ช้าก่อนคุณป๋อ! ครั้งนี้ขอเป็นรักสุดท้าย – ตอนที่ 47 ธุรกิจเอกชน

ต้องเป็นคุณหนูเฉินไม่ผิดแน่!  

แต่ว่า…  

ไหนตอนแรกคุณผู้ชายบอกว่าเธอจะรับมือเองไหว ให้เขาไม่ต้องเป็นห่วง?  

แล้วทำไมตอนนี้ถึง  

คุณหนูเฉินทางนั้นจะเป็นยังไงบ้างเขาเองก็ไม่มีทางรู้?  

“คุณผู้ชายครับนี่…”  

เป็นครั้งแรกที่อวี๋ซงไปไม่ถูกเมื่ออยู่ต่อหน้าหน้าป๋อจิ่งชวน  

แล้วแบบนี้จะให้เขาตอบยังไง  

ครั้งแรกที่เขาได้สัมผัสกับคุณผู้ชายตอนที่ได้พบกับสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า ‘ผู้หญิง’  

เขาเองก็ไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงขึ้นเกี้ยวแต่งงานครั้งแรก!  

ป๋อจิ่งชวนขมวดคิ้วมุ่น  

อวี๋ซงยิ่งกดตัวลงต่ำอย่างตื่นกลัว  

“…รอให้การประชุมจบลงก่อนแล้วผมค่อยไปสืบให้?”  

ป๋อจิ่งชวนกวาดตามองเขาอย่างเย็นชาอีกครั้ง ทำเอาเขาต้องรีบกลับคำ  

“ผมจะรีบไปสืบให้เดี๋ยวนี้!”  

“อืม”  

ป๋อจิ่งชวนขมวดคิ้วตอบรับไปคำนึงแล้วหันกลับมาอ่านเอกสารในมือต่อ  

อวี๋ซงกระตุกมุมปากขึ้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เขาหมุนตัวเดินตัวปลิวออกจากห้องประชุมไป  

ผิดเป็นครู!  

ผ่านเรื่องนี้ไปแล้ว อวี๋ซงสัญญาว่านอกเหนือจากเรื่องคุณหนูเฉินอาบน้ำ ทานข้าว เข้านอนและเข้าห้องน้ำแล้ว เขาจะไม่ละสายตาจากทุกอย่างที่เกี่ยวกับคุณหนูเฉิน!  

ตอนนี้กลับไปนึกถึงบทสนทนาที่เกี่ยวกับคุณหนูเฉินก่อนจะเข้าประชุม  

คำพูดที่ว่า ‘ไม่ต้องเป็นห่วง’ นี่เป็นคำพูดที่คุณผู้ชายใช้ปลอบใจตัวเองอยู่งั้นเหรอ?  

อวี๋ซงอดที่จะหัวเราะ  เฮอะๆ  สองครั้งในใจไม่ได้  

อยากจะถามคุณผู้ชายจริงๆ ว่าเจ็บหน้าบ้างไหม  

สิบนาทีผ่านไป อวี๋ซงกลับเข้าห้องประชุมมาอีกครั้งด้วยสีหน้าที่ดูไม่ได้เล็กน้อย  

ความกดอากาศภายในห้องประชุมลดต่ำลงฉับพลัน แค่ก้าวขาเข้าไปก็สัมผัสได้ถึงลมหนาวที่ปะทะใบหน้า  

เห็นได้ชัดว่าตอนนี้คุณผู้ชายพบปัญหาบางอย่างเข้าอีกแล้ว  

อวี๋ซงเดินเข้ามาอย่างสงบเยือกเย็น เขาโน้มตัวลงข้างๆ ป๋อจิ่งชวนต่อด้วยกระซิบเบาๆ สองประโยค  

รายงานเรื่องที่เฉินฝานซิงลาออกมาอย่างเด็ดเดี่ยวให้ป๋อจิ่งชวนฟังคร่าวๆ  

พออวี๋ซงพูดเสร็จ หว่างคิ้วที่ดูเคร่งขรึมและกลัดกลุ้มก็คลายลงเล็กน้อยจนแทบไม่สังเกตเห็น  

