ตอนที่ 115 – เสี่ยงที่จะไปเอายา
กู่เสี่ยวเล่อและหนิงเล่ยต่างก็หันมาสบตากับหลินรุ่ยอย่างสงสัย เห็นได้ชัดว่าพี่สาวของเธอรู้ดีว่าหญิงสาวตัวน้อยคนนี้กําลังทําอะไรอยู่
“เฮ้อ กัปตันเสี่ยวเล่อ เสี่ยวเจียว ปัญหาเก่าของเธอกลับมาอีกครั้ง… “ หลินรุ่ยลังเลอยู่ครู่ หนึ่งและพูดออกมา
คําพูดเพียงครึ่งๆ กลางๆ ของเธอทําให้กู่เสี่ยวเล่อและหนิงเล่ยสับสน กู่เสี่ยวเล่อถามว่า : “ปัญหาเก่า ปัญหาเก่าอะไร ทําไมมันเจ็บแบบนี้?”
“เฮ้อ…” หลินรุ่ยถอนหายใจ : “จริงๆ แล้วไม่ใช่โรคร้ายแรง เสี่ยวเจียวมีปัญหานี้มาตลอดตั้งแต่เธอมีประจําเดือนตอนที่เธอยังเป็นเด็ก …”
อย่างไรก็ตาม หนิงเล่ยก็เป็นผู้หญิงเช่นกัน และทันทีที่เธอได้ยินหลินรุ่ยพูดแบบนี้ เธอก็เข้าใจ และพูดว่า : “ เสี่ยวเจียวเป็นประจําเดือนไม่ใช่เหรอ?”
หลินรุ่ยพยักหน้าเพื่อพิสูจน์ว่าการคาดเดาของหนิงเล่ยนั้นถูกต้อง แต่กู่เสี่ยวเล่อก็นิ่งงัน เขาเป็นชายหนุ่มที่รู้น้อยมากเกี่ยวกับโรคนี้ นับประสาอะไรกับวิธีบรรเทาหรือรักษา ได้แต่เพียงแค่ดูหลินเจียว สาวน้อยในในซีซั่นนี้ที่ต้องทนทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวดจนทนแทบไม่ได้ จึงอดไม่ได้ที่จะถามว่า : “ แล้วเธอบรรเทาความเจ็บปวดเมื่อก่อนหน้านี้ยังไงบ้าง?”
“เฮ้อ … “ หลินรุ่ยถอนหายใจอีกครั้ง : “ ไม่มีทางที่ดี แพทย์สั่งเฉพาะยาแก้ปวดบางชนิดเพื่อบรรเทาอาการของเธอ “
“ยาแก้ปวด…” กู่เสี่ยวเล่อคิดว่ามียาแก้ปวดอยู่ในกล่องยาที่เขากู้มาจากเรือชูชีพที่เหลาชาง ฉินเหว่ย และคนอื่น ๆ นั่งอยู่ แต่สิ่งนั้นค่อนข้างหนัก ดังนั้นเมื่อเขาย้าย กู่เสี่ยวเล่อจึงซ่อนมันไว้บนต้นไม้ใกล้กับที่พักริมชายหาดเดิม
แต่ตอนนี้ต้องมีโจรสลัดอยู่ทุกหนทุกแห่ง เช่นเดียวกับสุนัขล่าเนื้อที่ลําบากที่สุดของเขาในเวลานี้เพื่อไปเอายา ไม่ใช่ว่าเขากําลังมองหาความตายใช่หรือไม่?
