0:ชีวิตก่อนเป็นแม่บ้าน
0: ชีวิตก่อนเป็นแม่บ้าน
ลีโอนั่งเกร็งอยู่ในคาเฟ่ใกล้ที่ทำงาน ในมือถือเอกสารสีขาวใบหนึ่ง เขากวาดตาอ่านประโยคเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับกลัวว่าตัวหนังสือสักตัวจะเปลี่ยนไป พออ่านจบก็กลืนน้ำลายลงคอ แลบลิ้นเลียริมฝีปากแห้งผากของตัวเอง
…
ลีโอ แบรนโด เพศชาย เพศรองโอเมก้า อายุ 30 ปี
เอริค โดโนแวน เพศชาย เพศรองอัลฟ่า อายุ 35 ปี
ความเข้ากันของฟีโรโมน : 98%
…
ลีโอจ้องตัวเลขบนกระดาษตาไม่กะพริบ จากที่ฟังเพื่อนร่วมงานซึ่งเป็นโอเมก้าเล่า จำนวนตัวเลขยิ่งมากความรู้สึกดึงดูดซึ่งกันและกันจะยิ่งมากตามไปด้วย ชั่วขณะหัวสมองเขาเกิดความคิดประหลาดว่า ‘ตัวเลขมากขนาดนี้ ถ้าเจอหน้ากันแล้วเกิดฮีตแบบในข่าวล่ะ! ตายแน่ คนในคาเฟ่ต้องลำบากแน่ ๆ หรือจะหนีดีนะ หนีก่อนดีไหม แต่อีกฝ่ายอุตส่าห์นัด… หรือจะเลื่อนวันนัดดีนะ!’
ขณะคิดไม่ตก ลีโอเหลือบเห็นนาฬิกาบนผนังร้าน ชี้เข็มบอกเวลาว่าอีกสิบนาทีจะบ่ายสามโมง ซึ่งนั่นคือเวลานัดของลีโอกับอัลฟ่าที่มีความเข้ากันได้ 98% คนนั้น หน้าผากลีโอผุดเหงื่อเย็นออกมาหลายเม็ด มือที่จับเอกสารสั่นระริก รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวขยับไม่สะดวก
“ค่อยนัดเจอทีหลังดีไหมนะ” ลีโอเม้มปาก หน้าตาตื่นตระหนกเหมือนตอนผู้จัดการแผนกบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วย แต่ไม่บอกว่าเรื่องอะไร
“ไม่ไหวแล้ว กลับก่อนดีกว่า” ลีโอตัดสินใจในที่สุด เขาประหม่าเกินกว่าจะพบหน้า ‘คู่’ ของตัวเองได้ อย่างน้อยก็อ้างว่ามีธุระ แล้วค่อยนัดเจอวันหลังจะดีกว่า
ไม่ทันขยับตัวลุกขึ้น เสียงทุ้มละมุนก็ดังขึ้นเหนือศีรษะลีโอ “ขอโทษนะครับ ใช่คุณแบรนโดรึเปล่าครับ”
ลีโอสะดุ้งโหยงรีบร้อนเงยหน้ามองเจ้าของเสียงทันที อีกฝ่ายเป็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา ผมสีปีกกาจัดทรงเป็นระเบียบ ดวงตาสีฟ้าลุ่มลึก มองแล้วเหมือนกำลังจมลงไปในมหาสมุทร มุมปากของเขาไม่ได้ยิ้ม ใบหน้าโดยรวมเรียบเฉยแทบไม่แสดงอารมณ์ แต่ลีโอรู้สึกว่าชายคนนี้ช่างมีเสน่ห์จนละสายตาไม่ได้
“เอ่อ… คุณครับ ใช่คุณแบรนโดไหมครับ” ชายหนุ่มเห็นอีกคนเอาแต่จ้องหน้าเขาไม่ยอมตอบจึงเอ่ยถามอีกครั้ง
“ครับ… ครับ ผมเอง ลีโอ แบรนโด” ลีโอที่เพิ่งหลุดจากภวังค์ตะกุกตะกักตอบ แก้มแดงแปร๋ดเหมือนถูกสีสาดใส่ เมื่อครู่ลีโอเผลอสบตากับอีกฝ่ายและรู้สึกว่าหัวใจตัวเองเต้นแรงผิดปกติ สงสัยคงเป็นผลจากฟีโรโมนของพวกเขาแน่ ๆ
