บทที่ 156
สิ่งที่ยิ่งไปกว่านั้นคือ เขาขี้โม้มากขนาดนั้น พ่อแม่ของเขาเชื่อ แต่ที่จริงแล้ว สิ่งที่เขาพูดดูเหมือนจะไม่ได้โม้ไปมากมายเลย เขารวยขนาดจริงๆ
ไป๋ยี่เฟยทำอะไรไม่ได้ “ผมทำตามที่คุณพูดทั้งหมด แล้วยังโทษผมเหรอ?”
“ไม่สนใจ คุณต้องช่วยฉันในครั้งนี้ หลังจากเสร็จสิ้น ระหว่างเราสองคนก็ไม่มีอะไรติดค้างกันแล้ว” โจวฉวี่เอ๋อฮัมเพลง
ไป๋ยี่เฟยทำได้เพียงถามว่า “คุณบอกมา ช่วยในเรื่องอะไร?”
“ช่วยสร้างฉาก”
“หือ?” ไป๋ยี่เฟยไม่เข้าใจ “ฉากอะไรเหรอ?”
“พรุ่งนี้คุณก็จะรู้เอง” โจวฉวี่เอ๋อไม่ได้พูดอะไรมาก
หลังจากที่ไป๋ยี่เฟยส่งโจวฉวี่เอ๋อไปแล้ว เขาก็กลับไปที่โหวจวี๋กรุ๊ป
หลงหลิงหลิงมาหาไป๋ยี่เฟย “กรรมการทุกคนอยู่ในบริษัท หวังว่าท่านประธานจะให้คำอธิบายกับพวกเขาได้ โหวจวี๋กรุ๊ปมีปัญหามากขึ้นเรื่อยๆ นอกเหนือจากการเปิดบริษัทหกแห่งก่อนหน้านี้แล้ว ยังมีบางบริษัทที่ต้องการยุติความร่วมมือกับโหวจวี๋กรุ๊ป”
“ผมรู้แล้ว คุณไปทำงานเถอะ! เรื่องนี้มันจะผ่านไป” ไป๋ยี่เฟยพูดเบาๆ “รออีกวันเดียว มันจะคลี่คลายเอง”
หลงหลิงหลิงอยากถามว่าจะคลี่คลายยังไง?
แต่เธอเห็นว่าไป๋ยี่เฟยดูเหนื่อยล้า มีรอยฝ่ามือตื้นๆบนใบหน้า และก็ปิดปากของเธอ
ไป๋ยี่เฟยสูบบุหรี่อีกตัวหนึ่ง
หลี่เสว่และความบริสุทธิ์ของเขา อันไหนสำคัญกว่ากัน?
โอ้ นี่ยังต้องเลือกอีกเหรอ?
บางทีคนที่บุกเข้ามาในโลกธุรกิจมาตั้งนาน จะเลือกความบริสุทธิ์ของตน เพื่อผลประโยชน์ ยังไง คนเหล่านี้ต้องการหน้า และใบหน้าสำคัญยิ่งกว่าญาติพี่น้องอีกด้วย
แต่เขาไม่ใช่
หลี่เสว่สำคัญกว่าสิ่งใด แม้กระทั่งชีวิตของเขาเอง!
เมื่อถึงเวลาเลิกงาน ไป๋ยี่เฟยกำลังวางแผนที่จะกลับบ้าน ในเวลานี้ เฉินห้าวโทรเข้ามา
“บอส มีคนตามมาข้างหลัง”
ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้ว “ทราบแล้ว”
หลังจากวางสายโทรศัพท์ รถที่ไป๋ยี่เฟยขับออกไปก็วนไปรอบใหญ่ๆ ก่อนจะกลับไปที่หลันโปกั่งวิลล่า
……
อู๋กุ้ยเซียงในวิลล่าแห่งหนึ่งในปักกิ่ง ซึ่งกำลังนอนอยู่บนเตียงหลังจากล้างหน้าล้างตาแล้วเหลือบมองไปที่ไป๋หยุนเผิงที่พิงหัวเตียงและอ่านหนังสืออยู่ “เรื่องของลูกชายคุณรู้แล้วเหรอ?”
“อืม” ไป๋หยุนเผิงพยักหน้า
“คุณคิดอย่างไร?” อู๋กุ้ยเซียงถาม
ไป๋หยุนเผิงขมวดคิ้วเล็กน้อย “ยังเป็นคำพูดเดิม ใช้อารมณ์ในการตัดสิน”
“คุณพูดถึงเรื่องของลูกสะใภ้เหรอ?”
