“ กัปตันเสี่ยวเล่อ คุณวิเศษมาก? มีเห็ดมากมาย!” หลินเจียววิ่งไปพบกู่เสี่ยวเล่อก่อน
“โอ้ จินก็กลับมาด้วยเหรอ? เยี่ยมมาก คุณพบเจ้าตัวเล็กนี้ที่ไหน ” หลินเจียวถามอย่างตื่นเต้นพลางมองไปที่ลิงตัวน้อยบนไหล่ของกู่เสี่ยวเล่อ
“ผมไม่พบมัน แต่เจ้าตัวเล็กนี้พบผม!” กู่เสี่ยวเล่อยิ้มเล็กน้อย : “ถ้ามันไม่ปรากฏขึ้นอย่างกะทันหัน เกรงว่าวันนี้ผมอาจจะไม่สามารถกลับมาได้?”
ทันทีที่กู่เสี่ยวเล่อเผชิญหน้ากับงูพิษในป่าอย่างกระชั้นชิด และจากนั้นก็อาศัยการปรากฏตัวของลิงจินตัวน้อยเพื่อทำลายการปิดกั้นเส้นทางได้สำเร็จ
สาวทั้งสามถอนหายใจเมื่อได้ฟัง ดังนั้นป่าจึงยังคงเต็มไปด้วยอันตราย
“ยิ่งไปกว่านั้น ผมแค่อยากจะได้น้ำที่ริมห้วยกลับมา ไม่รู้ว่าตอนนี้มีจระเข้ตัวใหญ่แฝงตัวอยู่ที่นั่น กลัวมากเสียจนผมกับจินน้อยรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว!” คำพูดของกู่เสี่ยวเล่อทำให้ทั้งสามสาวประหลาดใจ
หลินเจียวกระพริบตาโตน่ารักของเธอและถามอย่างไม่เข้าใจ : “กัปตันเสี่ยวเล่อ คุณพูดผิดไปรึเปล่า? นี่คือเกาะ ทำไมถึงมีจระเข้? จระเข้ทุกตัวไม่ใช่ว่าปรากฏตัวในน้ำจืดหรือ? “
กู่เสี่ยวเล่อส่ายหัวของเขา อธิบายและกล่าวว่า : ” ไม่เป็นเช่นนั้น มีจระเข้ชนิดหนึ่งที่ชอบอาศัยอยู่ในบริเวณที่มีแอ่งน้ำจืดและแอ่งน้ำทะเลมาบรรจบกัน เป็นจระเข้ที่ใหญ่ที่สุดในโลกที่ผมพบในวันนี้ สิ่งนี้แม้แต่เป็นยักษ์ในหมู่จระเข้ ตราบใดที่พวกมันยังหิวโหย พวกมันจะโจมตีไม่ว่าจะเจอสัตว์อะไรก็ตาม ตอนนี้มีตัวแบบนี้อยู่ในลำห้วยนั้น มันอาจจะยากกว่าที่เราจะได้น้ำจืดมาเป็นร้อยเท่า “
เมื่อได้ยินคำพูดของกู่เสี่ยวเล่อที่นี่ การแสดงออกของเด็กสาวทั้งสามก็เศร้าเล็กน้อย
พวกเธอและกู่เสี่ยวเล่อใช้เวลาหลายวันบนเกาะร้าง นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาพบปัญหาที่แม้แต่กู่เสี่ยวเล่อก็ไม่สามารถแก้ไขได้
กำลังมองดูเหญิงสาวบางคนเพราะพวกเธอเริ่มแสดงอารมณ์ กู่เสี่ยวเล่อยิ้มจาง ๆ และพูดว่า : “อันที่จริงเราไม่จำเป็นต้องท้อแท้เกินไป ไม่ว่าจระเข้ชราจะมีพลังมากแค่ไหน แต่มันก็เป็นเพียงสัตว์เลื้อยคลานเลือดเย็นที่ไม่มีสติปัญญา แม้ว่ามันจะมีชีวิตอยู่บนโลกมาหลายร้อยล้านปีแล้วก็ตาม แต่เมื่อเทียบกับมนุษย์เราแล้วพวกมันล้าหลังเกินไป
เราไม่สามารถเอาชนะพลังเดรัจฉานได้ แต่เรามีสมอง! “
ในขณะที่พูด กู่เสี่ยวเล่อแสดงท่าทางไปที่หัวของเขา แม้ว่าลิงจินตัวน้อยที่อยู่ด้านข้างจะไม่รู้ว่ากู่เสี่ยวเล่อหมายถึงอะไร แต่มันก็ยังสามารถเห็นเขาพูดพร้อมกับจับหัวของมันและเลียนแบบเขา เมื่อมองไปที่หญิงสามคน อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา และบรรยากาศที่ทึมๆในแคมป์ก็ผ่อนคลายลง
