บทที่ 206
ในบ้านวิลล่าที่หลันโปกั่งหลิวจื่อหยุนกับหลี่เฉียงตงนั่งอยู่เป็นเพื่อนกับหลี่เสว่ในห้องรับแขก นอกจากพวกเขาแล้ว ก็ยังมีโจวฉวี่เอ๋อ
“ฉวี่เอ๋อ มากินผลไม้สิ”หลิวจื่อหยุนยกผลไม้ที่หั่นเสร็จแล้วขึ้นมา
“ขอบคุณมากค่ะคุณป้า”โจวฉวี่เอ๋อยิ้มๆพร้อมกับหยิบผลไม้ขึ้นมาหนึ่งชิ้น
หลิวจื่อหยุนยิ้มๆนั่งลง“โชคดีที่มีหนูอยู่เป็นเพื่อนกับเสว่เอ๋อ ไม่อย่างนั้น พวกเราสองคนอยู่ที่นี่ ยังไม่รู้เลยว่าควรจะทำยังไง！”
ถึงแม้ว่าทั้งสองคนจะเป็นพ่อแม่ของหลี่เสว่ แต่สุดท้ายแล้วก็มีช่องว่างระหว่างวัย โดยเฉพาะตอนนี้ตอนที่หลี่เสว่มีไอคิวเพียงแค่ห้าหกขวบ ช่องว่างนี้ไม่รู้ว่ามันลึกขนาดไหน มีโจวฉวีเอ๋ออยู่ด้วย ก็ดีขึ้นเยอะ
ในขณะนี้เอง หลี่เสว่หยิบผลไม้ขึ้นมาหนึ่งชิ้น กินพลางพูดถามขึ้น“พี่สาว เมื่อไรคุณลุงจะกลับมาเหรอ?”
“คิดถึงเขาทำไม?”หลิวจื่อหยุนถามขึ้นทันที“เขารู้ว่าจะนำอันตรายและปัญหามาให้กับเสว่เอ๋อยังไงล่ะ หึ！”
หลี่เสว่ได้ยินก็รู้สึกไม่พอใจ เห็นได้ชัดว่าคุณลุงเป็นคนดีคนหนึ่ง ทำไมแม่ถึงต้องว่าเขาแบบนี้ด้วย? ทำไมแม่ถึงไม่ชอบคุณลุง?
โจวฉวี่เอ๋อทำได้แค่หัวเราะแห้งๆสองที พูดกับหลี่เสว่“เสว่เอ๋อ กว่าคุณลุงจะกลับมาก็ค่ำๆนู้นแหละ เขากำลังหาเงินซื้อของอร่อยๆให้กับเสว่เอ๋ออยู่นะ！”
“จริงเหรอ?”หลี่เสว่กระพริบตาถามขึ้น
โจวฉวี่เอ๋อพยักหน้า“แน่นอนสิ”
หลิวจื่อหยุนสบถ หึ ออกมาหนึ่งที แสดงถึงความไม่พอใจของตัวเอง
หลี่เฉียงตงยิ้มปลอบๆ ไม่ได้พูดอะไร
ตอนที่โจวฉวี่เอ๋อพูดว่าตัวเองจะไปเข้าห้องน้ำ จึงรีบหยิบมือถือขึ้นมา โทรออกไปหาไป๋ยี่เฟย
“ฮาโหล ไป๋ยี่เฟย ตอนที่กลับมาตอนค่ำ อย่าลืมเอาของอร่อยