เสียงแผ่วเบาทำหัวใจเธอเต้นระส่ำ
เธอไม่รู้มาก่อนเลยว่าจะมีใครเอื้อนเอ่ยชื่อของเธอได้อบอุ่นถึงเพียงนี้
และเป็นครั้งแรกที่รับรู้ว่าที่คุณแม่เคยบอกว่าชื่อของเธอนั้นเป็นชื่อที่ไพเราะนั่นคือเรื่องจริง
ฝานซิง…
ฟังตอนนี้แล้วรู้สึกว่ามันเพราะจริงๆ
เธอไม่ไหวติง โดยปล่อยให้เขากุมเอาไว้และปล่อยให้เขาเอื้อนเอ่ยชื่อของตัวเอง
ลืมไปหมดแล้วว่าเธอยอมให้เขาสามารถไล่ตามเธอได้แต่ไม่ต้องการให้เขาก้าวได้เร็วขนาดนี้
“วันสองวันนี้นี้ผมคงจะยุ่งหน่อย คุณเองก็พักผ่อนมากๆ ไว้ผมจะโทรหา”
ฝ่ามือที่กุมมือเธอไว้ค่อนข้างแน่น เสียงทุ้มต่ำในลำคอเปี่ยมไปด้วยความอาลัยอาวรณ์
“อืม” เธอครางรับเบาคล้อยตามแบบที่หาได้ยาก
เขายิ้ม นัยน์ตาราวบ่อน้ำลึกเกิดระลอกคลื่นบางๆ ที่สามารถทำให้หัวใจสั่นคลอน
เธอขยับมือพยายามจะดึงกลับมา ในเมื่อพูดจบไปตั้งนานแล้วเธอก็ควรจะลงจากรถได้แล้ว
แต่ป๋อจิ่งชวนกลับไม่ยอมปล่อยเธอแถมยังกระชับฝ่ามือแน่นขึ้นกว่าเดิม
“ศุกร์หน้าทำตัวให้ว่างไว้นะ”
“ทำไมคะ มีอะไรงั้นเหรอ”
ป๋อจิ่งชวนพยักหน้ารับเบาๆ
“อืม ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร”
“งั้น…”
“จะปฏิเสธผม?”
เขาจ้องเธอ ความกระจ่างแจ้งปรากฏชัดในดวงตาสีนิล
เธอเม้มปาก “จะไปไหน”
เบาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยจนแทบไม่สังเกตเห็น “เมื่อถึงเวลานั้นผมจะให้อวี๋ซงมารับคุณเอง”
“…ค่ะ”
เธอตอบรับ แต่มือที่กลับโดนอีกคนกุมไว้ไม่ยอมปล่อย
เธอก้มลงมองสองมือที่เกี่ยวรัดกันอยู่อย่างอดใจไม่ไหว บนมือเธอมีกาวติดอยู่หรือไงนะ
ถึงทำให้แกะยากแกะเย็นขนาดนี้
“เอ่อ…รู้สึกว่าครั้งต่อไปจะไม่ได้จับง่ายๆ แบบนี้แล้ว”
ป๋อจิ่งชวนไขข้อสงสัยให้เธอ
คุณไปเรียนวิชาอ่านใจมาหรือไงนะ
เธอได้พูดสักคำหรือยัง
ในฐานะผู้นำตัวเล็กๆ เฉินฝานซิงชอบคนที่ฉลาดมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ในฐานะพนักงานและผู้ช่วยตัวเองนั้นเป็นเรื่องที่หาได้ยากเย็น
ทว่าตั้งแต่วินาทีที่รู้ว่ายังมีผู้ชายที่ชื่อป๋อจิ่งชวนคนนี้อยู่บนโลก มีหลายครั้งหลายคราที่ทำให้เธอต้องเป็นความคิดของตัวเอง
บางครั้งมนุษย์ก็ฉลาดเกินไปก็ใช่ว่าจะเป็นเรื่องดี
เธอออกแรงดึงมือกลับยื้อยุดอยู่นานจนหน้าขึ้นสี
“ฉันจะลงไปล่ะ”
ป๋อจิ่งชวนเก็บมือกลับมาวางไว้บนพนักแขนอย่างง่ายดาย จ้องมองเธอด้วยรอยยิ้มอบอุ่น
“โอเค ไปเถอะระวังฝนด้วย”
“อืม”
เฉินฝานซิงเปิดประตูแล้วพุ่งออกไปอย่างไม่รีรอ
ไอความหนาวเย็นพัดโชยเข้ามา ตามมาด้วยเสียงฝนตกปรอยๆ ทำให้เธอผงะไปเล็กน้อย
อากาศที่อบอุ่นและบรรยากาศเงียบสงบ นาทีที่เปิดประตูออกเสียงระงมและความหนาวเย็นอย่างกับโลกน้ำแข็งก็ทะลักเข้ามา
อวี๋ซงรีบเอาร่มมาบังศีรษะของเธอไว้ไม่ปล่อยให้หยาดฝนได้สัมผัสโดนเธอแม้แต่น้อย
หัวใจที่เริ่มหนาวเย็นเมื่อสักครู่ได้สงบลงทันใด
“ระวังครับคุณหนูเฉิน”
อวี๋ซงใช้น้ำเสียงนอบน้อมเป็นพิเศษ ถึงขนาดว่าดวงตาทั้งคู่จ้องเธอไม่วางตาราวกับกลัวว่าเธอจะมีรอยขีดข่วน
“ขอบคุณค่ะ”
เธอก้มตัวลงจากรถพร้อมทั้งปิดประตูในเวลาเดียว
ประตูรถที่ปิดสนิทตัดขาดจากความหวานเย็นที่ลอดผ่านเข้ามาจนในรถกลับมาอุ่นอีกครั้ง
ป๋อจิ่งชวนนั่งอยู่ในรถ แสงวูบวาบปรากฏขึ้นจางๆ ในดวงตาสีดำขลับ มุมปากบางยกขึ้นสูง
ผู้หญิงน่ารัก
