เป็นฮูหยินของชายยากจนก็ยังดีกว่าเป็นอนุของคนร่ำรวย !
หลานสาวของเขา เขายินดีให้แต่งงานกับคนจากบ้านที่มีฐานะธรรมดา ทว่าจะไม่ยอมให้เป็นพระสนมของเชื้อพระวงศ์เด็ดขาด !
และตราบใดที่ไป๋หยานไม่เต็มใจ เขาก็จะไม่ยอมให้ผู้ใดมาทำร้ายคนตระกูลหลานของเขาได้
“ตาเฒ่าเอ๊ย ! ไยเจ้าถึงต้องทำดุดันต่อหน้าหยานเอ๋อ หลานสาวผู้เป็นที่รักยิ่งของข้าด้วย” หลานฮูหยินผู้เฒ่าหน้ายุ่ง ทั้งยังตำหนิสามีที่ใช้น้ำเสียงเช่นนั้น
“ท่านยาย” ไป๋หยานหัวเราะคิกคัก เมื่อเห็นสายตาตำหนิที่ท่านยายของนางใช้กับสามีตนเองแล้ว นางก็เลิกคิ้ว แล้วกล่าวอย่างภาคภูมิใจว่า “ท่านตากล่าวถูกแล้ว ไป๋หยาน จะไม่ยอมเป็นอนุของผู้ใด ไม่เพียงเท่านั้น หลานจะไม่มีวันใช้สามีร่วมกับหญิงอื่นด้วย หากไม่สามารถหาคู่ครองแบบผัวเดียวเมียเดียวได้ ตลอดชีวิตนี้หลานก็จะไม่แต่งงาน จะอยู่ปรนนิบัติท่านตาท่านยายไปชั่วชีวิต“
คำกล่าวของไป๋หยานถูกใจท่านผู้เฒ่าเจ้าบ้านหลานยิ่งนัก ชายชราอดไม่ได้ที่จะหัวเราะลั่น “ต้องอย่างนี้สิ หลานสาวของข้า หลานสาวของตระกูลหลาน ! หากมารดาของเจ้ามีความคิดเช่นเจ้า เรื่องเหล่านั้นก็คงจะไม่เกิดขึ้นกับ … “
ไป๋หยานขยี้จมูกเล็กน้อย “ท่านแม่เขลาจนเกินไป นางไม่เพียงแต่แต่งให้คนชั่ว นางยังยอมมอบยาเม็ดจิตวิญญาณให้เขาโดยไม่ยั้งคิดเลยด้วยซ้ำ“
สีหน้าของท่านผู้เฒ่าเจ้าบ้านหลานเปลี่ยนไปทันที เขามองเด็กสาวอย่างโกรธเคือง “อย่างไรเสีย นางก็เป็นมารดาของเจ้า ! แม้ว่านางจะทำผิดพลาดมากมายเพียงไร เจ้าก็ไม่มีสิทธิ์ตำหนิว่านางโง่ ? “
แม้ชายชราจะไม่เคยเอ่ยปากให้อภัยบุตรสาวของตน แม้กาลเวลาจะล่วงผ่านมาหลายปี ทว่าอย่างไรเสียพ่อลูกก็ตัดกันไม่ขาด เขาเพียงเศร้าใจ หากแต่ไม่เคยโกรธเคืองหลานเยี่ยเลย …
ยิ่งไปกว่านั้น ครั้นเวลาล่วงเลยผ่านนานหลายปี ความรู้สึกไม่พอใจที่เคยมีแต่ต้นก็มลายหายไปสิ้น
ครั้นไป๋หยานเห็นท่านตาของนางโกรธ นางก็ลอบอมยิ้ม
ชายชราผู้นี้เป็นคนปากแข็งใจอ่อน นางสามารถสัมผัสได้ถึงความจริงใจในน้ำเสียงของเขา
“ไป๋หยาน !” ครั้นเห็นว่าคนเหล่านี้ไม่ให้ความสนใจนาง ไป๋จื่อก็โกรธจนกระทืบเท้าเร่า ๆ “เจ้ากล้าฝ่าฝืนพระเสาวนีย์ของฮองเฮากระนั้นหรือ ? พระองค์ทรงมีพระเมตตาให้เจ้าได้เป็นพระสนม ก็นับว่าเป็นเกียรติมากแล้ว ไฉนเจ้ายังกล้าพูดเรื่องผัวเดียวเมียเดียวอีก ? ช่างหน้าไม่อาย !”
