ตอนที่ 100
“คุณเป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นรึยัง”
“ดีขึ้นเยอะแล้ว เย็นนี้ก็น่าจะออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว”
“เมื่อกี้แม่โทรหาฉัน บอกว่า….นายท่านหลี่เชิญครอบครัวเราไปร่วมงานเลี้ยงในครอบครัว”
“งานเลี้ยงในครอบครัว” ไป๋ยี่เฟยประหลาดใจ “ผมต้องไปด้วยเหรอ”
“อืม” หลี่เสว่ตอบ “เดี๋ยวฉันจะไปรับคุณที่โรงพยาบาลนะ”
“ได้” ไป๋ยี่เฟยตอบและวางสาย
งานเลี้ยงในครอบครัว
ไป๋ยี่เฟยส่ายหัวและยิ้ม ก็แค่นายท่านหลี่แบกไว้ไม่ไหวแล้วเท่านั้นเอง
ในห้องนอนนายท่านหลี่ ที่วิลล่าตระกูลหลี่
นายท่านหลี่ถอนหายใจยาว “ฉันรู้ ทั้งหมดเป็นความผิดของฉัน”
“พ่อครับ เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว ตอนนี้พูดเรื่องนี้ขึ้นมายิ่งจะเพิ่มความทุกข์ให้กับพ่อเปล่าๆ”หลี่ต้าไห่พูดด้วยสีหน้าจริงจัง
“เปล่า มันเป็นความผิดของพ่อ ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อ ครอบครัวใหญ่ของเราคงไม่เป็นแบบนี้ ที่จริงก็เป็นความผิดของพ่อแค่คนเดียว กลับทำให้คนอื่นพลอยเดือดร้อนไปด้วย”
“พ่ออย่าพูดแบบนี้เลย พ่อสร้างตระกูลหลี่มาด้วยมือของตัวเอง ถ้าไม่มีพ่อ พวกเราทุกคนคงไม่มีวันนี้…….”
เพราะนายท่านหลี่สร้างรากฐานไว้ เลยทำให้สมาชิกในตระกูลหลี่มีชีวิตที่ดีขึ้นมาก แต่ก็เป็นเพราะนายท่านหลี่ ที่ทำให้ต้องกลับไปจุดเดิมอีกครั้ง
นายท่านหลี่ถอนหายใจอีกครั้ง “เอาน่ะ ไม่ต้องพูดแล้ว”
ที่ตัดสินใจทำแบบนี้เพราะความจำเป็นจริงๆ ส่วนลึกในใจ ไม่แม้แต่จะยอมรับหลี่เฉียงตงเป็นลูก
ตอนเย็นหลี่เสว่ไปรับไป๋ยี่เฟยจากโรงพยาบาล กลับมาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านก่อน จึงขับไปวิลล่าของตระกูลหลี่
เมื่อมาถึง หลี่เสว่นั่งอยู่ที่เดิม ไม่ได้ลงไป
ไป๋ยี่เฟยเห็นดังนั้นจึงถามว่า “ตื่นเต้นเหรอ ไม่รู้จะเผชิญหน้ายังไงใช่ไหม”
หลี่เสว่เม้นริมฝีปาก “ก็ทั้งหมดแหละ”
ไม่นานมานี้เธอรับหน้าที่ผู้รับผิดชอบโครงการ เป็นถึงผู้จัดการของตระกูลหลี่ นำพาตระกูลหลี่หาเงินด้วยกัน แต่ตอนนี้ หลี่เฉียงตงกดดันตระกูลหลี่อยู่ตลอดเวลา ทำให้เธอตกอยู่ในสถานะที่อึดอัด ยิ่งกับนายท่านหลี่แล้ว ยิ่งไม่รู้จะเผชิญหน้าอย่างไร
ไป๋ยี่เฟยจับมือหลี่เสว่ไว้ แล้วกระซิบเบาๆว่า “อย่ากังวล เรื่องควรจะเป็นยังไงก็ต้องเป็นอย่างนั้น คุณทำในส่วนของตัวเองให้ดีก็พอ”
หลี่เสว่อืมครั้งนึง “ใช่แล้ว ทำไมไม่เคยได้ยินพ่อพูดถึงคุณย่าของฉันเลย”
ไป๋ยี่เฟยได้ยินดังนั้นก็ถอนหายใจ “คุณย่าเป็นแผลที่ที่ลึกและเจ็บปวดที่สุดในหัวใจของพ่อ เขาคงไม่อยากเปิดเผยให้ใครรู้”
หลี่เสว่พยักหน้า มันก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ
จากนั้นทั้งคู่ก็ค่อยๆลงจากรถ แล้วเดินตรงเข้าไปในวิลล่า
ขณะที่ทั้งคู่กำลังจะเดินเข้าไป หลี่ฝานเห็นเข้าก็ดึงพวกเขาเอาไว้
“ไป๋ยี่เฟย หลี่เสว่ พวกแกยังกล้ามาที่นี่อีกเหรอ”หลี่ฝานรู้สึกประหลาดใจที่เห็นพวกเขา ขณะเดียวกันก็เกลียดชังพวกเขามากขึ้นเป็นทวีคูณ
หลี่เสว่ไม่พูดอะไร ไป๋ยี่ฟานตอบกลับเบาๆว่า “นายท่านหลี่เชิญพวกเราสองคนมา”
“เชอะ”หลี่ฝานไม่เชื่อ “เป็นเพราะพวกแกตระกูลหลี่ของเราจึงเป็นแบบนี้ คุณปู่จะให้พวกแกมาได้อย่างไร ไม่ตีไม่ด่าพวกแกก็ดีแค่ไหนแล้ว”
หลี่เสว่กัดริมฝีปาก เธอรู้สึกโกรธ ทั้งๆที่รู้ว่าสาเหตุที่ทำให้ตระกูลหลี่ต้องกลายเป็นแบบนี้เพราะอะไร แต่ยังมาพูดแบบนี้ต่อหน้าพวกเขา ดูออกว่าจงใจ แต่ถ้าพูดเรื่องนี้ขึ้นมา หลี่ฝานก็ยิ่งเป็นบ้ากว่านี้
ไป๋ยี่เฟยเหลือบไปมองหลี่ฝาน “แกนี่มันทำตัวดีไม่ได้ ช่างเป็นหมาที่สอนเท่าไหร่ก็สอนไม่จำจริงๆ”
“แกว่าอะไรนะ” หลี่ฝานจ้องไปที่ไป๋ยี่เฟย “แกกล้าด่าว่าฉันเป็นหมาเหรอ”
“ฉันระบุชื่อด้วยเหรอ” ไป๋ยี่เฟยทำหน้าตาไร้เดียงสา “โอ๊ะ ถ้าคุณพูดแบบนี้ งั้นแสดงว่าคุณยอมรับน่ะสิ ”
“ไป๋ยี่เฟย”หลี่ฝานกัดฟันแน่น “มึงกล้าด่ากูเหรอ”
สายตาที่ไป๋ยี่เฟยมองหลี่ฝาน เหมือนกำลังมองคนปัญญาอ่อนอยู่ ส่ายหัวอย่างจนปัญญา แล้วพูดกับหลี่เสว่ว่า “เสว่เอ๋อ พวกเราเข้าไปกันเถอะ เดี๋ยวจะติดเชื้อเอาได้”
หลี่เสว่พูดอ๋าออกมา ไม่เข้าว่าติดเชื้ออะไร แต่ก็เดินตามไป๋ยี่เฟยเข้าไป
หลี่ฝานถูกไป๋ยี่เฟยด่า คิดเขาว่าจะยอมแพ้แค่นี้เหรอ
หลี่ฝานจึงก้าวไปข้างหน้าแล้วยื่นมือออกมาหยุดพวกเขา “ไม่อนุญาตให้พวกแกเข้าไป ที่นี่ไม่ต้อนรับพวกแก ไสหัวไป”
ทั้งสองหยุดเดิน และหลี่เสว่ได้พูดย้ำอีกครั้ง “คุณปู่เรียกพวกเรามาจริงๆ”
“เชอะ”หลี่ฝานพูดด้วยความรังเกียจ “แกเรียกคุณปู่กับเขาด้วยเหรอ แกไม่มีสิทธิ์ คุณปู่ไม่เคยยอมรับครอบครัวของแกด้วยซ้ำ พวกแกมันคือสัตว์ป่า”
“เพี๊ยะ”
ไป๋ยี่เฟยตบหน้าหลี่ฝานทันที
หลี่ฝานด่าเขาได้ แต่จะด่าหลี่เสว่ไม่ได้
หลี่ฝานกุมหน้าแล้วหันไปมองไป๋ยี่เฟยด้วยสายตาสีเพลิง “ไป๋ยี่เฟย มึงกล้าตบหน้ากูเหรอ ได้เลย”
