บทที่122
หลิ่วเซียวเหยาค่อยๆยืดตัวขึ้น ชี้ไปที่เวทีใต้เท้า และพูดกับนักธุรกิจในเมืองเทียนเป่ย: “วันนี้ฉันจะทำให้ทุกคนรู้ว่า อยู่ในเมืองเทียนเป่ย ผลของการที่มีปัญหากับหลิ่วซื่อแล้วมันเป็นยังไง รวมถึงโหวจวี๋ด้วย!”
ทุกคนแปลกใจเมื่อได้ยินสิ่งนี้
คำพูดนี่หมายความว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันนี้เป็นการกระทำหลิ่วซื่อกรุ๊ปที่อยู่เบื้องหลัง?
หากเป็นเช่นนั้น หลังจากนี้ในเมืองเทียนเป่ยใครจะกล้ามีปัญหากับหลิ่วซื่ออีกละ? แม้แต่โหวจวี๋ก็ได้ถูกจัดการด้วยแผนของหลิ่วซื่อ แล้วบริษัทอื่นๆจะปัญญาพอที่จะต่อต้านเหรอ?
หลิ่วซื่อหยิ่งยโสโอหังเกินไปแล้ว?
แต่ถึงอย่างนั้น ทุกคนก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
ถ้าหลิ่วซื่อทำลายโหวจวี๋จริงๆ บริษัทชั้นนำในเมืองเทียนเป่ยก็จะเป็นของหลิ่วซื่อในอนาคต ทุกคนก็เป็นมนุษย์ ใครจะโง่มีปัญหากับหลิ่วซื่อละ?
หลิวเซียวเหยาพอใจกับท่าทางของทุกคนมาก
ก่อนหน้าหลิ่วหลงจะให้หวังโหลวทำสิ่งนี้ตอนนี้ แต่วันนี้ดูแล้ว เป็นไปตามที่เขาคิด ช่วงเวลานี้สามารถทำให้หลิ่วซื่อสร้างบารมีแบบนี้ จะให้หวังโหลวทำได้ไง? หากเป็นเช่นนั้น ในอนาคตคริสตัลกรุ๊ปจะกลายเป็นผู้นำของเมืองเทียนเป่ย และหลิ่วซื่อจะถูกทำลายอีกครั้ง
“ผมพูดแบบนี้ก็มีหลักฐาน ไม่อย่างนั้น จะกล้าเหรอ? ผู้ช่วยหลง คุณก็ว่าใช่ไหม?”
หัวใจของหลงหลิงหลิง “กระตุก”ไปทีหนึ่ง หลักฐานเหรอ?
หลังจากที่หลิวเซียวเหยาพูดจบ หน้าจอขนาดใหญ่ของโรงแรมก็สว่างขึ้น
วิดีโอที่ปรากฏขึ้น คือวิดีโอสถานที่ก่อสร้าง ด้านหน้ามีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยปิดกั้น
“นี่คือกำลังทำอะไร?”
“ไม่รู้…..”
ตากล้องและคนกลุ่มหนึ่งได้ฝ่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย และรีบเข้าไปจากนั้นกล่าวว่า:“ฉันเป็นคนที่กำลังจะซื้อบ้าน เดิมทีฉันวางแผนจะซื้อบ้านในหลันโปกั่ง แต่มีคนบอกฉันว่า บ้านที่หลันโปกั่งนั้นอันตราย ดังนั้นวันนี้เราจะทำการทดลอง เพื่อดูว่าบ้านในหลันโปกั่งมีสภาพอันตรายหรือไม่? “
“ถ้าหากเป็นแบบนั้นจริง ฉันหวังว่าวิดีโอนี้สามารถใช้เป็นหลักฐานได้ อย่าปล่อยให้ลอยนวลไปได้!”
หลงหลิงหลิงเห็นว่าหัวใจของเธอจมลงสู่ก้นบึ้ง
ในวิดีโอ มีคนเอาเสื่อน้ำมันและโยนมันไปที่ผนังด้านนอกของอาคาร
เมื่อเห็นเช่นนี้ หลงหลิงหลิงไม่สามารถทนดูได้อีก เพราะเธอรู้ดีว่าตอนจบจะเป็นอย่างไรโดยไม่ต้องดู
นั่นคืออาคารที่มีไม้กระดานธรรมดา ดังนั้นถ้าจุดไฟเพียงเล็กน้อย จากนั้น อาคารทั้งหลังจะไหม้
หลิ่วเซียวเหยามองดูควันสีดำที่ค่อยๆโผล่ออกมาจากวิดีโอ และยิ้มอย่างมีชัย โหวจวี๋ก็เหมือนกับอาคารในวันนี้ ที่มอดไหม้ และจากนั้นก็หายไปจากในเมืองเทียนเป่ย
ตั้งแต่นั้นมา ในเมืองเทียนเป่ย หลิ่วซื่อกรุ๊ปก็เป็นใหญ่
สายตาของทุกคนจ้องไปที่วิดีโอครู่หนึ่ง
อย่างไรก็ตาม ห้านาทีต่อมา ไฟก็ไม่ได้เผาไหม้ น้ำมันถูกเผาไหม้หมด เพียงผนังข้างๆมีรอยดำ ที่เหลือก็ไม่มีอะไรอื่น
“เอ่อ นี่มันไม่ได้เผาไหม้ขึ้นมาเลย?”
“ใช่แล้ว! ประธานหลิ่ว เกิดอะไรขึ้น?”
“เข้าใจผิดแล้วหรือเปล่า?”
เดิมทีหลิ่วเซียนเหยาภาคภูมิใจอย่างมาก และมองเห็นอนาคตที่สดใส แต่ฉากนี้เป็นสิ่งที่เขาคาดไม่ถึง ตะลึงไปชั่วขณะ แล้วขมวดคิ้ว: “ไม่ใช่เรื่องเข้าใจผิดแน่! โหวจวี๋ใช่แผงฉนวนกันความร้อนไม่มีสารหน่วงไฟ ทำผิดโดยไม่ทันได้ระวัง ที่นี่น่าจะไม่ใช่ชุมชนหลันโปกั่ง”
“ทุกคนรอสักครู่ เรามาเปลี่ยนอาคารในเขตหลันโปกั่งกันเถอะ” หลิ่วเซียวเหยากล่าวขณะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและเตรียมโทรหาหวังโหลว
เพียงแค่รอให้เขาโทรออก วิดีโอก็ถูกเปลี่ยนเป็นเขตอื่นแล้ว
หลิ่วเซียวเหยายิ้มเมื่อเห็นสิ่งนี้ แสดงว่าหวังโหลวก็รู้เช่นกัน ดังนั้นจึงจัดให้มีคนเปลี่ยนไปที่ชุมชนหลันโปกั่ง
ในทำนองเดียวกันในวิดีโอ เสื่อน้ำมันถูกโยนลงบนผนังด้านนอก
แต่หลังจากนั้นไม่นาน ไฟก็ติด และมีควันดำเป็นลูกคลื่นลอยออกมา
เมื่อเห็นเช่นนี้หลิ่วเซียวเหยาก็หัวเราะ “เห็นมั้ย นี่คือหลักฐาน โหวจวี๋ใช้วัสดุที่ด้อยกว่าในการสร้างบ้านที่อันตราย คือ……”
คำพูดยังพูดไม่เสร็จ เสียงแสดงความคิดเห็นข้างล่างทำให้หลิ่วเซียวเหยาหัวเราะไม่ออก
“ชุมชนนี้ดูแล้วทำไมคุ้นๆ?”
“ฉันก็รู้สึกคุ้นๆนะ!”
“อ่อออ ฉันนึกออก นี่ไม่ใช่หลิ่วซื่อเจียหยวนเหรอ?”
“ใช่แล้ว นี่คือหลิ่วซื่อเจียหยวน!”
หลงหลิงหลิงได้ยินเสียง รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ และเงยหน้าขึ้นมอง
“นี่…..ไม่ใช่หลันโปกั่งสองนิ”
สมองของหลิ่วเซียวเหยาว่างเปล่า
“ไม่ ไม่ใช่ เป็นไปไม่ได้…..”
หลิ่วเซียวเหยาไม่เข้าใจ ทั้งๆที่เขาวางแผนไว้ดีแล้ว ที่เผาไหม้น่าจะเป็นชุมชนหลันโปกั่ง ทำไมถึงเป็นหลิ่วซื่อเจียหยวน?
เมื่อกี้ยังมีการพูดคุยมากมาย เกี่ยวกับที่โหวจวี๋กรุ๊ปใช้วัสดุที่ด้อยคุณภาพ แต่ปรากฏว่าวิดีโอที่เปิดออกมาเป็นของหลิ่วซื่อบ้านเขาใช้วัสดุที่ด้อยคุณภาพ นี่ไม่ใช่ตบหน้าตัวเองเหรอ?
หลิ่วเซียนเหยาส่ายหัว พูดอธิบาย: “ไม่ใช่นะ ต้องมีอะไรที่เข้าใจผิดแน่ๆ”
หลงหลิงหลิงสงบลง และถอนหายใจด้วยความโล่งอก
เธอเพิ่งเห็นว่า สถานที่ก่อสร้างที่ถูกไฟไหม้ไม่ใช่หลันโปกั่ง แต่เป็นหลิ่วซื่อเจียหยวน
หลิ่วซื่อและหลันโปกั่งเริ่มก่อสร้างในเวลาเดียวกัน ระยะเวลาการก่อสร้างก็ใกล้เคียงกัน และชุมชนที่จะสร้างก็ใกล้เคียงกัน เว้นแต่ว่าหลิ่วซื่อเจียหยวนสร้างเสร็จก่อนเมื่อเดือนที่แล้ว
ผู้คนหน้าเวทีเริ่มมีการตอบสนอง
“นี่ไม่ใช่หลิ่วซื่อเจียหยวนเหรอ? ที่เกิดเหตุคือชุมนุมหลิ่วซื่อนิ!”