ไป๋หยุนเผิงพยักหน้า “ตอนนี้ปัญหาที่โหวจวี๋กรุ๊ปเผชิญอยู่นั้นร้ายแรงมาก แต่เขาไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก และมีเรื่องอื้อฉาวเช่นนี้ออกมาอีกด้วย มันน่า…… ”
อู๋กุ้ยเซียงขมวดคิ้วเล็กน้อย “แล้วคราวนี้คุณ…… ”
“ผมจะไม่ทำอะไรเลย ถ้าเขาไม่สามารถแก้ปัญหาเหล่านี้ได้ เขาก็ไม่สมควรที่จะใช้พลังงานของผมมากขนาดนี้” ไป๋หยุนเผิงพูดอย่างไร้ความปรานี
สีหน้าของอู๋กุ้ยเซียงเปลี่ยนไป
……
ในวิลล่า เย่อ้ายนอนอยู่บนเตียง กลิ้งตัวไปมาและไม่สามารถหลับไปได้ เมื่อนึกถึงท่าทางเฉยเมยของหลี่เสว่ในวันนี้ เธอไม่เต็มใจและรู้สึกอิจฉา ทำไมหลี่เสว่มั่นใจว่าไป๋ยี่เฟยจะไม่ถูกล่อลวงโดยผู้หญิงคนอื่น?
เพียงแค่ดูสวยกว่าเธอเท่านั้น หากเกี่ยวกับความต้องการในอาชีพการงานของเขา เธอเย่อ้ายถึงเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด เธอสามารถใช้ความสัมพันธ์ส่วนตัวของเธอ แม้กระทั่งเย่ซื่อกรุ๊ป เพื่อช่วยโหวจวี๋กรุ๊ปให้ก้าวไปอีกระดับได้
และหลี่เสว่ ไม่สามารถให้อะไรได้เลย
ยิ่งคิดเรื่องนี้ก็ยิ่งโกรธมากขึ้น แต่ก็ไม่ที่ระบายอารมณ์เลย
จนกระทั่งหลี่ฝานรายงานกับเธอว่า ในวันพรุ่งนี้เขาจะไปโหวจวี๋กรุ๊ปเพื่อไปหาไป๋ยี่เฟย และขู่ไป๋ยี่เฟยด้วยหลี่เสว่ และมอบโหวจวี๋กรุ๊ปให้กับเขา ถึงรู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย
เมื่อไป๋ยี่เฟยไม่มีอะไรแล้ว ถึงเวลานั้นเธอก็จะให้ความช่วยเหลือ ไป๋ยี่เฟยก็จะขอบคุณเธอ ความขอบคุณไปมาก็จะกลายเป็นความชอบ แม้กระทั่งความรัก!
……
ในตอนเช้า ไม่นานหลังจากที่ไป๋ยี่เฟยมาถึงโหวจวี๋กรุ๊ป โจวฉวี่เอ๋อก็โทรหาเขา และให้เขาขับ BMW ของเขามาด้วย
ไป๋ยี่เฟยถามว่า “ผมต้องเตรียมอะไรบ้างไหม? เช่นสร้อยคอทองคำ แหวนหรืออะไร?”
ไม่ใช่ว่าจะสร้างภาพหรือ? สิ่งนี้ควรเป็นสิ่งที่น่าสนใจที่สุด
บนหัวโจวฉวี่เอ๋อเต็มไปด้วยเส้นสีดำ “ไม่ต้องการ คุณก็แค่มาที่นี่โดยตรง”
หลังจากวางสายโทรศัพท์ ไป๋ยี่เฟยก็ขับรถไปที่ที่โจวฉวี่เอ๋อบอก
โจวฉวี่เอ๋อยืนอยู่ที่ประตูร้านทำผม ด้านหน้าของเธอ มีคนยืนอยู่สามคน คนหนึ่งเป็นผู้หญิงที่ลอนผมขนาดใหญ่ และอีกสองคนเป็นผู้ชาย
คนหนึ่งอายุประมาณสามสิบเจ็ดแปดปีได้ ผิวดำมาก และไม่สูงมาก ส่วนรูปร่างหน้าตา อืม ดูเป็นคนที่ซื่อสัตย์มาก
อีกคนหนึ่งมีลักษณะขรุขระ ตัวสูงมาก และมีกล้ามเนื้อ และดูมีแรงมาก
นอกจากนี้ ยังมีผู้คนจำนวนมากมาชมการแสดง
หญิงสาวลอนผมเท้าเอว ชี้ไปที่ของโจวฉวี่เอ๋อและก่นด่าว่า “ผู้หญิงไร้ยางอายนี้ มาหาถึงร้านของเรา ไม่รู้จักความอายจริงๆ เจ้าสุนัขจิ้งจอก!”
