บทที่189
“ไป๋ยี่เฟย คิดไม่ถึง คนที่เป็นลูกน้องนายกลอุบายไม่สะอาดขนาดนี้?”หลิ่วอู๋ฉงพูดจาเหน็บแนม
ไป๋ยี่เฟยไม่ใส่ใจพูดขึ้นมาว่า“กลอุบายของนายก็ไม่สะอาดเหมือนกัน งั้นนายก็เป็นลูกน้องของฉัน? ”
“แก！”หลิ่วอู๋ฉงจ้องมองไปที่ไป๋ยี่เฟย “ไป๋ยี่เฟย! พรุ่งนี้ก็เป็นงานประมูลแล้ว ฉันจะดูนายตอนนั้นว่ายังจะหัวเราะออกไหม?”
“ทำไมจะหัวเราะไม่ออก?”ร่างกายไป๋ยี่เฟยไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นแล้ว อารมณ์ยังดีอยู่จริงๆ
พูดจบไป๋ยี่เฟยยังหัวเราะอีก
หลิ่วอู๋ฉงหายใจติดขัดอยู่ในใจ สายตาโหดเหี้ยม สุดท้ายพูดประโยคโหดเหี้ยมออกมาว่า “พวกเราจะคอยดู!””
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้รู้สึกต่อคำพูดที่โหดเหี้ยมของหลิ่วอู๋ฉงเลยแม้แต่น้อย เพราะว่าใครคอยดูใครยังไม่แน่นอนล่ะ!
ผ่านไปสักพัก ฉินหัวออกมาแล้วพูดกับไป๋ยี่เฟยว่า “หลิ่วอู๋ฉงมาแจ้งความ ถ้าหากเขาไม่ปล่อย เฉินห้าวอาจจะออกมาไม่ได้”
“รู้แล้ว”ไป๋ยี่เฟยคิดแล้วพูดขึ้นมาว่า “นายบอกเฉินห้าวให้เขาอย่าห่วง”
ฉินหัวได้ยินก็ส่งเสียงอืมและเม้มปากพูดว่า “ไป๋ยี่เฟย ถึงแม้ฉันจะรู้ว่าบางเรื่องต้องมีกลอุบายพิเศษ แต่ฉันยังหวังว่าจะสามารถเดินในทางที่ถูกต้องจริงๆ”
ไป๋ยี่เฟยก็ไม่ทำให้เขาลำบากใจ “สบายใจได้ ฉันเป็นพลเมืองดีคนหนึ่งที่เคารพและปฏิบัติตามกฎหมาย ฉันรู้ลำดับความสำคัญ”
เห็นสถานการณ์ฉินหัวก็ยิ้มอย่างจนปัญญา
ไป๋ยี่เฟยมอบหมายงานสองสามประโยคถึงเดินออกไป
พึ่งออกจากโรงพักก็เห็นหลิ่วอู๋ฉงยังไม่กลับ
“ไป๋ยี่เฟย อยากให้เขาออกมาไหม?”
ยังไม่รอให้ไป๋ยี่เฟยตอบกลับหลิ่วอู๋ฉงก็พูดขึ้นมาอีกว่า “เพียงแค่นายต้องเอาชานเมืองทางใต้แปลงนั้นให้ฉัน ฉันก็จะให้เฉินห้าวออกมาเป็นยังไง?”
ไป๋ยี่เฟยเข้าใจความหมายของหลิ่วอู๋ฉง เขาพูดอย่างเย็นชาว่า “งานประมูลยังไม่เริ่ม ชานเมืองทางใต้แปลงนั้น สุดท้ายจะเป็นของใคร ไม่ใช่ตอนนี้เป็นใหญ่”
หลิ่วอู๋ฉงมีความมั่นใจมาก “ไม่ แปลงนั้น สุดท้ายจะเป็นเพียงของฉันคนเดียว”
“ใช่หรอ?”ไป๋ยี่เฟยส่งเสียงหัวเราะเยาะ “งั้นนายจะยังมาพูดกับฉันทำซากอะไรล่ะ!”
พูดจบไป๋ยี่เฟยก็ขึ้นรถและขับออกไป
……
ตอนกลางคืน ฉินหัวเปิดห้องไต่สวนที่กักขังเฉินห้าวออก “นายไปได้แล้ว”
เฉินห้าวเดินออกมาอย่างงงวย “คุณตำรวจ คุณแน่ใจ?”