ในท้ายที่สุด หลินรุ่ยซึ่งเป็นผู้ใหญ่ที่สุดในสามสาวก็หัวเราะสักพักและถามเบา ๆ : “กัปตันเสี่ยวเล่อ คุณไม่ต้องการฆ่าจระเข้ตัวใหญ่ใช่ไหม? ”
กู่เสี่ยวเล่อวางเห็ดขนาดใหญ่และขนาดเล็กเหล่านั้นกลับเข้าไปในใบตอง ยิ้มเบา ๆ : ” ทำไมจะไม่หละ? ไม่ใช่ว่าผมและจระเข้ชราจะมีความเกลียดชังอย่างสุดซึ้ง สาเหตุหลักคือเราไม่สามารถดึงน้ำจากลำห้วยได้ภายในวันเดียว หากเราอาศัยเพียงลูกมะพร้าวจากต้นมะพร้าวเหล่านี้ ผมเกรงว่าจะไม่สามารถรองรับได้ถึงครึ่งเดือน กฎแห่งป่าเป็นสิ่งที่อ่อนแอและแข็งแกร่งเสมอ ไม่มีอะไรจะพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้ “
“ถ้าอย่างนั้นคุณคิดหาวิธีจัดการกับมันตอนนี้หรือไม่? มันไม่เกี่ยวกับการเอาหอกหรือมีดพร้ามาทำร้ายกันกับจระเข้หรอกหรือ? ” หลินเจียวถามอย่างอยากรู้อยากเห็น
ในเรื่องนี้ กู่เสี่ยวเล่อมีเพียงรอยยิ้มที่บิดเบี้ยว : “ผมอยากจะขอบอกนะ น้องเสี่ยวเจียว คุณคิดว่าผมเป็นแรมโบ้ในภาพยนต์เรื่องแรมโบ้ตอนนี้จริงๆ หรือ? ผมไม่มีความสามารถแบบนั้นและด้วยอาวุธนี้ในมือ แม้ว่าจระเข้ตัวใหญ่จะนอนอยู่ที่นั่น
ผมเกรงว่าเราจะไม่สามารถทำลายการป้องกันของคนอื่นได้!”
“แล้วจะแก้ไขยังไง? ฉันได้ยินมาว่าจระเข้เหล่านี้มีอายุยืนยาวมาก มักจะมีจระเข้เก่าแก่ ที่มีอายุ 70 ถึง 80 ปีหรือมากกว่าหนึ่งร้อยปี คุณไม่วางแผนที่จะฆ่ามันบนเกาะร้างใช่ไหม? ” หนิงเล่ยที่เงียบมานานก็ถามเช่นกัน
” ฆ่ามัน? มันเกือบจะฆ่าเราให้ตายแล้ว ผมยังไม่ได้หาวิธีการที่เฉพาะเจาะจง
แต่เรากำลังจะล่าจระเข้อย่างแน่นอน เราจะคุยกันหลังจากที่ผมคิดเรื่องนี้ … “
การได้ยินกู่เสี่ยวเล่อพูดอย่างนั้น สามสาวมองหน้ากันและหยุดพูดเรื่องไร้สาระ กลับกัน พวกเธอมีสติเอาพวงเห็ดที่กัปตันของพวกเธอนำมาจากป่าและเดินไปที่ทะเลเพื่อทำความสะอาด …
แต่สิ่งที่พวกเขาไม่รู้ก็คือ กู่เสี่ยวเล่อใช้เวลาไม่นานในการออกจากลำห้วยอันตรายนั้น
ชายสองคนจากฝั่งฉินเหว่ยก็มาที่ลำห้วยเพื่อตักน้ำ มันไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเหลาชางและเหลาเว่ยที่อยู่ในตำแหน่งถูกกดขี่ในทีมขณะนี้
พวกเขาทั้งสองคนอายุมากและทั้งคู่มีพุงใหญ่ และมันไม่สะดวกมากที่จะเคลื่อนไหวในป่า แต่ไม่มีทางเลือกอื่น พวกเขาไม่ใช่คนดูแลในแคมป์ เช่นในวันธรรมดาที่พวกเขาออกคําสั่งในบริษัท พวกเขายังต้องกัดฟันตักน้ำในป่า “โอ้ยยย ไอ้ฉินเหว่ย เหลาหม่าลูกวัวเหี่ยวเฉาสองตัวนี้ รอให้เหลาจื้อออกไป! ต้องสอนพวกเขาให้ดี!” เหลาเว่ยก่นด่าขณะที่เขาเดินไป
ไม่กี่วันที่ผ่านมาเนื่องจากหมัดของเหลาหม่าที่ทำให้จมูกของเขาหัก เขาจึงพักอยู่ในค่ายเป็นเวลาหลายวันและจากนั้นเขาก็ค่อยๆ ดีขึ้น แต่เมื่อเขาดีขึ้น งานหาอาหารและน้ำดื่มเป็นธรรมดาที่จะตกลงบนหัวของเขา เหลาชางที่อยู่ข้างหลังเขาไม่พูดอะไรสักคำ แต่เดินไปอย่างเงียบ ๆ
