บทที่ 113
เมื่อประตูถูกเปิดออก
ภายในห้องน้ำ เห็นเพียงแค่ก๊อกน้ำที่มีน้ำไหลอออกมา และหลี่เสว่ที่นอนเปลือยอยู่บนพื้น
ไป๋ยี่เฟยใจเต้นแรงจนถึงขีดสุด รูปร่างของหลี่เสว่ช่างดีเหลือเกิน ผิวพรรณทั้งขาวทั้งเนียน และไม่มีร่องรอยของไขมันเลยแม้แต่น้อย
แต่ตอนนี้ไป๋ยี่เฟยไม่มีอารมณ์มาคิดถึงเรื่องพวกนั้น หลี่เสว่ยังนอนอยู่บนพื้น ไม่รู้ว่าเป็นอย่างไรบ้าง
ไป๋ยี่เฟยเดินเข้าไปเรียกหล่อน ตีที่หน้าของหล่อนเบาๆ จากนั้นยื่นหัวเข้าไปฟังลมหายใจของหล่อน
“ยังโชคดีๆ” ไป๋ยี่เฟยได้ยินเสียงลมหายใจ หลี่เสว่ยังมีลมหายใจ…
ขณะที่กำลังอุ้มหลี่เสว่ออกไป เขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องดังขึ้นข้างหู
“อ๊าก!”
ไป๋ยี่เฟยไหวพริบไว เพิ่งจะกอดหลี่เสว่ไว้ได้ แต่ตกใจจนต้องปล่อยมือออก โชคดีที่ยังไม่ทันได้อุ้มขึ้นมา ไม่เช่นนั้นหล่อนคงล้มไปกองกับพื้น จากไม่มีเรื่องอะไรจะกลายเป็นเกิดเรื่องขึ้น
หลี่เสว่จ้องตาเขา ถามขึ้น: “นายจะทำอะไร?”
ไป๋ยี่เฟยเขินจนบี้จมูก “เธอเข้าไปชั่วโมงกว่าแล้ว ฉันกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้น สุดท้ายเมื่อเข้าไปเห็นเธอสลบอยู่บนพื้น…”
“นายออกไปก่อน!” หลี่เสว่พูดด้วยความเขินอาย
ไป๋ยี่เฟยรู้สึกเสียดายจนถอนหายใจ จากนั้นลุกขึ้นยืนออกไปและปิดประตูให้
หลังจากนั้นยี่สิบนาที หลี่เสว่นั่งอยู่ข้างเตียง ส่วนไป๋ยี่เฟยนั่งอยู่ที่เก้าอี้ด้านข้าง
“เอ่อคือ เมื่อครู่ฉันเป็นห่วงเธอจริงๆ เห็นไหมว่าเธอสลบไปเลย…”
หลี่เสว่ไม่พอใจ “นายเห็นอะไรบ้าง?”
อันที่จริงคำพูดนี้เหมือนเป็นแค่คำพูดไร้สาระ คนสลบไปทั้งคน และไม่รู้ว่าไป๋ยี่เฟยเข้าไปนานเท่าไหร่ แน่นอนว่าสิ่งที่ควรเห็นก็เห็นหมดแล้ว
ไป๋ยี่เฟยหัวเราะแหะๆ “คุณภรรยา ผมเป็นสามีของคุณ มองสักหน่อยคงไม่เป็นไรใช่ไหม?”
หลี่เสว่เขินจนหน้าแดง “ห้ามพูดอีกนะ!”
“โอเคๆๆ ไม่พูดแล้ว” ไป๋ยี่เฟยยิ้มเจื่อน จากนั้นถามด้วยความจริงจัง: “ทำไมเธอถึงสลบในห้องน้ำได้?”
หลี่เสว่ทำสีหน้าสงสัยเช่นกัน “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ไม่รู้สึกอะไรเลย”
“ช่วงนี้เธอกินยาอะไรบ้างรึเปล่า?”
