บทที่ 179
“คุณ……คุณลุงคือใคร?” เย่อ้ายถาม
หลี่เสว่ได้ยินสักครู่ก็ตอบกลับ “คุณลุงก็คือคุณลุง!”
“งั้นพี่สาวเข้าไปนั่งข้างในได้ไหม? ที่จริงแล้วฉันมาหาลุงของคุณ” เย่อ้ายไม่ได้ถามถึงสาเหตุ ก็เปลี่ยนหัวข้อประเด็นที่คุย
หลี่เสว่คิดๆดู ก็เปิดทางให้ “งั้นคุณเข้ามาเถอะ! อีกสักพักคุณลุงก็น่าจะกลับมา”
เย่อ้ายนั่งลงบนโซฟา เห็นหลี่เสว่ดูการ์ตูนอยู่ ทันใดนั้นมุมปากก็กระตุกเล็กน้อย นี่เป็นสิ่งที่เด็กดูกันหรือเปล่า?
เด็ก?
เย่อ้ายหรี่ตาเล็กน้อย หลี่เสว่คงจะไม่ได้กลายเป็นเด็กไปแล้ว?
“เสี่ยวเสว่ จู่ๆพี่ก็นึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องที่ยังไม่ได้ทำ ครั้งหน้าค่อยมาหาคุณลุงนะ!”
หลี่เสว่หันกลับมา ตาปริบๆ “อืม……”
เย่อ้ายถามอีกครั้ง : “เพียงแต่ว่า เมื่อกี้นี้พี่ได้ยินว่าคุณลุงออกไปซื้อขนมให้คุณใช่ไหม?”
“อืม” หลี่เสว่พยักหน้า
เย่อ้ายยิ้มอย่างอ่อนโยนมาก “งั้นพี่ก็ซื้อทอฟฟี่ให้กินได้ และยังมีอื่นๆอีกมากมายที่อร่อย น่าสนุก พี่จะพาคุณไปกิน ไปเที่ยวเล่นเป็นยังไง?”
หลี่เสว่ได้ยินก็กระพริบตาอย่างประหลาดใจ เห็นได้ชัด นิสัยเด็กของเธอ คิดจะเปลี่ยนใจแล้ว
“แต่ว่า คุณลุงบอกว่า ออกไปข้างนอกกับคนตามอำเภอใจไม่ได้”
เย่อ้ายยิ้มแล้วถาม : “พี่ไม่ใช่คนอื่น พี่กับคุณลุงของคุณมีสัมพันธ์ที่ดีมาก ไม่งั้นก็ไม่สามารถมาหาเขาที่บ้านได้ใช่ไหม?”
หลังจากหลี่เสว่ฟังรู้สึกว่ามีเหตุผล ถามอย่างสงสัยว่า : “มีความอร่อยกับความสนุกมากมายจริงๆหรอ?”
“แน่นอน พี่ไม่ได้โกหก” เย่อ้ายยิ้มตาหยี
หลี่เสว่ทำเสียงตอบรับ “งั้น ฉันรอคุณลุงกลับมา พาฉันไปอีกครั้ง”
เย่อ้ายไม่สามารถทนยิ้มต่อไปได้ เธอใช้ความอดทนมากที่สุดแล้วในชีวิตนี้ ยังคงหลอกล่อหลี่เสว่ไม่ได้ ในใจรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย ท้ายที่สุด เลยต้องบอกว่า “โอเค ก็แล้วแต่แล้วกัน ที่นี่ฉันมีที่อยู่กับหมายเลขโทรศัพท์ ถ้ารอไม่ไหว ก็โทรมาหาฉันได้ พี่จะพาคุณไปเที่ยว”
หลี่เสว่รับนามบัตรจากเย่อ้าย อ่านไม่ออก แต่ยังพยักหน้า
เย่อ้ายแค่เดินออกไป เพียงแต่ชั่วขณะที่ก้าวออกจากประตูไปนั้น ฉับพลันก็คิดอะไรขึ้นมาได้ จึงหันมาพูดกับหลี่เสว่ว่า : เสี่ยวเสว่ พี่ไม่เพียงแต่พาคุณไปทานของอร่อยๆ ไปเที่ยวสนุกๆ ยังพาคุณไปหาพ่อแม่ได้ด้วยนะ”
พูดจบ เย่อ้ายก็เดินตรงไป
ทว่าหลี่เสว่ตกตะลึงอยู่ที่เดิม “พ่อแม่……”
เย่อ้ายพบว่าหลี่เสว่มักจะพูดถึงลุงอยู่ตลอดเท่านั้น ไม่ได้เอ่ยถึงพ่อแม่ แต่เด็กน้อย ทุกคนไม่ปรารถนาจะอยู่ข้างกายพ่อแม่รอ?