“เหลาชาง ทำไมไม่พูดอะไรสักคำ? เป็นไปได้ไหมที่จะกลัวว่าจะถูกไอ้สองตัวฉินเหว่ยและเหลาหม่าทุบตี? เราเป็นผู้นำของบริษัท แม้ตอนนี้จะอยู่บนเกาะร้าง ฉันไม่สามารถเรียกโดยเจ้าหน้าที่สองคนนั้นได้ใช่มั้ย? เหลาเว่ยถามอย่างไม่มั่นใจ
“ เรียกสองพนักงานนั้นเหรอ ฮึ่ม! นี่มันแค่สถานการณ์ปัจจุบัน!” เหลาชางหยุดและตะคอกอย่างเย็นชา
“ อะไรนะ? เหลาชางบอกอย่างนั้น ต้องมีวิธีที่ดีในการเอาคืนความเป็นผู้นำของแคมป์ใช่ไหม? เอาเป็นว่า ฉันเป็นลูกน้องเก่าของคุณในบริษัท และคราวนี้เราอยู่ในแนวรบเดียวกัน ตราบใดที่คุณพูดอะไรบางอย่างอยู่เสมอ เหลาเว่ยอย่างฉันจะไม่ลังเลที่จะบุกน้ำลุยไฟทุกรูปแบบ! ” ตาของเหลาเว่ยสว่างขึ้นเมื่อเขาได้ยินสิ่งที่เหลาชางพูด
เหลาชางมองย้อนกลับไปและพบว่าไม่มีใครติดตามพวกเขา เขาจึงลดเสียงลงและพูดว่า ” เหลาเว่ย อย่ามองไปที่ฉินเหว่ยและเหลาหม่า ตอนนี้เจ้าหนุ่มทั้งสองกำลังกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ ไม่ต้องกังวล ฉันมีวิธีฆ่าพวกเขาบ้าง! ครั้งที่แล้วฉันแนะนำให้หญิงตัวเหม็นอย่างเสี่ยวลี่ไปที่แคมป์ของกู่เสี่ยวเล่อเพื่อรับยา อันที่จริงฉันต้องการกระตุ้นความเป็นปรปักษ์ระหว่างฉินเหว่ยและกู่เสี่ยวเล่อ”
เหลาเว่ยรีบถามเบา ๆ เมื่อได้ยินเช่นนี้ ” เหลาชาง คุณหมายถึงวางแผนจะยืนมีดฆ่าคนหรือเปล่า? ”
“เหลาชางแค่นเสียงเย็นชาและพยักหน้า : ” ใช่ แม้ว่ากู่เสี่ยวเล่อจะมีความแข็งแกร่ง
แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ต้องการมีความขัดแย้งใด ๆ กับฉินเหว่ยและคนอื่น ๆ แน่นอนว่าอาจเป็นเพราะเด็กคนนี้มีสาวงามสามคนอยู่แล้ว ดังนั้นเสี่ยวลี่จึงไม่ได้รับความสนใจเลย”
“ แล้วเหลาชาง แผนของคุณล้มเหลวเหรอ?” เหลาเว่ยกล่าวอย่างผิดหวัง
” ล้มเหลว? อืม มันไม่กี่นาทีที่จะนับหนึ่งหรือสองคนในป่าแบบนี้ ฉันยังคงมองหาแผนการที่จะไม่ทำให้ผู้คนสงสัยต่อไป เราจะกลับคืนสู่สังคมศิวิไลซ์ที่มีอารยะในอนาคต ” เหลาชางเย้ยหยัน
คุยกันสองคนก็ค่อยๆ มาถึงลำธารเล็ก ๆ ที่กู่เสี่ยวเล่อมาถึง
” ว้าว ที่นี่มีน้ำจืดด้วย! เยี่ยมมาก! เหลาชาง ฉันไม่ได้ดื่มน้ำอย่างจริงจังในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา แต่วันนี้ฉันอยากดื่มให้เต็มที่! ” เหลาเว่ยมีความสุขมากจนวิ่งไปที่ริมน้ำ
” เหลาเว่ยเดี๋ยวก่อน! ” หลังจากที่เหลาชางเคยมาที่นี่ครั้งสุดท้ายและถูกหมูป่าตัวใหญ่โจมตี ยังคงมีความกลัวอยู่ในใจ เมื่อเห็นเพื่อนร่วมทางวิ่งไปที่น้ำโดยไม่ลังเล เขาก็
รีบพูดเพื่อหยุดเขา
อย่างไรก็ตาม คำพูดของเขายังคงเชื่องช้าอยู่เล็กน้อย ขณะที่เหลาเว่ยนั่งยองๆ อย่างมีความสุขที่ริมลำธารกอบน้ำหนึ่งฝ่ามือแล้วเอาเข้าปาก ก้อนหินขนาดใหญ่ที่อยู่ข้างๆ เขาก็ขยับทันที …
