บทที่ 204
ไป๋ยี่เฟยยิ้มอ่อนๆหนึ่งที“แต่ว่า ผมไม่ด่าโทษพวกเขา คุณ กลับทำให้ผมผิดหวัง”
วั่นซินใจเต้นขึ้นมาอีกครั้ง“ท่านประธานไป๋ ผม……”
ไป๋ยี่เฟยพูดตัดบทพูดของเขา“คุณกับพวกเขาเจอกับสถานการณ์เดียวกัน แต่สถานการณ์ที่คุณกับพวกเขาอยู่มันไม่เหมือนกัน รู้ไหมทำไม? พวกของเซียวเถิงกับผมไม่ได้เกี่ยวข้องกัน แต่คุณมันไม่เหมือนกัน ถ้าไม่ใช่เพราะว่าโหวจวี๋ ก็คงจะไม่มีวั่นซิงกรุ๊ปตั้งนานแล้ว”
“ดังนั้น พวกเขาทำตัวยังไงกับผม ภายใต้สถานการณ์แบบนั้น มันก็สมเหตุสมผลแล้ว”
“คุณรู้ไหม? ว่ามีคนคนหนึ่ง เหมือนกับคุณมาก เขาได้รับความเมตตาเอื้ออาทรจากผม และถูกหลิ่วอู๋ฉงวางยาเหมือนกัน แถมยาของเขาก็รุนแรงกว่าพวกคุณด้วย”
“รู้ไหมว่าเขาเลือกที่จะทำอะไร?”
“เขาดื่มยาพิษเข้าไป แต่กลับพูดกับหลิ่วอู๋ฉงว่า เขายอมตาย ดีกว่าทำเรื่องที่ไม่ดีกับผม แล้วก็จะไม่มีทางทรยศหักหลังผมตลอดไป！”
วั่นซินได้ยินแบบนี้ ร่างกายก็หยุดสั่นอย่างอยู่ไม่ติด
ไป๋ยี่เฟยพูดต่อ“ดังนั้น ผมก็กำลังคิด ว่าเป็นคนเหมือนๆกัน แต่ไม่เหมือนกันอย่างที่คิดไว้ ไม่ใช่ทุกคนจะเป็นแบบที่คุณคิด แล้วก็ไม่ใช่ทุกคน ที่จะจดจำบุญคุณเหล่านั้น”
วั่นซินพูดสั่นๆ“ท่านประธานไป๋ ผมรู้ว่าผมผิดไปแล้ว ผม……”
“พ่อ！”
วั่นต้าเป่าเห็นพ่อของตัวเองถูกไป๋ยี่เฟย‘รังแก’ จึงลุกออกมา
“ไป๋ยี่เฟย！คนที่ทำให้คุณขุ่นเคืองใจเมื่อตะกี้ก็คือผมเอง ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพ่อของผม！มีอะไรคุณก็มาลงที่ผม！มาเอาเรื่องกับพ่อของผมมันจะได้อะไร?”วั่นต้าเป่านึกถึงคำพูดที่ไป๋ยี่เฟยพูดกับเขาก่อนที่จะมางานประมูล จึงคิดว่าเนื่องจากเขาไปทำให้ไป๋ยี่เฟยขุ่นเคืองใจ จึงพาลไปลงที่พ่อของตัวเอง
ไป๋ยี่เฟยหันไปมองวั่นต้าเป่าหนึ่งที ยิ้มอย่างดูแคลน กะอิแค่ทายาทเศรษฐีที่เลี้ยงจนเสียคนแค่คนเดียว เขาแทบไม่เห็นอยู่ในสายตาด้วยซ้ำ
“วั่นซิน ผมพูดชัดจนแล้ว ถ้าคุณอยากให้มันเหมาะสมสักหน่อยล่ะก็ ตัวเองก็ประกาศล้มละลายวั่นซิงกรุ๊ปซะ ไม่อย่างนั้น ถ้ารอให้โหวจวี๋ลงมือเองล่ะก็ ก็คงจะไม่ใช่แค่ล้มละลายง่ายๆธรรมดาๆแน่นอน”
วั่นซินสั่น สีหน้าขาวซีด
วั่นต้าเป่าพูดตะคอก“ไป๋ยี่เฟย คุณกำลังข่มขู่ใครอยู่? กล้าดียังไงให้พวกเราประกาศล้มละลายด้วยตัวเอง? ผมแค่บอกว่าคุณน่าสมเพชเวทนาไปแค่คำเดียว คุณก็ถือโทษโกรธแค้นพวกเราวั่นซิงกรุ๊ปขนาดนี้เลยเหรอ ถึงกับให้พวกเราล้มละลาย คิดไม่ถึงว่าประธานของโหวจวี๋จะใจแคบใจดำถือโทษโกรธแค้นคนขนาดนี้！”
“พวกเราวั่นซิงกรุ๊ปไม่ได้น่ากลั่นแกล้งขนาดนั้น！”
“หยุดพูดได้แล้ว！”วั่นซินตะคอกมาหนึ่งประโยค“หุบปากเดี๋ยวนี้！”
วั่นต้าเป่าไม่ยอม“พ่อ ผมต่อว่าเขาไปแค่ไม่กี่ประโยค เขาก็จะให้พวกเราล้มละลายแล้ว กล้าดียังไง? ถึงโหวจวี๋จะยิ่งใหญ่มากกว่านี้ ก็ไม่ควรจะรังแกคนขนาดนี้นะ！”
วั่นซินรู้สาเหตุดี แต่คนอยู่ด้วยมากมายขนาดนี้ จะให้เขาพูดยังไง?