หลินเจียว ซึ่งนั่งยองๆ อยู่บนพื้น อาจสังเกตเห็นความลังเลของกู่เสี่ยวเล่อ กัดฟันของเธอและพูดอย่างไม่เต็มใจ : “ พี่เสี่ยวเล่อ ไม่ต้องกังวลกับการไปที่ชายหาดเพื่อไปเอายาแก้ปวดมา! ไม่ว่าฉันจะเจ็บสักหน่อย ฉันยังทนได้ คุณจะถูกโจรสลัดค้นพบเมื่อคุณไปที่ชายหาดตอนนี้ คุณไม่สามารถรับความเสี่ยงครั้งใหญ่เช่นนี้ได้เพราะความเจ็บปวยเล็กน้อยของฉัน! “
ทันทีที่หลินเจียวพูดจบ หลินรุ่ยพี่สาวของเธอก็ตอบในทันที : “กัปตันเสี่ยวเล่อ สิ่งที่น้องสาวของฉันพูดนั้นถูกต้อง! ตอนนี้เราสามารถมีชีวิตอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้ เราก็ต้องพึ่งพาคุณในการสนับสนุน! คุณต้องไม่เสี่ยงกับการไปเอายาแก้ปวดเพียงเพราะเหตุนี้! “
หนิงเล่ยส่ายหัวและไม่พูดอะไร แต่เห็นได้ชัดว่าการแสดงออกของเธอยังคิดว่าการไปผจญภัยบนชายหาดนั้นไม่คุ้มค่าอย่างแน่นอน เพียงเพราะอาการปวดประจําเดือน!
กู่เสี่ยวเล่อครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งโดยไม่พูด ทําไมเขาถึงไม่รู้ความรู้สึกของสาว ๆ ?
เพียงแค่หลินเจียวกัดฟันของเธอ และจงใจป้องกันไม่ให้ตัวเองคร่ําครวญ แต่เหงื่อที่เกาะอยู่บนศีรษะของเธอได้ทรยศต่อเธอแล้ว
การปล่อยให้เด็กผู้หญิงคนหนึ่งต้องทนทุกข์ทรมานต่อหน้าต่อตา เป็นสิ่งที่กู่เสี่ยวเล่อไม่อยากเห็นมาตลอดชีวิต เขาลังเลครั้งแล้วครั้งเล่าและเดินไปที่ทางออกของซากเครื่องบินเพื่อลงไป …
หญิงสาวทั้งสามคนรับรู้การกระทําของเขาในทันที และหลินรุ่ยเดินไปสองสามก้าวแล้วคว้าตัวเขา และพูดว่า : “คุณบ้าหรือไง! ไปชายหาดเพื่อไปเอายาแก้ปวดในเวลานี้กําลังรนหาที่ตาย!”
กู่เสี่ยวเล่อค่อยๆ ผลักมือนุ่มของหลินรุ่ยออกและยิ้ม : “คุณเข้าใจผิด ผมจะไม่ไปเอายาแก้ปวดที่ชายหาด ผมอยากจะเดินเล่นในป่าเพื่อดูว่าผมจะหาสมุนไพรที่มีฤทธิ์ในการบรรเทาปวดได้หรือไม่”
เข้าป่าหาสมุนไพร
การกล่าวเช่นนี้ของกู่เสี่ยวเล่อเกินความคาดหมายของหญิงสาวทั้งสามอย่างเห็นได้ ชัดพวกเธอทั้งสามมองหน้ากัน และในที่สุด หลินรุ่ยก็ถามอย่างสงสัย : “กู่เสี่ยวเล่อ คุณไม่ได้โกหกพวกเราเหรอ?”
กู่เสี่ยวเล่อยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ : “ ผมเป็นผู้ใหญ่แล้ว ทําไมผมต้องโกหกคุณ! ตอนที่ผมยังเด็กลุงคนที่สามของผมและผมออกล่าสัตว์บนภูเขา บางครั้งผมไปที่ภูเขากับแม่เพื่อเก็บเห็ดและขุดผักป่า และบางครั้งผมก็ขุดสมุนไพรด้วย! เช่นเดียวกับสมุนไพรจีนชนิดหนึ่งที่ปลูกในธรรมชาติมานานพอสมควร พวกมันเป็นผลิตภัณฑ์ที่มีราคาสูงและเป็นที่ต้องการมาโดยตลอดในคอลเลกชันผลิตภัณฑ์จากภูเขา! ผมยังจําได้ว่ามีการใช้ยาสมุนไพรจีนเพื่อบรรเทาอาการปวดโดยเฉพาะ ผมจะออกไปข้างนอกสักพักเพื่อดูว่าผมมีโชคพอที่จะเลือกพืชสักสองสามชนิดและกลับมาทําซุปสมุนไพรให้น้องเสี่ยวเจียว!”
