1: เปลี่ยนที่อยู่
1: เปลี่ยนที่อยู่
“สวัสดีครับ มีอะไรให้รับใช้รึเปล่าครับ” พนักงานอสังหาริมทรัพย์ยิ้มทักทายลีโอและเอริคที่เดินเข้าในสำนักงาน
เอริคขยับมือไปแตะมือลีโอ ส่งสัญญาณให้เขาเป็นคนพูด
“คือพวกเราต้องการหาห้องพักสำหรับครอบครัวครับ” ลีโอบอกพนักงาน
“นั่นเป็นงานถนัดของเราเลยครับ รบกวนเชิญทางนี้ครับ” พนักงานหนุ่มเดินนำไปยังโต๊ะสำนักงาน ด้านหลังมีตู้ใส่แฟ้มเอกสารสูงเท่าเอวตั้งอยู่ ข้างในเต็มไปด้วยแฟ้มเอกสารขนาดใหญ่ บนผนังเป็นกระดานไม้อัดติดรูปที่พักไว้หลายแบบ
หลังลีโอและเอริคนั่งลงที่เก้าอี้ พนักงานคนเดิมก็แนะนำตัว “ผมแจ็ค วิสตันคูเลอร์ เรียกสั้น ๆ ว่าแจ็คก็ได้ครับ ไม่ทราบว่าคุณลูกค้าชื่ออะไรครับ”
“ผมลีโอ แบรนโด เรียกแบรนโดเฉย ๆ ก็ได้ครับ” ลีโอบอก
“โดโนแวน” เอริคตอบสั้น ๆ
แจ็คยิ้มค้างกับปฏิกิริยาน้อยนิดของเอริค แต่ด้วยความเป็นมืออาชีพ เขายิ้มกว้างขึ้น แล้วถาม “ไม่ทราบว่าครอบครัวคุณลูกค้ามีกี่คนเหรอครับ”
“ตอนนี้มีสองคนครับ แต่พวกเราวางแผนจะมีลูกกันในอนาคต” ลีโอตอบ แก้มเปลี่ยนเป็นสีแดงอ่อน
“โอ๊ะ ถือเป็นเรื่องที่ดีมากเลยนะครับ ไม่ทราบว่ามีเงื่อนไขในการเลือกที่พักหรือเปล่าครับ” แจ็คที่ได้ฟังเรื่องน่ายินดีแก่ประชากรโลกยิ้มกว้าง ท่าทางกระตือรือร้นทวีคูณยิ่งกว่าเดิม
“ครับ ผมอยากได้ห้องที่ใกล้กับโรงเรียนและโรงพยาบาลครับ” ลีโอบอกตามที่คุยกับเอริค
หลังจากแนะนำตัวเมื่อวาน ลีโอพบว่านอกจากเขาแล้ว เอริคค่อนข้างจำกัดคำพูดกับคนอื่น ชายผมสีปีกกาพูดแค่คำสองคำ ‘ครับ’ ‘ไม่ครับ’ ‘ตกลงครับ’ ‘ก็ได้ครับ’ ไม่ก็พยักหน้าหรือส่ายหน้า เรียบง่ายสมกับหน้าตาไร้อารมณ์
ลีโอถามเอริคและได้คำตอบว่า ‘สำหรับผมจะอะไรก็ได้ครับ’
ลีโอถามต่อ ‘แต่เมื่อกี้เราคุยกันเยอะมากเลยนะครับ’
‘นั่นสิครับ ผมเองก็แปลกใจเหมือนกัน’ ลีโอลูบคางด้วยสีหน้านิ่งเรียบ ทว่าใบหูแดงขึ้นเล็กน้อย ‘ผมแค่รู้สึกว่าอยากคุยกับคุณ ก็แค่นั้นเอง’
แก้มลีโอร้อนวาบ มุมปากกึ่งยิ้มกึ่งหัวเราะ ‘อย่างนั้นเหรอครับ อาจจะเพราะฟีโรโมนของเราก็ได้นะครับ’
ดวงตาสีฟ้าละมุนสะท้อนดวงหน้างดงามสดใส นิ้วเอริคสอดไปตามช่องว่างของนิ้วลีโอ ออกแรงกระชับเล็กน้อย ‘ครับ อาจเพราะฟีโรโมนของพวกเรา และอาจเพราะเราเป็นคู่กัน ผมถึงรู้สึกอยากดูแลคุณและลูกในอนาคตให้ดีที่สุด’
