เมื่อเดินไปได้สักระยะ ทั้งสองคนมาถึงล้านกว้างแห่งหนึ่ง ไป๋ยี่เฟยก็จุดบุหรี่ม้วนหนึ่ง แล้วยื่นให้หมีฉาม้วนหนึ่ง จากนั้นถามว่า “พูดเลย ท่านดยุกเป็นคนยังไง?”
หมีฉาท่าทางชะงัก มองไป๋ยี่เฟยท่ามกลางแสงจันทร์
ไป๋ยี่เฟยก็มองเขา พูดว่า “ถ้าหากพรุ่งนี้ผมสามารถจากไปได้อย่างปลอดภัย คุณก็เป็นอิสระแล้ว ภรรยาคุณก็ปลอดภัยแล้ว ระหว่างพวกเราก็ไม่มีความเกี่ยวพันอะไรกันอีก”
หมีฉาได้ยินคำพูดนี้ก็ไม่ลังเลอีกแล้ว “ผมพูด”
“หนานเหมินประเทศมากมาย อำนาจก็เยอะ ของทางการและใต้ดิน แล้วยังมีสหพันธ์วรยุทธ ล้วนใช่หมด แม้กระทั่งยังมีอำนาจของกองทัพกบฏ”
“และเพราะว่าคงอยู่ของทหารกบฏ ถึงทำให้สหพันธ์วรยุทธและอำนาจใต้ดินให้ความสำคัญเป็นเท่าตัว เพราะว่าพวกเขาต่างก็อยากได้ความสนับสนุนจากอำนาจของอีกสองฝ่าย”
“สหพันธ์วรยุทธพัฒนาได้ใหญ่โตที่สุด โดยเฉพาะอย่างยิ่งรวบรวมอำนาจ ข้างในมีนักต่อสู้มากมาย ส่วนอำนาจใต้ดินไม่มีผู้นำตัวจริงสักคน โดยทั่วไปแล้วเป็นทรายที่กระจายไปทั่ว ต่างก็เป็นราชาในถิ่นใครถิ่นมัน”
“ที่นี่ อำนาจใต้ดินที่ใหญ่ที่สุดก็คือสำนักยี่เหมิงของท่านดยุก”
พูดถึงตรงนี้ ไป๋ยี่เฟยก็พูดตัดขึ้นมากะทันหัน ถามว่า “แล้วสำนักเฟยซิงล่ะ?”
หมีฉาชะงักเล็กน้อยแล้วพูดว่า “สำนักเฟยซิงเป็นอำนาจใต้ดินของประเทศเพื่อนบ้าน ประเทศเพื่อนบ้านมีอำนาจใต้ดินทั้งหมดสามเจ้า สำนักเฟยซิงเป็นหนึ่งในนั้น แต่ว่าประเทศเพื่อนบ้านใหญ่กว่าที่นี่ เพราะฉะนั้นอำนาจใดๆของเขาก็แข็งแกร่งกว่าสำนักยี่เหมิง”
ไป๋ยี่เฟยพยักหน้าเล็กน้อย เพื่อแสดงว่าเข้าใจแล้ว “พูดต่อ”
“สำนักงานใหญ่ของสำนักยี่เหมิงอยู่ที่เมืองหมิงเฉิง ทั้งยังมียอดฝีมือมากมาย เท่าที่ผมรู้ อย่างน้อยมียอดฝีมือระดับที่หนึ่งห้าคน ถึงขนาดยังมียอดฝีมือระดับหนึ่งชั้นกลาง ที่เหลือล้วนเป็นยอดฝีมือระดับที่สองและสาม จำนวนเยอะมาก”
“มียอดฝีมือมากมายนั่งบัญชาการอยู่ ถ้าหากคุณอยากไปขโมยเครื่องบินส่วนตัวของเขา ความยากสูงมาก”
ไป๋ยี่เฟยกลับพูดอย่างไม่ใส่ใจ “ไม่เป็นไร มีความยากถึงจะดี”
หมีฉาฟังแล้วรู้สึกประหลาดใจ จากนั้นก็คิดถึงเรื่องราวของไป๋ยี่เฟยที่เคยได้ยินก่อนหน้านี้ ไป๋ยี่เฟยฆ่าคุณชายสาม แล้วยังฆ่าจีซือด้วย ต้องรู้ว่า จีซือนั้นเป็นถึงยอดฝีมืออันดับที่หนึ่ง
เพราะฉะนั้น “ความสามารถของคุณคือ…….”
หมีฉามองอย่างน่าสงสัย
ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างเรียบเฉย “บางที เหนือกว่าระดับหนึ่งชั้นกลาง ต่ำกว่าชั้นสูงมั้ง”
ความจริงตัวเขาเองยังประมาณการไม่ชัดเจน
หมีฉาได้ยินแล้วกลับคิดได้ทันที “มิน่าคุณสามารถฆ่าคุณชายใหญ่ได้”
“ไม่” ไป๋ยี่เฟยส่ายหน้าอย่างจริงจังพูดว่า “ผมไม่ได้ฆ่าเขา เรื่องนี้ตั้งแต่ต้นจนจบเป็นแค่แผนอุบายเท่านั้น”
“หา?” หมีฉาสีหน้าตะลึง
ตอนแรกไป๋ยี่เฟยอยากอธิบายกับเขา แต่ว่าอธิบายกับเขาแล้วมีความหมายอะไรล่ะ?
ดังนั้นเขาจึงไม่ได้พูดอะไรเลย สูบบุหรี่จนหมด ทิ้งก้นบุหรี่แล้วก็เหยียบให้ไฟดับ “ช่างเถอะ ไม่จำเป็น”
หมีฉายิ่งงงไปอีก
ไป๋ยี่เฟยเปลี่ยนเรื่อง ถามหมีฉา “เคยมีประสบการณ์ตั้งแคมป์กลางแจ้งไหม?”
“ไม่มี”
“ถ้าอย่างนั้นคืนนี้คุณก็มีแล้ว” ไป๋ยี่เฟยพูดเรียบเฉย “บ้านสือหลู่ไม่มีเตียงว่าง คืนนี้พวกเราก็นอนที่นี่คืนหนึ่งละกัน”
หมีฉาฟังแล้วไม่รู้เพราะอะไร รู้สึกว่าคำพูดนี้มันแปลกๆ
ไป๋ยี่เฟยกลับไม่ได้คิดอะไรมาก หากิ่งไม้ที่ค่อนข้างใหญ่อันหนึ่งอย่างเรื่อยเปื่อย บินขึ้นไปแล้วก็เอนตัวพักผ่อน
หมีฉาเห็นแล้วก็ทำตาม
เพียงครู่เดียว ไป๋ยี่เฟยก็หลับแล้ว
แต่ว่านอนไปไม่นาน เขาก็รู้สึกถึงความผิดปกติกะทันหัน การหมุนเวียนของอากาศรอบด้านผันผวนเล็กน้อย ส่วนท่ามกลางอากาศนั้นมีกลิ่นควันจางๆและความอบอ้าวร้อนเล็กน้อย
ดังนั้นเขาจึงตกใจตื่นมา
วินาทีแรกที่เขาตื่นมา ไป๋ยี่เฟยก็เห็นแสงไฟอันแรงกล้าจากที่ไม่ไกลนัก
ไป๋ยี่เฟยตกใจ รีบโดดลงมาจากต้นไม้
หมีฉาก็ตกใจตื่น กระโดดลงจากต้นไม้ตาม
ส่วนหมู่บ้านที่อยู่ตรงหน้าพวกเขา ได้จมอยู่ใต้ทะเลเพลิงไหม้แล้ว
……..
