ตอนที่ 165 นายชอบเพราะเธอใสซื่อ แสนดี และอ่อนโยนเหรอ
มือของเธอบีบถ้วยน้ำชาเอาไว้แน่น รู้สึกเย็นไปทั่วทั้งกายราวกับนั่งอยู่ในโดมน้ำแข็ง
“คุณน้าพูดว่า…ก่อนที่ฉันจะไปต่างประเทศ? ซูเหิงก็ชอบเฉินเชียนโหรวแล้ว?”
น้ำตาของไช่จิ้งอี๋น้ำตาไหลพรากเมื่อจู่ๆ ก็ได้ยินคำถามนั้นจากเฉินฝานซิง สีหน้าของเธอเศร้าหมองลงก่อนจะกัดปากพลางพยักหน้า
เฉินฝานซิงค่อยๆ เคลื่อนสายตาไปหยุดอยู่ที่ซูเหิง ก่อนจะเห็นกับสายตารู้สึกผิดที่มองมายังเธอ
เธอมองเขาอยู่เนิ่นนาน หัวใจดวงนั้นสั่นไหวไปทั้งดวง “นายชอบเธอตั้งแต่ก่อนที่ฉันจะไปต่างประเทศ? นายทนทรมานมาหกปีเต็มเพราะสัมพันธ์นี้?”
เขาไม่พูดอะไร ทว่าความรู้สึกผิดที่ทวีคูณขึ้นในดวงตาคู่นั้นกลับได้ให้คำตอบได้อย่างเงียบงัน
เธอเค้นหัวเราะเย็นขึ้น “ฉันก็นึกว่าอย่างน้อยๆ ก็น่าจะเป็นตอนที่ฉันไปต่างประเทศแล้ว เพราะนายทนเหงาก็เลยเริ่มไปมาหาสู่กับเธอ…นึกไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าจะเร็วขนาดนี้…”
เธอพูดอย่างเฉยชาเย้ยหยัน
ทุกตัวอักษรที่ร้อยเรียงกันเป็นคำพูด แต่มันกลับเหมือนมีดเล่มคมที่แทงทะลุหัวใจเขาอย่างไร้ปรานี
เฉินฝานซิงปวดใจไ แต่ก็อดถากถางไม่ได้เช่นกันที่แท้พวกเขาก็ต่ำเสียยิ่งกว่าต่ำอย่างสุดที่เธอจะคาดเดา
“ซูเหิงฉันขอถามอะไรนายสักคำได้ไหม”
เขาเผยอริมฝีปากขึ้นไม่พูดอะไรแต่ก็ยังคงพยักหน้ารับ
“นายชอบเฉินเชียนโหรวที่ตรงไหน สวย ใสซื่อ แสนดี และอ่อนโยนงั้นเหรอ”
เธอจ้องเขาเขม็ง ไม่แม้แต่จะกะพริบตา
ซูเหิงถูกสายตาที่ทั้งเย็นชาและกดดนจับจ้องจนแข็งทื่อไปทั้งตัว
เขาอมพะนำเช่นนั้นอยู่เนิ่นนาน แต่เฉินฝานซิงก็ดูเหมือนจะไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ
เวลาผ่านไปหลายนาที…
“ใช่…”
แค่คำคำเดียวที่ดูเหมือนเขาจะใช้ความกล้าทั้งหมดของร่างกายเค้นมันออกมาจากไรฟัน
เฉินฝานซิงดวงตาเป็นประกาย เธอยกยิ้มเย็นขึ้นแล้วพยักหน้า “แบบนี้นี่เอง ดันบังเอิญเป็นสิ่งที่ฉันไม่มีซะด้วย…”
“ฝานซิง…” เสียงของซูเหิงแหบจนสังเกตได้ “ขอโทษ…”
“บอกแล้วไงว่าฉันไม่รับ…ไม่ใช่ทุกคนที่จะได้รับคำว่าไม่เป็นไรหลังจากที่พูดคำว่าขอโทษ แค่ฉันไม่ตอบว่าไม่เป็นไรแค่นี้ พวกเธอคงไม่สะเทือนถึงชีวิตคู่หรอกนะ! เหตุผลที่นายชอบเธอ…เหอะ เข้าใจแล้ว ฉันไม่ห้ามให้พวกเธอคบกันหรอก!”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทุกคนที่ห้องก็ต่างพากันถอนหายใจอย่างโล่งอก
เจียงหรงหรงเอ่ยขึ้นเธอว่า
“แกปล่อยวางได้ก็ดี! วางใจเถอะ ย่ามองคนที่เหมาะกับแกเอาไว้แล้ว แกเองก็เคยเจอกับเขาแล้ว นั่นก็คือคุณติงห้าวติง ทายาทของบริษัทเหิงติ่ง…”
ซูเหิงเงยหน้าขึ้นมองเจียงหรงหรงด้วยสีหน้าชา
“คุณย่า!”
คิ้วของเธอขมวดเข้า ก่อนจะลุกพรวดขึ้นจากโต๊ะ!
“คุณไม่จำเป็นต้องลำบาก ชีวิตฉันใครก็ไม่มีสิทธิมายุ่ง!”
“อวดดี!” เฉินเต๋อฝานปรามเสียงดุ
“ทำไมแกถึงได้พูดกับย่าแกแบบนั้น หมายความว่ายังไงที่บอกว่าชีวิตของแกใครก็ไม่มีสิทธิ์ยื่นมือเข้าไปยุ่ง แกเคยสำนึกบ้างไหมว่าแกเป็นคนของตระกูลเฉิน!”
“หลายปีมานี้…พวกคุณเคยเห็นฉันเป็นคนตระกูลเฉินด้วยเหรอ”
“แก…แกมันเลี้ยงไม่เชื่อง! อย่าลืมนะว่าเรื่องโง่ๆ ที่แกเคยก่อเอาไว้ใครเป็นคนช่วยกลบข่าวให้ แล้วใครที่เป็นคส่งแกไปต่างประเทศ!”
เธอยกมือขึ้นนวดหัวคิ้ว “สกุลเฉิน”
“เหอะ! แกก็จำได้?!”
“อืม จำได้สิ ปีนั้นเพราะฉันไม่เห็นด้วยที่คุณแอบไปสมัครแข่งเปียโน ในวันแข่งวันนั้นนักข่าวพบว่าฉันกับกรรมการอยู่ในห้องพักกันสองต่อสอง เสื้อผ้าก็ยุ่งเหยิง ฉันบอกว่าฉันถูกล่วงเกิน แต่กรรมการกลับบอกว่าฉันไปให้ท่าเขา พวกคุณเชื่อคำพูดของกรรมการคนนั้น แต่ไม่เชื่อฉัน…”
ตอนที่ 166 ให้ฉันเป็นแสงไฟส่องสว่างให้กับพวกคุณ
“เมื่อก่อนฉันขอให้ทุกคนเชื่อฉัน แต่สุดท้ายก็เป็นพวกคุณที่คิดจะเหยียบเรื่องนี้เอาไว้ ยิ่งปิดก็ยิ่งฉาว จนใครต่อใครเขาคิดกันว่าฉันให้ท่ากรรมการในงานแข่งเปียโนปีนั้น!”
“ในงานแข่งขันแฟชั่นครั้งยิ่งใหญ่ฉันถูกหลอกเอาผลงานไป! ฉันบอกว่านั่นเป็นของฉัน แต่เชียนโหรวบีบน้ำตาแล้วพูดว่านั่นเป็นงานที่เธออดหลับอดนอนเพื่อทำมันขึ้นมา ผลสุดท้ายพวกคุณก็เชื่อเฉินเชียนโหรว แต่ไม่เชื่อฉัน…”
“จนสุดท้ายฉันก็ถูกสถาบันคัดชื่อออก พวกคุณโมโหที่ฉันทำขายหน้า! เลยเขี่ยฉันทิ้งไปต่างประเทศ! สามปี ไม่เคยมาดูดำดูดี…”
เสียงในลำคอของเธอเริ่มฝืด แต่เธอก็ต้องฝืนทนเอาไว้ แผ่นหลังยืดตรง ดวงตาคู่นั้นไม่อาจปิดบังความบอบช้ำ แต่กลับเยือกเย็นได้อย่างไร้ที่ติ
“เพราะฉันมันเป็นเด็กผู้หญิงที่ร้องไห้งอแงไม่เป็นใช่ไหม ถึงไม่ได้รับความเห็นใจและสนใจจากพวกคุณ คุณคิดว่าเรื่องทุกอย่างที่คุณทำมันมากพอแล้ว เมตตาพอแล้วใช่ไหม”
“แต่พวกคุณเคยคิดบ้างไหม ว่าเป็นพวกคุณนั่นแหละ…ที่ผลักฉันลงเหวด้วยน้ำมือของตัวเอง”
“พวกคุณไม่เคยยื่นมือมาฉุดรั้งฉันในช่วงเวลาที่ฉันต้องการมากที่สุด แม้แต่ในยามที่พวกคุณภาคภูมิใจ ความภูมิใจเหล่านั้นก็ไม่เคยจะตกมาถึงฉัน! พอพวกคุณกำลังจะตกเหวและอยากได้ความช่วยเหลือจากฉัน พวกคุณก็สรรหาประโยชน์ สุดท้ายที่ฉันพอทำให้ได้ก็คือมาเป็นแสงไฟส่องสว่างให้กับพวกคุณ?”