“เวลานอนไม่หลับ ก็กินยานอนหลับสองเม็ด”
ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้ว แต่ตอนนี้ยังไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ ทำได้เพียงส่ายหน้าพูดขึ้น: “รีบพักผ่อนเถอะ! แต่พรุ่งนี้ไปโรงพยาบาลตรวจดูก่อนดีกว่า ป้องกันไว้ก่อน”
หลี่เสว่ไม่คิดอะไร “คงไม่มีอะไรหรอก? อาจจะเป็นเพราะช่วงนี้เหนื่อยเกินไป”
“ไปตรวจที่โรงพยาบาลใช้เวลาไม่นาน อีกอย่าง คุณหมอแนะนำว่าหนึ่งปีควรจะไปตรวจสุขภาพสักครั้ง ถือซะว่าไปตรวจสุขภาพประจำปีแล้วกัน!”
“ยังจะพูดอีก” หลี่เสว่ยังคงไม่สนใจ
…
วันต่อมา เมื่อถึงโหวจวี๋ ไป๋ยี่เฟยรีบเรียกหลงหลิงหลิงเข้ามา จากนั้นยื่นผงแป้งเมื่อวานให้เขา “เอาไปตรวจสอบ ด่วน”
หลงหลิงหลิงรับของมา แม้ว่าจะรู้สึกสงสัย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรมากมาย
ขณะที่กำลังเตรียมตัวออกไป จู่ๆมีสายเรียกเข้ามาหาหลงหลิงหลิง
“มีอะไรเหรอ?” ไป๋ยี่เฟยถาม
หลงหลิงหลิงตอบ “หลี่ซื่อปฏิเสธเซ็นสัญญาการซื้อกิจการ”
“ว่าไงนะ? มีบอกเหตุผลไหม?”
หลงหลิงหลิงส่ายหน้า
ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้ว ตอนนี้หลี่ซื่อไม่มีอำนาจอะไรแล้ว จะมีเหตุผลอะไรมาปฏิเสธการเซ็นสัญญาได้อีก? อีกอย่างเงื่อนไขที่เขาเสนอไปถือว่าดีมาก หรือว่ายังมีเครือบริษัทอื่นอีก…
“เธอไปตรวจสอบดูหน่อย ว่าช่วงนี้มีบริษัทไหนติดต่อหลี่ซื่อหรือไม่” ไป๋ยี่เฟยรีบกำชับสั่งทันที
หลงหลิงลิงพยักหน้าลง
ทันใดนั้นไป๋ยี่เฟยนึกบางอย่างขึ้นมาได้ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เรื่องที่เสว่เอ๋อไปหลี่ซื่อ คงจะ…
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ไป๋ยี่เฟยรีบลุกขึ้นออกจากห้องไปทันที ขณะเดียวกันก็โทรหาไป๋หู่ ให้เข้าไปพร้อมกัน
บริษัทหลี่ซื่อ
วันนี้หลี่เสว่สวมชุดทำงานสีขาวนวล รองเท้าส้นสูงสีขาว ค่อยๆเดินเข้าไปในบริษัทหลีซื่อ
ในฐานะที่เป็นประธานคนใหม่ ต้องมีการเรียกประชุมเป็นธรรมดา หล่อนก็เช่นกัน
จากนั้น เมื่อหลี่เสว่เข้าไปในห้องประชุม กลับเห็นหลี่ฝานนั่งอยู่ที่ที่นั่งของประธาน ที่นั่งอื่นเต็มไปด้วยคนของหลี่ซื่อ
เมื่อหลี่ฝานเห็นหลี่เสว่เดินเข้ามา จึงยิ้มอย่างมีเลศนัย “นี่ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของนิวซีกรุ๊ปไม่ใช่เหรอ? ทำไมล่ะ? วันนี้ทำไมถึงว่างมาที่หลี่ซื่อได้ล่ะ?”
หลี่เสว่ขมวดคิ้ว “หลี่ฝาน นายไปนั่งทำอะไรตรงนั้น?”
