แน่นอนว่า…
ครั้นไป๋เซียวอ้างถึงไป๋หยาน ไป๋เสี่ยวเฉินก็เกิดอาการลังเลใจเล็กน้อย “ข้าจะไม่เปิดเผยตัวตน !”
ไป๋เซียวอ้าปากจะห้าม ทว่าไป๋เสี่ยวเฉินก็เดินออกไปจากหอบรรพชน พร้อมกับเสี่ยวมี่ในอ้อมแขนเสียแล้ว
ร่างของเด็กชายกลืนหายไปในความมืด เขามุ่งหน้าไปที่ลานด้านหลังของบ้าน
*****
จันทร์กระจ่างสาดแสงลงบนแก้มใสยุ้ยอมชมพูของเด็กน้อย
หลังจากวิ่งมานานพอควร ไป๋เสี่ยวเฉินก็หยุด เขายกมือขึ้นหยิกแก้มเล็ก ๆ ของเสี่ยวมี่ พลางเอ่ยถามว่า“เสี่ยวมี่.. เจ้ารู้ใช่หรือไม่ว่า หญิงสารเลวนั่นพักอยู่ที่ใด ?”
“ข้ารู้ ตามข้ามาสิ”
เสี่ยวมี่กระโดดออกจากอ้อมแขนของเด็กชายก่อนจะวิ่งนำไปข้างหน้า
คืนนี้บ้านสกุลไป๋เงียบมาก มียามเดินลาดตระเวนผ่านมาเป็นครั้งคราวเท่านั้น พวกเขามองไม่เห็นไป๋เสี่ยวเฉิน และเสี่ยวมี่ที่เดินอย่างหลบ ๆ ซ่อน ๆ
เดินมาได้ไม่ไกล ไป๋เสี่ยวเฉิน และเสี่ยวมี่ก็มายืนอยู่หน้าห้องที่ยังมีแสงสว่างจากตะเกียงน้ำมัน
“เสี่ยวมี่ เจ้ารอข้าที่นี่นะ … “
ไป๋เสี่ยวเฉินซ่อนเสี่ยวมี่ จากนั้นก็ค่อย ๆ ก้าวอย่างระมัดระวังไปยังห้องที่มีแสงสว่างนั่น เขาย่องเบา ๆ ด้วยกลัวว่าจะทำให้คนที่อยู่ในห้องนั้นรู้ตัว
*****
ภายในห้อง หยูฮูหยินผู้เฒ่า นั่งอยู่บนเก้าอี้โดยมีหยูหรงนั่งอยู่ข้างกายนาง นอกเหนือจากนั้นก็มีสาวใช้อีกคนหนึ่งยืนเงียบ ๆ รอคอยคำสั่งจากพวกนาง
“หรงเอ๋อ นี่ก็ผ่านมาหลายปีแล้ว เหตุใดเจ้าถึงยังไม่ตั้งครรภ์เสียที ?” ใบหน้าของหญิงชรานั้นดูไม่พอใจอย่างมาก “หากเจ้ายังไม่ให้กำเนิดบุตรชายสักคนแล้วล่ะก็ สักวันบ้านตระกูลไป๋จะต้องตกเป็นของไป๋เซียวเด็กชั่วนั่นแน่ !“
หยูหรงตัวแข็ง ขณะจ้องมองหน้าท้องแบนราบของตนเอง รอยยิ้มขมขื่นปรากฏบนริมฝีปาก
“ท่านแม่ ข้าเองก็ไม่รู้จะทำเช่นไร นับแต่ข้าให้กำเนิดจื่อเอ๋อ ข้าก็ไม่เคยตั้งครรภ์อีกเลย ด้วยเหตุนี้ ข้าจึงไปหาหมอเพื่อตรวจดูอาการ หมอบอกว่าร่างกายของข้าแข็งแรงมาก เช่นนั้นปัญหาอาจจะเกิดจากร่างกายของเฉิงเซียง“
หยูฮูหยินนิ่งอึ้ง นางขมวดคิ้วขณะกล่าวว่า “เมื่อปัญหามิได้เกิดจากเจ้า เรื่องการมีเด็กก็จัดการไม่ยาก“
“ท่านแม่ ท่านหมายถึงอะไร ?” หยูหรงเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจนางมองใบหน้าที่บิดเบี้ยวของมารดาอย่างพิศวง
“ทุกอย่างในบ้านสกุลไป๋ควรเป็นของเรา เราจะไม่ยอมมอบให้กับไป๋เซียวเด็กสารเลวนั่นเด็ดขาด !”
หญิงชรากัดฟันแน่น สีหน้าของนางยามนี้ดูราวกับคนวิกลจริตเล็ก ๆ
“เช่นนั้น…เจ้าต้องหาผู้ชายสักคนมาทำให้เจ้าท้อง และเจ้าต้องได้บุตรชาย !”
หาาาาาา !
หยูหรงตกใจมาก กระทั่งดีดตัวขึ้นจากที่นั่ง ถ้วยน้ำชาข้างกายนางพลัดหล่นลงสู่พื้น น้ำชาร้อน ๆ ไหลรดมือของนาง ทว่านางกลับไม่รู้สึกเจ็บปวดใด ๆ เลย อีกทั้งยังคงมองหน้ามารดาของตนอย่างไม่อยากเชื่อ
“ท่านแม่ ท่านกำลังพูดถึงเรื่องใดกัน ! ท่านจะให้ข้าทรยศเฉิงเซียงกระนั้นรึ ? แล้วหากเขารู้เรื่องนี้ล่ะ … “
ใบหน้าหยูฮูหยินแลดูดุร้ายขึ้น “แล้วไง หรือเจ้าต้องการให้ทุกอย่างในบ้านหลังนี้ตกอยู่ในมือของไป๋เซียวเด็กชั่วนั่น ? ไยต้องปล่อยให้เด็กสารเลวนั่นมาฮุบของที่ควรเป็นของเราสองแม่ลูกไป ?”
“อย่างไรก็ตาม แม้ว่าข้าจะให้กำเนิดบุตรชายได้จริง ทว่าไป๋เซียวก็ยังคงเป็นสายเลือดของบ้านสกุลไป๋ ทั่วทั้งโลกต่างก็รู้ว่า ทุกสิ่งในบ้านสกุลไป๋นั้นได้มาจากหลานเยี่ย หากเราทำเช่นนั้น เราย่อมตกเป็นที่ครหา“
หยูหรงกังวลใจเล็กน้อย หากแต่นั่นไม่ใช่เพราะกลัวไป๋เซียวจะแย่งสมบัติของนาง ทว่านางกลัวที่จะถูกผู้คนซุบซิบนินทา ตกเป็นขี้ปากชาวบ้านเสียมากกว่า
“โบราณกล่าวไว้ หากแต่งกับไก่ก็ต้องตามไก่ หากแต่งกับสุนัขก็ต้องตามสุนัข สินสอดทองหมั้นของหลานเยี่ย ก็ควรเป็นของบ้านสกุลไป๋ ! และตอนนี้เจ้าก็เป็นนายหญิงของบ้านสกุลไป๋ ของพวกนั้นก็ควรตกเป็นของเจ้า หรือจะมีผู้ใดกล้าคัดค้าน ?”
หญิงชราคำรามต่ำในลำคอ นัยน์ตาหยูฮูหยินผู้เฒ่าแลดูมืดมนน่าขยะแขยง “สำหรับไป๋เซียว ข้ามีวิธีทำลายเขา !”
***จบบท แก้แค้นให้หม่ามี้ (1)***