ฉินหัวรำคาญเล็กน้อย “ไม่อยากไปก็ได้ นายอยากอยู่นานแค่ไหนก็อยู่ได้”
“ไม่ไม่ไม่ ไม่ต้องแล้ว ผมจะออกไป ออกไป”
ล้อเล่น ถ้าหากให้แม่เขารู้ว่าเขาติดคุกอีก คาดว่าจะโดนตีตาย ไม่แน่อาการป่วยกำเริบได้ งั้นเขาก็เป็นเด็กอกตัญญูคนหนึ่ง
เฉินห้าวออกโรงพักไปอย่างร่าเริงแต่กลับเห็นหลิ่วอู๋ฉง
หลิ่วอู๋ฉงลดกระจกรถลง “ฉันทำให้เขาปล่อยนายออกมา ไม่ขอบคุณฉัน?”
เฉินห้าวยืนอยู่ข้างรถมองไปยังหลิ่วอู๋ฉงอย่างระมัดระวัง “ผมรู้ว่าคุณไม่ได้หวังดี!”
หลิ่วอู๋ฉงไม่สนใจ “ไม่ขอบคุณก็ไม่เป็นไร ฉันส่งนายกลับเข้าไปได้อีก ถึงตอนนั้น แม่นายต้องรู้แน่ จะเกิดอะไรขึ้น?”
เฉินห้าวหน้าซีดเชียว “แกเลวทราม!”
“ขอบคุณสำหรับคำชม”หลิ่วอู๋ฉงส่งเสียงหัวเราะเบาๆแล้วพูดขึ้นมาอีกว่า “ขึ้นมานั่ง?”
เฉินห้าวมองไปยังใบหน้าที่กวนตีนนั้นของหลิ่วอู๋ฉง อยากชกหน้ามากแต่เขาทำไม่ได้แถมยังดึงประตูรถนั่งตำแหน่งข้างๆคนขับ
“พูดสิ คุณคิดจะทำอะไร?”เฉินห้าวถามตรงๆ
หลิ่วอู๋ฉงจุดไฟบุหรี่หนึ่งม้วน หายใจเข้า และพ่นควันออกมาถึงจะพูดช้าๆว่า “ไป๋ยี่เฟยให้ราคานายเท่าไหร่? ฉันให้สองเท่าแถมยังติดต่อหมอจิตเวชต่างประเทศที่ดีที่สุดให้นายมารักษาแม่นาย หลังจากนี้นายต้องติดตามฉัน”
“ผมปฏิเสธ”
หลิ่วอู๋ฉงสำหรับคำตอบของเฉินห้าวดูเหมือนว่าจะเหนือความคาดหมายเล็กน้อย “เมื่อกี้ที่ฉันพูด นายฟังชัดแล้วหรอ? นายปฏิเสธ?”
“ใช่”เฉินห้าวพยักหน้าอย่างแน่วแน่
หลิ่วอู๋ฉงขมวดคิ้ว ยืดเส้นยืดสายทันทีแล้วพูดว่า “นายไม่รู้สึกว่าติดตามไป๋ยี่เฟยไม่สามารถแสดงศักยภาพได้อย่างเต็มที่หรอ? อีกอย่างนายรู้ไหม? หลังจากที่นายถูกเข้าไปคุมขังไป๋ยี่เฟยไม่ได้สนใจนายฉันยังพูดอีกว่าใช้ชานเมืองทางใต้แปลงนั้นมาคืนอิสระนาย เขาปฏิเสธอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด ในใจเขาผลประโยชน์สำคัญมาก ดังนั้นนายทำเพื่อเขาแบบนี้ คุ้มค่าหรอ?”
เฉินห้าวชะงัก “บอสมีเรื่องของตัวเองที่ต้องทำ ผมเป็นเพียงแค่คนไม่สำคัญคนหนึ่งเท่านั้นเอง ไม่คุ้มค่าเปลืองเวลาและกำลังวังชาของบอสหรอก”
“ใช่ไหม?” หลิ่วอู๋ฉงส่งเสียงหัวเราะเยาะ “ฉันไม่เหมือนกัน ขอเพียงแต่เป็นคนที่ฉันรู้สึกถูกอกถูกใจ ไม่ว่าจะฐานะอะไร นั้นก็เป็นพี่น้องของฉัน ฉันให้ความสำคัญมาก”
หลิ่วอู๋ฉงพูดอีกว่า “ดังนั้น นายคิดตามฉัน ฉันสามารถให้พื้นที่แสดงความสามารถที่ยิ่งใหญ่นายและยังสามารถช่วยรักษาแม่ของนาย ต่อแต่นี้ไปพวกเราก็คือพี่น้อง”
หลังจากที่เฉินห้าวฟังจบก็ยิ้มเหยียดหยาม “คุณพูดพวกนี้ ตัวคุณเองเชื่อไหม?”
