บทที่ 13
หลี่เฉียงตงเห็นภาพจากด้านหลังของไป๋ยี่เฟย จึงครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง
………..
เวลาเดียวกัน รถออดิ้ของหลี่ฝานก็มาจอดที่หลันโปกั่ง
หลี่ฝานสวมสูทสีเงิน ไม่ต้องพูดเลยว่ามีคนมองเยอะขนาดไหน
เขาพาเลขาฯสาวสวยของตนเองก้าวเข้าไปยังตึกใหญ่ของสำนักงาน
“ประธานหลี่ การเจรจาร่วมมือรายการนี้สำเร็จแล้ว หลังจากนี้ตำแหน่งของคุณในกิจการผลไม้หลี่ซื่อก็ยิ่งไม่มีใครสามารถเทียบเทียมได้!” เลขาฯสาวสวยยิ้มแล้วกล่าว
หลี่ฝานยิ้มอย่างลำพองใจ “นี่มันแน่นอนอยู่แล้ว! ยังมีหลิ่วจาวเฟิงนั่น ฮึ! ทำให้ฉันอับอาย แล้วยังไล่ฉันออกมาอีก รอให้ฉันเจรจาร่วมมือสำเร็จก่อนเถอะ หลิ่วจาวเฟิงเขาก็คือไอ้ไร้ประโยชน์!”
“ใช่น่ะสิ! หลังจากนี้ไปเมื่อหลิ่วจาวเฟิงพบเจอคุณแล้วไม่แสดงความสุภาพสักเล็กน้อย บริษัทหลิ่วซื่อกรุ๊ปของเขาที่อยู่เบื้องหน้าประธานหลี่ อะไรๆก็ล้วนผิดไปหมด!” เลขาฯสาวสวยกล่าวอย่างเอาอกเอาใจ
หลี่ฝานพยักหน้าอย่างลำพองใจ นำมือคว้าที่เอวสะโพกของเลขาฯ “ไม่เลว! เสี่ยวลี่ คุณมีความก้าวหน้าแบบนี้ ต่อไปนี้คุณทำตามฉัน คุณก็คือผู้ช่วยที่มีความสามารถที่สุดของฉัน!”
เลขาฯสาวสวยยิ้มอย่างเขินอาย “ประธานหลี่วางใจได้ ฉันจะทำให้เต็มที่อย่างแน่นอน!”
หลี่ฝานหัวเราะยกใหญ่ แล้วกล่าวอีกว่า: “พวกเราจัดการอย่างเงียบๆหน่อย”
“ค่ะ ประธานหลี่”
คนทั้งสองเดินเข้าไปในตึกใหญ่ของสำนักงาน สาวสวยพนักงานต้อนรับด้านหน้าพบเข้า จึงเข้ามาขวางทันที “คุณผู้ชาย ขอสอบถามว่ามีการนัดหมายล่วงหน้าไหมคะ?”
“พวกเราคือคนของกิจการผลไม้หลี่ซื่อกรุ๊ป”
“ขอสอบถามว่ามีการนัดหมายล่วงหน้าไหมคะ?” พนักงานต้อนรับกล่าวถามต่อด้วยสีหน้าไม่แสดงอารมณ์
หลี่ฝานสีหน้าเคร่งขรึมเล็กน้อย “พวกเราคือกิจการผลไม้หลี่ซื่อกรุ๊ป มาเจรจาร่วมมือ”
“ต้องขออภัยด้วยนะคะ ไม่ว่าจะมาเจรจาร่วมมือหรือไม่ ก็ล้วนจำเป็นต้องมีการนัดหมายล่วงหน้าค่ะ ขอสอบถามว่าพวกคุณมีไหมคะ?”
หลี่ฝานตอบกลับด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า: “ไม่มี”
“ไม่มีการนัดหมายล่วงหน้า ผู้จัดการใหญ่ไม่ให้เข้าพบ เรียนเชิญพวกคุณกลับได้ค่ะ!” พนักงานต้อนรับกล่าวอย่างสุภาพ
หลี่ฝานมองพนักงานต้อนรับด้วยความงุนงง “แล้วเมื่อวานหลี่เสว่นั่นเข้าไปได้ยังไง? เธอก็ไม่ได้นัดหมายล่วงหน้า แล้วเธอเข้าไปได้ยังไง?”
เมื่อวานมาเจรจาร่วมมือคือข้อตกลงชั่วคราว ไม่สามารถนัดหมายล่วงหน้าได้ แต่เธอเข้าไป และเจรจาสำเร็จแล้ว!
พนักงานต้อนรับกล่าวอย่างยิ้มๆว่า: “เรื่องนี้ฉันก็ไม่รู้แล้ว”
เลขาฯเห็นสถานการณ์จึงกล่าวทันทีว่า: “จะพูดอีกครั้งนึงนะ คุณฟังชัดเจนแล้ว พวกเราคือกิจการผลไม้หลี่ซื่อกรุ๊ป เมื่อวานพูดเรื่องการลงนามข้อตกลงแล้ว ฉะนั้นถ้าคุณทำให้ความร่วมมือทั้งสองฝ่ายเสียหาย คุณจะรับผิดชอบไม่ไหว!”
พนักงานต้อนรับกล่าวด้วยความรู้สึกที่ลำบากใจอย่างมากว่า: “ต้องขออภัยด้วยค่ะ ฉันได้ยินชัดเจนแล้ว แต่ฉันไม่เคยได้ยินกิจการผลไม้หลี่ซื่อกรุ๊ปมาก่อนจริงๆ”
สีหน้าของหลี่ฝานและเลขาฯต่างก็อับอายถึงขีดสุด
ในที่สุดก็ต้องกลับบริษัทไปด้วยความเศร้าหมอง
ไม่สามารถเข้าไปได้ สัญญาข้อตกลงก็คือลงนามไม่สำเร็จ เรื่องนี้มีผลกระทบอย่างมาก เกี่ยวข้องถึงเงินทุนหนึ่งร้อยล้าน ฉะนั้นเขาจึงไม่กล้าไปหานายท่านหลี่
หลี่ฝานโทรศัพท์ไปหาหลี่เสว่ก่อน ผลคือหลี่เสว่ไม่รับ
ไม่มีวิธี หลี่ฝานก็เลยต้องไปที่สำนักงานหลี่ต้าไห่พ่อของเขา นำเรื่องนี้ไปบอกกับหลี่ต้าไห่สักเล็กน้อย หลี่ต้าไห่ก็รู้สึกว่าเรื่องนี้ร้ายแรงมากเกินไป ท้ายที่สุดก็พาหลี่ฝานไปหานายท่านหลี่
สำนักงานนายท่านหลี่
“คุณพูดว่าอะไรนะ? เข้าก็เข้าไปไม่ได้?” นายท่านหลี่โกรธอย่างมาก
หลี่ฝานไม่กล้าเอ่ยปากพูด หลี่ต้าไห่ก็ยิ่งไม่กล้าพูด
นายท่านหลี่มองหลี่ฝาน “คุณบอกว่าคุณมีเพื่อนนักเรียนเป็นผู้จัดการในนั้นไม่ใช่หรอ? แล้วผลสุดท้ายล่ะ? คุณจะเข้าไปติดต่อก็เข้าไปไม่ได้ คนก็ไม่เคยพบเห็น!”
“ฉันก็ไม่คิดว่า…..” หลี่ฝานก้มหน้า เพื่อนนักเรียนคนนั้นเขา เป็นเพียงแค่ผู้จัดการฝ่ายธุรการ โดยพื้นฐานแล้วเรื่องนี้ไม่สามารถก้าวก่ายได้ ไม่รู้จะทำยังไงดี!
นายท่านหลี่ส่งเสียง ฮึ ด้วยความไม่พอใจ “ก่อนหน้านี้ก็สัญญาพูดว่าจะไปเอง ผลสุดท้ายก็กลับมาอย่างหมดอาลัยตายอยาก แม้แต่คนก็ไม่เคยพบเห็น! นี่คือความร่วมมือที่เกี่ยวข้องกับความเป็นความตายของตระกูลหลี่นะ!”
