเดิม หาไม่แล้ว เหตุใดไป๋เฉิงเซียงจึงเชื่อฟังแม่ยายมากกว่าเลือดเนื้อเชื้อไขของตนเองกันเล่า ?
“ข้าขอยืนยันอีกครั้ง ข้า…ไป๋หยานจะไม่แต่งงานไปเป็นอนุภรรยาของผู้ใด !” สายตาของนางคล้ายใบมีดที่คมกริบ ทั้งเย็นชา ทั้งอันตราย ยามที่นางมองหญิงทั้งสองคนผู้อยู่เบื้องหน้านาง
หยูหรง แทบจะลืมลมหายใจไปชั่วครู่ นางพบว่า เป็นการยากที่จะหายใจเข้าออกเมื่ออยู่ในห้องนี้ ราวกับว่าห้องทั้งห้องถูกแรงกดดันอย่างหนักหน่วง
เด็กโสโครกผู้นี้กลายเป็นคนที่สง่าผ่าเผย ทั้งทรงพลังเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน ? ไม่นี่ต้องเป็นเพียงจินตนาการของตัวนางเองเท่านั้น ไป๋หยานเป็นเพียงขยะเปียกที่ไร้ซึ่งประโยชน์ใด ๆ !
หยูหรงประคองหลังมารดาของนาง เพื่อยับยั้งคำบริภาษ จากนั้นนางก็ลุกขึ้น ค่อย ๆ เดินตรงไปหาลูกเลี้ยงอย่างช้า ๆ ด้วยท่าทีสงบเยือกเย็น “ไป๋หยาน คืนนี้สกุลเฉียนจะส่งคนมารับเจ้า ไม่ว่าเจ้าจะเต็มใจหรือไม่ก็ตาม เจ้าก็จะต้องไปเป็นอนุภรรยาของท่านเจ้าบ้านสกุลเฉียน !” นางเชิดหน้าขึ้นราวกับหญิงสูงศักดิ์ที่ถืออำนาจไว้ในมือ ไม่เสแสร้งแสดงความอ่อนโยนเช่นก่อนหน้าอีกต่อไป
***จบบท กำเนิดจิ้งจอกน้อยจอมซ่าส์ (4)***