“ใช่แล้ว! รู้สึกว่าพวกคุณหลิ่วซื่อจะใช้วัสดุที่ด้อยคุณภาพ!”
“หลันโปกั่งก็ยังดีๆอยู่แล้ว แต่หลิ่วซื่อกลับมาปัญหา ประธานหลิ่ว ช่วยอธิบายให้เราฟังหน่อยได้ไหม?”
หลิ่วเซียวเหยาส่ายหัว ให้ตายยังไงก็ไม่ยอมรับ “ไม่ใช่ เข้าใจผิดแล้ว”
“วิดีโออยู่นี่? จะเข้าใจผิดยังไง?”
หลิ่วเซียวเหยารู้สึกหงุดหงิดและกระวนกระวาย แมร่งนี้มันเกิดอะไรขึ้น? ทั้งไปที่เขาวางแผน ไว้คือ โหวจวี๋ใช่วัสดุที่ด้อยคุณภาพที่พวกเขาเป็นคนจัดหา ทำไมถึงไม่มีปัญหาละ? แต่กลับเป็นบ้านเขาที่มีปัญหา
หลิ่วเซียวเหยาไม่รู้ว่าผิดพลาดตรงไหน และไม่สามารถบอกได้ว่าทำไม
ในตอนนี้ มีเสียงดังมาจากประตู
“ทุกคนดูคึกคักสนุกสนานจังเลยนะครับ!”
ทุกคนมองไปที่ประตูหลังจากได้ยินเสียง
หลังจากที่หลงหลิงหลิงเห็นคนที่เข้ามา ก็รู้สึกดีใจ และในที่สุดหัวใจที่เป็นกังวลก็ร่วงลงสู่พื้น
ไป๋ยี่เฟยเดินนำและตามด้วยคนสามสี่คนเดินตาม เดินขึ้นจากหลังเวทีโดยไม่รีบร้อน เดินไปหาหลิ่วเซียวเหยาและชี้ไปที่ภาพในวิดีโอ: “นี่คือความหมายของความเจริญรุ่งเรือง?”
หลิ่วเซียวเหยาตกตะลึงเมื่อเห็นไป๋ยี่เฟย ทำไมไป๋ยี่เฟยถึงออกมาจากคุกได้?
เมื่อคนอื่นได้ยินคำพูดของไป๋ยี่เฟย พวกเขาถึงกับกลั้นหายใจ
บรรยากาศในห้องโถงกลายเป็นเยือกเย็น
สักพัก ก็มีเสียงกระซิบ
“ นี่คือประธานของโหวจวี๋กรุ๊ป?”
“ดูแล้วไม่เหมือนเศษสวะ!”
“เป็นประธานที่ยังหนุ่มยังแน่นอยู่เลย!”
“เชี่ย! ตาบอดกันไปหมดแล้วเหรอ? ทั้งๆที่ดูดีขนาดนี้ยังว่าเขาเป็นเศษสวะ?”
“ถ้านี่ยังเป็นเศษสวะ งั้นพวกเราก็สวะดีๆนี่เอง”
“พูดก็พูดเถอะ ดูแล้วก็หล่อนะ!”
ในกลุ่มคนมากมายโจวฉวี่เอ๋อก็ปิดปากเงียบด้วยความตกใจ ก็คิดในใจ:นี่ไป๋ยี้เฟยจริงเหรอ?
ไป๋ยี่เฟยเป็นประธานโหวจวี๋กรุ๊ปจริงเหรอ!
หัวสมองนึกถึงตอนที่ได้พบกับไป๋ยี่เฟยเมื่อครั้งล่าสุดนี้โดยไม่รู้ตัว และการเต้นของหัวใจก็เริ่มแรงขึ้น โดยเฉพาะเมื่อนึกถึงคืนที่ไป๋ยี่เฟยเมาและนอนที่บ้านของเธอ หัวใจของก็เต้นแรงขึ้น
แต่เมื่อนึกถึงหลี่เสว่อีกครั้ง โจวฉวี่เอ๋อก็สงบลงอย่างมาก ไป๋ยี่เฟยเป็นสามีของเพื่อนสนิทของเธอ และเธอยัง…..
อารมณ์เหมือนนั่งรถไฟเหาะ ขึ้นๆลงๆ
ไม่รู้ว่านานแค่ไหน ไป๋ยี่เฟยมองไปที่หลิ่วเซียวเหยาเงียบ ๆ แล้วพูดว่า: “ทำไมเหรอ? แปลกใจมากมั้ยที่เห็นฉัน?”
