“ พวกเขามาที่นี่เพื่ออะไร? ไม่ใช่ว่าพวกเขามีเจตนาชั่วร้ายอีกแล้วหรือ?” หลินรุ่ยที่ได้รับบทเรียนครั้งล่าสุดเริ่มกังวลใจทันที หลินเจียวน้องสาวที่อยู่ข้างๆ เธอก็หยิบหอกธรรมดาขึ้นมาจากพื้นดิน และมองไปที่ชายสามคนที่เข้ามาราวกับว่าพวกเขากำลังเผชิญหน้ากับศัตรู
กู่เสี่ยวเล่อโบกมือของเขาและไม่ได้พูดอะไร แต่เห็นได้ชัดว่าความหมายบอกให้สาวๆ ทั้งสามไม่ประหม่าเกินไป
นี่ไม่ใช่ความหยิ่งผยองของกู่เสี่ยวเล่อ หลังจากไม่กี่วันที่ผ่านมาที่เขาได้ติดต่อกับพวกเขาทั้งแบบเปิดเผยและแบบลับๆ กู่เสี่ยวเล่อเชื่อว่าถ้าคนเหล่านี้มีสติปัญญาสักหน่อยพวกเขาจะไม่ทำอะไรโง่ ๆ เพื่อคุกคามพวกเขาด้วยกำลัง
แน่นอนว่าถ้าพวกเขาทำอย่างนั้นจริงๆ กู่เสี่ยวเล่อก็ไม่กลัว
ในขณะที่พวกเขากำลังคุยกัน ทั้งสามคนได้มาที่แคมป์กู่เสี่ยวเล่อแล้ว เมื่อมองไปที่รอยยิ้มบนใบหน้าของพวกเขาก็เห็นได้ชัดว่าคราวนี้พวกเขาไม่ได้มุ่งร้าย
กู่เสี่ยวเล่อยิ้มและถามว่า : “ผู้นำทั้งสาม อะไรที่พาคุณมาที่นี่?”
ฉินเหว่ยผู้นำมองไปที่หญิงทั้งสามคนในชุดเครื่องแบบที่แตกต่างกันในค่ายเป็นครั้งแรก และมีร่องรอยของความโลภจาง ๆ ในดวงตาของเขา แต่จากนั้นกล่าวด้วยรอยยิ้มทันที : “พี่กู่ เราทุกคนอยู่ด้วยกันบนเกาะมาหลายวันแล้ว! ในฐานะพี่ชาย ฉันไม่มีเวลามาพบคุณ วันนี้สาวงามทั้งสองในค่ายของคุณให้ยาแก่เรา ไม่อะไรหรอก เรามาที่นี่เพื่อแสดงความขอบคุณ”
คำพูดของฉินเหว่ยนั้นสุภาพและถือได้ว่าประณีตและละเอียดอ่อน แม้ว่ากู่เสี่ยวเล่อต้องการหยิบยกคำใดขึ้นมา แต่ก็ไม่ง่ายที่จะพบข้อผิดพลาด ดังนั้นทำได้เพียงกำหมัดและขอให้คนสามคนนั่งลง
เมื่อทั้งสามคนนั่งอยู่ในแคมป์ของกู่เสี่ยวเล่อ ทันใดนั้นพวกเขาก็รู้สึกสดชื่นทุกที่ราวกับได้เข้าไปใน Grand View Garden มันดีกว่าค่ายธรรมดาของพวกเขาหลายเท่า เมื่อมองไปที่หม้อซุปที่แขวนอยู่บนกองไฟ กลิ่นหอมอบอวลจากมันอย่างต่อเนื่อง ผู้นำทั้งสามอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย
ในใจกล่าวว่า : ‘กู่เสี่ยวเล่อคนนี้จะสนุกเพลิดเพลินไปกับมัน ! มีสาวสวยสามคนมาร่วมแสดงด้วยในชุดเซ็กซี่นี้ และพวกเขาก็กินปลาตัวใหญ่ทุกวัน นี่เป็นเพียงการปฏิบัติของจักรพรรดิโบราณ!’ แน่นอน นี่คือความคิดภายในของพวกเขา ท้ายที่สุดแล้วไม่ว่าสภาพของผู้คนจะดีหรือไม่ก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับพวกเขา
กู่เสี่ยวเล่อเห็นความคิดของคนหลายคนและกวักมือเรียกสาวน้อยหลินเจียวให้เติมน้ำซุปปลาแต่ละชาม ชายเหล่านั้นต่างพากันชื่นชมยินดี แม้ว่าพวกเขาจะบอกว่าไม่ต้องการมัน แต่ไม่มีวี่แววของการปฏิเสธชามในมือของพวกเขา พวกเขาทั้งหมดหยิบชามขึ้น ดื่มซุปและกลืนลงคอหอยของพวกเขาเหมือนไม่ร้อนจนเกินไป แม้ว่าชามปลาจะอยู่ไกลเกินคำว่าพอที่จะอิ่ม แต่ฉินเหว่ยและคนอื่น ๆ ก็อายเกินกว่าที่จะริเริ่มขอมันอีกครั้ง และโบกมือแทนเพื่อระบุว่าหลินเจียวไม่จำเป็นต้องให้พวกเขาอีกต่อไป
กู่เสี่ยวเล่อยิ้มและถามว่า : “ผู้นำทั้งสาม การมาเยี่ยมค่ายเล็ก ๆ ของคุณไม่ใช่แค่มาขอบคุณใช่ไหม? ”
ฉินเหว่ย เหลาหม่าและเหลาชางมองหน้ากัน จากนั้นการแสดงออกของพวกเขาก็หดหู่ลงในทันที ฉินเหว่ยลดเสียงลงและพูดว่า : “เป็นเรื่องจริง พี่กู่ พวกเราสามคนมาที่นี่คราวนี้เพื่อขอร้องพี่ชาย!”
“ขอร้องผม? ต้องการให้ผมทำอะไร ? ” กู่เสี่ยวเล่อตกใจและถามทันที
“เฮ้ ให้ฉันบอกอะไรคุณก่อน พี่กู่ เหลาเว่ยในแคมป์ของเราถูกจระเข้กินเมื่อเขาไปเอาน้ำในบ่ายวันนี้!” ฉินเหว่ยกล่าวพร้อมกับถอนหายใจเล็กน้อย
“ มีอย่างนั้นหรือ?” แม้ว่าเขาจะเตรียมจิตใจเล็กน้อย แต่เมื่อคิดถึงคนตัวใหญ่ที่มีชีวิตชีวา เขาถูกจระเข้กินไป กู่เสี่ยวเล่อก็ยังคงประหลาดใจ
ยิ่งไปกว่านั้น เหลาเว่ยคนนี้เป็นผู้จัดการทีมโครงการของกู่เสี่ยวเล่อในบริษัท เขาถือเป็นเจ้านายของเขา แม้ว่าคนๆ นี้จะมีนิสัยขี้งก แต่เขาก็ทำงานกับกู่เสี่ยวเล่อมาหลายปีแล้ว ตอนนี้มาได้ยินมาว่าเขาเสียชีวิตแบบนี้ กู่เสี่ยวเล่อยังคงเห็นอกเห็นใจกับคนที่มีใจเดียวกันในความทุกข์ แต่ถึงอย่างนั้นก็ถอนหายใจที่บนเกาะร้างแห่งนี้ ชีวิตมนุษย์ช่างเปราะบางเหลือเกิน