ตอนนั้นลีโอรู้แล้วว่าเอริคพูดมากกับเขาเพียงคนเดียวเป็นเรื่องดีที่สุด หากอีกฝ่ายพูดคำหวานพวกนี้กับคนอื่นด้วยใบหน้าหล่อเหลาและเสียงทุ้มเปี่ยมเสน่ห์ ลีโอปักใจเชื่อได้ว่าทุกคนต้องตกหลุมรักเอริคแน่นอน
“ผมมีแนะนำอยู่สองสามที่ครับ” เสียงสดใสของแจ็คเรียกสติลีโอกลับสู่ปัจจุบัน ดวงตาสีเขียวมองแผ่นกระดาษสามแผ่นบนโต๊ะ แต่ละแผ่นมีรายละเอียดเกี่ยวกับที่พักอาศัยและรูปภาพ
ลีโอหยิบขึ้นมาดูตามความสนใจ เอริคเอียงคอเข้ามาใกล้เพื่ออ่านด้วย ดูจากรายละเอียดแล้วแต่ละห้องไม่มีอะไรแตกต่างกันมาก ทำเลดี ใกล้โรงพยาบาลและโรงเรียน ค่าเช่าต่างกันแค่สิบกว่าดอลลาร์ จึงตัดสินใจเลือกไม่ถูกนัก
“มีห้องไหนที่สนใจเป็นพิเศษรึเปล่าครับ” แจ็คถามเมื่อเห็นคิ้วลีโอขมวดแทบจะผูกกัน เขาเหลือบมองอีกคนที่มาด้วย ใบหน้านิ่งสนิทของอีกฝ่ายทำให้เขาเดาไม่ออกว่าคิดอะไร
“อืม มันน่าสนใจทุกห้องเลยครับ” ลีโอหัวเราะแห้ง ๆ หันไปถามเอริค “คุณโดโนแวนสนใจห้องไหนเป็นพิเศษรึเปล่าครับ”
“ไม่มีครับ” เอริคตอบเรียบ ๆ
หูแจ็คขยับ ในที่สุดคนรูปหล่อหน้านิ่งก็ยอมพูดสักที! ถึงอย่างนั้นกลับไม่ใช่ประโยคที่เซลขายห้องอย่างแจ็คอยากได้ยิน เขารีบเสนอ “วันนี้คุณลูกค้าว่างรึเปล่าครับ”
“ก็ว่างนะครับ” ลีโอตอบ
“ผมสามารถพาคุณลูกค้าทั้งสองไปดูห้องได้นะครับ หากต้องการ”
“ดูห้องเหรอครับ” ลีโอเม้มปาก เหลือบเห็นเอริคทำตาวาววับ “ตกลงครับ”
แจ็คพาทั้งสองดูตัวอย่างห้องพักพลางอธิบายถึงจุดเด่นของห้องพักแต่ละที่ “ที่นี่มีซูเปอร์มาร์เก็ตขนาดใหญ่อยู่ใกล้ ๆ ด้วยนะครับ ใช้เวลาเดินประมาณห้านาทีก็ถึงแล้ว”
“อืม น่าสนใจนะครับ” ลีโอตอบ สายตามองห้องกว้างขวางเป็นประกาย เขาอยู่คนเดียวมาตลอดเพื่อประหยัดค่าใช้จ่าย ห้องพักจึงมีขนาดเล็กกระทัดรัด “ผมขอดูห้องแต่ละห้องหน่อยได้รึเปล่าครับ”
“ได้เลยครับ หากสงสัยตรงไหนสามารถสอบถามผมได้เลยนะครับ” แจ็คยิ้ม
“ครับ” ลีโอหันไปบอกเอริค “ผมขอไปดูห้องนอนก่อนนะครับ”
เอริคผงกหัว มองลีโอวิ่งเข้าออกห้องนั่นห้องนี้อย่างสนุกสนาน แล้วเดินตามอย่างไม่เร่งรีบ
ลีโอสำรวจห้องนอนใหญ่ ภายในปูพื้นด้วยไม้ปาร์เกต์สีอ่อน ผนังทาสีขาวงาช้าง ตามมุมเพดานติดไฟดาว์นไลท์แบบฝังใต้ฝ้า ปลั๊กซ่อนไปกับผนัง ลีโอเดินไปยังประตูกระจกบานเลื่อน เขาเปิดมันออก ด้านนอกเป็นระเบียงสำหรับพักผ่อนที่สามารถมองเห็นวิวตัวเมืองและภูเขาได้พร้อมกัน