“ผมเอริค โดโนแวนครับ” เอริคแนะนำตัวด้วยสีหน้าเรียบเฉย ดึงเก้าอี้ แล้วนั่งลง
“ครับ ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ” ลีโอพยักหน้า รีบพับเอกสารเป็นสี่ส่วนเก็บไว้ในกระเป๋ากางเกง แล้วยื่นมือไปทักทายตามมารยาท
“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ” เอริคจับมือทักทายลีโอ รู้สึกได้ว่ามืออีกฝ่ายนุ่มกว่ามือเขา และจะเป็นมือที่เขากอบกุมดูแลไปชั่วชีวิต ดวงตาสีฟ้ามองนิ้วเรียวเล็กแล้วไล่ขึ้นไปยังเสื้อเชิ้ตสีกรมท่า จากนั้นจึงเป็นใบหน้านุ่มนวลของลีโอ อีกฝ่ายมีดวงตาสีเขียวมรกต ผมสีน้ำตาลไหม้ ใบหน้าเกลี้ยงเกลาประดับรอยยิ้มจริงใจ รอบตัวเต็มไปด้วยความกระตือรือรนและความสดใส
“คุณโดโนแวน… เอ่อ… รบกวนปล่อยมือหน่อยครับ” ลีโอยิ้มแห้งพลางขยับมือ
“ขอโทษครับ” เอริคกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง ทว่าภายในใจตื่นตระหนกลนลาน เมื่อกี้เขาจ้องลีโอเหรอ จ้องนานแค่ไหนกัน นานมากจนเจ้าตัวต้องเอ่ยปากเลยหรือ
ทั้งสองเงียบอยู่อึดใจหนึ่ง ลีโอก็เป็นคนเปิดประเด็น “คือเรื่องเอกสารที่พวกเราได้รับ…”
“อ๋อ เรื่องนั้น” เอริคตั้งสติ จำได้แล้วว่านัดพบลีโอด้วยเหตุอะไร “อย่างที่เห็นครับ ผลการตรวจของทางการบอกว่าฟีโรโมนของพวกเรามีความเข้ากันสูง”
หลังจากอัตราเกิดทั่วโลกลดลง นักวิทยาศาสตร์ได้คิดค้นและดัดแปลงยีนซึ่งทำให้เกิดการเพิ่มอัตราการขยายเผ่าพันธุ์มนุษย์ได้จนทำให้เกิดเพศรองอย่างโอเมก้า เบต้า และอัลฟ่าขึ้น เมื่อทุกคนได้รับการตรวจเพศรองและลงทะเบียนประชากร ทางการจะจัดหา ‘คู่’ โดยตรวจสอบจากความเข้ากันของฟีโรโมนและส่งเอกสารแจ้งไปยังเจ้าตัวทั้งสองฝ่าย ตามกฎหมาย ‘คู่’ ซึ่งถูกจัดหาโดยรัฐบาลจะย้ายมาอยู่ด้วยกันเพื่อมีลูก หากคู่ไหนให้กำเนิดทารก รัฐบาลก็จะมอบเงินเป็นสินน้ำใจหนึ่งล้านดอลลาร์พร้อมด้วยสวัสดิการดูแลเด็กอีกมากมาย แน่นอนว่าพ่อแม่ของเด็กก็ได้สวัสดิการเช่นกัน
ทว่าการหา ‘คู่’ ที่มีฟีโรโมนตรงกันเป็นเรื่องยาก และบางคู่ไม่ได้เป็นพ่อแม่ที่ดีเสมอไป
“จากคู่มือของรัฐบาล พวกเขาต้องการให้พวกเราย้ายไปอยู่ด้วยกันนะครับ” เอริคหยิบสมุดขนาดเล็กขึ้นมาเปิดแล้วชี้นิ้วไปยังคำแนะนำข้างใน ทว่าตัวหนังสือมันเล็กเกินไป ไม่รู้ว่าฝ่ายผลิตของรัฐบาลใช้ฟอนต์ขนาด 12 หรืออย่างไร ลีโอเพ่งมองแล้วมองอีกก็มองไม่ออก