“คุณปู่ ไม่ใช่ความรับผิดชอบของฉันทั้งหมดนี่? ฉันก็เป็นผู้ชายคนนึง หลี่เสว่เธอสวย บางทีอาจจะใช้กลอุบายอะไรก็ได้นะ! ผู้จัดการจางก็ชี้ชัดว่าจะลงนามข้อตกลงกับหลี่เสว่เท่านั้น จะพูดว่าไม่มีอะไร ฉันไม่เชื่ออย่างเด็ดขาด!” หลี่ฝานกล่าวด้วยความไม่พอใจ
“หุบปาก!” นายท่านหลี่ตะคอกใส่ “รีบกล่าวขอโทษเสว่เอ๋อเดี๋ยวนี้ จำเป็นต้องขอให้เธอลงนามข้อตกลง ถ้าเรื่องนี้ประสบความล้มเหลว พวกคุณทั้งครอบครัวล้วนพาให้ฉันจ้องไสหัวออกไปจากตระกูลหลี่!”
พูดจบ หลี่ต้าไห่และหลี่ฝานก็ตกตะลึงขึ้นมาทันที ตกใจกลัวจนไม่กล้าพูดจา
ทันทีที่ฉันเปิดประตู บรรดาญาติเหล่านั้นที่แอบฟังอยู่ที่ข้างประตูก็แยกย้ายกันไปทันที
ปกติแล้วคนเหล่านี้ชอบประจบประแจงหลี่ฝานเป็นที่สุด ตอนนี้มันจบแล้ว เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น บวกกับคำพูดเมื่อกี้นี้ของนายท่านหลี่ คนเหล่านี้ไม่มีใครสนใจพวกเขาเลยสักคน
หลี่ฝานร้อนใจอย่างมาก “หลี่เสว่นังหญิงสารเลวนั่น มันต้องเสนอขายตัวแน่ๆ ไม่เช่นนั้นจะเจรจาสำเร็จได้ยังไง?”
“ฉันบอกให้คุณหุบปาก!” หลี่ต้าไห่กล่าวด้วยความโมโห: “หลังจากนี้ฉันขอให้คุณระวังปากระวังคำหน่อย ไม่ว่าอย่างไรหลี่เสว่ก็เป็นน้องสาวของคุณ คุณจะไม่ดีกับเธอสักนิดเลยหรอ?”
“ตอนนี้จบแล้ว ทำเรื่องราวให้ชะงักงันแบบนี้ คุณดูสิที่คุณทำทั้งหมดมันเป็นเรื่องดีงามอะไร!”
หลี่ฝานหน้าเศร้า “แล้วอย่างนั้นต้องทำยังไงล่ะ? งั้นฉันต้องไปขอขมานังหญิงสารเลวนั่นจริงๆหรอ?”
หลี่ต้าไห่อยากจะตบเขาสักฉาดนึง “แล้วจะทำยังไง? โทรศัพท์เลย!”
วันนี้หลี่เสว่ไม่ได้เข้ามาทำงานที่บริษัท ก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด
และตอนนี้หลี่เสว่กำลังพักอยู่ที่บ้าน ถ้าปกติเธอจะมาทำงาน เพียงแต่ว่าไป๋ยี่เฟยบอกให้เธออยู่บ้านพักผ่อนสักวันนึง ทุกสิ่งทุกอย่างมีเขาอยู่
ด้วยเหตุนี้หลี่เสว่จึงพักอยู่บ้านจริงๆ และก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ตอนนี้ยิ่งนานวันเธอก็ยิ่งเชื่อใจไป๋ยี่เฟย
“กริ๊งกริ๊งกริ๊ง…..” มือถือของหลี่เสว่ดังขึ้น
หลี่เสว่ปรายตามองไปยังมือถือ คือหลี่ฝานโทรเข้ามา เตรียมที่จะยื่นมือไปรับ
เวลานี้ ไป๋ยี่เฟยห้ามมือเธอไว้ แล้วกล่าวว่า: “อย่ารับ”
หลี่เสว่มองเขาด้วยความงุนงง “ทำไมล่ะ?”
ไป๋ยี่เฟยยิ้มและไม่พูดจา
ผ่านไปครู่หนึ่ง หลี่ฝานก็โทรเข้ามาอีก ไป๋ยี่เฟยก็ยังไม่ให้หลี่เสว่รับ
จนกระทั่งครั้งที่สาม ไป๋ยี่เฟยจึงกดรับโทรศัพท์ แล้วก็กดทิ้งไว้
“หลี่เสว่ คุณวางมาดใหญ่โตจริงๆ! ยุ่งขนาดนี้ ติดต่อไปก็ไม่รับโทรศัพท์หรอ?”