“สมราคาแล้ว” ลีโอปั้นหน้าจริงจัง หันหลังกลับไปสำรวจห้องอื่นต่อ ทว่าในห้องไม่ได้มีเขาคนเดียว เอริคกำลังเดินดูจุดต่าง ๆ ด้วยใบหน้าไม่แสดงอารมณ์ พอเห็นลีโอหันมา ดวงตาสีฟ้าของเขาดูคล้ายจะยิ้มให้
“ชอบรึเปล่าครับ” เอริคถาม
“ครับ ที่นี่ค่อนข้างกว้างเลย ถ้าวางเตียงสองเตียงคงไม่มีปัญหา” ลีโอชี้นิ้วตามตำแหน่งเตียงที่จะวาง
“สองเตียง?” หัวคิ้วเอริคขยับเล็กน้อย
“คือผม… อยากให้เราคุ้นเคยกันก่อน…” ดวงตาสีเขียวหลุบลง ใบหน้าร้อนผ่าวอย่างไม่มีสาเหตุ
“ครับ รอเราคุ้นเคยก่อนก็ได้ครับ” เอริคว่า
เหมือนประสาทสัมผัสลีโอจะผิดพลาด เมื่อกี้เขารู้สึกว่าน้ำเสียงของเอริคฟังดูเสียดาย ว่าแต่ทำไมต้องเสียดาย เอริคอยากนอนเตียงเดียวกันกับลีโอเหรอ ถึงพวกเขาจะเป็นคู่กัน แต่พวกเขาเพิ่งเจอกันครั้งนี้เป็นครั้งที่สองครั้ง จะนอนเตียงเดียวกันคงไวไปหน่อย…
ขณะสับสนกับความคิดในหัว ลีโอเห็นเอริคสาวเท้าเข้ามาใกล้ ภาพพวกเขานอนกอดกันบนเตียงผ่านแวบเข้ามาทำให้แก้มลีโอร้อนผ่าว รีบพุ่งออกไปนอกประตูพลางกล่าวทิ้งท้าย “ผม… ผมจะไปดูห้องอื่น”
ลีโอเปิดประตูห้องอีกฝั่งแล้วปิดทันที เขาผิงอยู่หลังบานไม้สี่เหลี่ยม มือกุมอกข้างซ้ายซึ่งเต้นแรงไม่หยุด ไม่รู้ทำไมต้องวิ่งหนีเอริค รู้แค่ว่าถ้าอยู่ใกล้มากเกินไปเขาอาจห้ามตัวเองไม่ได้
แล้วจะห้ามตัวเองเรื่องอะไร
ลีโอตอบคำถามนี้ไม่ได้ แต่สักพักก็คิดออก ‘กลิ่นสบู่’ ใช่ กลิ่นสบู่ของเอริคหอมเกินไป ลีโอจำได้ว่าเมื่อวานเขาไม่สมาธิคุยกับเอริคเพราะเคลิ้มไปกับกลิ่นสบู่ ทว่าอีกไม่นานพวกเขาต้องใช้ชีวิตด้วยกัน เป็นเรื่องยากหากจะหลีกเลี่ยงสถานการณ์ใกล้ชิด ลีโอคงวิ่งหนีเอริคไปตลอดไม่ได้ กระนั้นเขาก็คิดไม่ออกว่าควรทำอย่างไร
“เปลี่ยนสบู่ก็แล้วกัน” ลีโอพึมพำ หน้าที่ของแม่บ้านนั้นรวมไปถึงการซื้อข้าวของเครื่องใช้ในบ้าน หากเปลี่ยนกลิ่นสบู่ของเอริคให้เป็นกลิ่นเดียวกัน ลีโออาจมีสมาธิมากขึ้น
เมื่อแก้ปัญหาได้ จิตใจของลีโอก็สงบลง เขาเงยหน้าสำรวจห้องอีกครั้งและพบว่าห้องที่เข้ามาเป็นห้องน้ำ เหมาะเจาะกับเรื่องในหัวพอดิบพอดี ลีโอเม้มปาก ข่มใจเดินสำรวจต่อ ขายาวย่างผ่านโซนแห้งไปสู่โซนเปียก ขนาดของมันกระทัดรัดน่ารัก อ่างน้ำและฝักบัวแยกกันคนละส่วนสามารถเลือกใช้ได้ตามใจชอบ ลีโอค่อนข้างชอบ แต่เพราะยังดูไม่ครบทุกห้องจึงยังตัดใจสินใจไม่ได้
