จ้าวแห่งเกาะ – ตอนที่ 70

การตกปลาในทะเลของหนิงเล่ยและหลินรุ่ยในช่วงบ่ายไม่เหมาะอย่างยิ่ง หลังจากตกปลาในน้ำเกือบ 2 ชั่วโมง พวกเธอจับปลาตัวใหญ่ได้เพียง 3 ตัวที่แทบจะกินไม่ได้

อย่างไรก็ตาม ความตั้งใจของหลินรุ่ยที่พาหนิงเล่ยออกไปไม่ใช่แค่การตกปลา แต่
ส่วนใหญ่ต้องการค้นหาว่าหนิงเล่ยคิดอย่างไรกับกู่เสี่ยวเล่อในใจของเธอ ถ้าคุณหนูคนนี้หยิ่งผยองจริงๆ เธอก็สามารถอ่อยกับกู่เสี่ยวเล่อได้อย่างปลอดภัย

ผลลัพธ์ไม่น่าแปลกใจ หลินรุ่ยถามหนิงเล่ยเล็กน้อยเกี่ยวกับสิ่งที่หนิงเล่ยคิดกับกู่เสี่ยวเล่อ คุณหนูคนนี้ดึงพลังของลูกสาวที่ร่ำรวยของตัวเองออกมาทันที และเธอบ่นว่าเธอเป็นเพียงคนที่สิ้นเนื้อประดาตัวอาศัยอยู่บนเกาะร้างแล้วแต่กู่เสี่ยวเล่อจะเรียกไป ในสายตาของเธอกู่เสี่ยวเล่อดูเหมือนจะไม่มีข้อดีเลย

แม้ว่าเธอจะรู้ว่าคำพูดโกรธของหนิงเล่ยที่จงใจพูด แต่หลินรุ่ยก็รู้สึกสบายใจขึ้นในใจของเธอ สาวงามทั้งสองพายเรือกลับไปที่ฝั่ง เพียงแต่พบว่าไม่มีกู่เสี่ยวเล่ออยู่ในที่พัก มีเพียงหลินเจียวเท่านั้นที่บ่นเกี่ยวกับตัวเองและลิงน้อยจินที่บ่นเกี่ยวกับบางสิ่งที่นั่น
“ เสี่ยวเจียว กัปตันเสี่ยวเล่ออยู่ที่ไหน?” หลินรุ่ยรู้สึกแปลกเล็กน้อย ว่ากันว่างานของวันนี้เกือบเสร็จแล้ว ทำไมกัปตันของพวกเธอถึงหายไป?
“ เขาบอกว่าเขาจะไปจุดที่เรือล่มอีกครั้ง ราวกับว่าเขาต้องกอบกู้บางสิ่งบางอย่างเพื่อเป็นประโยชน์” สาวน้อยหลินเจียวกล่าวด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“กู่เสี่ยวเล่อคนนี้ทำงานอย่างลึกลับเสมอ เขาไม่เคยจะบอกกล่าวเรา เขาไม่เคารพผู้หญิงในแคมป์อย่างเราจริงๆ!” หนิงเล่ยวางปลาสามตัวลงในมือของเธอ นั่งลงบนใบตองและกล่าว
“ ฉันเชื่อว่ากู่เสี่ยวเล่อต้องมีเหตุผลให้เขาทำ อย่างน้อยเขาก็ไม่เคยทำให้เราผิดหวังใช่ไหม?” หลินรุ่ยยิ้มจาง ๆ
หลังจากผ่านไปกว่าสิบนาที กู่เสี่ยวเล่อในชุดดำน้ำก็กลับขึ้นฝั่ง แต่คราวนี้เขาถือแถบโลหะหลายอันยาวประมาณครึ่งเมตรและกว้างประมาณหนึ่งฝ่ามือ

“กัปตัน คุณกำลังทำอะไรกับสิ่งเหล่านี้?” หลินเจียวทักทายเขา พร้อมกับถามกู่เสี่ยวเล่ออย่างสงสัยกับสิ่งที่มีอยู่ในมือ
“แน่นอนว่ามันมีประโยชน์ แต่มันค่อนข้างอันตรายที่จะทำ ดังนั้นผมไม่สามารถบอกคุณล่วงหน้าได้” กู่เสี่ยวเล่อถอดชุดดำน้ำของเขาและเก็บแถบโลหะออกไป

หลินรุ่ยและหลินเจียวมองหน้ากันและไม่รู้ถึงเจตนาในการลงมือของกู่เสี่ยวเล่อ

ในทางตรงกันข้าม หนิงเล่ยผู้ชาญฉลาดมองไปที่แถบโลหะในมือของกู่เสี่ยวเล่ออย่างสงสัยและทันใดนั้นก็ถามว่า : “คุณไม่ใช่ว่าพยายามที่จะฆ่าจระเข้ตัวใหญ่ด้วยแถบโลหะเหล่านี้หรอกหรือ?”