แน่นอนว่าสมุดคู่มือมีแจกให้ ‘คู่’ ทุกคน ลีโอล้วงกระเป๋ากางเกงคลำหา แต่ก็ไม่พบอะไรนอกจากกระเป๋าเงิน โทรศัพท์ และใบเอกสาร ดูท่าเขาคงตื่นเต้นมากจนลืมหยิบมาด้วย
เอริคที่เห็นลีโอกระวนกระวายค้นกระเป๋าทั่วตัวจึงถามขึ้น “ลืมเอาคู่มือมาเหรอครับ”
“เหมือนจะใช่นะครับ ผมคงวางไว้ที่โต๊ะทำงาน เดี๋ยวผมกลับไปเอาก่อนนะครับ ที่ทำงานของผมอยู่ใกล้ ๆ นี่เอง” ลีโอยิ้มเก้อพลางเกาหัว
“ดูกับผมก็ได้นะครับ ไม่ต้องเกรงใจ” เอริคเสนอ
“ก็ได้ครับ รบกวนหน่อยนะครับ” ลีโอพยักหน้าแล้วขยับเก้าอี้เข้าไปใกล้
เอริคชี้นิ้วให้ดูข้อกำหนดของรัฐบาลพลางอธิบาย “ตรงนี้บอกว่า ‘หลังจากได้รับเอกสารยืนยันคู่ของตัวเอง ทั้งสองต้องย้ายไปอยู่ด้วยกันเพื่อสร้างสัมพันธ์ที่ดีและให้กำเนิดทายาท โดยหลังจากย้ายไปอยู่ด้วยกันแล้วต้องแจ้งที่อยู่ให้รัฐบาลทราบเพื่อที่จะได้ติดตามดูแลต่อไป’ นี่เป็นข้อปฏิบัติเริ่มต้นครับ”
กลิ่นสบู่หอมอ่อน ๆ จากตัวเอริครบกวนสมาธิลีโอ หากเรื่องที่คุยกันเป็นเรื่องอื่นที่ซับซ้อนยุ่งยาก ลีโออาจไม่เข้าใจแม้แต่ประโยคเดียว โชคดีที่เขาอ่านคู่มือแนะนำผ่านตามาบ้างแล้ว
“จากนี้ต้องย้ายไปอยู่ด้วยกันสินะครับ” ลีโอว่า
“ครับ ผมคิดว่าเราควรหาที่พักใหม่จะดีกว่า เป็นห้องที่กว้างพอสำหรับเราสองคนและเด็ก ๆ ในอนาคต บางทีอาจจะต้องเลือกทำเลที่ใกล้โรงเรียนและโรงพยาบาล”
“นั่นสินะครับ” ลีโอทึ่งกับความรอบคอบเอาใจใส่ของเอริค แวบหนึ่งเขาคิดว่าเอริคพึ่งพาได้และเหมาะเป็นพ่อของลูก แต่แวบต่อมาใบหน้าก็แดงฉ่าไปถึงหู
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ” เอริคเอียงใบหน้าถาม
“เปล่าครับ! เปล่า ไม่เป็นอะไรครับ” ลีโอขยับตัวออก โบกมือปฏิเสธเป็นพัลวัน
“ครับ” เอริคว่า ดวงตาคล้ายจะยิ้ม “คุณแบรนโดแจ้งเรื่องนี้กับที่ทำงานรึยังครับ”
“แจ้งแล้วครับ ตอนนี้กำลังลังเลว่าจะลาออกดีรึเปล่า” ลีโอบอก พลางนึกถึงคนในแผนกและหัวหน้าที่เข้ามาร่วมยินดีหลังรู้ข่าว ลีโอพอรู้มาว่าโอเมก้าหลังมีคู่มักจะลาออกไปเป็นแม่บ้านเต็มตัวเพื่อดูแลตัวเองให้พร้อมสำหรับตั้งครรภ์ แต่ก็มีส่วนน้อยที่ยังคงทำงานตามปกติ
“คุณไม่อยากลาออกเหรอครับ” น้ำเสียงเอริคฟังแล้วเศร้าอย่างประหลาด
“ครับ ถึงแม่บ้านโอเมก้าจะมีเงินสนับสนุนจากรัฐบาลทุกเดือน แต่ผมก็ไม่อยากรบกวนคุณโดโนแวนนะครับ”