ศูนย์กลางเมืองหมิงเฉิง
ที่นี่มีอาคารปราสาทโบราณมากแห่งหนึ่ง ครอบคลุมพื้นที่ใหญ่มาก หน้าประตูของมันเขียนตัวหนังสือใหญ่มากว่าสำนักยี่เหมิง
ปราสาทไม่ได้มีชั้นสูงมาก แต่พลังอำนาจที่ทั้งครอบคลุมปราสาทนั้นไม่ได้น้อยไปกว่าอาคารของทางการแม้แต่น้อย
ในห้องนอนหนึ่งของปราสาทนี้ สาวสวยที่เคยเป็นเจ้ามือพนันคนนั้น ตอนนี้กำลังก้มหน้าเล็กน้อย ต่อหน้าชายร่างอ้วนเตี้ยที่อยู่ตรงหน้าเธออย่างเคารพ
“ท่านดยุก นี่มันจะสะเพร่าไปหน่อยไหม?” เธอถาม
ท่านดยุกทั้งเตี้ยทั้งอ้วน อีกอย่างอ้วนจนถึงขึ้นที่ทำให้คนนึกภาพได้ยากมาก หน้าทั้งใบบีบเข้าหากันเป็นก้อน
ส่วนตอนนี้เขากำลังพิงอยู่บนโซฟาหนังตัวหนึ่ง ในมือถือซิการ์ไว้ หลังจากได้ยินคำพูดของเจ้ามือพนันสาวแล้ว พูดด้วยน้ำเสียงไม่ใส่ใจเลยแม้แต่น้อย “กลัวอะไร?”
เจ้ามือพนันสาวชะงักเล็กน้อย ก้มหัวต่ำลงไปอีก “ถ้าหากเขาเป็นคนนั้นจริงละก็ พวกเรา……..”
น้ำเสียงของท่านดยุกยังคงไม่ใส่ใจ “เป็นเขาแล้วไง?”
“ก็แค่สัตว์เลื้อยคลานตัวเล็กๆตัวหนึ่งจากแผ่นดินใหญ่ภาคเหนือ จะสามารถต่อต้านหนานเหมินของเราได้เหรอ?”
“ยิ่งไปกว่านั้น ในข้อมูลก็บอกแล้วไม่ใช่เหรอ? เขาก็แค่เพิ่งเข้าสู่ระดับที่หนึ่งเท่านั้น”
“ในแผ่นดินใหญ่ภาคเหนือยอดฝีมือระดับที่หนึ่งหายากจริง แต่ในหนานเหมินของเรา ไม่ได้พบยากแม้แต่น้อย”
เจ้ามือพนันสาวยังคงกังวลอยู่บ้าง “แต่ว่าเขาฆ่าคุณชายของคนของสหพันธ์วรยุทธ”
ท่านดยุกฟังแล้วก็หัวเราะเย็นอย่างเหยียดหยาม “นั่นเพราะพวกเขาโง่เอง ถ้าหากฉันจำไม่ผิด ในเอกสารบอกว่าเขาใช้ยากับคุณชายใหญ่ก่อน วางยาจนเขาสลบ ถึงสามารถฆ่าเขาได้”
“ถ้าเขาประลองฝีมือกับคุณชายใหญ่ซึ่งๆหน้าล่ะก็ คนที่ตายก็คือเขา”
“ยีหยุน รู้ไหมว่าทำไมทั้งประเทศฉี ถึงมีแค่สำนักยี่เหมิงของเราไหม?”
“เพราะว่าทุกคนต่างก็รู้ ฉันเป็นคนที่ความแค้นเล็กน้อยก็ต้องแก้แค้น ฉันไม่อนุญาตให้ใครทั้งนั้นมาแย่งเนื้อในจานของฉันไปแม้แต่ชิ้นเดียว ถึงแม้จะเป็นอำนาจทางการก็ไม่ได้”
เจ้ามือพนันสาวได้ยินคำพูดนี้แล้วร่างกายก็โก่งขึ้นเล็กน้อย น้ำเสียงก็เคารพยิ่งขึ้น “ท่านดยุกทรงอำนาจ ไม่มีใครสามารถเทียบกับท่านดยุกได้”
ท่านดยุกได้ยินคำพูดนี้แล้วก็หัวเราะอย่างได้ใจ จากนั้นดวงตาคู่นั้นที่เกือบจะมองไม่เห็นแล้ว จ้องอยู่บนตัวสาวเจ้ามือพนัน “ไม่ได้ผ่อนคลายอารมณ์ตั้งนานแล้ว”
สาวเจ้ามือพนันร่างเกร็งทันที เพียงแค่เสี้ยววินาที เธอก็กัดริมฝีปากพูด “ค่ะ ยีหยุนช่วยท่านดยุกผ่อนคลายอารมณ์เดี๋ยวนี้”
พูดจบแล้ว ยีหยุนก็มาถึงข้างหน้าท่านดยุก คุกเข่าลง จากนั้นก็ยื่นมือคู่นั้นที่เขานุ่มออกไป ปลดเข็มขัดให้ท่านดยุก
ท่านดยุกเอนอยู่บนโซฟาหรี่ตาเสพสุข แล้วพูดไปด้วยว่า “ยังคงเป็นยีหยุนที่เข้าใจฉันที่สุด”
“ยีหยุนเอ๊ย เธอต้องรู้ ในมือฉันมียอดฝีมือระดับที่หนึ่งแปดคน หรือว่าฉันยังจะต้องกลัวเขาคนเดียวหรือ?”
“อีกอย่างถ้าเป็นเขาจริง ยิ่งดีเลย รอฉันจับตัวเขาได้ ส่งไปให้ประมุขสหพันธ์วรยุทธ ถึงเวลาข้อดีที่ประมุขให้ฉันต้องไม่น้อยแน่”
“ตอนนี้…….หมู่บ้านนั้นน่าจะไหม้วอดวายหมดแล้วมั้ง?”
…….
ท่านดยุกพูดถูก หมู่บ้านของสือหลู่ไม่มีแล้ว
ทั้งหมู่บ้านถูกไฟแรงครอบคลุมไปหมดแล้ว
ตอนที่ไป๋ยี่เฟยและหมีฉาพุ่งเข้าไปก็สายไปแล้ว ล้วนเป็นบ้านเรือนที่ถูกเผาทำลายไปทั่ว ยังมีศพที่อยากหนีแต่หนีไม่รอด
กลิ่นคาวเลือดที่แสบจมูกผสานกับกลิ่นควันที่ทำให้คนหายใจลำบาก ไฟอันโหมกระหน่ำที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมส่องสว่างทั้งหมู่บ้าน
ไป๋ยี่เฟยเดินเข้าไปดูใกล้ๆ พบว่าคนเหล่านั้นถูกฟันจนบาดเจ็บฟันตายต่างหาก แต่ไม่ใช่เพราะเกิดไฟไหม้แล้วอยากหนีออกมา
สือหลู่ก็ถูกฟันตายแล้ว ตายอย่างน่าอนาถ
ส่วนสือหยุนถูกชายชุดดำหลายคนกดอยู่ที่พื้น ฉีกดึงเสื้อผ้าของเธอไม่หยุด เธอร้องไห้ไปตะโกนไป และขัดขืนไปด้วย
เสียดาย คนชุดดำพวกนั้นล้วนเป็นยอดฝีมือระดับที่สามชั้นสูง การขัดขืนของเธอไม่มีประโยชน์แม้แต่น้อย
ไป๋ยี่เฟยเห็นแล้วโมโหกราดเกรี้ยว เดินเข้าไปกี่ก้าว ต่อยหมัดออกไป
“ปัง”
หลังจากเสียงดังกึกก้อง คนคนนั้นกระเด็นออกไป ส่วนกะโหลกก็ระเบิดทันที
สามคนที่เหลือได้ยินเสียงแล้วก็ตอบสนองทันที หยิบมีดออกมาฟันไปทางไป๋ยี่เฟย
ไป๋ยี่เฟยคนละหมัด จัดการชายชุดดำอีกสามคนอย่างรวดเร็วที่อ่อนหัดมากสำหรับเขา