กู่เสี่ยวเล่อตกใจ เขาไม่ได้คาดหวังว่าคุณหนูผู้ร่ำรวยคนนี้ที่ทะเลาะกับตัวเขาเองทุกวันจะเป็นคนที่รู้จักตัวเขาเองดีที่สุด

เขาเหลือบมองไปที่เสื้อตัวสั้นของหนิงเล่ยและยิ้ม : “อา ไม่เลว! ดูเหมือนว่าคำว่าหน้าอกใหญ่และไร้สมองบางครั้งก็ไม่น่าเชื่อถือ นี่ไม่ใช่ว่าIQของนางสาวหนิงเล่ยยังคงค่อนข้างออนไลน์อยู่มาก! ไม่คิดว่าจะเป็นหญิงสาวที่ต่อสู้เคียงข้างกับผมเพื่อป้องกันหมาใน! ”

น่าเสียดายที่สิ่งที่เขาพูดออกมาทำให้หนิงเล่ยหน้าแดง ทุกคนในที่เกิดเหตุรู้ว่าไฮยีน่าถูกกระตุ้นโดยการปัสสาวะของหนิงเล่ยในคืนนั้น กู่เสี่ยวเล่อทำให้คุณหนูต้องอับอายในเวลานี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

เธอทําได้เพียงใช้มือปิดเสื้อผ้าสั้นๆ ที่ขวางหน้าอกตัวเองไว้อย่างโกรธเคือง แล้วโยนประโยคลงอย่างดุดัน: “คนเลว!” เธอหันหลังและจากไป

แม้ว่าหนิงเล่ยจะเดินจากไป แต่หลินเจียว ทารกผู้อยากรู้อยากเห็นก็ถามอย่างไม่แน่ใจว่า “กัปตันเสี่ยวเล่อ แถบโลหะเหล่านี้ฆ่าจระเข้ได้อย่างไร? แม้ว่าการแตกหักของสิ่งเหล่านี้จะยังคงแหลมคม แต่คุณไม่น่าจะเสียบเข้าไปในตัวจระเข้ตรงๆ ได้ใช่ไหม ? “
กู่เสี่ยวเล่อยิ้ม :  ” เสียบตรงๆ เหรอ? ผมไม่ได้โง่ขนาดนั้น ผมวางแผนที่จะให้มันเสียบเอง! “

เสียบเอง? คำพูดของกู่เสี่ยวเล่อทำให้พี่สาวอย่างหลินรุ่ยสับสนมากขึ้น กู่เสี่ยวเล่อไม่สนใจทั้งสองคน แต่เขาถือชิ้นส่วนโลหะด้วยตัวเองและถูไปมาบนหินเพื่อให้ขอบคมขึ้น
…
และในเวลานี้ อีกแคมป์หนึ่ง ผู้รอดชีวิตหลายคนกำลังมองไปที่กัปตันฉินเหว่ย ข่าวร้ายที่เหลาชางนำมาในตอนนี้ ทำให้เกิดเงาอันหนักอึ้งในใจของพวกเขา
แม้ว่าพวกเขาจะประสบความยากลำบากบนเกาะร้างแห่งนี้มาโดยตลอด แต่อย่างน้อยก็ไม่มีการบาดเจ็บล้มตายครั้งใหญ่ ครั้งนี้มันไม่ดีเลยหลังจากที่สูญเสียคนที่เป็นผู้ใหญ่ไปในครั้งเดียว เราจะป้องกันไม่ให้ตื่นตระหนกได้อย่างไร?
ฉินเหว่ยในตอนนี้ยังตกตะลึง และตอนนี้ที่เดียวที่เขาสามารถหาน้ำจืดได้ มีจระเข้ตัวใหญ่ที่เกาะอยู่ที่นั่น น้ำนี้จะแก้ไขได้อย่างไรในอนาคต? ด้วยหัวกระเทียมเหล่านี้ในแคมป์ของพวกเขา นับประสาอะไรกับการล่าจระเข้ โดยประมาณว่าพวกเขาจะส่งอาหารไปให้คนอื่นด้วย
เมื่อเขาทำอะไรไม่ถูกเพียงเล็กน้อย เหลาชางพูดอีกครั้ง :  “ฉันขอพูดนะกัปตันฉิน สำหรับเรื่องนี้ เราต้องย้ายกลับไปที่แคมป์ของกู่เสี่ยวเล่อที่อยู่ใกล้ๆ! ไม่ว่ากู่เสี่ยวเล่อจะหิวแค่ไหน เขาจะไม่มีวันกินพวกเราเหมือนจระเข้ใช่ไหม?  พวกเขายังมีต้นมะพร้าวเยอะมาก ถ้าเราตั้งแคมป์บนชายหาดนั้น เราสามารถพักได้ 1 เดือนแม้ว่าเราจะไม่ได้กินน้ำในป่า! มันดีกว่าการตายด้วยความกระหายที่นี่ใช่มั้ย?”
คำพูดเดิม ๆ ยังนำความปรารถนาของคนอื่น ๆ ในค่ายออกมา ผู้อำนวยการหวังหญิงวัยกลางคนและเสี่ยวลี่สาวคนดังทางอินเทอร์เน็ตต่างก็เห็นด้วยอย่างยิ่ง มีเพียงเหลาหม่าเท่านั้นที่ไม่แสดงจุดยืนของเขา แต่ดูเหมือนเขาจะไม่คัดค้าน

ฉินเหว่ยขมวดคิ้ว และพูดในใจ : ‘สิ่งที่คุณพูดนั้นมันง่าย กลับไปกันเถอะ! เหลาจื้อในเวลานั้นแน่นอนว่าเพราะปะทะกับผู้หญิงของกู่เสี่ยวเล่อและโดนทำร้าย ยังมาโดนเจ้าหนุ่มคนนี้เหวี่ยงลงพื้น และตอนนี้กระดูกหางของฉันยังเจ็บอยู่นิดหน่อย กลับไปที่บริเวณใกล้เคียงแคมป์ พวกเขาสามารถตกลงกันได้อย่างง่ายดายหรือไม่?’
แต่เมื่อเห็นคนอื่น ๆ ในแคมป์ตกลงที่จะย้ายกลับไปที่ละแวกของกู่เสี่ยวเล่อ หัวหน้าทีมอย่างเขาก็ยากที่จะคัดค้าน เขาจึงพยักหน้าและพูดว่า : ” ถ้าอย่างนั้น เรามาเก็บกวาด เตรียมย้ายกันเถอะ! “
…

เมื่อดวงอาทิตย์เริ่มเคลื่อนตัวลงต่ำกว่าระดับน้ำทะเล ควันก็ลอยขึ้นในแคมป์ของกู่เสี่ยวเล่อ ผู้หญิงสามคนและชายหนึ่งคนนั่งอยู่รอบกองไฟเพื่อกินอาหารค่ำ

เพราะเมื่อเร็ว ๆ นี้กินอาหารปิ้งย่าง เช่นเดียวกับที่กู่เสี่ยวเล่อกังวลมาก่อน ผู้หญิงหลายคนมีอาการไม่สบายในระบบทางเดินอาหารในระดับที่แตกต่างกัน ในหมู่พวกเขาม้ามและกระเพาะอาหารของหลินเจียวอาจอ่อนแอเล็กน้อย และเธอได้รับความทุกข์ทรมานจากอาการปวดท้องในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา
โชคดีที่หีบยาที่เขาหามาได้จากเรือชูชีพมียากระเพาะอาหารที่ใช้กันทั่วไปเพื่อบรรเทาอาการปวดได้
ตอนนี้แคมป์ของพวกเขามีหม้อขนาดใหญ่ที่ทำจากกล่องเครื่องมือ คืนนี้พวกเขาใส่ปลาที่จับได้ในช่วงบ่ายลงไปในหม้อเพื่อตุ๋น แม้ว่าจะไม่มีไวน์หรือขิงปรุงอาหารเพื่อกำจัดกลิ่น แต่โชคดีที่ปลาสด ก็เพียงพอแล้ว แม้ว่าจะไม่ใส่เครื่องปรุงรสก็จะไม่ส่งผลต่อรสชาติเลย
อย่างไรก็ตาม กู่เสี่ยวเล่อมองไปที่ปลาในชามมะพร้าวขมวดคิ้วเล็กน้อย