ไป๋ยี่เฟยกลับไม่สนใจเรื่องพวกนี้ เพราะว่าเรารู้ดี ว่าถ้าวันนี้เขาไม่อธิบายให้ชัดเจนล่ะก็ ไม่เพียงแค่วั่นต้าเป่า แต่คนอื่นๆก็จะรู้สึกว่าโหวจวี๋รังแกคนเช่นเดียวกัน
“ได้ ถ้าอย่างนั้นผมจะบอกคุณให้นะ ที่ผมให้พวกคุณล้มละลาย ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับคุณเลยแม้แต่นิดเดียว！”
“เพราะว่าวั่นซิงกรุ๊ป เป็นหม่าป่าใจอำมหิตเนรคุณคนน่ะสิ！”
ผู้คนเริ่มสงสัยไม่เข้าใจ
วั่นต้าเป่ายิ่งไม่เข้าใจขึ้นไปอีก แต่ก็ไม่อยากถูกคนเรียกว่าหมาป่าใจอำมหิตเหมือนกัน“คุณพูดไร้สาระอะไร?”
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้ตอบเขา แต่กลับเล่าเหตุผลที่ได้รับตั้งแต่ต้นจนจบออกมา
“สามปีก่อนหน้านี้ วั่นซิงกรุ๊ปเข้าสู่ภาวะวิกฤตทางเศรษฐกิจ อีกนิดก็จะถูกปิดแล้ว”
“วั่นซิน วิ่งแจ้นไปหาธนาคารใหญ่ๆมากมาย แต่ไม่มีสักแห่งที่ให้เงินกู้กับเขาเลย！”
“เวลาหน้าสิ่วหน้าขวาน เป็นพวกเราโหวจวี๋ที่เสนอเงินสามร้อยล้านไปให้ ทำให้วั่นซิงกรุ๊ปกลับพลิกฟื้นขึ้นมาได้อีกครั้งและข้ามผ่านอุปสรรคไปได้！”
“แต่ วั่นซิงกรุ๊ปในตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่?”
“รวมหัวกันกับนักธุรกิจแห่งอื่นห้าแห่ง ช่วยกันโค่นโหวจวี๋！ นี่คือสิ่งคุณตอบแทนให้กลับโหวจวี๋อย่างนั้นเหรอ?”
พูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็มองไปยังวั่นต้าเป่าหนึ่งที“ตอนนี้คุณพูดสิว่า ผมกำลังพูดไร้สาระอยู่ใช่ไหม ที่ผมบอกว่าพวกคุณเป็นหมาป่าใจอำมหิต ผมพูดผิดไหม?”
ผู้คนต่างก็เข้าใจขึ้นมาทันที มองวั่นซินและวั่นต้าเป่าด้วยสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม
“ที่แท้วั่นซิงกรุ๊ปก็เป็นหมาป่าใจอำมหิตจริงๆซะด้วย！”
“คิดไม่ถึงว่าวั่นซิงกรุ๊ปจะเป็นแบบนี้！”
“นี่มันเนรคุณคนชัดๆเลยนี่นา”
“……”
วั่นต้าเป่าหันกลับไปมองพ่อของตัวเอง“พ่อ สิ่งที่เขาพูด……เป็นเรื่องจริงทั้งหมดเลยเหรอ?”
แต่ไหนแต่ไรเขาไม่เคยได้ยินพ่อพูดถึงเรื่องนี้ ก็เลยไม่รู้ว่าพวกเขาและโหวจวี๋มีความสัมพันธ์กันแบบนี้
วั่นซินได้ยินแบบนั้นก็ก้มหัว ไม่พูดอะไร แต่ก็ยอมรับอย่างสงบปากสงบคำ
เขาหาเหตุผลมาคัดค้านไม่ได้ แล้วก็ไม่มีอะไรต้องมาคัดค้าน ถึงยังไงเรื่องพวกนี้ก็เป็นความจริงทั้งนั้น
ส่วนเรื่องที่เขาถูกวางยา ก็ไม่สามารถเอามาเป็นข้ออ้างได้ เพราะว่าไป๋ยี่เฟยเคยพูดไว้แล้วว่า มีคนเลือกทางเลือกอีกทางที่ไม่เหมือนกับเขา
วั่นต้าเป่ามองพ่อของตัวเอง คิดที่จะพูดถามออกมา แต่ให้ถามอะไรล่ะ?
ถามว่าเขาเป็นคนเนรคุณคนจริงงั้นเหรอ? ตอบแทนพระคุณด้วยความแค้น? หรือจะให้ถามว่าทำไมเขาถึงทำขนาดนี้? ยังมีความหมายอะไรอีก? ในเมื่อทำไปแล้ว ผลที่ออกมามันแก้ไขเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้อยู่แล้ว！
ไป๋ยี่เฟยสบถหึออกมาหนึ่งคำ“ที่ผมพูดเมื่อตะกี้ไม่ใช่ข่มขู่คุณ แต่เพื่อจะแจ้งให้คุณทราบ เตือนพวกคุณเป็นครั้งสุดท้าย เชื่อผมสิ ผมพูดได้ก็ต้องทำได้！”
พูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็หันตัวเดินจากไปทันที
หลงหลิงหลิงกับจางหรงเห็นสถานการณ์แบบนี้ ก็รีบตามไปทันที
ผู้คนมองหน้ากัน ไม่กล้าพูดอะไร
จู่ๆวั่นซินก็ถอนหายใจออกมาหนึ่งเฮือก“จบแล้ว……”
วั่นต้าเป่ามองพ่อของตัวเอง รู้สึกอัดอั้นอยู่ในใจ
ทำไมเรื่องมันถึงเป็นแบบนี้?
ทั้งหมดทั้งมวลนี้มันทำให้เขารู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก
