บทที่ 180
ไป๋หู่ออกไปตามหาหลี่เสว่แล้ว
ไป๋ยี่เฟยนั่งอยูคนเดียวในคฤหาสน์ นึกๆดู ยังอยากจะโทรหาหลี่เฉียงตง บอกเรื่องของหลี่เสว่กับเขา ส่วนเขาจะบอกหลิวจื่อหยุนหรือไม่ นี่ไม่สำคัญแล้ว
หลังจากหลี่เฉียงตงรู้ ก็ไม่ได้บอกหลิวจื่อหยุน เพียงแต่รีบมาที่คฤหาสน์
“เกิดเรื่องได้อย่างไร?” หลี่เฉียงตงถามด้วยใบหน้าหม่นหมอง
ไป๋ยี่เฟยพูดง่ายๆว่า “ฉันให้คนไปตามหาแล้ว พ่อ คุณยังมีคนที่ใช้ได้ไหม? ให้พวกเขาตามหาด้วย จะต้องตามหาเจอแน่นอน”
หลี่เฉียงตงอยากจะพูดตำหนิก็เห็นว่าไป๋ยี่เฟยกระวนกระวายใจขนาดนี้ เลยไม่ได้พูดออกไป “ฉันรู้แล้ว”
ก็รับคำพูดนี้ของหลี่เฉียงตง ไป๋ยี่เฟยทนไม่ไหวอีกต่อไป เลือดพ่นออกมาจากปาก หมดสติอยู่บนโซฟา
“ไป๋ยี่เฟย!”
……
โรงพยาบาล หลังจากหนิววั่งตรวจร่างกายของไป๋ยี่เฟยเสร็จ ก็พบกับหลี่เฉียงตงที่ห้องทำงาน
หลี่เฉียงตงถาม : “หมอหนิว เขาเป็นอะไรไป?”
หนิววั่งถอนหายใจอีกครั้ง “ไป๋ยี่เฟยรักคุณนายไป๋มาก ประธานหลี่รู้เรื่องที่ลูกสาวของตนถูกวางยาพิษใช่ไหม?”
หลี่เฉียงตงพยักหน้า ในเวลานั้นเขาก็อยู่ตรงหน้า
หนิววั่งพูดต่อว่า : “ไป๋ยี่เฟยก็ถูกพิษ เป็นชิดเดียวกันกับหลี่เสว่ สองวันก่อน ไม่รู้ว่าเขาเอายาแก้พิษมาจากไหน มีแค่หนึ่งเม็ด เขาให้คุณนายไป๋อย่างไม่ต้องลังเล”
หลี่เฉียงตงมองไปที่หนิววั่งด้วยความตกใจ ในเวลาเดียวกันก็กำหมัดจนแน่น
หนิววั่งพูดต่อ : “เรื่องนี้ เขาไม่ให้ฉันบอกใคร เขาต้องการต่อสู้ด้วยตัวเอง แต่นึกไม่ถึงว่า ยาแก้พิษเม็ดนั้น ทำให้คุณนายไป๋ไอคิวลดลงเหลือห้าหกขวบ จำใครไม่ได้”
หลี่เฉียงตงเม้มปาก “เสว่เอ๋อ ยังสามารถดีขึ้นได้ไหม?”
“อาจจำเป็นต้องใช้ยา แต่พวกเรา……” หนิววั่งยังพูดไม่จบ แต่ความหมายหลังจากนั้น เข้าใจหมดแล้ว
ห้องทำงานเงียบไปสักพัก หนิววั่งพูดขึ้นว่า : “เมื่อก่อน มีผู้หญิงคนหนึ่งมาสอบสัมภาษณ์ที่โรงพยาบาล บังเอิญพบคุณนายไป๋เป็นลมหมดสติพอดี ทำให้อาการของคุณนายไป๋บรรเทาลง บางที เธออาจมีวิธี”
หลี่เฉียงตงแววตาเป็นประกาย “เธออยู่ที่ไหน?”
