บทที่ 106
ฝั่งทางนั้น พวกลูกน้องของเฝิงก่งเอาเงินไปเรียบร้อยแล้ว และกำลังเตรียมจะออกไป ทันใดนั้นไป๋ยี่เฟยหันกลับมามอง “คิดจะหนี?”
เฝิงก่งตกใจขึ้นมาทันที จากนั้นยิ้มอย่างประจบประแจง: “ท่านประธานไป๋ คุณมีอะไรจะรับสั่งอีกไหมครับ?”
ไป๋ยี่เฟยมองหน้าเขา จากนั้นพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา : “ฟังให้ดีล่ะ ฉันคืนเงินให้นายหมดแล้ว ต่อไปอย่ามาสร้างปัญหา ก่อความวุ่นวายให้ตระกูลเฉินอีก ถ้าฉันรู้ขึ้นมา ฉันจะไล่พวกนายออกจากเมืองเทียนเป่ยให้หมด!”
เขาเดินเข้าไปใกล้ลูกน้องของตัวเอง จากนั้นหยิบเงิน และเดินออกไป
จางหรงเห็นว่าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว จึงพูดทักทายคนอื่น พร้อมขับรถตามออกไป
ไป๋ยี่เฟยเห็นเช่นนั้นเดินไปหยุดอยู่ด้านข้างหลงหลิงหลิง พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ : “จัดการเรื่องทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ต่อไปก็คงทำงานได้อย่างสบายใจแล้วสินะ”
“ท่านประธาน…” หลงหลิงหลิงสะอึกสะอื้น “ขอบคุณค่ะ…”
“ไม่เป็นไร ฉันแค่ไม่อยากเห็นผู้ช่วยของตัวเองใจลอยวันละหลายครั้ง เป็นแบบนี้ทำงานไม่มีประสิทธิภาพเลยแม้แต่น้อย และไม่เป็นผลดีต่อการเติบโตของบริษัทอีกด้วย!”
เมื่อหลงหลิงหลิงได้ยินเช่นนั้นพยักหน้าลงเต็มแรง พลางปาดน้ำตา และพูดขึ้น: “จะไม่เป็นแบบนี้อีกแล้วค่ะ…”
“หลิงหลิงเอ๋ย ทานข้าวให้เสร็จก่อนแล้วค่อยกลับนะ!” ทันใดนั้นต่งหยุนเดินเข้ามา
หลงหลิงหลิงหันไปมองต่งหยุน ส่ายหน้าพูดขึ้น : “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันยังมีงานที่ยังทำไม่เสร็จค่ะ”
ต่งหยุนได้ยินเช่นนั้น หยุดชะงักไปทันที เฉินซวงที่ยืนอยู่ด้านข้างกลับพยักหน้าลง : “มีงานก็ไปทำเถอะ! ไม่เป็นไร งานเป็นสิ่งสำคัญ อย่าเป็นตัวถ่วงเจ้านาย”
หลงหลิงหลิงเห็นเฉินซวงคอยมองไป๋ยี่เฟยอยู่ตลอด ทันใดนั้นจึงเข้าใจความหมายของเฉินซวงขึ้นมาทันที รีบก้มหน้าลง หน้าแดงก่ำ พูดขึ้น : “พ่อ ไม่เป็นไรค่ะ หนูไปก่อนนะ”
เมื่อไป๋ยี่เฟยเห็นเหตุการณ์ในตอนนี้ จึงหันหลังจะเดินออกไปเช่นกัน แต่กลับถูกเฉินซวงเรียกให้หยุดไว้เสียก่อน
“ท่านประธานไป๋ เรื่องวันนี้ต้องขอขอบคุณคุณไป๋มากเลยนะครับ คุณช่วยพวกเราปลดหนี้มหาศาลขนาดนี้ ผมไม่รู้จะตอบแทนยังไงเลยจริงๆ ต่อไปถือว่าพวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน หากคุณต้องการอะไร บอกหลิงหลิงได้เลยนะครับ”
ไป๋ยี่เฟยได้ยินเช่นนั้นขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย
หลงหลิงหลิงพูดตะโกนขึ้นมา “พ่อ!”
