ตอนที่ 91 ผมก็แค่อยากพาคุณออกมาเดินเล่นด้วยความบริสุทธิ์ใจ
“แน่นอนสิ ผมอยากเป็นหนึ่งเดียวในโลก”
เธอขำเบาๆ ความต้องการเช่นนี้เหมือนว่าเธอจะได้ยินมาก็ไม่น้อย
ไม่ว่าใครก็ล้วนต้องการแสดงความเป็นหนึ่งเดียวของตัวเองในทุกๆ ด้าน
เสื้อผ้าก็ไม่อยากสวมรุ่นเดียวกับที่คนอื่นสวม เครื่องประดับเองก็ต้องไม่ซ้ำใคร กระเป๋าก็ต้องลิมิเต็ดอิดิชัน
โดยเฉพาะเรื่องกลิ่น แทบจะทุกครั้งของการทำวิจัยก่อนการพัฒนา ทุกคนต่างก็ต้องการจะมีรุ่นที่เป็นของตัวเองเพียงคนเดียว
สำหรับนักธุรกิจแล้วนี่อาจดูขัดแย้งกันเล็กน้อย
ด้านข้างของทะเลสาบที่ถูกสร้างขึ้นตรงหน้ามีศาลาอยู่หลังหนึ่ง ทั้งคู่ก้าวเดินไปยังที่นั่นอย่างใจตรงกัน
“หนึ่งเดียวในโลกเหรอ…นี่เป็นสิ่งที่นักปรุงน้ำหอมทุกคนกำลังตามหา บอกมาก่อนสิว่าคุณชอบกลิ่นอะไร”
ระยะห่างระหว่างศาลาใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนสามารถมองเห็นเงาสะท้อนของระลอกคลื่นบนผิวน้ำภายใต้แสงไฟ
“ที่ผมชอบ?” เขาเอ่ยถามเสียงทุ้ม รอยยิ้มจางๆ ผุดขึ้นจากเบื้องลึกของดวงตา
“ถ้าผมชอบกลิ่นของคุณนี่นับด้วยรึเปล่า”
“…” เฉินฝานซิงสำลัก
เท้าที่กำลังก้าวเข้าไปในศาลาสะดุดลงจนหน้าคะมำ
หนังศีรษะชาไปหมด วินาทีต่อมาร่างของเธอก็ได้ถูกดึงเข้าสู่อ้อมแขนของชายหนุ่ม
เสียงหัวเราะเบาๆ ลอยออกมาราวกับกลุ่มเมฆที่ปรกอยู่เหนือศีรษะ “ผมล่ะชอบตอนที่คุณเซ่อซ่าแบบนี้จริงๆ คงจะมีแค่เวลาแบบนี้ล่ะมั้งที่คุณจะยอมโผเข้ามาในอ้อมกอดผม”
“ไม่ใช่เพราะคุณหรอกเหรอที่จู่ๆ ก็พูดอะไรนอกเรื่อง!”