หลินรุ่ยที่อยู่ด้านข้างถามด้วยความกังวล :  ” กัปตันเสี่ยวเล่อ มีเรื่องอะไรหรือไม่? คุณยังคิดว่าจะกำจัดจระเข้ตัวใหญ่ตัวนั้นได้อย่างไร?”
อย่างไรก็ตาม กู่เสี่ยวเล่อส่ายหัว :  “ไม่ ผมกำลังคิดว่าถ้าตอนนี้เราสามารถมีข้าวขาวหม้อใหญ่แค่ใช้หม้อเหล็กเหล่านี้ในการตุ๋นปลาตัวใหญ่ มันจะหอมแค่ไหน! ปลาสดเช่นนี้ ผมสามารถกินข้าวได้อย่างน้อยสามชาม! “
คำพูดของกู่เสี่ยวเล่อก็กระตุ้นหลินเจียวเช่นกัน ส่งเสียงสนับสนุน : “ใช่ ฉันเคยกินในโรงอาหารของโรงเรียนเพราะฉันไม่ชอบกินเนื้อสัตว์มากเกินไป แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าฉันกินแต่เนื้อสัตว์ และมันยากมากที่จะกินโดยไม่มีข้าว!”
หนิงเล่ยจิบซุปปลารสเลิศในชาม ยกเอายกเอาและกล่าวว่า : “ ไม่ว่าอาหารจะดีแค่ไหน
ก็ต้องทำปฎิกิริยาต่อกัน ยกตัวอย่างเช่นร้านอาหารมิชลินที่ฉันไปบ่อย ๆ พวกเขามีกฎระเบียบที่เข้มงวดมากเกี่ยวกับลำดับและเวลาในการเสิร์ฟอาหาร หากทุกอย่างถูกเสิร์ฟบนโต๊ะขนาดใหญ่โดยตรงมักจะส่งผลต่อกันและกัน ปกปิดรสชาติของส่วนผสม มีความรู้มากมายในเรื่องนี้! “

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หลินเจียวสาวน้อยก็เริ่มสนใจ :” พี่สาวเสี่ยวเล่ย ครอบครัวของคุณร่ำรวยมาก คุณต้องไปร้านอาหารมิชลินบ่อยๆ หรือไม่? ” เป็นที่น่าเสียดายที่ไม่เคยไปร้านมิชลินเลยสักครั้งเมื่อโตขึ้น มิชลินเป็นร้านอาหารประเภทใด? ฉันจะรู้สึกอย่างไรที่พวกเขาทำอาหารทุกประเภท? “

เมื่อได้ยินหลินเจียวขอคำแนะนำอย่างนอบน้อม หนิงเล่ยยิ้มอย่างสุภาพ : ” หลินเจียวอันที่จริงมิชลินไม่ใช่ร้านอาหารหรือบริษัทจัดเลี้ยงในเครือ เขาเป็นมาตรฐานการประเมินร้านอาหารที่มีอำนาจมากที่สุดในโลก ก็เหมือนกับโรงแรมระดับห้าดาวที่เรากล่าวไปไม่ได้หมายถึงโรงแรมใดโดยเฉพาะ ก็อย่างที่คุณพูดนั่นแหละ ตราบใดที่สภาพแวดล้อม รสชาติ เกรดและอื่น ๆ ของร้านอาหารเป็นไปตามเงื่อนไข พวกเขามิชลินจะมอบให้ร้านอาหารแห่งนั้นได้รับการจัดอันดับดาวจากพวกเขา อย่างไรก็ตาม เกณฑ์การประเมินของพวกเขายังค่อนข้างรุนแรง เท่าที่ฉันรู้ ไม่ควรมีร้านอาหารมิชลินมากกว่าห้าแห่งในจีนใช่ไหม? “

แต่คำพูดของเธอทำให้กู่เสี่ยวเล่อรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยที่ด้านข้าง : ” ชิ! สุดยอดมาก! เหลาจื้ออย่างผมชอบไปร้านอาหารแมลงวันข้างถนนเพื่อเล่นเสียบไม้ผิดอะไร? ในความคิดของผม รสชาติดีกว่ามิชลินที่คุณพูดไว้มาก! “
” ฮึ! คนบ้านนอก! ฉันขี้เกียจพูดเรื่องไร้สาระกับคุณ! “หนิงเล่ยมองกู่เสี่ยวเล่ออย่างว่างเปล่า
” ผมคร้านที่จะพูด … หือ? ทำไมคนเหล่านั้นถึงมาอยู่ที่นี่? ” กู่เสี่ยวเล่อซึ่งเดิมต้องการต่อสู้กับหนิงเล่ยก็ต้องตะลึงเมื่อพบว่าฉินเหว่ยกำลังเดินนำเหลาหม่าและเหลาชางด้วยรอยยิ้มมาที่แคมป์ของพวกเขา