ลีโอหันกลับมา รู้สึกเหตุการณ์เดจาวูตามติดเป็นเงา เอริคเปิดประตูห้องน้ำเข้ามาพอดี และด้วยขนาดกระทัดรัดน่ารักของห้องน้ำ ลีโอมองหาช่องวิ่งไม่เจอ ดังนั้นขาเขาจึงก้าวถอยหลังตามสัญชาตญาณ
“อะ!” ดวงตามรกตเบิกกว้าง เป็นเพราะรีบร้อนก้าวเท้าเกินไปทั้งยังสวมถุงเท้า เขาจึงลื่นไปกับพื้นกระเบื้อง
“ลีโอ!” เอริคก้าวเท้าแค่ไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวลีโอ แขนแกร่งโอบเอวอีกฝ่ายไว้แน่นแล้วดึงเข้าหาตัว หน้าของลีโอซบลงบนอกเอริคพอดี หูแนบชิดจนได้ยินเสียงหัวใจเต้น
เสียงทุ้มเหนือกลุ่มผมสีน้ำตาลถามอย่างเป็นห่วง “เป็นอะไรรึเปล่า”
ลีโอไม่ได้กลิ่นสบู่ แต่หัวใจยังเต้นแรงผิดจังหวะ เขาตั้งสติครู่หนึ่ง แล้วตอบ “ไม่ครับ ไม่เป็นไร”
“ขอผมดูหน่อย” เอริคเชยคางมนขึ้น ใบหน้าของลีโอแดงก่ำ นัยน์ตาสีมรกตสอดประสานกับนัยน์ตาสีอความารีนของเอริค เขาโน้มศีรษะลง รู้สึกว่าระหว่างพวกเขามีบางสิ่งบางอย่างดึงดูดซึ่งกันและกันอย่างรุนแรง
เหมือนลีโอจะรู้สึกเช่นเดียวกับเอริค หัวสมองของเขาไม่มีความคิดว่า ‘เอริคกับเขาเพิ่งเจอกันไม่กี่วัน’ อีกต่อไป ร่างแข็งทื่อของลีโออ่อนยวบในอ้อมกอด ดวงตางดงามราวกับอัญมณีจ้องริมฝีปากเอริคไม่กะพริบ อยากรู้ว่าหากอีกฝ่ายทาบเนื้อนุ่มหยักลงมาจะรู้สึกอุ่นมากแค่ไหน
“คุณลูกค้าเป็นอะไรรึเปล่าครับ ผมได้ยินเสียงร้อง” แจ็ควิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าไม่สู้ดี
เอริคกับลีโอสะดุ้งโหยง เด้งตัวออกห่างจากกันทันที
“ไม่มีอะไรครับ พอดี… ผมตกใจที่คุณโดโนแวนเข้ามา” ลีโอละล่ำละลักบอก แก้มแดงไปถึงหู เขาเหลือบมองเอริค คนผมสีปีกกาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ยกมือขึ้นมาปิดปากเอาไว้ ที่น่าเหลือเชื่อคือใบหน้าของเอริคเรียบเฉย เหมือนว่าห้าวินาทีเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ผมเป็นห่วงแทบแย่ นึกว่าจะเกิดอะไรขึ้นซะอีก” แจ็คถอนหายใจอย่างโล่งอก
“ขอบคุณที่เป็นห่วงนะครับ แต่ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมอยากดูห้องครัว รบกวนช่วยพาไปหน่อยได้ไหมครับ” ลีโอถือโอกาสใช้แจ็คเป็นโล่พาตัวเองออกไปยังที่ปลอดภัย