ไป๋หยานปรายตามองไป๋จื่อ ก่อนจะทำหน้าแปลกใจเล็กน้อย “ท่านตาข้าออกปากไล่เจ้าแล้วมิใช่หรือ ? ก็แล้วเหตุใดเจ้าถึงยังอยู่ที่นี่อีกเล่า ?”
“เจ้า … ” ไป๋จื่อกัดริมฝีปากแน่น “ข้าไม่ไป เจ้าจะทำอะไรข้าได้ ?”
“ฮึ !”
ท่านผู้เฒ่าเจ้าบ้านหลานทำเสียงฮึดฮัด จากนั้นก็แผ่กลิ่นอายออกมากดดันเด็กสาว
ไป๋จื่อหน้าซีด นางเผลอกัดริมฝีปากของตนจนเลือดออก “ตาแก่เลอะเลือน เจ้ากล้ารังแกข้า พวกคนสกุลหลาน พวกเจ้าช่างไร้ยางอาย !”
ตูม !
ทันทีที่ชายชราวาดมือเป็นแนวโค้ง กลิ่นอายของเขาก็ก่อตัวเป็นรูปดาบขนาดใหญ่ พร้อมกันนั้นขุมพลังก็พุ่งตรงเข้าใส่เด็กสาว ไป๋จื่อปลิวออกนอกประตูทันที
พร้อมเสียงดังปัง ไป๋จื่อพลัดตกจากบันไดหน้าบ้าน ร่างของนางทรุดลงเบื้องหน้ารองเท้าคู่หนึ่ง
ในขณะที่ไป๋จื่อกำลังพยายามลุกขึ้นจากพื้นถนนที่สกปรกนั้น นางก็พบกับใบหน้าหล่อเหลาแลดูน่าหลงใหล
บุรุษผู้นั้นยังคงสมบูรณ์แบบไร้ตำหนิ ราวกับเทพเจ้า ทั้งเย่อหยิ่งทั้งคุกคาม
ไป๋จื่อยังคงจ้องมองใบหน้านั้นราวกับคนโง่งม นางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรจะกล่าวคำใด
เท่าที่นางพอจะคิดได้ ก็คือ อีกไม่นานนางก็จะได้เป็นชายาของบุรุษที่แสนวิเศษผู้นี้ นั่นทำให้หัวใจของนางเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข
“ท่านอ๋อง… ”
องครักษ์ผู้ติดตามอ๋องคังเห็นภาพเหตุการณ์ทั้งหมด นับแต่ตอนที่ไป๋จื่อลอยออกมาจากประตู กระทั่งตกบันได ยามนี้ศีรษะของนางเกือบจะสัมผัสกับรองเท้าของอ๋องคัง องครักษ์รีบก้าวขึ้นมาข้างหน้าพร้อมกับเอ่ยถามด้วยเสียงสั่น ๆ เต็มไปด้วยความระมัดระวังว่า “แล้ว …เราจะเข้าไปพบแม่นางหยานข้างในกันหรือไม่ ? พ่ะย่ะค่ะ“
ตี้คังย่นหัวคิ้ว เขาไม่ได้สนใจตอบคำถาม ทว่ากลับค่อย ๆ ลดสายตาลงช้า ๆ กระทั่งไปหยุดอยู่ที่ปลายเท้า
***จบบท ไม่ควรยุ่งกับชายที่เป็นโรครักสะอาด !***