เฉินฝานซิงยืดตัวขึ้น ปลีกตัวออกจากอ้อมกอด เพราะความลนลานจึงทำให้สะดุดเข้ากับเท้าของตัวเองจนต้องถอยไปข้างหลังสองก้าวแล้วไปชนเข้ากับเสาที่ทาด้วยสีแดงข้างหลังของเธอ
ระหว่างนั้นเพื่อที่จะหลีกเลี่ยงความเจ็บปวดเธอจึงได้คว้าบางอย่างเอาไว้ตามสัญชาตญาณ
ภายใต้ความคับขันสิ่งที่เธอคว้ามาได้นั่นก็คือเนกไทของป๋อจิ่งชวน ร่างสูงใหญ่นั้นถูกบังคับให้ถลาเข้าไปหาเธอ
เมื่อคิดว่าเธอคงต้องโดนร่างกำยำของชายหนุ่มกับกดทับร่างแหลกเป็นเสี่ยงๆ แน่แล้ว
เธอจึงได้หลับตาปี๋ น้อมรับโชคชะตาที่กำลังจะมาถึง
แต่ทว่า ฝ่ามือใหญ่อุ่นร้อนได้นาบลงด้านหลังเอวของเธอ หลังจากที่พลิกตัวกลับมาได้ ก็ตามมาด้วยเสียงอู้อี้พร้อมกับเสียงของร่างที่กระแทกเข้ากับเสาอย่างหนักหน่วง ตอนนี้ทั้งร่างของเธอได้ถูกล้อมไว้ด้วยความอบอุ่น
เรื่องที่คาดเดาไว้กลับไม่ได้เกิดขึ้น เสียงอู้อี้และเสียงกระแทกนั้นทำให้ดวงตาของเธอเบิกโพลงขึ้นทันที
เธอแหงนหน้ามองชายหนุ่มที่ขมวดคิ้วแน่น ทำให้เธอรู้ตระหนกเล็กน้อย
“คุณไม่เป็นไรนะ?”
ป๋อจิ่งชวนเม้มปากแน่น “ไม่เป็นไร”
“แต่ว่าคุณ…” เธอเบี่ยงตัวเพื่อจะดูไหล่ของเขา ก็เมื่อกี้เธอได้ยินเสียงกระแทกแรงๆ นั้นดังเต็มสองหู!
“ไม่ใช่เรื่องใหญ่”
เขาก้มลงมองเธอ สีหน้าที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงและกังวลทำหัวใจของเขาสั่นคลอน สายตาค่อยๆ เปลี่ยนไปอย่างลึกซึ้ง
ฝ่ามือบนเอวค่อยๆ เพิ่งแรงบีบ
“ผมก็แค่อยากพาคุณออกมาเดินเล่นด้วยความบริสุทธิ์ใจ”
“ว่าไงนะ” เธอรู้สึกสับสน แหงนมองเขาด้วยสีหน้าที่ยังไม่คลายความเป็นห่วง
“ผมไม่ได้คิดจะทำอะไรคุณ” เขายังคงอธิบายต่อ
“ฉันทราบค่ะ”
เธอก็ไม่ได้ว่าอะไรเขาเสียหน่อยไม่ใช่เหรอ
“ตอนแรกมันก็เป็นแบบนั้นไม่ผิด แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้มันจะเปลี่ยนไปแล้ว”
ดวงตาที่จ้องมองเธอยิ่งมืดครึ้มลงเรื่อยๆ น้ำเสียงเองก็ทุ้มต่ำลงเช่นกัน
“ทำไม”
เธอถูกเขาจ้องจนเริ่มอึดอัด จึงผลักไหล่ของเขาเพื่อจะออกห่าง แต่ทว่ามือใหญ่บนเอวนั้นกลับพันธนาการเธอไว้ในอ้อมกอดอีกครั้ง
“เมื่อกี้ผมโกหกคุณ จริงๆ แล้วหลังของผมมันเจ็บมาก” เขาพูดต่อพร้อมทั้งยื่นมืออีกข้างขึ้นช้อนคางเธอขึ้นมา
“เพราะว่าช่วยคุณผมถึงได้เป็นแบบนี้ เพราะฉะนั้นคุณต้องชดใช้”
ใบหูของเธอแดงระเรื่อ เธอถอยร่นไปข้างหลังพลางดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้นจากพื้นที่ที่เต็มไปด้วยความอันตรายของเขา
“ป๋อจิ่งชวน…”
ตอนที่ 92 หัวใจเต้นแรง
“ป๋อจิ่งชวน…”
เธอพูดไม่ทันจบ ฝ่ามือใหญ่แข็งแกร่งก็ได้รั้งร่างของเธอเข้าสู่อ้อมกอดของเขาอีกรอบจนเธอรู้สึกเจ็บๆ ที่สันกราม
“ป๋อ…”
การกระทำที่กะทันหันของเขาเล่นเอาเธอแทบใจหายใจคว่ำ
มือคู่นั้นดันลงบนตำแหน่งที่อยู่เหนือหัวใจของเขา แต่ทว่าเขากลับเพิ่มแรงเพื่อกักขังเธอเอาไว้
“ที่ผมพูดเมื่อกี้ไม่ได้ล้อเล่นนะ หนึ่งเดียวในโลก ผมขอแค่คุณก็พอแล้ว”
หัวใจที่ไม่สงบอยู่แล้วยิ่งทำงานหนักขึ้น เธอลังเลอยู่นาน ในสมองนั้นเต็มไปด้วยความยุ่งเหยิงจนทำอะไรไม่ถูก!
สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจดันเขาออก แล้ววิ่งออกจากศาลาไป
เธอวิ่งหนีไปด้วยหัวใจที่สับสน
แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนั้นเธอกลับรู้สึกได้ถึงสายตาที่ไล่ตามหลังเธอมาอย่างไม่ลดละ
ป๋อจิ่งชวนจ้องมองแผ่นหลังของคนที่จากไปอย่างตื่นตระหนกแล้วยกมือขึ้นเกลี่ยมุมปาก
–
เฉินฝานซิงวิ่งกลับมายังห้องนอนในตัวบ้านอย่างโดดเดี่ยว หัวใจดวงนั้นเต้นหนักหน่วงจนแทบทะลุออกมาจากอก
มือข้างหนึ่งกุมหน้าอกเอาไว้แน่น ผ่านไปเนิ่นนานก็ไม่มีทีท่าว่าจะสงบลงได้
เอาไงดี
หัวใจของเธอ…เต้นแรงมาก
มือที่กุมอกอยู่นั้นกำเข้าหากันแน่น
ระยะเวลาที่พวกเขารู้จักกันสั้นเสียขนาดนี้!
เขาจะเชื่อใจได้จริงๆ เหรอ
ความรู้สึกแปดปียังคลอนแคลนลงได้ นับประสาอะไรกับเธอและเขาที่ใช้เวลาร่วมกันเพียงไม่กี่วัน…
เธอก้าวไปข้างเตียงอย่างเชื่องช้า แต่กลับค่อยๆ ทิ้งตัวลงบนพื้นพรมแล้วเอนตัวพิงเตียง
จากนั้นเธอกัดริมฝีปากพลางขยี้เส้นผม แล้วทอดมองไปยังทิวทัศน์สลัวๆ ที่ตรงกับหน้าต่างอย่างพอดิบพอดี นัยน์ตาของเธอเต็มเปี่ยมไปด้วยความสับสน…
ป๋อจิ่งชวนคุณจะทำได้จริงๆ เหรอ
ป๋อจิ่งชวนได้กลับมายังห้องนอน หลังจากที่อาบน้ำเสร็จเสื้อคลุมอาบน้ำก็ถูกนำมาสวมทับไว้บนร่างกาย เขายืนอยู่ที่ริมหน้าต่างเนิ่นนานพร้อมทั้งแก้วไวน์ในมือ
รอยจูบที่ริมทะเลสาบไม่อาจถูกลบเลือน
เขาชื่นชมตัวเองที่ไม่ใช่พวกความต้องการสูงมาตั้งแต่ไหนแต่ไร
จริงๆ แล้วเขามักจะปฏิเสธพวกผู้หญิงเสียด้วยซ้ำ
เขารู้สึกว่าการใกล้ชิดกับผู้หญิงไปจนถึงขั้นแตะเนื้อต้องตัวซึ่งกันและกัน หรือเจอกันซึ่งๆ หน้าเป็นอะไรที่ทำให้เขาอึดอัดอย่างถึงที่สุดทุกครั้งเมื่อต้องนึกถึงมัน
สกปรก