“ได้สิครับ เชิญทางนี้เลยครบ” แจ็คยิ้มแย้ม ผายมือไปยังประตู
ไม่รอช้า ลีโอก้าวขาฉับ ๆ ออกไปทันที ก่อนจะพ้นขอบประตู เขาสังเกตเห็นใบหูของเอริคมีสีเข้มขึ้นมาเล็กน้อย
หลังเกือบเผลอไผลตามเสน่ห์ของเอริค ลีโอเกาะแจ็คหนึบไม่ยอมปล่อย กลัวว่าหากอยู่กับเอริคสองต่อสองเขาอาจห้ามใจไม่อยู่ พอมีคนอื่นอยู่เป็นเพื่อน สมาธิของลีโอค่อยประกอบเป็นรูปเป็นร่างอีกครั้ง เมื่อแจ็คเริ่มอธิบายเกี่ยวกับห้องตัวอย่างอีกสองห้องและพาไปดู ลีโอก็เข้าใจรายละเอียดมากขึ้น
พวกเขาทั้งสามกลับไปยังสำนักงานอสังหาฯ ในเวลาคล้อยบ่าย ท้องฟ้าด้านนอกดูมืดสลัว เมฆดำกลุ่มหนึ่งไล่หลังมาตอนขับรถ
“เหมือนคืนนี้ฝนจะตกนะครับ” แจ็คคาดเดา หย่อนตัวลงบนเก้าอี้ด้วยรอยยิ้ม
“นั่นสิครับ” ลีโอเห็นด้วย เอริคไม่พูดอะไรนอกจากเบนสายตาไปทางกระจกใส
“ไม่ทราบว่าห้องตัวอย่างเป็นที่ถูกใจบ้างไหมครับ หากไม่มีผมสามารถหาห้องอื่นให้ได้นะครับ” แจ็คถาม
“อันที่จริงห้องก็สวยดีนะครับ แต่เพราะมันสวยทั้งหมดเลยเลือกยากครับ” ลีโอหัวเราะน้อย ๆ
ดวงตาสีฟ้าเหลือบกลับมายังคนข้างกายทันที แววตาเฉยเมยเมื่อครู่มีแววสั่นระริกปรากฏวูบหนึ่ง
“ผมเข้าใจครับ ผมเองก็ชอบทุกห้องเหมือนกัน แต่มันกว้างไปหน่อยสำหรับคนโสดแบบผม” แจ็คหัวเราะตาม แล้วหมุนตัวไปหยิบใบเอกสารเกี่ยวกับห้องตัวอย่างมาวางบนโต๊ะ “นี่เป็นรายละเอียดของห้องทั้งหมดครับ คุณลูกค้าค่อย ๆ เลือกดูก่อนก็ได้นะครับ หากสนใจห้องไหนหรืออยากดูห้องเพิ่มเติม สามารถติดต่อผมได้ที่เบอร์ข้างล่างเลยนะครับ”
ลีโอมองมุมกระดาษแล้วพยักหน้า จู่ ๆ เอริคที่เงียบมานานก็พูดขึ้น “กลับกันเถอะ”
“อะ อ๋อ อืม” ลีโอพยักหน้า ลุกขึ้นตามเอริค แล้วหันมาบอกแจ็ค “ผมกลับก่อนนะครับ”
แจ็คใจแป้วกับท่าทางของเอริค แต่ยังคงยิ้มกว้าง “โชคดีนะครับ”
เอริคพยักหน้า “ไว้จะติดต่อมา” แล้วจูงมือลีโอออกไป
หัวใจแห้งแล้งของแจ็คพลันชุ่มช่ำ เช่นเดียวกับนอกสำนักงานที่ฝนเริ่มโปรยเม็ดลงมา
รถคาดิลแลคสีดำของเอริคจอดอยู่ฝั่งตรงข้ามสำนักงานอสังหาฯ มันชุ่มไปด้วยสายฝนเย็นเฉียบ รอบตัวรถมีละอองฝนกระเซ็นขึ้นมาเหมือนหมอกขาว เอริคคลุมลีโอด้วยเสื้อแขนยาวของตัวเองแล้วจูงมือข้ามถนน กิริยาท่าทางของเอริคตอนพาลีโอเข้าไปในรถตรงข้ามกับท่าทางเร่งรีบตอนเปิดประตู เขาอ่อนโยนและระมัดระวัง จากนั้นจึงวิ่งกลับมายังฝั่งคนขับ เปิดประตู แล้วยัดตัวเองเข้าไปข้างใน
“จู่ ๆ ฝนก็ตก แย่จังเลยนะครับ” ลีโอว่าพลางดึงเสื้อแขนยาวออก เอริคเข้ามาในห้องโดยสารในสภาพเปียกโชกเพราะไม่มีอะไรคลุม เสื้อยืดสีขาวของเขาแนบไปกับมัดกล้ามเนื้อ ผมสีปีกกาซึ่งปกติจัดทรงเป็นระเบียบลู่ลงตามแนวลำคอ
ภาพตรงหน้าชวนมองและเย้ายวนเป็นอย่างยิ่ง ลีโอรู้สึกถึงน้ำลายที่เอ่อล้นในปาก ร่างกายเย็นเฉียบมีกระแสไฟฟ้าแล่นผ่านตั้งแต่ปลายเท้าจรดก้านสมอง
“คิดว่าจะออกมาทันซะอีก คุณเปียกมากรึเปล่า” เอริคว่า เสยผมเปียกน้ำขึ้น นิ้วยาวสีขาวของเขาตัดกับผมสีปีกกาดูงดงามไม่แพ้กัน
ลีโอกลืนน้ำลาย หลุบสายตาไปทางอื่น แล้วหัวเราะกลบเกลื่อน “ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่นี้เอง ผมว่าเรารีบกลับกันดีกว่า เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอา”
“อืม” เอริครับคำ ออกรถไปตามถนน ระหว่างทางเขาพูดขึ้น “คุณชอบห้องไหนรึเปล่า”
ลีโอหยิบเอาเอกสารที่มีรอยน้ำฝนประปรายมาดู “ห้องแรกที่ไปดูก็โอเคนะครับ รอบ ๆ นั่นมีสถานที่จำเป็นเยอะแยะเลย แต่ห้องที่สองก็น่าสนใจเหมือนกันนะครับ โรงเรียนอยู่ใกล้กว่าห้องแรกห้าร้อยเมตร ส่วนห้องที่สามครัวใหญ่ดี แล้วคุณมีห้องไหนที่ชอบไหมครับ”
“ผมชอบห้องแรกครับ มันเงียบสงบดี คุณจะได้พักผ่อนได้เต็มที่ ผมเห็นคุณมองวิวตรงระเบียงห้องนอน เลยคิดว่าถ้าคุณตื่นมาทุกเช้าแล้วเห็นวิวสวย ๆ แบบนี้ทุกวันคงจะดี” เอริคตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย ดวงตาจ้องมองถนนเบื้องหน้า สังเกตไม่ถนัดว่ามีแววเต้นระริกอยู่หรือไม่ ถึงอย่างนั้นคำตอบของเอริคก็อบอุ่นจนลีโอรับรู้ได้
“ทำไมถึงเป็นผมล่ะครับ คุณน่าจะเลือกห้องที่ชอบ…” เหตุผลในการเลือกของเอริคมีแต่ลีโอ ลีโอ และลีโอ ไม่มีส่วนไหนที่บอกว่าเขาเลือกห้องนี้เพราะเขาชอบส่วนไหนของมันเลยแม้แต่น้อย
“ขอแค่มีคุณอยู่ด้วย ผมจะอยู่ที่ไหนก็ได้ทั้งนั้นครับ” เอริคบอก
“เหรอ… เหรอครับ” ลีโอแก้มร้อนวูบ ไม่รู้ว่าเอริคพูดคำหวาน ๆ ออกมาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ได้อย่างไร แต่เมื่อสังเกตดี ๆ ก็เห็นว่านิ้วบนพวงมาลัยกำลังขยับอย่างอารมณ์ดี
