บทที่ 1 ลองขอพรจากซานต้าดูสิครับ 50%
บทที่ 1
ลองขอพรจากซานต้าดูสิครับ
“เบาลงหน่อยเถอะจิน คุณเทเหล้าเข้าปากเหมือนเป็นน้ำเปล่า” เสียงทุ้มเอ่ยปรามคนที่นั่งหน้าเคาน์เตอร์บาร์ น้ำเสียงแฝงความห่วงใยอยู่หลายส่วน แววตาคมเข้มสีทอง ที่ทอดมองยามอีกฝ่ายไม่รู้ตัวนั้นอ่อนโยนและลึกล้ำ
“ไม่เอาน่านิค ยิ่งผมดื่มเยอะมากเท่าไหร่ ยิ่งแปลว่าคืนนี้ร้านคุณขายดีนะ” เถียงกลับด้วยน้ำเสียงอ้อแอ้ ดูไม่ได้ยี่หระต่อคำบ่นว่าสักนิด
“ผมก็ไม่ได้อยากขายดีขนาดนั้น” ยักไหล่ตอบ
เจ้าของบาร์มองผู้คนที่กำลังทยอยเดินออกจากร้าน บ้างควงแขนบ้างประคองกัน คู่รักบางคู่ช่วยจัดเสื้อผ้าให้ อีกฝ่าย เพราะข้างนอกร้านอากาศยามนี้เย็นเยียบรับค่ำคืนแห่งการคริสต์มาส เหมาะกับการนอนกอดก่ายใครสักคน
เมื่อลูกค้าคนอื่นเดินพ้นจากประตูไป นิโคลัสที่ทยอยเก็บของนั่นนี่เล็กน้อยเสร็จแล้ว จึงเดินกลับมายืนประจำอยู่ หน้าเคาน์เตอร์บาร์ เพื่อพูดคุยเป็นเพื่อนลูกค้าคนสุดท้าย
ลูกค้า…ที่เขาไม่ได้มองว่าเป็นเพียงแค่ลูกค้าธรรมดา
เดิมที เหตุผลที่นิโคลัสเปิดบาร์เหล้าเล็กๆ นี้ขึ้นมา ก็เป็นเพราะความเบื่อหน่ายงานหลักที่ต้องปั้นหน้าเข้าสังคมตั้งใจว่าจะหาลูกจ้างมาเฝ้าร้านสักคนและแวะเวียนมาดูแลเป็นครั้งคราว เพราะบางวันงานที่บริษัท การรบรากับตาแก่หัวโบราณทั้งหลายก็ทำเอาปวดหัวไม่น้อย
แต่จากที่คิดจะเปิดเล่นๆ กลับกลายเป็นต้องมายืน เฝ้าร้านทุกคืน เพื่อรอใครคนหนึ่งที่มักมานั่งดื่มที่โต๊ะประจำ
‘จิน’ ชายใบหน้าหล่อเหลาคมคาย รูปร่างสมส่วนค่อนไปทางกำยำ มองแล้วรู้ว่าภายใต้ร่มผ้านั่นมีกล้ามเนื้อแข็งแรงแบบคนสุขภาพดี ไม่ได้ตัวเล็กตัวน้อยบอบบาง
แต่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะไม่ได้ชอบมันสักเท่าไหร่นัก
ไม่สิ…คนที่จินใส่ใจต่างหากที่ไม่ชอบมัน เลยพาลทำให้เจ้าตัวรู้สึกนอยด์กับสิ่งที่ตัวเองเป็นไปด้วยในบางครั้ง
จากการฟังคำบ่นเล่าระบายยามอารมณ์แกว่งไกว ไม่แน่นิ่ง จินมักถูกคนอื่นปฏิบัติด้วยอย่างไม่ใส่ใจ เพราะ คิดว่าเขาสามารถดูแลตัวเองได้
นิโคลัสรู้ว่าจินเป็นคนที่รักสุขภาพ แม้ชอบดื่มหนัก แต่จินก็ชอบออกกำลังกายด้วย จินรักที่จะออกกำลังกายจนสามารถปั้นหุ่นที่สวยงามราวกับศิลปะชิ้นเอกขึ้นมาได้
และนิโคลัสก็ชอบลอบมองเรือนร่างงดงาม แข็งแรงและสวมส่วนซึ่งความรับกันกับใบหน้าดูดีมีเสน่ห์ของจิน ต่างจากผู้ชายหน้าโง่พวกนั้นที่ตาบอดจนมองไม่เห็น
สามปีที่ผ่านมา บ่อยครั้งจินมักมานั่งดื่มด้วยใบหน้าเศร้าหมอง หัวข้อสนทนาไม่พ้นตัดพ้อเรื่องโดนคนที่คบหาพูดคุยบอกเลิก
ยิ่งไปกว่านั้นสาเหตุก็มาจาก…รูปร่างที่ไม่ได้บอบบางน่าทะนุถนอมเหมือน ‘ฝ่ายรับ’ ทั่วไป
ใครบอกว่าฝ่ายรับต้องบอบบางเสมอไปกัน?