หลี่ฝานมองหลี่เสว่อย่างไม่สบอารมณ์ “ทำอะไร? ฉันเป็นประธานของหลี่ซื่อ ตำแหน่งตรงนี้เดิมทีก็ควรเป็นที่นั่งของฉัน”
“เมื่อวานนายก็ไม่ใช่แล้ว”
“หึ!” หลี่ฝานหัวเราะเย้ย “จะไปถือสาอะไรไป๋ยี่เฟย? ทำไมหลินซื่อต้องฟังคำพูดของเขา? เขาก็อวดดีเกินไป! เธอก็ด้วย ไม่ช่วยดูแลนิวซีกรุ๊ป จะมาเป็นประธานที่หลี่ซื่อกรุ๊ป อยากช่วยพ่อของเธอยึดอำนาจหลินซื่อ ฝันไปเถอะ ไม่มีทางเป็นไปได้!”
หลี่เสว่หน้าซีดทันที “ไป๋ยี่เฟยเป็นผู้รับผิดชอบการซื้อกิจการหลี่ซื่อของโหวจวี๋กรุ๊ป สิ่งที่เขาพูดแน่นอนว่าเป็นเรื่องจริงและเชื่อถือได้”
หลี่ฝานพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน “ฝันไปเถอะ! เขาไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น!”
หลี่เสว่พูดด้วยสีหน้าเย็นชา: “ได้ งั้นนายว่ามา ต้องให้ใครพูดถึงจะถูก?”
“แน่นอนว่าต้องเป็นคุณปู่ที่พูดตัดสินเด็ดขาด” หลี่ฝานพูดด้วยความโกรธ
ดูเหมือนว่าหลี่เสว่จะถอนหายใจโล่งอก “เมื่อวานคุณปู่พูดแล้ว ว่าฉันต่างหากที่เป็นประธานของหลี่ซื่อ”
หลี่ฝานสบถด้วยความไม่พอใจ “เธอเนี่ยนะเหมาะจะเป็นประธานของหลี่ซื่อ เธอเป็นใคร? เธอคือคนของตระกูลหลี่ของพวกเรารึเปล่า?”
หลี่เสว่กัดริมฝีปากแน่น จ้องหลี่ฝานด้วยสายตาเคืองโกรธ
“โอเค งั้นฉันจะไปถามคุณปู่” หลี่เสว่กำลังหันหลังเดินออกไป แต่กลับถูกยามจับตัวไว้
หลี่เสว่หันหลับมา มองไปที่หลี่ฝาน “นายจะทำอะไร?”
หลี่ฝานหัวเราะเยาะ ถามขึ้น: “ฉันควรจะเป็นฝ่ายถามมากกว่า ว่าเธอคิดจะทำอะไร? ที่นี่เป็นห้องประชุมของหลี่ซื่อ เธอเป็นแค่คนนอก เข้ามาโดยพลการ แบบนี้ไม่ถูกต้องรึเปล่า?”
หลี่เสว่ย่นคิ้ว “ฉันเข้ามาโดยพลการ?”
“หรือว่าไม่ใช่?” หลี่ฝานมองหน้าหล่อนด้วยความหยิ่งผยอง
หลี่เสว่รู้สึกว่าเรื่องราวไม่ง่ายขนาดนั้น ระหว่างทางต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่นอน ขณะเดียวกันก็รู้สึกได้ถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดี
ทันใดนั้น หลี่ฝานลุกขึ้นเดินเข้ามา กวาดสายตามองหน้าหลี่เสว่
หลี่เสว่คอยระวังไว้ “นายจะ…”
“เพี้ยะ!”
หลี่ฝานตบหน้าของหลี่เสว่ ใบหน้าอันขาวนวลของหลี่เสว่ปรากฏเป็นรอยนิ้วมือทั้งห้าขึ้นมาทันที
“รอยตบนี้ฉันตบคืนให้ไป๋ยี่เฟย! ไป๋ยี่เฟยเป็นใคร กล้ามาตบฉัน? หึ! เขาไม่อยู่ ในฐานะที่เธอเป็นภรรยาของเขา รับกรรมแทนเขาสักหน่อย คงไม่มีปัญหาหรอกใช่ไหม? ”