เฉินซวงไม่สนใจ พูดต่อ “คุณดูสิ ในเมื่อเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว เสี่ยวเทียนเขา…”
เฉินเสี่ยวเทียนรีบแทรกขึ้นทันที “พี่เขย ก่อนหน้านี้เป็นเพราะผมมีตาหามีแววไม่ เข้าใจผิดไปเอง คุณอย่าถือสาอะไรผมเลยนะ ได้โปรดให้อภัยผมเถอะนะ ต่อไปผมจะไม่ทำอีกแล้ว พี่เขย”
หลงหลิงหลิงจ้องมองไป๋ยี่เฟย กัดริมฝีปากแน่น
“อย่ามาเรียกมั่วๆ! ฉันไม่ใช่พี่เขยของนาย!” ไป๋ยี่เฟยพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “ฉันกับหลงหลิงหลิงเป็นแค่เจ้านายกับลูกน้อง พวกนายอย่าคิดเลยเถิด!”
“อีกอย่าง ฉันมีภรรยาแล้ว”
เมื่อพูดจบ ไป๋ยี่เฟยหันหลังเดินออกไปทันที
หลงหลิงยืนชะงักอยู่ที่เดิม รู้สึกขมขื่นอยู่ภายในใจ จากนั้นรีบเดินตามออกไป
แต่เรื่องที่พวกเขาไม่รู้ก็คือ มีใครบางคนที่แยกตัวออกไปก่อนแล้ว แอบหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปไว้และโพสต์ลงเว็บ
ภายในสวน
เฉินเสี่ยวเทียนหันไปมองพ่อและแม่ของตัวเอง พูดขึ้น : “พ่อ แม่ ทำยังไงกันต่อดีครับ?” อนาคตของเขาดับวูบแล้ว!
แต่ทว่าเฉินซวงกับต่งหยุนไม่สนใจอะไรเขา
เฉินซวงพูดขึ้น : “ไม่เสียชื่อที่เป็นถึงท่านประธานใหญ่! ต้องมีพลังอำนาจแบบนี้สิ”
“นั่นสิๆ! หลิงหลิงหาแฟนแบบนี้ได้ นับว่าเป็นบุญที่ตระกูลของเราสั่งสมมาหลายช่วงชีวิตเลยนะ!”
“อื้ม ต่อไปหลิงหลิงได้ดีแล้ว พวกเราก็สามารถพลอยมีชีวิตที่ดีไปด้วย”
เฉินเสี่ยวเทียนเอือมระอา “พ่อ แม่ เมื่อครู่ไป๋ยี่เฟยบอกว่าเขามีภรรยาแล้ว อีกทั้ง เขากับพี่สาวไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย”
เฉินซวงจ้องเฉินเสี่ยวเทียนตาเขม็ง “ตอนนี้ยังไม่ได้เป็นอะไรกัน? อนาคตเป็นไม่ได้หรือไง? อีกอย่าง มีภรรยาแล้วยังไงล่ะ? ตอนนี้พวกคนใหญ่คนโต มีใครไม่เลี้ยงเมียน้อยไว้นอกบ้านบ้างล่ะ?”
เฉินเสี่ยวเทียนตกตะลึงกับมุมมองความคิดของเฉินซวง
คำพูดของพ่อหมายความว่าอยากให้พี่สาวเป็นเมียน้อย? หรือผู้หญิงที่ถูกคนอื่นเลี้ยง?
