บทที่186
“พวกเธอ…..”
หลิวเสี่ยวอิงมองไปยังหลี่เสว่อย่างจนปัญญา “เธอไม่ให้ฉันไป ฉันมีวิธีไหมล่ะ?”
โจวฉวี่เอ๋อก็จนปัญญามากเหมือนกัน “เสว่เอ๋อไม่ใกล้ฉันสักนิด ฉันก็ไม่มีวิธีเหมือนกัน”
ไป๋ยี่เฟยหันไปยิ้มขอโทษหลิวเสี่ยวอิง “ขอบคุณคุณนะ”
หลิวเสี่ยวอิงโบกมือแล้วพูดขึ้นมาว่า “ไม่เป็นไร! ใครให้ฉันบังเอิญเจอเรื่องโชคร้ายแบบนี้ล่ะ?”
เย่อ้ายจับตัวหลิวเสี่ยวอิงชั่วคราว เพราะว่าเธอเป็นนักเรียนของหลิ่วอู๋ฉง คิดจะจับหลิวเสี่ยวอิงไว้เพื่อที่จะควบคุมหลิ่วอู๋ฉงไว้ได้
พูดจบไป๋ยี่เฟยพูดขึ้นมาว่า “หลิงหลิง ดึกขนาดนี้แล้ว พวกเธอกลับไปพักผ่อนเถอะ!”
หลงหลิงหลิงได้ยินก็พยักหน้า แต่เห็นสีหน้าที่ขาวซีดของไป๋ยี่เฟยก็พูดขึ้นมาว่า “ประธาน ร่างกายของคุณ…..”
“ผมไม่เป็นไร”ไป๋ยี่เฟยตอบกลับอย่างเย็นชา
หลิวเสี่ยวอิงดึงหลงหลิงหลิงไว้แล้วพูดขึ้นมาว่า “พอแล้ว คนอื่นก็ตื่นแล้ว พวกเราควรกลับได้แล้ว ที่นี่ไม่ใช่บ้านเรา”
หลงหลิงหลิงชะงัก สีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกเล็กน้อย ทำได้เพียงแค่เดินตามหลิวเสี่ยวอิงไป
ตอนที่เดิน หลี่เสว่อาลัยอาวรณ์มากเลยพูดขึ้นมาว่า “พี่สาวอยู่ที่นี่ไม่ได้หรอ?”
หลิวเสี่ยวอิงพูดอย่างจนปัญญาว่า “เสี่ยวเสว่ต้องทานข้าวกับคุณพ่อคุณแม่ พี่สาวก็ต้องทานข้าวกับคุณพ่อคุณแม่เหมือนกันนะ!”
“อ้อ…..”หลี่เสว่กะพริบตา ปล่อยมือของหลิวเสี่ยวอิงอย่างอาลัยอาวรณ์
ไป๋ยี่เฟยก็จนปัญญาเหมือนกัน เขาพูดขึ้นมาว่า “เสว่เอ๋อ พรุ่งนี้พี่สาวจะมาอยู่เป็นเพื่อนโอเคไหม?”
“ได้ได้!”
หลิวเสี่ยวอิงมองไปยังไป๋ยี่เฟย อยากจะปฏิเสธแต่เห็นท่าทีของ หลี่เสว่ ทำได้เพียงแค่รับปากว่า “ใช่ พรุ่งนี้พี่สาวจะมาเล่นกับเธอนะ”“อืมๆหลี่เสว่พยักหน้ายิ้มๆ
ทั้งสองเดินออกไปแล้ว โจวฉวี่เอ๋อแบะปาก “เจ้าชู้ไม่เลือกหน้าจริงๆ เหอะ!”
“ฉันและเสว่เอ๋อต้องทานข้าวกับคุณพ่อคุณแม่ เธอ…..”ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างลังเล
โจวฉวี่เอ๋อลุกขึ้นแล้วพูดว่า “รู้แล้ว รู้แล้ว ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ โอเครึยัง?”