หลี่เสว่ได้ยินก็ขมวดคิ้ว กำลังจะเอ่ยปากพูด นิ้วมือของไป๋ยี่เฟยก็กดลงบนริมฝีปากของเธอ ทำให้เธอสะดุ้งตกใจทันที ไม่กล้าขยับ
ไป๋ยี่เฟยกระซิบเบาๆว่า: “ฉันพูดเอง”
คนทั้งสองอยู่ระยะที่ใกล้กันมาก ลมหายใจที่อบอุ่นสาดพัดไปบนใบหน้า ยังสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นบนริมฝีปาก ชั่วพริบตาเดียวก็ทำให้หลี่เสว่หน้าแดงระเรื่อ
ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเป็นสามีภรรยากัน แต่ก็ไม่ได้เป็นสามีภรรยากันจริงๆ นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ใกล้กันขนาดนี้
ทำให้หลี่เสว่ใจเต้นเร็วขึ้นเล็กน้อย และยังทำให้เกิดความรู้สึกที่แตกต่างออกไป
“เสว่เอ๋อไม่สบาย โทรหาเธอมีเรื่องอะไร?”
แค่หลี่ฝานได้ยินว่าเป็นไป๋ยี่เฟย ก็กล่าวเยาะเย้ยทันทีว่า: “คุณใช่ไอ้คนไร้ประโยชน์ใช่ไหม? อย่ามาพูดไร้สาระกับฉัน เอาโทรศัพท์ไปให้หลี่เสว่!”
ไป๋ยี่เฟยได้ยินแล้วก็เลิกคิ้ว “บอกไปแล้วว่าเสว่เอ๋อไม่สบาย ไม่สะดวก”
พูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็กดวางสายโทรศัพท์
หลี่เสว่เห็นสถานการณ์ก็มองเขาด้วยความงุนงง
ไป๋ยี่เฟยยิ้มๆไม่พูดจา
ผ่านไปครู่หนึ่ง หลี่ฝานก็โทรศัพท์เข้ามาอีก ไป๋ยี่เฟยจึงกดวางสาย แล้วก็ปิดเครื่อง
“เขามีเรื่องด่วนอะไรหรือเปล่า?” หลี่เสว่กล่าวถาม
ไป๋ยี่เฟยส่ายหน้า “เรื่องโครงการ คงจะมีเรื่องถึงมาขอร้องคุณ”
หลี่เสว่ตอบอื้มมาคำนึง แสดงออกอย่างงุนงง
ไป๋ยี่เฟยยิ้มแล้วกล่าวว่า: “เขารีบร้อนหาคุณอย่างนี้ คาดว่าการลงนามข้อตกลงจะไม่สำเร็จ เดาว่าแม้แต่หน้าของเย่ขุยก็คงไม่ได้เห็น?”
“ทำไมคุณรู้ว่าเป็นเย่ขุย? คุณรู้จักเขาหรอ?” หลี่เสว่มองไป๋ยี่เฟยอย่างตกตะลึง
ไป๋ยี่เฟยนิ่งอึ้งไป เอิ่ม ลืมไปชั่วขณะ แล้วนี่จะโกหกกลบเกลื่อนว่ายังไงกัน?
“ไม่ดีกว่า คุณลองเดาสิ?”
หลี่เสว่：“……”
หลังจากครึ่งชั่วโมง หลี่ฝานก็มา
ถึงแม้ว่าจะเป็นญาติกัน แต่นี่ก็เป็นครั้งแรกที่มาบ้านของหลี่เสว่
ความรังเกียจและความร้อนรนภายในใจล้วนครอบงำเขา
“ฉันให้คุณไสหัวไป!” หลี่ฝานมองไปยังไป๋ยี่เฟยที่เปิดประตูมา ทันทีก็ระเบิดอารมณ์ขึ้น
ไป๋ยี่เฟยเผชิญหน้ากับความโกรธของหลี่ฝานอย่างสงบนิ่ง ยืนในนั้นอย่างสงบนิ่ง อมยิ้มแล้วมองไปยังเขา
หลี่ฝานขมวดคิ้ว เสียงดังขึ้นมาเล็กน้อย “ฉันให้คุณไสหัวไป ไม่ได้ยินหรอ?”
“ที่นี่คือบ้านของฉัน คุณมีสิทธิ์อะไรมาไล่ให้ฉันไสหัวไป?” ไป๋ยี่เฟยพูดเบาๆประโยคนึง