เฉินซวงพูดขึ้นต่อ “ลูกสบายใจได้ พี่เขยของลูกแค่พูดด้วยความโมโหเท่านั้น รอผ่านไปสักพัก ใจเย็นลงแล้ว ค่อยให้พี่สาวไปพูดกล่อม ถึงตอนนั้นจะได้หาตำแหน่งดีๆในโหวจวี๋กรุ๊ปให้กับลูกได้ ”
“จริงเหรอครับ?” เฉินเสี่ยวเทียนตาลุกวาว
เฉินซวงหัวเราะอย่างมีความสุข : “จะโกหกทำไมล่ะ?”
ปลดหนี้ได้แล้ว ลูกสาวยังจับเศรษฐีได้ ลูกชายก็มีอนาคตที่ดี จะไม่ให้มีความสุขได้อย่างไรล่ะ?
ถ้าไป๋ยี่เฟยรับรู้ถึงความคิดเพ้อเจ้อของพวกเขา คงอยากพูดว่า “หมดหนทางเยียวยา!”
ความคิดดั้งเดิมที่เห็นความสำคัญของลูกชายมากกว่าลูกสาวของพวกเขาแก้ไม่ได้จริงๆ ดังนั้น สำหรับพวกเขาแล้ว ยังไงเฉินเสี่ยวเทียนถือเป็นคนสำคัญกว่า ไม่ว่าลูกสาวจะเป็นเช่นไร จะได้แต่งงานกับคนดีหรือไม่ หรือต้องเป็นเมียน้อยของคนอื่น พวกเขาก็ไม่สนใจ ขอเพียงแค่เปิดทางสะดวกให้น้องชายมีอนาคตที่ดีก็เพียงพอแล้ว
…
ห้องทำงานของประธานคริสตัลกรุ๊ป
หวังโหลวกำลังดูรูปของหลงหลิงหลิงกับไป๋ยี่เฟยในมือถือ ขมวดคิ้วย่น
และคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับหวังโหลว คือท่านประธานของนิวซีกรุ๊ป หลี่เฉียงตง
หลี่เฉียงตงเหลือบมองหวังโหลว พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ : “ลงมือได้แล้ว”
หวังโหลวได้ยินเช่นนั้น มองไปที่หลี่เฉียงตง จากนั้นหยิบมือถือขึ้นมากดโทรออก
ในขณะเดียวกัน ที่ห้องประชุมหลิ่วซื่อกรุ๊ป
เมื่อหลิ่วเซียวเหยาได้รับสายจากหวังโหลว ยิ้มขึ้นมาทันที
“พี่หวัง”
หวังโหลวพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งขรึม : “ คืนนี้ว่างไหม? ผับฮุยหวง ดื่มด้วยกันหน่อย?”
“ได้สิ พี่หวังเชิญด้วยตัวเองขนาดนี้ ว่างแน่นอน” หลิ่วเซียวเหยาหัวเราะและพูดตอบกลับ
จากนั้นคุยต่อนิดหน่อย และทั้งสองก็วางสายไป
หลิ่วหลงมองไปที่หลิ่วเซียวเหยา “เป็นอย่างไรบ้าง?”
“เรียบร้อยแล้ว” หลิ่วเซียวเหยายิ้ม “คืนนี้ที่ผับฮุยหวง”
หนึ่งทุ่ม ห้องVIPที่ผับฮุยหวง
หลิ่วเซียวเหยาเดินเข้าไปในห้องวีไอพี ยิ้มพูดทักทาย : “พี่หวัง มาเร็วจัง กลับเป็นผมที่มาสาย”
หวังโหลวพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ “นั่งสิ พวกเราเข้าเรื่องกันเลย”
“พี่หวังหาผมเพราะมีเรื่องสำคัญอะไรกันแน่?”
หวังโหลวไม่พูดอ้อมค้อม หยิบเอกสารออกหนึ่งปึกยื่นให้หลิ่วเซียวเหยา พูดขึ้น : “งานก่อสร้างระยะที่สองของหลันโปกั่งใกล้เสร็จแล้ว”
“พี่หวังกำลังคิดจะทำบางอย่างกับเอกสารพวกนี้?” หลิ่วเซียวเหยาถาม
