จ้าวแห่งเกาะ ตอนที่ 113 – เค้นสมอง
แน่นอนว่า กู่เสี่ยวเล่อและคนอื่น ๆ ไม่รู้ว่าอดีตเจ้านายของพวกเขาได้ตัดสินใจขายเพื่อนร่วมชาติทั้งหมดให้กับโจรสลัด
เขายังคงทํางานอย่างหนักเพื่อคิดวิธีจัดการกับโจรสลัดที่มีสุนัขล่าเนื้อ และแม้กระทั่งกําจัดหรือขับไล่โจรสลัดเหล่านั้นอย่างน้อยก็เพื่อกลับไปชายหาด!
ทั้งสามสาวยังช่วยให้คําแนะนํา หลินเจียวเอียงศีรษะและคิดอยู่นานและพูดว่า : “ พี่เสี่ยวเล่อ คุณมีความสามารถมาก ถ้าคุณหลีกเลี่ยงหมาล่าเนื้อได้ คุณจะพาพวกเราไปที่ชายหาดเพื่อฆ่าโจรสลัดสักสองสามคนโดยไม่รู้ตัว จากนั้นเราก็ปล้นเรือของพวกเขาและหนี ไม่ใช่ว่าเราจะรอดโดยที่ไม่ต้องการเรือกู้ภัยจากภายนอก? “
กู่เสี่ยวเล่อยิ้มอย่างขมขื่น สายหัวและพูดว่า : “เสี่ยวเจียว มันง่ายสําหรับคุณที่จะคิด แต่มันไม่ได้เป็นเช่นนั้นเมื่อนําไปใช้งาน! ประการแรก อุปกรณ์อาวุธปืนในปัจจุบันของเราสามารถจับเรือสปีดโบ็ทได้ด้วยคนเพียงไม่กี่คนเท่านั้น แต่ถ้าไม่มีเรือลําใหญ่ใกล้เรือเหล่านั้นเพื่อจ่ายเชื้อเพลิง มันจะไปไม่ไกล! ดังนั้น สิ่งนั้นจึงไม่ดีเท่ากับเรือคายัคลําน้อยที่เรากับพี่สาวทั้งสองมา เมื่อพวกคุณมาถึงเกาะร้างแห่งนี้ อย่างน้อยเรือคายัคนั้นก็ยังสามารถพายด้วยไม้พายได้! เราพายเรือเร็วเหล็กไม่ได้! และหากเราต้องการคว้าความแข็งแกร่งของเรือใหญ่ เราก็สามารถกําจัดกลุ่มโจรสลัดได้! ทําไมถึงขโมยเรืออย่างลับๆ! “
คําอธิบายของกู่เสี่ยวเล่อทําให้น้องสาวหลินรู้สึกหดหูใจทันที แต่หนิงเล่ยยังคงถามอย่างไม่เต็มใจ : “อย่าพูดอย่างนั้น ตอนนี้เรามี AK47 สามหรือสี่กระบอกในมือ แม้ว่ากระสุนจะไม่เพียงพอ แต่พวกเราก็ไม่ได้ไร้เรี่ยวแรงที่จะต่อสู้กับโจรสลัด! พี่สาวเสี่ยวรุ่ยและน้องสาวเสี่ยวเจียว อย่าลืมว่าฉันเป็นแชมป์ยิงปืนในมหาวิทยาลัย! “
คําพูดให้กําลังใจของหนิงเล่ยแทบไม่ได้ทําให้กู่เสี่ยวเล่อมีความสุข เขายิ้มอย่างช่วยไม่ได้และพูดว่า : “ใช่ คุณแชมป์ยิงปืน มีพลังมาก คุณสามารถยิงเครื่องบินบนท้องฟ้าได้ทันทีที่คุณยิงออกไป!”
เห็นได้ชัดว่ากู่เสี่ยวเล่อยังคงจําครั้งสุดท้ายที่หนิงเลยใช้ปืนยิงซุ่มโจมตีโจรสลัดได้
ใบหน้าของหนิงเล่ยแดงระเรื่อและไม่ตอบสนอง แต่เติมไฟด้วยกิ่งไม้ เต็มไปด้วยเปลวไฟแห่งความโกรธและพึมพําเบา ๆ : “ ครั้งที่แล้ว เขาไม่มีประสบการณ์หรอก ถ้าคราวนี้ ฉันจะไปซุ่มโจมตีโจรสลัดก็คงไม่น่าอายขนาดนั้นแน่!”