“พี่น้อง? คุณรู้อะไรที่เรียกว่าพี่น้องไหม?”
หลิ่วอู๋ฉงถูกเฉินห้าวที่อยู่ๆเปลี่ยนไปนี้ทำให้ไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบ
“ผมรู้ตัวเองเป็นตัวอะไรและก็ไม่หวังมากเกินไปอนาคตสามารถเหนือกว่าคนอื่นและผมมีวันนี้ได้เป็นเพราะบอส จริงๆผมเรียกเขาว่าบอสมาตลอดแต่บอสไม่เคยถือผมเป็นลูกน้องมาแต่ไหนแต่ไร เขาถือผมเป็นพี่น้องและก็เป็นเพราะเขาผมถึงมีวันนี้”
“ใช่ กลอุบายตอนนี้ของผมไม่เหมาะสมที่จะถูกเปิดเผย แต่คุณดีที่ได้รับสิ่งนั้นไป ?คำพูดพวกนั้นล้วนสง่าผ่าเผย ในความเป็นจริงเป็นยังไง คุณเข้าใจตัวเองดี”
“ยังมีอีก เรื่องของแม่ผม ตัวผมเองรู้ความเป็นห่วง ไม่ต้องการให้คุณมาเป็นห่วง”
พูดจบ เฉินห้าวก็เปิดประตูลงรถ
หลิ่วอู๋ฉงเรียกเขาไว้ “นายคิดชัดเจนแล้ว คือต้องการติดคุกต่อหรือว่าติดตามฉัน?”
เวลานี้เฉินห้าวหยุดการกระทำในใจลังเลมาก
คำพูดเมื่อกี้ล้วนเป็นคำพูดที่ออกมาจากใจของเขา แต่เขาก็ไม่อยากติดคุกจริงๆ
หลิ่วอู๋ฉงหัวเราะ นำขวดเซรามิดขนาดเล็กออกมาหนึ่งขวด ข้างในเป็นของเหลวสีแดง
“ให้นายเลือก ดื่มมันหรือติดคุกต่อไป”
เฉินห้าวมองไปยังของที่อยู่ในมือ “นี่คือยาพิษ? เหมือนกันกับยาพวกนั้นประธาน?”
หลิ่วอู๋ฉงส่ายหัวยิ้มๆ “ไม่ ความร้ายแรงของพิษนี้ยอดเยี่ยมกว่า แต่ว่าช่วงสามก็จะตาย”
เฉินห้าวมือสั่น สีหน้าซีดเชียวมาก
หลิ่วอู๋ฉงยิ้มอย่างชั่วร้าย “ไม่ต้องห่วง เพียงนายดื่มมัน นายก็เป็นคนของฉัน ฉันจะนัดยาแก้ให้นาย”
“นี่ก็คือพี่น้องที่คุณพูด?”เฉินห้าวรู้สึกเหยียดหยามมาก
หลิ่วอู๋ฉงรู้สึกไม่มีอะไร “ปัญหาคือ ตอนนี้นายคือคนของไป๋ยี่เฟย เพื่อกันไว้ดีกว่าแก้ ไม่ใช่หรอ?”
เฉินห้าวชำเลืองมองหลิ่วอู๋ฉง สุดท้ายก็เปิดขวดเซรามิค นำของเหลวข้างในดื่มเกลี้ยง หลังจากนั้นก็หมุนตัวลงจากรถ
“ผมกินมันแล้ว ไม่ได้แปลว่าผมจะเข้าร่วมกับคุณ”
“นานหมายความว่าไง?หลิ่วอู๋ฉงชะงัก
เฉินห้าวพูดหนักแน่นว่า “หมายความว่าผมจะไม่ทำงานให้คุณและจะไม่ทำเรื่องที่ต้องขอโทษไป๋ยี่เฟย เขาเป็นเพียงบอสหนึ่งเดียวที่อยู่ในใจผม!”
“แก!”หลิ่วอู๋ฉงหรี่ตา “แกจะต้องตาย!”
“ผมไม่สน! ผมที่เคยเป็นคนน่ารังเกียจมากขนาดไหน เหมือนหนูในอุโมงค์ ไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน แต่บอสให้โอกาสนี้ผมทำให้ผมมีชีวิตอยู่ใต้แสงอาทิตย์ ความรู้สึกแบบนี้คุณไม่เข้าใจหรอก!”