“ไม่ใช่…..”ไป๋ยี่เฟยไม่ใช่ต้องการจะรีบไล่โจวฉวี่เอ๋อให้กลับ แต่ก็ไม่มีวิธีจริงๆ
โจวฉวี่เอ๋อส่งเสียงชิและพูดขึ้นมาอย่างโหดๆว่า “นายต้องดูแลเสว่เอ๋อดีๆ ถ้าหากเกิดเรื่องกับเสว่เอ๋ออีก ฉันจะไม่ยกโทษให้นายแน่!”
……
บนถนนหลิวเสี่ยวอิงเหล่มองหลงหลิงหลิงแล้วพูดขึ้นมาว่า “ฉันว่านะ เธอคิดอะไรที่ไม่ควรกับประธานบริษัทเธอเองใช่ไหม?”
“เธอพูดมั่วซั่วอะไรกัน?”ในใจหลงหลิงหลิงตกใจกับคำถาม
หลิวเสี่ยวอิงส่งเสียงชิแล้วพูดขึ้นมาว่า “ดูเธอโต้แย้งไวขนาดนี้ ไม่ใช่ว่ามีเลศนัยอะไรใช่ไหม? แต่ว่า สายตาเธอไม่เลว ข้อนี้ฉันเห็นด้วย”
หลงหลิงหลิงงงงวยสักพัก “เธอ…หมายความว่าไง?”
หลิวเสี่ยวอิงแบะปากพูดขึ้นมาว่า “ไม่พูดเรื่องตัวตนของไป๋ยี่เฟย ดูเขาเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์มากคนหนึ่งจริงๆ เชื่อว่าผู้หญิงที่ต้องการเข้าใจเขา ล้วนถูกเขาเกลี้ยกล่อมให้ยอมจำนน แน่นอน ไม่ใช่เหมารวมกัน ถึงยังไงบางสิ่งบางอย่างใช้ได้กับบางคนแต่ไม่สามารถใช้ได้กับทุกคนเสมอไปไหม!”
หลงหลิงหลิงเห็นสถานการณ์ก็ไม่เขินอายแล้ว “ใช่ แต่ว่าฉันเข้าใจสถานะตัวเองในใจเขาดี ฉันเป็นเพียงแค่ลูกน้องและเพื่อนส่วนใหญ่ของเขา อย่างอื่นเป็นไปไม่ได้แน่นอน”
“ไอ๊ เด็กชีวิตอาภัพ!”หลิวเสี่ยวอิงทำเสียงจิปากสองที
หลงหลิงหลิงจ้องมองหลิวเสี่ยวอิงอย่างเคืองๆ “จะว่าไป เธอถามฉันทำไมตั้งเยอะ? หรือว่าเธอก็…..”
“ไม่ไม่ไม่ ฉันเป็นใคร? สายตาของฉันไม่เหมือนกับพวกเธอ”หลิวเสี่ยวอิงยกคางขึ้น
หลงหลิงหลิงหัวเราะ “ช่างเถอะ? สายตาอะไรเธอ? ฉันทำไมไม่เคยเห็น?”
หลิวเสี่ยวอิงส่งเสียงเหอะแล้วพูดขึ้นมาว่า “หลายปีมานี้ล้วนอยู่ต่างประเทศ แน่นอนว่าเธอไม่เคยเจอ เธอไม่รู้สินะ ผู้ชายหล่อๆพวกนั้นที่ต่างประเทศถึงจะเรียกว่าผู้ชายหล่อจริงๆ!”
……
ไป๋ยี่เฟยพาหลี่เสว่มาถึงบ้านหลี่เฉียงตง ทางด้านหลิวจื่อหยุนนั้นแน่นอนว่าปิดบังไม่ได้ ดังนั้นต่อมาเขาต้องเผชิญหน้ากับความน่ากลัวของหลิวจื่อหยุนแน่นอน
หลิวจื่อหยุนออกมาจากห้องครัว เห็นไป๋ยี่เฟยกับหลี่เสว่มาแล้วก็พูดขึ้นมาว่า “มาแล้ว รอแปปหนึ่งเดี๋ยวอาหารก็เสร็จแล้ว”
พูดจบ ก็เดินเข้าห้องครัวอีกครั้ง
ไป๋ยี่เฟยมองไปยังหลี่เฉียงตง สายตามีคำถามอยู่
“เธอยังไม่รู้ แต่ว่า…..”