“เฮ้ ฉันต้องเป็นคนพูดไม่ใช่เหรอ? นั่นคือ บ่ายวันนี้เหลาเว่ยและฉันไปที่แม่น้ำสายเล็ก เพื่อไปตักน้ำ ผลที่ได้คือ … เฮ้อ!” เหลาชางใช้คำพูดของฉินเว่ย และให้รายละเอียดเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขาและเหลาเว่ยที่ริมน้ำในช่วงบ่ายอีกครั้ง
แม้ว่าเขาจะไม่เห็นมันในจุดนั้น แต่กู่เสี่ยวเล่อก็ยังคงเชื่อในคำพูดปกติ เพราะพวกเขาเคยพบจระเข้มาก่อน หากลิงตัวน้อยข้างๆ เขาไม่ตื่นตัวมากพอ ก็เกรงว่าเขาอาจจะถูกโจมตีโดยจระเข้ ด้วยท่าม้วนสังหาร
“ ฉันเสียใจอย่างสุดซึ้งกับการเสียชีวิตของผู้จัดการเว่ย แต่ฉินเหว่ย คุณบอกผมขอร้องอะไร? ” กู่เสี่ยวเล่อถามอย่างสบายๆ
” เฮ้ คือว่า ชีวิตความเป็นอยู่ของทางเราไม่ดี ตอนนี้เราได้สูญเสียสมาชิกคนสำคัญไปแล้ว มันจะยากยิ่งขึ้นในการอยู่รอด เหนือสิ่งอื่นใด สำหรับจระเข้ตัวใหญ่นั้น พวกเราไม่มีใครกล้าลงไปตักน้ำ ดังนั้นเราต้องย้ายไปอยู่ใกล้ ๆ แคมป์ของคุณเท่านั้น ท้ายที่สุด
ยังมีต้นมะพร้าวอยู่ซึ่งสามารถรองรับได้อีกสักพัก ถ้าการช่วยเหลือเกิดขึ้นในช่วงเวลานี้ พวกเราทุกคนคงจะดีใจไม่น้อยที่รอดชีวิตมาได้ ใช่หรือไม่? ” ฉินเหว่ยกล่าวด้วยรอยยิ้มอย่างเต็มที่
แต่ทันทีที่เขากล่าวข้อเสนอของเขาเสร็จ หลินเจียวซึ่งนั่งฟังอยู่เงียบ ๆ ก็พูดอย่างเย็นชา : ” เฮอะ รอจนกว่าความช่วยเหลือจะมา? ตอนนี้ ในสถานการณ์เช่นนี้ มีแต่พระเจ้าที่จะรู้ว่าการช่วยเหลือจะมาถึงเมื่อใด? ที่นี่ เรามีต้นมะพร้าวเพียงไม่กี่ต้น ซึ่งไม่เพียงพอสำหรับสี่คนในที่ของเราที่จะดื่มน้ำ ถ้าคุณเพิ่มคนของคุณเข้ามา ไม่ต้องพูดว่าเป็นเวลาหนึ่งเดือน ฉันเกรงว่ามันจะไม่สามารถรองรับได้ถึงครึ่งเดือน! เมื่อถึงเวลานั้น ทุกคนจะไม่มีความสุข แต่จะตายไปด้วยกัน! “
คำพูดของหลินเจียวได้รับการสนับสนุนจากหนิงเล่ยในทันที เธอมองฉินเหว่ยอย่างว่างเปล่า : ” หลินเจียวพูดถูก และมีอีกอย่างหนึ่ง ในตอนนั้น แคมป์ของเราเกือบจะถูกยึดครองโดยคนอย่างคุณแล้ว เราจะเป็นเพื่อนบ้านกับหมาป่าและคนอย่างคุณได้อย่างไร?