หลังจากที่เขาอธิบายแบบนี้แล้ว สาวๆ ทั้งสามก็เชื่อมันแปดหรือเก้าส่วน เพียงแต่ว่าในยามวิกาลที่มีดมิดในปามองหาวัตถุดิบยาหรือ?
พวกเธอทั้งสามเกือบจะหลงทางตอนที่พวกเธอแอบอยู่ใต้ต้นไม้ กู่เสี่ยวเล่อสามารถหาวัตถุดิบยาได้อย่างง่ายดาย
เมื่อเห็นความสงสัยในดวงตาทั้งสามสาว กู่เสี่ยวเล่อยังคงหัวเราะเบา ๆ : “ไม่ต้องห่วง ผมแค่เดินไปเรื่อย ๆ หาธรรมชาติดีที่สุด ถ้าหาไม่เจอ ผมจะกลับมา! เมื่อถึงเวลานั้น น้องเสี่ยวเจียวอย่าโทษผมที่เป็นกัปตันแต่ไร้ความสามารถ! “
เมื่อพูดจบ กู่เสี่ยวเล่อเดินตามบันไดเชือกที่พวกเขาเชื่อมต่อและไถลไปที่พื้นอย่างว่องไว เมื่อเห็นสมาชิกในทีมสาวงามทั้งสามคนกังวลเล็กน้อย เขาโบกมือและหายตัวไปอย่างรวดเร็วในยามค่ําคืนของป่า
” พี่ พี่เสี่ยวเล่ย บอกฉันทีว่าพี่เสี่ยวเล่อสามารถหาสมุนไพรเพื่อบรรเทาอาการปวดได้หรือไม่? เฮ้อ ฉันกลัวว่าเขาจะกลับไปที่ชายหาดและออกไปหายาแก้ปวด! หากสิ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นเพราะเหตุนี้ ฉันกลัวว่าจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองไปตลอดชีวิต! ” ในเวลานี้ หลินเจียวซึ่งครึ่งนั่งครึ่งนอนอยู่ บนเตียงที่ได้รับการช่วยเหลือจากผู้หญิงอีกสองคนถามอย่างอ่อนแรง
หลินรุ่ยและหนิงเล่ยมองหน้ากันและไม่มีใครรู้ว่าจะตอบอย่างไร
ในท้ายที่สุด หนิงเล่ยก็แสร้งทําเป็นสงบและสบายใจ : “น้องเสี่ยวเจียวไม่ต้องกังวล กู่เสี่ยวเล่อภายนอกที่แสดงเหมือนว่าสบายๆ ในความเป็นจริงเขารู้ เราเป็นแค่ประจําเดือนมา ไม่ถึงตาย! เขาจะไม่เสี่ยงอย่างยิ่งที่จะไปเอายามาเพียงเพราะสิ่งเล็กน้อยนี้! เราไปนอนบนเตียงด้วยความสบายใจ ตอนนี้ฉันได้ยินมาว่าประจําเดือนมีส่วนเกี่ยวข้องกับความคิดและอารมณ์ของผู้คน! เสี่ยวเล่อต้องประหม่ามากถ้าคุณรู้สึกกังวล! “
หลินรุ่ย พี่สาวของเธอยังชักชวนน้องของเธอไม่ให้คิดมากเกินไป แต่ดูเหมือนว่าหญิงสาวตัวเล็ก ๆ คนนี้จะจําได้ว่ากู่เสี่ยวเล่อต้องกลับไปเอายา มุ่ยปากและบ่นพึมพําว่ารู้สึกไม่สบายใจกับกู่เสี่ยวเล่อ
แต่ปัญหาคือ กู่เสี่ยวเล่อได้จากไปแล้ว แม้ว่าสหายหญิงสองคนของเขาต้องการลงไปหาเขา แต่พวกเขาอยู่ในป่าอันมืดมิดนี้ นับประสาอะไรกับการหาใครสักคน!