หรือเอริคจะชอบพูดคำหวาน ๆ กันนะ หากพูดก็คงพูดกับลีโอเพียงคนเดียว แล้วคราวนี้เขาจะรับมือยังไงล่ะ แค่เปลี่ยนสบู่คงช่วยอะไรไม่ได้แน่
เอริคเลี้ยวรถลงไปในชั้นจอดรถใต้ดินของอะพาร์ตเมนต์ที่ลีโอพักอาศัย บรรยากาศภายในมืดสลัวตามอายุของหลอดไฟบนเพดาน ลีโอประหลาดใจกับความทรงจำอันดีเยี่ยมของเอริค เขาเคยมารับลีโอที่นี่วันนี้เป็นครั้งแรก แต่กลับจำเส้นทางทั้งหมดได้โดยไม่เอ่ยถาม
“พรุ่งนี้ผมจะโทรไปบอกสำนักงานอสังหาฯ คุณเองก็เตรียมเก็บข้าวของนะครับ” เอริคหันมาบอก
“ครับ ข้าวของของผมไม่เยอะ เก็บแค่วันสองวันก็หมดแล้ว” ลีโอว่า ยื่นเสื้อแขนยาวคืน “ขอบคุณที่ให้ยืมนะครับ”
“ด้วยความยินดีครับ” หน้าตาเอริคไม่เป็นอย่างที่พูด หากคนอื่นเห็นคงหงุดหงิด ตีโพยตีพายว่าเอริคถือตัว หรือไม่ก็บอกว่าเขาไม่เต็มใจ แต่สำหรับลีโอ หน้าตาและคำพูดของเอริคช่างน่ารักน่าชัง
“คิก หน้าตาคุณ” เสียงหัวเราะหลุดออกมา นัยน์ตามรกตหยีลงเล็กน้อง
“หน้าตาผม” เอริคเอียงหัวสงสัย แล้วก็คิดออกในทันที “ผมไม่เก่งเรื่องแสดงออก คุณอาจจะเบื่อ”
ลีโอหัวเราะด้วยความเอ็นดู “ไม่หรอกครับ แบบนี้แหละครับดีแล้ว”
“จริงเหรอครับ” เอริคถามคล้ายไม่แน่ใจ
“จริงครับ” ลีโอยืนยัน
“แต่วันนี้ตอนดูห้องตัวอย่างคุณไม่มองหน้าผมเลย… ผมเลยคิดว่าคุณเบื่อผม” หากเอริคมีหูแมว ตอนนี้หูนุ่มนิ่มทั้งสองข้างคงลู่ลงมา
“คือว่าเรื่องนั้น…” ลีโอเม้มปาก ไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่ก็ไม่ชอบใจท่าทางเซื่องซึมของเอริค “คือเรื่องนั้น ผมรู้สึกไม่ชินครับ”
“ไม่ชิน”
“ครับ ผมไม่เคยคบใครมาก่อน เลยไม่รู้ว่าควรทำตัวยังไงตอนคบกับคนอื่น” ลีโอพูดอย่างเคอะเขิน แม้ทางการจะจัดหา ‘คู่’ ให้ประชากรบนโลก แต่ไม่ได้แปลว่าพวกเขาจะรู้สึกดีกับคนอื่นไม่ได้ และไม่ใช่ทุกคนที่จะเจอ ‘คู่’ ของตัวเอง เพื่อนสมัยเรียนของลีโอเป็นหนุ่มฮอต ก่อนเจอ ‘คู่’ ก็เปลี่ยนแฟนมาไม่รู้กี่คน กระทั่งมีจดหมายจากทางการส่งมาและออกไปนัดพบ ความเจ้าชู้ทั้งหลายก็หายวับเหมือนถูกลบออกจากระบบสมอง อีกฝ่ายเคยบอกว่าเพราะความรู้สึกรุนแรงที่มีต่อกัน ทำให้เขาไม่อาจสนใจคนอื่นได้อีก