“ไป๋ยี่เฟยรู้วิธีติดต่อเธอ ติดต่อเธอได้” หนิววั่งตอบกลับ
ออกจากห้องทำงานแล้ว หลี่เฉียงตงนั่งรอให้ไป๋ยี่เฟยตื่นขึ้นมา
ขณะที่กำลังรอ หลี่เฉียงตงก็คิดไปมากมาย
ตอนแรกที่เขาให้หลี่เสว่แต่งงานกับไป๋ยี่เฟยจริงๆเขาไม่ค่อยชอบลูกเขยคนนี้นัก แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้ เขายอมใจลูกเขยคนนี้จริงๆ เขาดีต่อหลี่เสว่ อย่างที่พวกเขาไม่สามารถจินตนาการได้
ดังนั้น หลังจากหลี่เสว่ถูกคนพาตัวไป หลี่เฉียงตงอยากจะคุยกับเขา ทว่าพูดไม่ออก เพราะเขาเป็นคนที่ร้อนใจมากที่สุด
แค่หวังว่าเสว่เอ๋ออย่าเป็นอะไร ไป๋ยี่เฟยก็อย่าเป็นอะไร ทุกคนปลอดภัยดี
สามชั่วโมงผ่านไป ไป๋ยี่เฟยตื่นขึ้นมา ร่างกายยิ่งอ่อนแอมากขึ้น
“เสว่เอ๋อ……เสว่เอ๋อ……”
ไป๋ยี่เฟยตื่นขึ้นมา ยังคงคิดถึงหลี่เสว่
หลี่เฉียงตงถอนหายใจอย่างจนปัญญา “กำลังหาอยู่ คุณใส่ใจร่างกายของคุณก่อน”
ไป๋ยี่เฟยลุกขึ้น “ไม่ได้ ฉันต้องไปตามหาเสว่เอ๋อ”
หลี่เฉียงตงเห็นไป๋ยี่เฟยเช่นนี้ จึงหยุดเขาทันที “สุขภาพของคุณเป็นอย่างไร คุณไม่ใช่ไม่รู้ ถ้าคุณเองล้มลงไปอีก ต่อไปใครจะดูแลเสว่เอ๋อ?”
ไป๋ยี่เฟยชะงักหลังจากได้ยินคำพูดนั้น พูดอย่างสะอื้นว่า : “ทั้งหมดเป็นฉันที่ไม่ดี ฉันไม่ควรจากเธอไปแม้แต่ก้าวเดียว……”
เห็นฉากนี้ หลี่เฉียงตงก็อดที่จะขอบตาแดงไม่ได้
“คุณต้องปลุกใจให้ฮึกเหิมขึ้นมา เสว่เอ๋อยังรอคุณอยู่ หมอหนิวบอกว่า มีผู้หญิงคนหนึ่งสามารถควบคุมอาการของคุณได้?”
ไป๋ยี่เฟยทำเสียงตอบรับ
“คุณตามเธอมาเถอะ! ควบคุมดูแลสักนิด อย่าให้มีผลร้ายแรงเลย”
“ไม่ต้องหรอก ตามหาเสว่เอ๋อก่อนค่อยว่ากัน”
พูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็เปิดผ้าห่ม ลงจากเตียง
หลี่เฉียงตงจำใจอย่างมาก ทว่าไม่ได้รั้งเขาไว้อีก
หลังจากไป๋ยี่เฟยออกไป ก็โทรหาหลงหลิงหลิงทันที ให้เขาไปติดต่อประธานกรุ๊ป ยังมีประธานของกรุ๊ปอื่น ทั้งหมดให้ตามหาหลี่เสว่ ไม่ว่าจะเป็นใคร ที่ตามหาหลี่เสว่เจอ จะให้ค่าตอบแทนพันล้าน
“ท่านประธาน พันล้าน?”