ตัวเธอคงจะหายไปก่อน…
แล้วกู่เสี่ยวเล่อล่ะ? ในตอนนี้ เขามีแผนที่จะไปที่ชายหาดเพื่อไปเอายา สําหรับสิ่งที่เขาพูดก่อนที่จะหาสมุนไพรสําหรับหลินเจียวในป่า เขาแค่ปลอบหญิงสาวตัวเล็ก ๆ
ที่นี่เป็นป่าเขตร้อน สภาพอากาศและดินแตกต่างจากภูเขาในบ้านเกิดมาก คุณยังรู้จักยาสมุนไพรจีนในบ้านเกิดหรือไม่? ยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้นก็ไม่ใช่เรื่องไร้สาระที่จะหายาในป่ามืดเช่นนี้?
ดังนั้นแผนเริ่มต้นของเขาคือ กลับไปที่ชายหาดและมองหาชุดเครื่องมือพยาบาล แต่เขาไม่ใช่คนโง่เช่นกัน ที่ผ่านมามันโจ่งแจ้งจึงทําได้เพียงลงมือโจรสลัดไปรายหัว ดังนั้นเขาจึงเตรียมตัวให้พร้อมก่อนที่จะไป เขาไม่เพียงแต่นําอาวุธวิเศษเครื่องเป่าลูกดอกในการลอบโจมตีมาเท่านั้น แต่เขายังหยิบพริกไทยถุงเล็ก ๆ ออกมาด้วย
เม็ดพริกไทยป่าเหล่านี้ถูกเขาบดละเอียดเป็นผงพริกไทยมาก่อน และพวกมันก็ถูกใส่ไว้ในกระเป๋าอย่างระมัดระวัง มันจะดีที่สุดถ้าไม่ถูกค้นพบโดยสุนัขล่าเนื้อทั้งสองตัว เมื่อพวกมันค้นพบ เขาจะต้องซ่อน ”อาวุธเคมี” เหล่านี้เอาไว้
เพื่อที่จะเล่นเบา ๆ กู่เสี่ยวเล่อไม่ได้นํา AK47 มาด้วย นอกจากลูกดอกเป่าแล้ว เขายังมีมีดพร้าที่เขานํามาและลับให้คมอีกด้วย ท้ายที่สุด ถ้าไม่มีอะไรแหลมคมพอที่จะเปิดทางในป่า นับประสาอะไรกับการเอายา กลัวว่าคืนนี้จะเดินกลับไปที่ชายหาดไม่ได้
แต่ถึงอย่างนั้น ความเร็วในการเดินทางของกู่เสี่ยวเล่อก็ไม่เร็วมากนัก โชคดีที่เขาเติบโตมาบนภูเขา และเขามักจะเดินในเวลากลางคืนกับลุงคนที่สามของเขา ซึ่งเป็นกลุ่มดาวนายพราน คุ้นเคยกับความสามารถในการแยกแยะตําแหน่งโดยอาศัยดวงดาวบนท้องฟ้ามานานแล้ว ดังนั้นแม้จะอยู่ในป่ามืดสลัวเช่นนี้ เขาก็จะไม่หลงทาง
ป่าตอนกลางคืนค่อนข้างอบอ้าวและว่างเปล่า เงียบเหงากว่าเล็กน้อย นอกจากรอยเท้าของกู่เสี่ยวเล่อแล้ว ยังมีเพียงแมลงและนกที่ไม่รู้จักในป่า …
ในที่สุดหลังจากเดินมาเกือบหนึ่งชั่วโมง กู่เสี่ยวเล่อก็ได้ยินเสียงทะเลในระยะไกล แสงไฟเล็กน้อยบนชายหาดสามารถได้ยินอย่างคลุมเครือผ่านใบไม้ที่ร่วงโรยในป่า …