มองเผินๆ อาจไม่เห็นความเปลี่ยนแปลงมากนัก แต่แล้วบรรยากาศในห้องประชุมทั้งห้องก็ปลอดโปร่งในชั่วพริบตาราวกับ ดอกไม้ในฤดูใบไม้ผลิแย้มบาน ดวงตะวันสาดแสงแห่งชีวิตใหม่อย่างไรอย่างนั้น  

ผู้คนมากมายลอบมองอย่างไม่เข้าใจ ถึงแม้ไม่รู้ว้าผู้ช่วยอวี๋พูดอะไรกับท่านประธานป๋อแต่ก็ถือว่าเป็นโอกาสให้พวกเขาได้พักหายใจหายคอ  

อวี๋ซงก็แอบแปลกใจ ว่าแต่เขาไปได้เคล็ดลับอะไรมา  

ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยนึกมาก่อน ว่าคนที่จิตใจบริสุทธิ์ไม่หลงสุรานารีอย่างคุณผู้ชาย จู่ๆ จะนึกสนใจผู้หญิงขึ้นมา  

ป๋อจิ่งชวนนั่งบนเก้าอี้ประจำตำแหน่งมองเอกสารในมืออยู่สักพัก จากที่ทุกคนคิดว่าการประชุมยังคงดำเนินต่อไป ทว่าไม่กี่วินาทีต่อจากนั้นบอสใหญ่ของทุกคนก็ยืนขึ้น และพูดด้วยท่าทีเรียบเฉย “เลิกประชุม” ว่าแล้วก็หมุนตัวเดินจากไป  

เอ๋?  

นี่หมายความว่ายังไง!  

ตั้งแต่ท่านกรรมการป๋อกลับประเทศมา การประชุมครั้งไหนบ้างที่ไม่จัดทั้งเช้าให้พักกินข้าวแค่หนึ่งชั่วโมงแล้วต่อตอนบ่ายเลย  

การประชุมครั้งนี้ยังไม่ถึงสิบเอ็ดโมงก็เลิกลงอย่างกะทันหันเสียอย่างนั้น?  

อวี๋ซงไม่ได้ตามป๋อจิ่งชวนออกไปแต่กลับเก็บเอกสารของป๋อจิ่งชวนอยู่ตรงหลังที่นั่ง  

หลังจากเห็นว่าป๋อจิ่งชวนเดินออกจากห้องประชุมไปแล้วทุกคนก็ขยับเข้ามาใกล้อวี๋ซง  

“ผู้ช่วยอวี๋ เมื่อกี้คุยกันเรื่องบิลกี่ร้อยล้านเหรอ”  

“ทำเอาท่านกรรมการป๋อครึ้มอกครึ้มใจขนาดนั้น คงจะหลักหมื่นล้านอัพล่ะสิ?”  

“เป็นธุรกิจกับบริษัทไหนล่ะ”  

อวี๋ซงเก็บรวบเอกสารขึ้นมาเคาะลงบนโต๊ะ หลังจากจัดเอกสารให้เข้าที่แล้วเขาก็ยืดตัวขึ้น รอยยิ้มซึ่งหาได้ยากผุดขึ้นบนใบหน้าที่เข้มงวดและเคร่งขรึม  

พวกนั้นกรูกันเข้ามาใกล้ขึ้นอีกนิด พวกเขาอยากฟังคำตอบจนแทบทนไม่ไหว  

สุดท้ายอวี๋ซงก็ได้แต่เอ่ยขึ้นอย่างเรียบๆ ว่า  

“ก็ไม่ถึงกับเรียกว่าบริษัทหรอก ว่าไปตามหลักแล้ว…น่าจะเรียกว่า’ ธุรกิจเอกชน’ ล่ะมั้ง”