เดี๋ยวน่าจะต้องรู้แล้ว ดังนั้น…..
ไป๋ยี่เฟยพยักหน้าแสดงว่าเข้าใจแล้ว พาหลี่เสว่ไปนั่งในห้องรับแขกเรียบร้อย
“คุณอา…..”
ไป๋ยี่เฟยต้องไปช่วยในห้องครัว ตอนที่ลุกขึ้นถูกหลี่เสว่ดึงเอาไว้
แม้ว่าที่นี่เป็นบ้านคุณพ่อคุณแม่ แต่สำหรับหลี่เสว่ยังรู้สึกไม่คุ้นเคย ไป๋ยี่เฟยไปแล้ว เธอตัวเดียวรู้สึกกลัวเล็กน้อย
ไป๋ยี่เฟยมองหลี่เฉียงตง หลี่เฉียงตงก็พูดว่า “นายอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนเสว่เอ๋อเถอะ พ่อไปเอง!”
“ได้ครับ”ไป๋ยี่เฟยนั่งลงอีกครั้ง
เวลานี้ หลี่เฉียงตงที่ลุกขึ้นยืน อยู่ๆพูดขึ้นมาว่า “ระวังหวังโหลว”
พูดจบ ก็เข้าไปในห้องครัว
ไป๋ยี่เฟยชะงัก หวังโหลว？
หลี่เสว่ดึงไป๋ยี่เฟย “คุณอา ทำไมฉันรู้สึกว่าพวกเขาไม่เหมือนพ่อแม่ฉันอ่า”
ไป๋ยี่เฟยพูดขึ้นมาว่า “เพราะว่าเธออยู่กับอาตลอด ดังนั้นภาพจำเลยไม่ลึกซึ้ง พวกเขาเป็นพ่อแม่ของเธอจริงๆ”
“อ้อ…..”
ไป๋ยี่เฟยคิดถึงเรื่องที่จะเกิดขึ้นสักครู่ก็พูดขึ้นมาว่า “เสว่เอ๋อ เดี๋ยวแม่อาจจะโกรธ แต่ว่าเธออย่ากลัว แม่โกรธอาไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอเข้าใจไหม?”
“ทำไมต้องโกรธ?”หลี่เสว่ไม่เข้าใจ
ไป๋ยี่เฟยก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง เพียงแค่พูดว่า “เพราะว่าอาทำผิดมา”
“ทำผิดก็ต้องแก้ไข แก้ไขแล้วก็เป็นลูกที่ดี”
ไป๋ยี่เฟยยิ้ม “ใช่ เสว่เอ๋อพูดถูก”
สักพัก อาหารก็ทำเสร็จ ครอบครัวนั่งอยู่บนโต๊ะ
เวลานี้ หลิวจื่อหยุนถึงจะมีโอกาสมองลูกสาวของตัวเองดีๆ “แม่ว่านะเสว่เอ๋อ ลูกลืมพ่อแม่ของลูกแล้วใช่ไหม? นานขนาดนี้ก็ไม่มาเยี่ยมพวกเรา?”
หลี่เสว่มองไปยังหลิวจื่อหยุน เธอกระพริบตาแล้วพูดขึ้นมาว่า “แม่?”
“ลูกคนนี้ ทำไมเหมือนสมัยเป็นเด็ก?”หลิวจื่อหยุนยังไม่เจออะไรที่ผิดปกติ
หลี่เฉียงตงและไป๋ยี่เฟยเงียบไม่พูดไม่จา
หลี่เสว่มองไปยังไป๋ยี่เฟยและอ้าปากต้องการเรียกคุณอาอีก