กู่เสี่ยวเล่อยิ้มให้กับสิ่งนี้ และจ้องมองเข้าไปในปาลึกในระยะไกล
ฉินเหว่ยใช้ความพยายามอย่างมากในการหาแหล่งน้ําในป่าที่เขาสามารถอาบน้ําได้ ต้องใช้เวลานานในการชะล้างโคลนบนร่างกายของเขา และในระหว่างนั้น เขาก็เก็บผักปาและผลเบอร์รี่ที่กินได้เป็นอาหารเย็น และพาพวกเขากลับไปที่แคมป์ของพวกเขาซึ่งเหลือเพียงสองคน
เมื่อกลับมา เห็นว่าเสี่ยวลี่ซึ่งเป็นคนดังในอินเทอร์เน็ตกําลังนั่งอิดโรยอยู่ข้างๆ ต้นไม้ใหญ่ด้วยความสิ้นหวัง ต้อนรับฉินเหว่ยด้วยสายตากังวล
แต่เมื่อเธอเห็นว่าเขามีเพียงผักป่าและผลเบอร์รี่อยู่ในมือ ใบหน้าของเธอก็แสดงสีหน้าผิดหวังอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ …
ฉินเหว่ยตะคอกอย่างหนักในจมูกของเขา : “ผมขอบอกคุณนะว่าไม่ต้องการกินมันก็ได้ เหลาจื่อเสี่ยงชีวิตเพื่อให้ได้สิ่งนี้! ไม่เห็นเหรอว่าเหลาชางไม่ตามฉันกลับมา? พูดตามตรง เราได้พบกับโจรสลัดเมื่อบ่ายวันนี้! คาดว่าเหลาชางตายในป่าไปนานแล้ว! “
คําพูดของฉินเหว่ยทําให้เสี่ยวลึกลัวจนตัวสั่น และถามด้วยน้ําเสียงสั่นสะท้านว่า : “ เหลาชาง เหลาชางตายด้วยเหรอ?”
“ ใครบอกว่าไม่ เดิมทีเราคิดว่าหลังจากเหตุการณ์เมื่อวานนี้ โจรสลัดจะไม่ปรากฏตัวอีก! ฉันไม่รู้ว่าวันนี้โจรสลัดไม่เพียงแต่ปรากฏตัว แต่พวกเขายังถูกส่งไปในวงกว้างถึงขนาดมีสุนัขล่าสัตว์ตัวใหญ่สองตัว! ถ้าฉันไม่ตอบสนองเร็วพอ และสุนัขล่าเนื้อสองตัวและหมูปาตัวใหญ่มาเจอกัน ฉันอาจจะได้กลายเป็นศพในถิ่นทุรกันดารเช่นเดียวกับคนรักเก่าของคุณ! คุณสามารถอดตายได้ในป่านี้เท่านั้น! “
คําพูดของฉินเหว่ยทําให้เสี่ยวลี่หวาดกลัวมากขึ้นเรื่อย ๆ ใบหน้าที่ซีดของเธอดูไร้สีเลือดมากขึ้นและเธอยังคงพึมพํา : “ ถ้า ถ้าอย่างนั้น เราสองคนจะไม่รอความตายในป่านี้หรือ? แต่แต่เนิ่นๆ ถ้าฉันรู้ว่าเป็นเช่นนี้ ฉันจะต้องขอติดตามกู่เสี่ยวเล่อและทีมของพวกเขาไปด้วย! ไม่งั้นจะไม่จบลงแบบนี้! ”
ในตอนแรก เสี่ยวลี่ผู้มีชื่อเสียงทางอินเทอร์เน็ตกําลังพูดกับตัวเอง แต่เมื่อเธอพูดถึงกู่เสี่ยวเล่อในปากของเธอ ความโกรธของฉินเหว่ยก็ถูกกระตุ้นทันที!
เมื่อเขาลุกขึ้น ตบเสี่ยวลี่และสาปแช่ง : “ ยัยบ้า! ยังคิดถึงกู่เสี่ยวเล่ออยู่อีก! ให้ฉันบอกเธอไว้ซะนะ ถ้าวันนี้ไม่ใช่เพราะเขา ฉันคงไม่ถูกฆ่าและเกือบเสียชีวิต! เขาเขียนลายมือทิ้งไว้ให้เรา บอกว่าเขาและลูกเจี๊ยบทั้งสามออกจากเกาะร้างแห่งนี้ไปแล้ว! ในความเป็นจริง พวกเขาไม่ได้ออกไปเลย บ่ายวันนี้ เหลาชางและฉันตกอยู่ในอันตรายเพราะเด็กคนนี้นําโจรสลัดมา! ตอนนี้ฉันสงสัยมาก ประมาณว่าโจรสลัดมีความก้าวร้าวมากและส่งกองกําลังขนาดใหญ่และสุนัขล่าสัตว์เพื่อค้นหาในป่า เด็กคนนี้ต้องทําสิ่งที่ดีๆ และทําให้โจรสลัดขุ่นเคือง! พวกเขาแค้นมากมาจัดการกับพวกเราแบบนี้ อย่าพูดถึงเด็กคนนั้นต่อหน้าฉันต่อจากนี้! ”
แม้ว่าเสี่ยวลี่จะถูกตบจบเลือดกลบปากและจมูกของเธอ แต่เธอก็ได้เรียนรู้จากปากของฉินเหว่ยว่าคู่เสี่ยวเล่อยังอยู่ในป่านี้ ทันใดนั้น รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของผู้หญิงคนนี้
ด้วยความกังวลว่าเปลวไฟของแคมป์ไฟจะเผยให้เห็นที่ตั้งแคมป์ปัจจุบันของพวกเขา กู่เสี่ยวเล่อและคนอื่น ๆ ดับเปลวไฟก่อนเวลา และปืนเข้าไปในซากเครื่องบินที่สูงกว่าสิบเมตร
ดังที่กู่เสี่ยวเล่อได้กล่าวไว้ก่อนหน้านี้ แคมป์แห่งนี้ถือได้ว่าเป็นโรงแรมหรูกลางป่า! ไม่จําเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับการคุกคามของแมลงและงูพิษบนพื้นดิน และไม่จําเป็นต้องกลัวว่าสัตว์ร้ายขนาดใหญ่ เช่น ไฮยีน่าและหมูปาจะคุกคามความปลอดภัยได้ทุกเมื่อยกเว้นปัญหาในการปีนขึ้นลง เมื่อเข้าห้องน้ําที่เหลือสมบูรณ์แบบจริงๆ!
วันนี้เนื่องจากไม่สามารถทําอาหารเย็นได้ กู่เสี่ยวเล่อจึงหยิบเนื้อกระป๋องที่เขายึดมาจากโจรสลัดที่เขาฆ่าไปเมื่อบ่าย!
ในเวลานี้ ความสนใจของทุกคนเพิ่มขึ้นทันที และด้วยเหตุนี้ สิ่งที่พวกเขากินในปัจจุบันจึงเป็นอาหารภูเขาหรืออาหารทะเล แต่ถึงอย่างไร เชฟที่ Metropolitan Hotel ก็ไม่ได้ทําขึ้นมาเพื่อพวกเขา หากไม่มีเครื่องปรุงรสและกรรมวิธีการผลิตที่มากเกินไป ส่วนผสมจากธรรมชาติที่บริสุทธิ์เหล่านี้จะทําให้คุณเลี่ยนได้หากคุณกินมากเกินไป
ทันทีที่กู่เสี่ยวเล่อหยิบเนื้อวัวออกมาสี่หรือห้ากระป๋อง หลินเจียวก็กระโดดขึ้นอย่างตื่นเต้น และแม้แต่จินลิงตัวน้อยที่ไม่เคยเห็นว่ากระป๋องหน้าตาเป็นอย่างไรก็กระโดดด้วยความตื่นเต้น!
กู่เสี่ยวเล่อเปิดกระป๋องเนื้อหลายกระป๋องด้วยมีดพับสวิทอย่างชํานาญ และทันใดนั้น ชิ้นเนื้อสันนอกสีแดงและสีขาวก็ปรากฏขึ้น
“ว้าว! มันหอมมาก!” หลินเจียวผู้ละโมบตักเนื้อชิ้นใหญ่และยัดมันเข้าปากของเธอและเคี้ยว กรีดร้องอย่างสนุกสนาน หลินรุ่ยอดไม่ได้ที่จะส่ายหัวขณะที่เธอมองไปด้านข้าง และพูดในใจว่ายัยผู้หญิงคนนี้ยังเป็นเด็ก
หนึ่งเลยทนไม่ได้กับความยั่วยวนของเนื้อกระป๋องแบบนี้ เธอหยิบอาหารกระป๋องจาก กู่เสี่ยวเล่อแล้วยัดเนื้อชิ้นใหญ่เข้าปาก
เนื้อวัวที่ผ่านกรรมวิธีอุณหภูมิสูงนั้น มีความเหนียวและนุ่ม เคี้ยวได้ไม่ยาก และเมื่อกัดใยเนื้อวัวลงไปก็จะมีน้ําแสนอร่อยจากใยเนื้อออกมา สิ่งที่พวกเขากินคือกลิ่นหอมของริมฝีปากและฟัน
แม้แต่ลิงน้อยจินก็ยังกินเนื้อวัวไปไม่กี่ชิ้น และยังส่ายหัวไปมาอย่างมีความสุข
เมื่อมองไปที่พวกเธออย่างสบายใจและพึงพอใจ กู่เสี่ยวเล่อยังคงรู้สึกสะเทือนใจเล็กน้อย หากเขาสามารถพาคนเหล่านี้ออกจากปานี้และออกจากเกาะร้างแห่งนี้ได้ นี่ช่างเป็นความสําเร็จที่น่ายกย่องจริงๆ!
อย่างไรก็ตาม กู่เสี่ยวเล่ออดไม่ได้ที่จะรู้สึกปวดหัวเมื่อนึกถึงโดโก อาร์เจนติโนที่สูงและ แข็งแกร่งสองตัวที่โจรสลัดนํามา เขาจะกําจัดพวกมันได้อย่างไร?
ไม่รู้ว่าทําไมจู่ๆ เขาถึงมองออกไปจากซากเครื่องบิน เงาสีขาวที่กระโดดไปมาระหว่างลําต้นของต้นไม้ก็ดึงดูดความสนใจของเขา