พระเจ้าทรงรู้เท่านั้นว่าเขาจะมีความคิดแย่ ๆ กับสาว ๆ ในค่ายอย่างเราอีกเมื่อไหร่? “
แม้ว่าหลินรุ่ยพี่สาวคนโตจะไม่พูด แต่การแสดงออกของเธอเห็นได้ชัดว่าเห็นด้วยกับน้องสาวของเธอและความคิดเห็นของหนิงเล่ย นั่นคือเธอไม่เห็นด้วยอย่างยิ่งกับฉินเหว่ยและคนอื่น ๆ ที่ย้ายมาทางฝั่งนี้
ฉินเหว่ยผู้ซึ่งเตรียมพร้อมทางจิตใจสำหรับเรื่องนี้ไม่ได้หักล้าง แต่เพียงแค่มองไปที่กู่เสี่ยวเล่อด้วยรอยยิ้ม ท้ายที่สุด ในการวิเคราะห์ขั้นสุดท้ายในบ้านมีคนเป็นพันปาก และผู้รับผิดชอบอย่างแท้จริงยังต้องเป็นกู่เสี่ยวเล่อ
กู่เสี่ยวเล่อไม่ได้ตอบคำถามพวกเขาทันที แต่เขาพึมพำกับตัวเองเพื่อทำความเข้าใจอย่างชัดเจนและพูดว่า “ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ที่จะให้คุณย้ายมา”
ทันทีที่กู่เสี่ยวเล่อพูดสิ่งนี้ หนิงเล่ยก็รู้สึกกังวลเล็กน้อยที่นั่น : “กู่เสี่ยวเล่อ คุณเป็นบ้าไปแล้วเหรอ? ผู้นำแต่ละคนของบริษัทคุณนะ มีคุณธรรมแบบไหน คุณไม่รู้ในใจ? วันแรกที่พวกเขามาถึงเกาะ พวกเขามีเจตนาชั่วร้ายต่อผู้หญิงอย่างเรา!”
หลินเจียวที่อยู่ข้างๆ ถึงกับสาปแช่งฉินเหว่ย เอามือจับสะโพก : “วันแรก ชายคนนี้
ใช้ประโยชน์จากการที่คุณไม่อยู่ พาคนมาที่แคมป์เพื่อรับพวกเราทั้งสามคน! คุณลืมไปหรือเปล่า? ไม่มีทาง ให้พวกเขาเข้ามาใกล้เรา ไม่ได้อย่างแน่นอน!”
เมื่อได้เห็นหญิงสาวทั้งสามคนที่มีท่าทีแน่วแน่เช่นนี้ กู่เสี่ยวเล่อโบกมือยิ้มอย่างมีเลศนัย ส่งสัญญาณบอกพวกเธอว่าอย่าตื่นเต้น : “ผมยังพูดไม่จบ ฉินเหว่ย ไม่ใช่ว่าเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ที่คุณจะย้ายมา แต่คุณต้องเห็นด้วยกับ ผมสองสามข้อ”
ฉินเหว่ยและพวกเขาทั้งสามคนมีความสุขมากในตอนแรก แต่เมื่อได้ยินคำพูดของกู่เสี่ยวเล่อก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย “สองสามข้อนี่คืออะไร แน่นอนว่าทุกอย่างเป็นเรื่องง่ายที่จะพูด พูดง่าย!”
ฉินเหว่ยลังเล พยักหน้าอย่างรวดเร็วและกล่าวพร้อมโค้งคำนับ
กู่เสี่ยวเล่อคิดอยู่พักหนึ่งและพูดต่อ : “อันดับแรก แคมป์ของคุณไม่ควรอยู่ใกล้กับเรามากเกินไป อย่างน้อยคุณควรมีระยะห่างมากกว่า 1 กิโลเมตร คุณไม่สามารถข้ามพรมแดนได้โดยไม่ได้รับอนุญาตจากเรา นอกจากนี้ เพื่อไม่ให้เกิดข้อพิพาทที่ไม่จำเป็น
ดังนั้นเงื่อนไขที่สองคือ เราควรขีดเส้นแบ่งเพื่อแยกความเป็นเจ้าของทรัพยากรระหว่างเราทั้งสองฝ่าย แน่นอนว่ายังมีอีกสิ่งสุดท้ายนั่นคือ ผมขอให้คุณมีส่วนร่วมในปฏิบัติการตามล่าจระเข้ตัวนั้น!”
แต่เดิม ฉินเหว่ยและคนอื่น ๆ มีความสุขมากกับข้อเสนอสองข้อแรกเพราะไม่มีปัญหาอะไรเลย แต่รู้สึกโง่เขลาเล็กน้อยทันทีเมื่อพวกเขาได้ยินข้อที่สาม …
