แวบแรกที่กัปตันตัวจริงของแคมป์กลับมา และแม้ว่าฉินเหว่ยจะหมกมุ่นอยู่กับความคิด เขาก็รู้ว่าเขาไม่มีโอกาสที่จะยุยงความสัมพันธ์ระหว่างสมาชิกของทีมนี้
สามารถหัวเราะได้เพียงไม่กี่ครั้ง “ฮ่าฮ่า” และพูดว่า : “ฉัน ฉันแค่มาขอน้ำดื่ม ไม่มีความหมายอื่น! ไม่มีความหมายอื่น ฮ่าฮ่า ฉันดื่มน้ำจนหมดแล้ว! ฉันควรจะกลับไปที่ แคมป์ของฉันเอง ที่พักกำลังจะซ่อมแซมและเสริมความแข็งแรงให้กับเพิงที่พัก บ๊ายบาย ทุกคน บ๊ายบาย! “
โดยไม่รอให้กู่เสี่ยวเล่อและคนอื่น ๆ พูด เขาก็ทาน้ำมันที่ใต้เท้าของเขาแล้วก็หลบหนีออกไป
เมื่อมองไปแผ่นหลังที่น่าสังเวชของเขา กู่เสี่ยวเล่อยิ้มอย่างเย็นชาและมองกลับไปที่พี่น้องสองสาวตระกูลหลิน : “ชายคนนั้นกำลังทำอะไรอยู่ ไม่ใช่แค่ดื่มน้ำหรือ?”
หลินรุ่ยไม่พูด แต่หญิงตัวเล็กหลินเจียวกล่าวว่า : “ไม่แน่นอน กัปตันฉินมาหาเราในฐานะหัวหน้านักล่าเพื่อขุดคน!”
“ขุดคนหรือ? ขุดใคร?” หนิงเล่ยถามอย่างสงสัย
“ขุดสาวงามอย่างเรานี้ อ้า! ฉินเหว่ยบอกว่า ตราบใดที่พวกเราสาว ๆ เต็มใจที่จะไปแคมป์ของพวกเขา จากนี้ไปก็เหมือนอยู่ในโรงแรมระดับห้าดาวริมทะเล ไม่จำเป็นต้องทำอะไรเลย ตราบเท่าที่คุณเป็นผู้รับผิดชอบในบทบาทของแจกันที่สวยงาม!” หลินเจียวกล่าวด้วยรอยยิ้มและมองไปที่กู่เสี่ยวเล่อ
“ คุณสามารถเชื่อเรื่องนี้ได้ด้วยหรือ?” หนิงเล่ยถามด้วยความรังเกียจ
“เฮ้ เสี่ยวเล่ย คุณคิดว่าเราสองคนจะเชื่อเรื่องไร้สาระของเขาหรือ? ไม่สิ อย่าพูดถึงเรื่องไร้ประโยชน์พวกนี้เลย ตอนเช้าคุณเจออะไรที่หน้าผาหรือเปล่า?” หลินรุ่ยขัดจังหวะ บทสนทนาและถามขึ้นมาทันที
“มากกว่าการค้นพบ สิ่งที่เราพบในครั้งนี้เป็นเรื่องที่น่าทึ่งมาก!” หนิงเล่ยกล่าวด้วยความตื่นเต้น
“มันน่าทึ่งมาก อะไรที่น่าทึ่งมาก?” สาวน้อยหลินเจียวเกิดความอยากรู้อยากเห็นและรีบถาม : “พี่เสี่ยวเล่ย คุณพบอะไรบ้างบอกเราด่วน!”
หนิงเล่ยบอกพวกเธอเกี่ยวกับถ้ำและซากเรือที่พวกเขาพบหลังจากปีนเขาเหนือหน้าผาในตอนเช้า และเธอตะโกนด้วยความตื่นเต้นกับหลินเจียว
อย่างไรก็ตาม พี่สาวคนโต หลินรุ่ยไม่ได้ให้ความสำคัญกับสิ่งเหล่านี้อย่างเห็นได้ชัดเธอกล่าวด้วยความกังวล : “งั้นเกาะร้างนี้เป็นพื้นที่ที่โจรสลัดเข้ามาถึงด้วยหรือ?”
กู่เสี่ยวเล่อพยักหน้า : “ดังนั้นเราต้องเริ่มเตรียมพร้อมสำหรับการเคลื่อนไหวทันทีในขั้นตอนต่อไป ตอนนี้เป้าหมายของเราบนชายหาดนั้นชัดเจนเกินไป”
” แต่น้องสาวเสี่ยวเล่ยไม่ใช่พูดเหรอ ว่าคุณต้องปีนหน้าผาเพื่อไปถึงถ้ำ คุณทั้งสองต้องใช้เวลามาก ฉันกลัวว่ามันจะยากขึ้นไปอีกสำหรับเราสองคน?” หลินเจียวถามอย่างกังวลเล็กน้อย
“อย่ากลัว อีกสักครู่ผมจะไปที่หน้าผาอีกครั้งในตอนบ่ายและสร้างบันไดเชือก เพื่อให้คุณปีนได้สะดวกขึ้น ด้วยวิธีนี้ เราจะไม่มีปัญหากับการย้ายของเราในคืนนี้!” กู่เสี่ยวเล่อกล่าวขณะเก็บเชือกที่เตรียมไว้แล้ว ยังคงโอบรอบร่างกายของเขา จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนช้าๆ
“คืนนี้เราจะย้ายกันเหรอ? ทำไมคุณถึงกังวลมาก? การกระทำในเวลากลางคืนไม่เป็นอันตรายหรือ?” หลินรุ่ยถามอย่างเป็นห่วง
“ ไม่สิ สิ่งที่ผมอยากทำมีมากกว่าแค่การเคลื่อนไหว คราวนี้ผมหวังว่าจะสร้างภาพลวงตาว่าพวกเราทั้งสี่คนได้ออกจากเกาะร้างแห่งนี้ไปแล้ว และเพื่อหลีกเลี่ยงในอนาคตที่มักจะเป็นคนที่อยู่ตรงข้ามคิดถึงเราตลอดเวลา! ”
กู่เสี่ยวเล่อยิ้มอย่างแน่วแน่ เขาหันกลับและเดินไปที่หน้าผาอีกครั้ง … ในเวลานี้ ในแคมป์ของฉินเหว่ย ฉินเหว่ยผู้ซึ่งแตะจมูกสีเทาเดินกลับไปที่แคมป์ของเขาอย่างไร้จุดหมาย ประหลาดใจที่พบว่ามีคนหลายคนในแคมป์มองเขาด้วยสายตาดูถูก
“คุณ คุณ คุณเป็นอะไรกัน? ทำไมคุณมองฉันด้วยสายตาแบบนี้?” ฉินเหว่ยกวาดสายตามองฝูงชนและถามด้วยความสับสน
“เป็นอะไรเหรอ? กัปตันฉิน ทำไมฉันถึงได้ยินว่ามีคนวิ่งไปที่ฝั่งตรงข้ามเพื่อทำร้ายสาวงามของคนอื่น” ผู้อำนวยการหวังหญิงวัยกลางคนขยับเลนส์แว่นตาที่สูงบนจมูกและพูดด้วยท่าทางสงบ
“อะไรนะ? อะไรที่ทำร้ายสาวงามของคนอื่น ฉันแค่ไปขอน้ำมาดื่ม นอกจากนี้ นี่คืออะไร? ฉันเป็นกัปตันค่ายของเรา ฉันไม่มีสิทธิ์หรือ?” ฉินเหว่ยถามและหันกลับมา
“คุณกำลังหยอกล้อสาวน้อยในค่ายอื่นด้วยความหยาบคายหรือไม่ เราจริงๆ ไม่มีสิทธิที่จะถาม แต่ถ้าความสัมพันธ์ที่กลมกลืนระหว่างเราและกู่เสี่ยวเล่อพังทลายเพราะสิ่งเหล่านี้ คุณอาจไม่สามารถรับผิดชอบได้ ใช่มั้ย?” ผู้อำนวยการหวังกล่าวด้วยรอยยิ้มที่เย็นชาและหลาย ๆ คนที่อยู่ข้างๆ เธอก็พยักหน้าตามเธอด้วย และแม้แต่โปรแกรมเมอร์หม่าที่คอยสนับสนุนเขาอย่างแน่นหนาก็เห็นได้ชัดว่ายืนอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเขาในครั้งนี้
ฉินเหว่ยรู้สึกสับสนเล็กน้อย เขาเพิ่งไปที่แคมป์ของกู่เสี่ยวเล่อ และคุยกับสาวน้อยสองสามคำ มันจะกลายเป็นบาปใหญ่ได้อย่างไร นี่ต้องเป็นแผนการของไอ้บัดซบเฒ่านี่แน่!
ในที่สุดฉินเหว่ยก็คิดออก เขาชี้ไปที่เหลาชางที่อยู่ข้างๆ เขา : “ไอ้บ้าเอ้ย! เหี้ย แกพูดไม่ดีเกี่ยวกับเหลาจื้อลับหลังหรือ? ฉันเพิ่งไปที่แคมป์ของกู่เสี่ยวเล่อมันเป็นวิธีที่แกไอ้แก่หลอกลวงฉันให้ออกไป ตอนนี้ยิ่งไปกว่านั้นเพื่อตอบโต้การโจมตี เพื่อกล่าวหาว่าเป็นเท็จ เหลาจื้อจะขับไล่แกเดี๋ยวนี้! “
ขณะที่เขาพูด ฉินเหว่ยหยิบไม้ขึ้นมาและวิ่งไปที่เหลาชางพร้อมที่จะลงมือ แต่ก่อนที่ไม้ของเขาจะโดนเหลาชาง เขารู้สึกว่าขาของเขาถูกเตะอย่างแรง และร่างกายของเขาไร้การทรงตัวและคุกเข่าลงบนพื้น! เขาหันกลับมา แต่ก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าการเตะเขาด้านหลังเป็นรองโปรแกรมเมอร์เหลาหม่า!