หุ่นแบบจินต่างหากถึงจะเรียกว่าเต็มไม้เต็มมือ!
บ่อยครั้งนิโคลัสจึงเผลอจินตนาการหยาบคายไปถึงตอนที่ตัวเองได้มีโอกาสลูบไล้สัมผัสผิวกายขาว บีบเค้นบั้นท้ายอวบแน่นตึงใต้กางเกงจนเนื้อปลิ้นออกตามซอกนิ้ว ฟาดตีแรงๆ สักครั้งจนมันขึ้นรอย
ภาพที่จินกำลังบิดเร่าด้วยความปรารถนาคงน่ามองไม่น้อยเลย…
“นิค…” จินเรียก
“นิค…” เรียกอีกครั้งเมื่อไร้เสียงตอบกลับ
“นิค!” เรียกเสียงดังขึ้นเมื่อร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้านิ่งเงียบไปนานราวกับกำลังขบคิดอะไรนักหนา ถึงขนาดเรียกสองสามครั้งก็ยังเหม่อเลื่อนลอย
“อะ…อะไรครับจิน?”
“เหล้าผมหมดแล้ว ขออีกอีกแก้วสิ”
กึก!
ผ่านไปครู่หนึ่ง เสียงก้นแก้วกระทบพื้นเคาน์เตอร์ก็ดังขึ้น มือที่เอื้อมไปรับแก้วสัมผัสได้ถึงความอุ่นร้อนอย่างที่ไม่ควรจะมี คนที่ร้องขอเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาของเจ้าของร้านอย่างไม่เข้าใจ
“ผมขอเหล้านิค ไม่ใช่นมอุ่น”
“คุณดื่มเยอะไปแล้วจิน เดี๋ยวเมาแล้วจะกลับยังไง?”
“ผมนอนหน้าร้านคุณก็ได้ เอาเหล้ามา”
“อย่าดื้อนะจิน ผมไม่คิดจะปล่อยให้คุณนอนหน้าร้านหรอก แต่เตียงผมก็ไม่ได้กว้างมากนักนะ”
“ใครจะไปนอนบนเตียงคุณกัน ผมยังไม่เมาแค่กรึ่มๆ คุณก็รู้ว่าผมคอแข็ง ดื่มได้มากกว่านี้ ทำไมล่ะนิค ตามใจกันนิดหน่อยก็ไม่ได้เชียวเหรอ?” เอ่ยถามด้วยเสียงหม่นเศร้าแล้วช้อนสายตาปรือปรอยมอง
“อ่า…คุณอกหักมาอีกแล้วเหรอ?” นิคแอบสงสัยตั้งแต่ตอนที่จินเดินเข้าร้านมาด้วยท่าทางเหงาหงอยกว่าปกติและร้องขอเหล้าดีกรีแรง
“เปล่าหรอก…ตั้งแต่เลิกกับคีธเมื่อสามสี่เดือนก่อนผมก็ไม่ได้คบใครอีก แต่เมื่อกี้ผมเพิ่งเห็นคีธพาผู้ชายตัวเล็กๆคนนึงเดินเข้าร้านตรงบล็อคที่สามไป ท่าทางของพวกเขากระหนุงกระหนิงกันดี คนตัวเล็กบอบบางดูน่าทะนุถนอม น่าปกป้องดูแลมากกว่าจริงๆ นั่นแหละ แล้วคุณดูผมสิ… หุ่นอย่างกับหมี เหอะ! คีธไม่เคยกอดผมเลยด้วยซ้ำ มีแต่ผมที่กอดเขาอยู่ฝ่ายเดียว”
“จิน…”
“เฮ้อ…แต่ทำยังไงได้ล่ะ? ผมชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้ ชอบที่สามารถปกป้องตัวเองได้ ไม่ต้องรอให้ใครมาคอยดูแล แต่นิค…บางทีผมก็คิดว่าพระเจ้าเกลียดผม คนบ้าอะไร? อกหักช่วงคริสต์มาส ช่วงปีใหม่ทุกปี ไม่เคยได้ฉลองเทศกาลกับคนรัก หรือผมไม่คู่ควรจะมีความรักดีๆ เหตุผลแค่เพราะ ผมหุ่นบึ้กเป็นหมี ก็เลยไม่สมควรมีคนรักงั้นเหรอ?”