“ใช่” ไป๋ยี่เฟยตอบกลับ “ใช่แล้ว แจ้งให้ทราบเสร็จ ก็ไปหานักข่าวอีก ให้นักข่าวตีพิมพ์ ช่วยตามหาคนด่วน”
หลี่เสว่หายไปแล้ว?
หลงหลิงหลิงไม่กล้าเสียเวลามาก จัดการตามหาคนทันทีตามคำสั่งของไป๋ยี่เฟย
ไม่ถึงครึ่งวัน ภรรยาท่านประธานโหวจวี๋อยู่เมืองเทียนเป่ยก็รู้จักกันทั่วบ้านทั่วเมือง
ขอเพียงแต่ใครที่ตามหาหลี่เสว่เจอ นั้นก็คือค่าตอบแทนพันล้าน
ทุกคนแทบบ้าคลั่ง
พันล้านนะ!
ใครจะไม่อิจฉาตาร้อน?
เมื่อหลี่เฉียงตงรู้เรื่องนี้ ไม่รู้ว่าจะบรรยายความรู้สึกของตัวเองว่าอย่างไร
เพียงแต่เขาฉลาดมากที่ทำให้หลิวจื่อหยุนหลีกเลี่ยงข่าวเหล่านี้ได้ พยายามให้เธออยู่บ้าน ไม่รู้เรื่องนี้
ตอนเย็น ไป๋ยี่เฟยนั่งซึมเศร้าอยู่บนโซฟา ทันใดนั้นก็ได้รับโทรศัพท์จากหลงหลิงหลิง
“เสี่ยวอิงก็หายไป”
“อะไรนะ? ก็ถูกคนลักพาตัวไปหรอ?”
หลงหลิงหลิงตอบรับ “ปกติฉันจะอยู่คนเดียว ดังนั้นจึงติดกล้องรูเข็มไว้ในห้อง เมื่อฉันกลับบ้านก็ไม่พบเสี่ยวอิง โทรศัพท์ไปก็ไม่รับ รู้สึกผิดปกติจึงไปตรวจดู เธอถูกคนสองคนลักพาตัวไป”
“แจ้งตำรวจแล้วใช่ไหม?” ไป๋ยี่เฟยถาม
“แจ้งแล้ว ตำรวจมาแล้ว กำลังหาเบาะแส”
พูดจบ หลงหลิงหลิงก็ถามว่า “ท่านประธาน พวกเธอทั้งสองที่หายตัวไป มีความเกี่ยวข้องกันใช้ไหม?”
“ตำรวจที่มาชื่อฉินหัวใช่ไหม?”
“ใช่” หลงหลิงหลิงตอบ
“ให้เขามาที่คฤหาสน์ คุณก็ด้วย”
ฉินหัวและหลงหลิงหลิงมาถึงคฤหาสน์หลันโปกั่ง
วันนี้หลังจากที่ฉันไป ฉันไปตามหาเย่อ้ายคนนั้นที่คุณพูด แต่ไม่มีหลักฐาน เธอก็ไม่ยอมรับ และอีกอย่างพิสูจน์ความจริงได้ว่าไม่อยู่ในที่เกิดเหตุ ดังนั้น……” ฉินหัวกล่าว
ไป๋ยี่เฟยสับสน ไม่ใช่เย่อ้ายหรอ?
แต่หลี่เสว่หลังจากให้อยู่คนเดียวเย่อ้ายก็มาหาหลี่เสว่
แต่ไม่มีพยานหลักฐาน เพียงแค่หลักฐานนิดหน่อยนี้ ทางตำรวจจะไม่จับคนตามอำเภอใจ
ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้ว
หลงหลิงหลิงก็ร้อนรนเล็กน้อย “งั้นตอนนี้จะทำอย่างไร?”
“ส่งคนไปตามหาเพิ่มต่อไป” ไป๋ยี่เฟยพูดจบก็มองฉินหัว “พันล้าน พวกคุณก็เช่นกัน”