“เหลาหม่า! คุณ … ” ฉินเหว่ยเดิมอยากจะพูดว่า เหลาหม่า คุณทรยศฉันได้อย่างไร?
แต่ก่อนที่จะพูดคำพูดนั้น ก็ถูกขัดจังหวะด้วยการตบหน้าดังฉาด! คราวนี้ ไม่ใช่เหลาหม่าที่ทำเขา แต่เป็นเสี่ยวลี่ผู้ที่ผู้ชายทุกคนของบริษัทคลั่งไคล้ และเขาเมื่อเร็ว ๆ นี้เพิ่งยกระดับความสัมพันธ์ที่คลุมเครือ
“เสี่ยวลี่ คุณ คุณ คุณก็เช่นกัน … ” ฉินเหว่ยกุมหน้าที่แดงของเขา ไม่รู้จะพูดอะไรสักพัก
“ห๊ะ! เจ้าหมา แกคิดว่าคนอย่างฉันด้อยกว่าหญิงสาวตัวน้อยทั้งสามในแคมป์ของกู่เสี่ยวเล่อหรือ? แกมีความสามารถขนาดนี้ กลับมาทำไม? แกมีความสามารถที่จะยึดแคมป์ของกู่เสี่ยวเล่อได้myomuหรือไม่? ” คำพูดของเสี่ยวลี่ยังโดนใจคนอื่น ๆ อีกหลายคน และพวกเขาก็ด่าว่าฉินเหว่ยที่โลภมากและไม่รู้จักพอ
เหลาชางที่เงียบไปพักหนึ่งโบกมือและยิ้ม : “ ทุกคนฟังฉันนะ คราวนี้เราสามารถย้ายกลับมาที่ชายหาดแห่งนี้ที่เหมาะกับการอยู่อาศัยมากกว่า เป็นเพราะพวกเราไม่กี่คนที่ ยอมสละชีวิตเพื่อช่วยกู่เสี่ยวเล่อที่ฝั่งตรงกันข้าม หลังจากฆ่าจระเข้ตัวใหญ่แล้ว เพื่อแลกกับความไว้วางใจจากผู้อื่น หากฉินเหว่ยทำสิ่งนี้ ตอนนี้เป็นไปได้มากที่ความพยายามก่อนหน้านี้ของเราทั้งหมดจะเสียเปล่า ดังนั้นฉันขอแนะนำว่าเราควรเลือกหัวหน้าแคมป์ของเราใหม่อีกครั้ง! “
” ไอ้เฒ่าเหลาชาง แม่มึงเถอะ แทงข้างหลังเหลาจื้อ ตอนนี้ยังต้องการปลดเหลาจื้อจากตำแหน่งกัปตัน ข้าจะสู้ตายกับเจ้า! ” ฉินเหว่ยตะโกน ต้องการที่จะกระโดดขึ้นอีกครั้งไปทุบตีผู้คน
อย่างไรก็ตาม เขาถูกเหลาหม่าเตะที่หลังอย่างแรง และร่างของเขาก็กระเด็นลอยตกลงไปที่ชายหาดหลังจากกินทรายจนเต็มปาก เขาก็พูดไม่ออกเป็นเวลานาน
เมื่อเผชิญหน้ากับอารมณ์ของฉินเหว่ย เหลาชางยังคงพูดคุยและหัวเราะอย่างสบายๆ
เขาชี้ไปที่โปรแกรมเมอร์เหลาหม่าที่อยู่ข้างๆ เขา : “โดยส่วนตัวแล้ว ฉันคิดว่าในค่ายของเรา ยังมีคนที่มีความสามารถและมีชื่อเสียง มีเพียงคนเดียวที่สามารถพาเราไปบนเกาะร้างนี้ได้ จนกว่าจะได้รับความช่วยเหลือ นั่นคือโปรแกรมเมอร์เหลาหม่าของเรา ทุกคนไม่มีความคิดเห็นอื่นใช่ไหมอ?” เมื่อเขาพูดแบบนี้ ทุกคนก็ปรบมือและเห็นด้วย
แม้แต่ฉินเหว่ยที่นอนอยู่บนพื้นทรายก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ อีกทั้งกับเสี่ยวลี่ดอกไม้งามที่เข้ากับคนง่ายก็ยังขยิบตาที่มีเสน่ห์ให้เหลาหม่า …
