ทว่า การเตะครั้งนี้ของนางพลาด เพราะมือใหญ่ของเขาคว้าเท้าของนางไว้ได้ทันท่วงที
นัยน์ตาส่อแววแห่งความร้ายกาจคู่นั้นหรี่จ้อง พร้อมเสียงเย้ยเยาะที่เล็ดรอดออกจากปากของบุรุษหนุ่มผู้นั้น “เจ้านี่ข้ามแม่น้ำแล้วทำลายสะพานใช่หรือไม่ ? เจ้าลืมแล้วหรือไรว่าเจ้าใช้ข้าอย่างไรในงานเลี้ยงอาหาร ?”
“ท่านยอมให้ข้าใช้เอง จะมาโทษข้าได้อย่างไร ?” ไป๋หยานมองบุรุษผู้นั้นเต็มตา
หากมิใช่เพราะชายผู้นี้ให้ท่านางก่อน มีหรือนางจะใช้เขาเป็นเครื่องมือยั่วยุพ่อลูกสกุลไป๋ได้ ? อีกทั้งจะทำให้ไป๋เฉิงเซียงโกรธจนขับไล่นางได้อย่างไร ?
“ไป๋หยาน !”
ตี้คังกัดฟันแน่นพร้อมกับปล่อยเสียงลอดผ่านไรฟัน ขณะเดียวกันร่างของเขาก็เบียดร่างของนางแนบแน่นขึ้น
ไป๋หยานพยายามถอยหนี ทว่าข้างหลังของนางคือผนังห้อง นางยิ้มอย่างฝืน ๆ “แล้วท่านต้องการสิ่งใด ?
“แน่นอนว่า ข้าต้องการ ‘นอน‘ กับเจ้า !“
น้ำเสียงของเขาฟังดูอันตรายยิ่ง โดยเฉพาะนัยน์ตาหงส์กระหายเลือดคู่นั้น ยิ่งทำให้นางหวนนึกถึงราตรีนั้นเมื่อ 6 ปีก่อน ที่นางมีสัมพันธ์กับชายผู้หนึ่ง …
ครั้นไป๋หยานมองชายที่บังคับนาง กระทั่งนางต้องจนมุม หลังติดกำแพงเช่นนี้แล้ว ในใจของไป๋หยานก็ได้แต่ครุ่นคิดหาวิธีตอบโต้
ตูม !
ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะไป๋เสี่ยวเฉินที่ซ่อนตัวอยู่ใต้เตียงรู้สึกตื่นเต้นเกินไปหรือไร เด็กชายจึงเผลอตัว ศีรษะกระแทกเตียงเสียงดังตูม แต่นั่นก็นับเป็นการดี เพราะทำให้สายตาของชายหนุ่มหันเหจากไป๋หยานไปอยู่ที่เตียงแทน
“เจ้าซ่อนผู้ใดไว้ !”
น้ำเสียงของเขาไม่เหมือนสอบถาม ทว่าเต็มไปด้วยความมั่นใจ
อุณหภูมิรอบตัวคนทั้งสองดูเหมือนจะเย็นลงเล็กน้อย
“อ๋องคัง !” ไป๋หยานรีบคว้าแขนเสื้อของเขา นางฝืนยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน “ข้าเลี้ยงแมวไว้“
จากคำพูดของตี้คัง มาถึงตอนนี้นางมั่นใจแล้วว่า ชายผู้นี้คือผู้ที่ถูกนางข่มขืนเมื่อหกปีก่อน
เช่นนั้น นางจะไม่มีวันยอมให้เขาได้พบไป๋เสี่ยวเฉินบุตรชายของนางเป็นแน่
“เมี้ยว”
ใต้เตียง เด็กชายตัวน้อย ส่งเสียงร้อง เมี้ยว ออกมา นั่นทำให้หัวใจของไป๋หยานผ่อนคลายลง
โชคดี ที่เด็กน้อยเชื่อฟังนาง หาไม่แล้วนางก็มิรู้ว่าจะแก้ไขสถานการณ์นี้ได้อย่างไร
ทว่าหัวใจของนางสงบได้เพียงไม่นาน ก็ต้องกลับมาเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง
เมื่อตี้คังผลักมือของนางที่พยายามหน่วงเหนี่ยวเขาออกอย่างแรง จากนั้นก็เดินตรงไปที่เตียง
ไป๋หยานรู้สึกว่าหัวใจของนางกำลังจะระเบิดออกจากอก นางมองตี้คังเดินไปที่หัวเตียง ทันใดนั้นเองนางก็ตัดสินใจพุ่งตัวเข้าหาเขา
ชั่วขณะนั้น อ๋องคังกำลังจะจับเสาเตียง เขาเริ่มออกแรง และเตียงก็เริ่มถูกยกสูงขึ้น ส่วนผู้ที่ซ่อนตัวอยู่ใต้เตียงก็ไม่รู้จะไปซ่อนตัวที่ใดอีก
ในช่วงวิกฤตินั้น ตี้คังพลันรู้สึกว่ามีร่างอ่อนนุ่มพุ่งเข้าหาเขา จากนั้นริมฝีปากเย็น ๆ ของเขาก็ถูกปิดผนึกด้วยริมฝีปากของนาง ความอบอุ่นแผ่ซานไปทั่ว ขณะเดียวกันมือเรียวงามของนางก็จับแขนเสื้อของเขาแน่น
แท้จริงแล้ว เมื่อไป๋หยานจูบตี้คัง นางก็รู้สึกเสียใจ
แม้ว่าจะพบหน้ากันเพียงสามครั้ง ทว่านั่นก็มากพอที่ไป๋หยานจะเข้าใจอุปนิสัยของเขาเป็นอย่างดี
บุรุษผู้นี้รักความสะอาดเป็นที่สุด หากสิ่งใดที่เป็นของเขา เขาไม่มีวันยอมให้ผู้ใดแตะต้อง อย่าว่าแต่ริมฝีปากของเขาเลย
ทว่า …
ไป๋หยานไม่สนใจสิ่งใดแล้ว !
นางรู้เพียงอย่างเดียว คือจะให้อ๋องคังพบเฉินเอ๋อมิได้ เช่นนั้นนางจำต้องหันเหความสนใจของเขา !
แม้จะอันตรายสักเพียงใดก็ตาม !
เวลาผ่านไปนานมาก ทว่าบุรุษตรงหน้านางก็มิได้เคลื่อนไหว หรือมีปฏิกิริยาใด ๆ ซึ่งนั่นทำให้นางลืมตาขึ้น จึงสบเข้ากับนัยน์ตากระหายเลือดที่อยู่เบื้องหน้าโดยไม่ตั้งใจ
ไป๋หยานถอนริมฝีปากออกจากริมฝีปากของเขา ฝืนยิ้มพร้อมกล่าวว่า “ท่านรูปงามเกินไป ข้าเลยมิอาจยั้งใจได้“
งามงั้นรึ ?
หากเขาจำไม่ผิด คราแรกที่หญิงผู้นี้พบเขาบนถนน นางก็ใช้คำเช่นเดียวกันนี้กับเขา
โอ้ ! นี่นางบังคับขืนใจเขาอีกแล้ว
***จบบท บังคับจูบ***