“บนโลกใบนี้มีเรื่องดีๆ แบบนั้นที่ไหนกัน ไม่ว่าใครก็ไม่มีสิทธิ์มาทำเหมือนใครเป็นไอ้งั่งกันทั้งนั้น พวกเรามาให้เกียรติกันเป็นครั้งสุดท้ายดีไหม”
คำพูดสุดท้ายของเฉินฝานซิงจบลง เธอเพียงกวาดสายตาไปมองเฉินซั่งหวาที่นั่งอยู่อย่างเรียบเฉย
คนในสกุลเฉินเพียงคนเดียวที่เธอยังไว้หน้าก็มีเพียงท่านคนเดียวเท่านั้น
ส่วนที่ดีนี้ หากพวกเขาต้องการก็รับมันไป!
ไม่ว่าจะรับมันได้หรือไม่ เธอก็ไม่อยากจะข้องเกี่ยวใดๆ กับบ้านตระกูลเฉินอีกแล้ว
“งานเลี้ยงครบรอบของบริษัทฉันจะไป อีกเดี๋ยวดินเนอร์ครอบครัว…พวกคุณต่อกันเถอะ”
เธอพูดจบก็ลากเก้าอี้ออกแล้วเดินจากไป
“ฝานซิง!”
เฉินซั่งหวาตะโกนเรียกแผ่นหลังของหลานสาว เขาบังคับวีลแชร์แล้วตามเธอออกไปด้วยตัวเอง!
“คุณปู่ หนูช่วยนะคะ…”
เฉินเชียนโหรวรีบแสดงให้เห็นทันทีว่าหลานสาวที่ดีนั้นควรเป็นเช่นไร
เธอรีบลุกขึ้นจากที่นั่งทันที!
“ไม่ต้องตามมา!”
เฉินซั่งหวาตะคอกเสียงต่ำ ทำให้เฉินเชียนโหรวรู้สึกกลัวจนไม่กล้าขยับ
เฉินฝานซิงรีบสับเท้าออกจากคลับแห่งนั้นอย่างเร็ว เธอสะอิดสะเอียนอากาศภายในนั้นทุกๆ อณู อยากจะออกจากที่นี่ให้ได้เร็วที่สุด
“ฝานซิงลูก!”
ในที่สุดเฉินซั่งหวาก็ตามเธอมาทัน
“มีธุระอะไรอีกเหรอคะ”
เฉินฝานซิงมองชายชราที่นั่งบนวีลแชร์อย่างเรียบเฉย เธอเอ่ยถามเขาด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“หนูโทษปู่เหรอ”
เสียงของชายชราที่ไร้เรี่ยวแรงที่เนื่องมาจากความโรยราไปตามกาลเวลา
เฉินฝานซิงปิดตาลงแน่น
“…ดินเนอร์คืนนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะเขาพาปู่ออกมาด้วย หนูก็คงไม่มาหรอกค่ะ…หนูก็แค่อยากรู้ว่าคืนนี้คุณปู่เป็นคนที่อยากให้หนูมาใช่ไหมคะ”
เฉินซั่งหวาถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง เขาเงียบไปชั่วขณะก่อนจะยื่นมือออกไปคว้ามือเธอเอาไว้ ฝ่ามือกร้านนั้นยังคงแฝงไปด้วยความอบอุ่น
“ปู่แค่หวังดีกับหนู เรื่องพวกนี้…”
ทันใดนั้นหัวใจของเธอพลันรู้สึกหนาวเหน็บ เรียวนิ้วของเธอสั่นระริก ปลายจมูกรู้สึกร้อนผ่าว
“คุณปู่ ก็แค่โทรมาบอกหนูยังดีซะกว่า หนูกับซูเหิงถอนหมั้นกันจริงๆ แล้ว ทั้งบ้านสกุลซูและสกุลเฉินต้องนึกถึงภาพรวม ไหนจะให้ฉันขึ้นไปป่าวประกาศบนเวทีว่าเป็นฝ่ายขอถอนหมั้น…ต่อให้ทั้งสองเรื่องที่พูดมาจะแย่แล้ว แต่ก็ยังดีกว่าการที่หนูต้องมาที่นี่ในคืนนี้!