เอริควางคู่มือลงบนโต๊ะ ปลายนิ้วก้อยแตะกับนิ้วของลีโอราวกับจงใจ เขามองลีโอด้วยสายตาจริงจัง “ไม่รบกวนอะไรเลยครับ แค่คุณกับลูก ผมเลี้ยงไหวอยู่แล้วครับ”
“แต่ว่า…” ลีโอลังเล
“รู้ไหมครับ มีผลวิจัยออกมาว่าโอเมก้าที่ทำงานจะมีความเครียดสูงกว่าโอเมก้าที่เป็นแม่บ้านนะครับ”
“เอ๊ะ จริงเหรอครับ” ลีโอตกใจกับข้อมูลจากเอริค
“ใช่ครับ และนั่นทำให้อัตราการเกิดลดลงด้วยนะครับ” เอริคพูดเรื่องสำคัญอย่างการอยู่รอดของเผ่าพันธุ์มนุษย์ออกมาด้วยใบหน้าเรียบสนิท ดวงตาสีฟ้าทื่อของเขามองแล้วทั้งน่ารักทั้งน่าขบขัน
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ…” ลีโอยังอึกอัก ถึงจะบอกว่ามีเงินสนับสนุนโอเมก้าที่เป็นแม่บ้านทุกเดือน แต่ลีโอก็ยังเกรงใจเอริค พวกเขารู้จักกันเพราะเป็น ‘คู่’ ที่รัฐบาลจัดหาให้ ต่อจากนี้ต้องใช้ชีวิตร่วมกันเพื่อเพิ่มประชากรโลก ไม่ได้สนิทสนมลึกซึ้งเหมือนคู่รักคนอื่น
“คุณกังวลเหรอครับ” เอริคถาม
“นิดหน่อยครับ” ลีโอพยักหน้า กำมือเข้าหากัน ทว่าเอริคกลับสอดนิ้วเข้ามาแล้วกุมมือเขาเอาไว้
เอริคมองหน้าลีโอ ดวงตาสีฟ้าส่อแววจริงจังไม่ปิดบัง “ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะดูแลคุณเอง หากคุณมีลูก ผมก็จะดูแลลูกของเราด้วย อย่ากังวลไปเลยนะครับ”
เมฆหมอกขุ่นมัวในใจลีโอถูกปัดเป่าด้วยเสียงทุ้มของเอริค เขารู้สึกถึงความอบอุ่นไหลเวียนไปทั่วร่างผ่านมือที่เกาะกุมกัน น่าแปลก ลีโอเพิ่งพบเอริคได้ไม่กี่ชั่วโมง แต่ไม่มีความคิดอยากให้เอริคปล่อยมือออก หากเป็นคนอื่นลีโอคงโวยวายไปแล้ว เพราะพวกเขาเป็นคู่กันอย่างนั้นเหรอ และเพราะเป็นคู่กัน ลีโอถึงรู้สึกอยากดูแลเอริคไปตลอดรึเปล่า
“เอาแบบนี้ไหมครับ เรามาลองใช้ชีวิตแบบคู่อื่นสักครึ่งปีดีไหม คุณเป็นแม่บ้าน ผมทำงาน หากวันไหนคุณเบื่ออยากกลับไปทำงานก็บอกผม และหากวันไหนผมรับเรื่องค่าใช้จ่ายไม่ไหว ผมก็จะบอกคุณ แบบนี้สบายใจกว่าไหมครับ” ใบหน้าเรียบเฉยของเอริคดูจริงจังขึ้นเล็กน้อย
“เป็นความคิดที่ดีนะครับ” ลีโอเลิกคิ้วด้วยความสนใจ
“ถือว่าคุณตกลงใช่รึเปล่าครับ” เอริมถามเสียงเรียบ ทว่าดวงตาสีฟ้าครึ่งดวงกลับมีแววประกายวิบวับ
ลีโอสังเกตเห็นก็อดหัวเราะไม่ได้ ถึงเอริคจะหน้าตาไร้อารมณ์ แต่ก็มีมุมน่ารักซ่อนเอาไว้ “ครับ ตกลงครับ”
“ถ้าอย่างนั้นฝากตัวด้วยนะครับ ลีโอ” เอริคปรายยิ้ม เป็นยิ้มซึ่งนุ่มนวลที่สุดเท่าที่ลีโอเคยเห็น ตาของเขาพร่าไปชั่วขณะ ก่อนจะยิ้มตอบ แล้วบอก
“ฝากตัวด้วยนะครับ เอริค”