ดังนั้นเธอจึงทิ้งประโยคสุดท้ายนั้น ก็เห็นว่าหลี่เสว่ติดกับแล้ว
หลี่เสว่มองนามบัตร ที่คิดอยู่ในหัวคือพ่อแม่ ท้ายที่สุดแล้วพ่อแม่คือใคร? ทำไมคุณลุงไม่พาฉันไปหาพ่อแม่ล่ะ?
พ่อแม่ทำไมไม่มาหาเธอล่ะ? เธอเป็นเด็กที่ถูกทิ้งใช่ไหม?
คิดถึงตรงนี้ ขอบตาหลี่เสว่ก็แดง บวกกับไป๋ยี่เฟยยังไม่กลับมา ในใจยิ่งน้อยใจมากขึ้น หวาดกลัวอย่างช่วยไม่ได้
ท้ายที่สุด หลี่เสว่รวบรวมความกล้า “ฉันอยากไปหาพ่อแม่!”
หลี่เสว่หยิบนามบัตรออกจากบ้านไป
ไป๋หู่ที่นี่เวลานี้ กำลังรับมือกับชายป่วยคนหนึ่ง ไม่ได้สังเกตว่าหลี่เสว่ออกจากคฤหาสน์ไปแล้ว
หลังจากหลี่เสว่ออกไปจากคฤหาสน์ ก็เริ่มหนักใจ
“ที่นี่ที่ไหนอ่า? ต้องออกไปอย่างไร?”
บนถนน รถผ่านไปมาน้อยมาก คนก็น้อยมาก ไม่เจอใครให้ถามเลย
หลี่เสว่เดินไปอย่างไร้จุดหมาย ปรารถนาให้มีคนมา บอกเธอว่าควรจะไปอย่างไร
เวลานี้ เย่อ้ายที่แอบซ่อนสังเกตการณ์อยู่ที่มุมอับได้ตะโกนเรียกหลี่เสว่ : “เสี่ยวเสว่ อยากไปหาพ่อแม่ไหม? เข้ามา พี่จะพาคุณไปหา”
……
“หลี่เสว่หายไปแล้ว” น้ำเสียงไป๋หู่ทอดออกมาจากในสาย
ไป๋ยี่เฟยกำลังขับรถ ทันทีที่ได้ฟังข่าวนี้ มือก็สั่น หักเลี้ยวรถ โชคดีที่ทันเวลา “เกิดเรื่องได้อย่างไร?”
ไป๋หู่ตอบน้ำเสียงหม่นๆว่า : “เย่อ้ายมาหาหลี่เสว่ พาบอดี้การ์ดมาคนหนึ่ง”
“คุณหมายความว่าเย่อ้ายพาเสว่เอ๋อไป คุณยังไม่สามารถรักษาคนไว้ได้?” ไป๋ยี่เฟยระเบิดถึงขีดสุด ใครก็รู้ว่าหลี่เสว่อยู่ในใจของเขา ตอนนี้ไป๋หู่บอกเขา อยู่ภายใต้การควบคุมดูแลของไป๋หู่ หลี่เสว่ยังถูกคนพาไป
ไป๋หู่เงียบ ไม่พูดจา
ไป๋ยี่เฟยวางสายไปด้วยความโมโห
ชั่วพริบตาเดียว รถก็เพิ่มความเร็วจนถึงขีดสุด
หลังจากนั้นสิบนาที ไป๋ยี่เฟยก็มาถึงคฤหาสน์
ประตูคฤหาสน์ ไป๋หู่ยืนอยู่ที่นั่น รอไป๋ยี่เฟย
ไป๋ยี่เฟยเดินไปด้วยแววตาเศร้าหมอง อยากจะยกมือขึ้นชกไป๋หู่ ทว่าเพราะอารมณ์แปรผัน จึงเวียนหัวตาลาย เซไปสองก้าว
“ระวัง” ไป๋หู่กล่าวเตือน
ไป๋ยี่เฟยหายใจแรงกุมหน้าอก น้ำเสียงต่ำน่ากลัว “เกิดเรื่องได้อย่างไร?”
ไป๋หู่กล่าวสั้นๆเล็กน้อย
ไป๋ยี่เฟยพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่เป็นลม “ไปตรวจสอบ”
“ตรวจสอบแล้ว หลี่เสว่ออกไปด้วยตัวเอง
“ออกไปเอง? ไม่ใช่เย่อ้ายพาไปหรอ?”
“ไม่แน่ใจ” ไป๋หู่ส่ายหัว
ไป๋ยี่เฟยหายใจเข้าลึกๆ โทรหาฉินหัว
ฉินหัวรีบพาตำรวจมาที่คฤหาสน์ หลังจากฟังเรื่องที่ไป๋ยี่เฟยเล่า ก็โทรแจ้งเจ้าหน้าที่ให้ไปตรวจตรารอบคฤหาสน์ทันที
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ทุกคนเห็นหลี่เสว่เดินไปอย่างไร้จุดหมายบนถนน หลังจากนั้นก็เห็นใคร ยิ้มแล้วเดินเข้าไป ถึงตรงนี้ ก็ไม่เจอร่องรอยของหลี่เสว่เลย
ใบหน้าของไป๋ยี่เฟยหม่นหมอง
ชัดเจนมาก ว่านี่เป็นการวางแผนไว้ล่วงหน้า คนที่พาหลี่เสว่ไปนั้น เลือกจุดบอดของการตรวจสอบเป็นพิเศษ
“ฉันจะส่งคนไปเพิ่ม ไปตามหาทันที” ฉินหัวยืนขึ้นพูด “แม้ว่าจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร แต่พวกฉันจะพยายามอย่างเต็มกำลังที่จะตามหา”
ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า ส่งฉินหัวเดินไป
หน้าอกไป๋ยี่เฟยแปรปรวนขึ้น เขาเข้มแข็งประคองไว้ไม่ให้เป็นลมไปตลอด แทบจะถึงขีดสุดแล้ว แต่ว่าไม่ได้ เขาไม่วางใจ หลี่เสว่ถูกคนเจตนาพาไป แค่คิดก็รู้แล้ว ว่าจะประสบกับอะไร?
หาหลี่เสว่ไม่เจอ เขายังไม่สบายใจ
ไป๋ยี่เฟยหยิบโทรศัพท์ โทรหาไอ้หัวล้านหลิว
“คนก่อนหน้านั้นไม่ต้องหาแล้ว ตอนนี้ตามหาให้ฉันหลี่เสว่ทันที สักครู่ฉันจะส่งรูปถ่ายไปให้คุณ เช่นกัน ใครหาเจอ ใครหาเจอฉันจะให้ร้อยล้าน ไม่สิ พันล้าน!”
“ห๊า……” หนังหัวของไอ้หัวล้านหลิวก็ชา “เจ้านาย เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอ?”
พันล้าน สงสัยว่าเขาได้ยินผิด
ไป๋ยี่เฟยร้อนใจ “แม่งเอ้ยบอกให้คุณตามหาก็ตามหาสิ! พูดไร้สาระอะไรมากมายขนาดนั้น?”
พูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็วางโทรศัพท์ แล้วโทรหาเฉินห้าวอีก
“ห้าวจื่อ พี่น้องของคุณทางนั้น สามารถติดต่อได้ ก็ติดต่อให้หมด ช่วยฉันตามหาหลี่เสว่ ฉันจะส่งรูปถ่ายให้คุณ หาเจอแล้ว ฉันจะให้คุณพันล้าน”