โจวฉวี่เอ๋อพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า “คุณดูให้ชัดๆ ที่ฉันมาที่นี่ในวันนี้ เพื่อบอกคุณ คนอย่างสามีของคุณ ไม่ได้เข้าในสายตาของกูเลย กลัวว่าจะมีเพียงคนตาบอดอย่างคุณเท่านั้นที่เลือกผู้ชายแบบนี้!”
“คุณ!” สิ่งที่ลอนผมเกลียดที่สุดคือคนอื่นพูดว่าเธอตาบอดที่แต่งงานกับผู้ชายแบบนี้
สามีของเธอก็คือชายผิวดำตัวเตี้ยที่ยืนอยู่ข้างๆเธอ ชื่อเมิ่งจุ้นเฉียง หน้าตาเขาไม่ดี ซื่อสัตย์ และขี้ขลาด ผู้หญิงคนไหนจะชอบผู้ชายแบบนี้
ตอนที่ลอนผมแต่งงานกับเขา ก็แค่เห็นแก่เงินของเขา ไม่อย่างนั้นใครจะแต่งงานกับเขา?
เมิ่งจุ้นเฉียงยืนอยู่ที่นั่นโดยไม่พูดอะไรเลย สามารถพูดได้ว่าเป็นคนขี้ขลาดมากจริงๆ
แต่ชายร่างสูงพูดด้วยความโกรธ “คุณพูดว่าไงนะ? พี่สาวของผมไม่ได้ตาบอดเลย เธอก็เห็นแก่เงินของพี่เขย เด็กผู้หญิงอย่างคุณจะรู้เรื่องอะไร?”
คนรอบข้างอั้นหัวเราะไว้
สีหน้าของเมิ่งจุ้นเฉียงซีดลง แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร
ผู้หญิงลอนผมตบที่แขนของชายคนนั้นแรงๆ “พูดอะไร? หุบปากซะ!”
ชายร่างสูงมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นเมื่อเขาได้ยินคำพูด “พี่สาว ผมไม่ได้พูดผิดนิ”
“หุบปากซะ!” ผู้หญิงลอนผมจ้องมองที่ชายคนนั้นอย่างดุร้าย จากนั้นหันไปมองโจวฉวี่เอ๋อ “เจ้าสุนัขจิ้งจอก ข้าว่าแกก็เห็นแก่เงินของสามีข้าเช่นกัน ยั่วยวนเขาอยู่ที่บริษัทอย่างไร้ยางอาย! ”
เมื่อคำพูดจบลง ในสายผู้คนรอบๆก็มองโจวฉวี่เอ๋ออย่างดูถูก
ในเวลานี้ โจวฉวี่เอ๋อก็เห็นรถของไป๋ยี่เฟยอย่างว่องไว
จากนั้นโจวฉวี่เอ๋อยิ้มอย่างมั่นใจ “ดูไว้ให้ดี อะไรที่เรียกว่าผู้ชายที่ดี ผู้ชายที่รวย!”
หลังจากพูดจบ โจวฉวี่เอ๋อก็ก้าวไปข้างหน้า เดินไปยังรถ BMW ที่อยู่ข้างถนน
สายตาของผู้คนมองข้ามไป
“BMW เหรอ? ดูเหมือนจะเป็นรุ่นที่สั่งเข้าพิเศษด้วย”
“ใช่ เป็นแบบสั่งเข้าพิเศษ”
“รถคันนี้ราคาเริ่มต้นอย่างน้อยสองล้านหยวนขึ้นไป!”
“รีบดูเร็วเข้า มีคนลงจากรถ”
ไป๋ยี่เฟยใส่ชุดทำงาน จริงๆแล้วราคาไม่แพง แต่คนพวกนี้ยืนอยู่ที่ไกล และมองไม่เห็นว่าเป็นยี่ห้ออะไร