ทว่าลีโอใช้ชีวิตโสดสนิทมาสามสิบปี ไม่ใช่เพราะเขาเชื่อว่าสักวันจะมีคู่เหมือนคนอื่นจึงอยากรักษาร่างกายให้บริสุทธิ์ตามความคิดสมัยเก่า แต่เขาขี้อายเกินกว่าจะคบกับใคร ตอนเห็นจดหมายจากทางการและนัดเจอกับเอริค เขาทั้งตื่นเต้นทั้งอายจนสติแตก แต่เมื่อพบกับเอริคถึงได้รู้ว่าคำพูดของเพื่อนสุดฮอตเป็นความจริง
เพราะความรู้สึกรุนแรงที่มีต่อกัน ทำให้เขาไม่อาจสนใจคนอื่นได้อีก และเพราะความรู้สึกรุนแรงที่มีต่อเอริค ทำให้ลีโอกล้าที่จะเริ่มเดินไปในหนทางใหม่
“อย่างที่คิดเอาไว้เลย ถ้าอย่างนั้นมาทำให้ชินดีกว่าไหมครับ” เอริคว่า
ลีโอสะดุดกับคำพูดของเอริค ‘อย่างที่คิดเอาไว้เลย’ เอริคคิดว่าเขาเป็นแบบไหนก่อนเจอกัน หนุ่มโสดซิงวัยสามสิบงั้นเหรอ แต่นั่นไม่สำคัญ ที่สำคัญคือประโยคถัดมาต่างหาก
แก้มลีโอแดงจัด เสื้อแขนยาวในมือลดระดับลงมาที่ตัก “หมายความว่ายังไงครับ”
“นั่นสิครับ” เอริคขยับเข้าไปใกล้ ดวงตาสีฟ้าคู่งามจ้องลีโอไม่กะพริบ ระยะห่างระหว่างพวกเขาลดลงจนได้ยินเสียงลมหายใจ
“คุณ… คุณโดโนแวน” ลีโอเลิ่กลั่ก สายตาขยับไปมาทั่วรถ ประตูอยู่ห่างจากเขาไปไม่ถึงคืบ เขาสามารถเปิดออกไปได้ทันที ทว่ามือของลีโอหนักอึ้ง ฝ่ามือชุ่มเปียกไม่รู้ว่ามาจากเหงื่อหรือน้ำฝน ใบหน้าเอริคขยับเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ แม้ไม่แสดงอารมณ์ แต่ลีโอรู้สึกถึงความเย้ายวนผ่านสายตาคมกริบ เขาคู้ไหล่จนตัวเหลือแค่สองคืบ หลังติดกับประตูรถ คอแห้งผาก ริมฝีปากสั่นระริก ทั้งที่รู้ว่าจะเกิดอะไรต่อจากนี้ ในความรู้สึกของลีโอกลับตื่นเต้นมากกว่ารังเกียจ
ในความมืด มือหนักอึ้งของลีโอลอยหวือขึ้นมา ก่อนสัมผัสนุ่มจะทาบลงอย่างแผ่วเบา ลีโอเปิดตา เห็นเอริคประทับจุมพิตบนหลังมือ
ไม่ได้จะจูบหรอกเหรอ ว่าแต่ทำไมลีโอต้องคิดว่าเอริคจะจูบล่ะ นี่เขาคาดหวังให้เอริคจูบเหรอ!
“ผมทำเกินไปรึเปล่าครับ” เอริคช้อนตาถามลีโอที่หน้าแดงเถือก
“ไม่… ไม่ครับ” ลีโอตอบเสียงอ้อมแอ้ม หลังมือเย็นเฉียบรับรู้ถึงลมหายใจอุ่นเป่ารด ตำหนิตัวเองว่าความคิดของเขาต่างหากที่เกินเลย
“เราค่อย ๆ ปรับตัวไปด้วยกันนะครับ” เอริคปล่อยมือลีโอ หยิบเสื้อแขนยาวเปียกฝนโยนทิ้งไว้เบาะหลัง แล้วหันมาลูบผมสีน้ำตาล “เก็บของเสร็จเมื่อไหร่ก็โทรหาผมนะครับ”
“ครับ” ลีโอพยักหน้า เปิดประตูรถแล้วกลับขึ้นห้องไปด้วยความรู้สึกหลายอย่างที่ปะปนกัน