“พวกมึงทำให้ตระกูลหลี่หาเงินไม่ได้ คนในตระกูลหลี่ทุกคนอยากจะฆ่าพวกมึงให้ตายอยู่แล้ว พอดีเลย เดี๋ยวกูจะไปเรียกคนมา ตีพวกมึงให้ตายคอยดู ”
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้ตกใจสักนิด “ผมเตือนคุณนะ ทางที่ดีไปถามคุณปู่ที่แสนดีของคุณก่อน ไม่งั้น จุดจบของคุณอาจยิ่งเลวร้ายนะ”
“มึงคิดว่ามึงพูดแบบนี้แล้วกูจะเชื่อเหรอ”ทำยังไงหลี่ฝานก็ไม่เชื่อว่าคุณปู่จะเชิญคนที่ทำให้ตระกูลของเขากำลังจะต้องล้มละลายมาที่นี่
ไป๋ยี่เฟยจูงมือหลี่เสว่แล้วถามอีกครั้ง “จะไม่ให้พวกเราไปไปจริงเหรอ”
“ให้ตายก็ไม่ให้พวกมึงเข้าไป” หลี่ฝานพูดอย่างเหี้ยมโหด
ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า “โอเค งั้นผมกับหลี่เสว่กลับก่อนนะ เพราะยังไงคุณก็ไม่ให้พวกเราเข้าไป”
พูดจบ หลี่เสว่ก็เดินออกไปกับไป๋ยี่เฟย
หลี่ฝานคิดไม่ถึง เขานึกว่าสองคนนั้นจะกัดไม่ปล่อย เขาจะได้มีโอกาสไปเรียกคนมาตีพวกเรา แต่ตอนนี้พวกเขาหายไปแล้ว
ขณะเดียวกันก็มีรถคันหนึ่งมาจอดในวิลล่า
หลี่เฉียงตงลงรถมากับหลิวจื่อหยุน
เมื่อหลี่ฝานเห็นพวกเขา หน้าตาก็เคร่งขรึม และเดินไปหาอย่างรวดเร็ว
“ครอบครัวของพวกแกทำไมถึงหน้าด้านขนาดนี้ ไล่ตัวเล็กไป ตัวใหญ่ก็มาอีก”
ไป๋ยี่เฟยและหลี่เสว่เดินเข้าไปทักทายหลี่เฉียงตงกับหลิวจื่หยุน จากนั้นก็เล่าเหตุการณ์ทุกอย่างให้พวกเขาฟังอย่างรวบรัด
หลี่เฉียงตงขมวดคิ้วขึ้น “หมายความว่าจะไม่ให้พวกเราเข้าไปตลอดไปเลยใช่ไหม”
“พวกแกถือว่าตัวเองเป็นใคร คิดอยากจะมาบ้านตระกูลหลี่ตอนไหนก็ได้เหรอ” หลี่ฝานพูดด้วยความรังเกียจ
หลิวจื่อหยุนได้ยินดังนั้นก็พูดว่า “เขาญาติผู้ใหญ่เธอนะ ทำไมถึงพูดกับเขาอย่างนี้”
“ญาติผู้ใหญ่เหรอ”หลี่ฝานยิ้มเยาะ “ปู่ของผมยอมรับแล้วเหรอ คนในตระกูลหลี่ยอมรับแล้วเหรอ”
หลิวจื่อหยุนเห็นดังนั้นก็โกรธมากอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ถูกหลี่เฉียงตงปรามไว้
“ฉันจะถามเป็นประโยคสุดท้าย” หลี่เฉียงตงพูดอย่างนิ่งเฉย “เธอมีอำนาจตัดสินใจเรื่องในตระกูลหลี่ไหม”
“เพ้อเจ้อ” หลี่ฝานเยาะเย้ย “ผมเป็นหลานชายที่คุณปู่รักที่สุด อนาคตทุกอย่างในตระกูลหลี่ต้องเป็นของผม ก็ต้องมีอำนาจตัดสินใจสิ”
“โอเค เข้าใจแล้ว”หลี่เฉียงตงพยักหน้า จากนั้นก็จูงมือหลิวจื่อหยุนหันหลังกลับ และแยกกันขับรถออกไปพร้อมไป๋ยี่เฟยและหลี่เสว่
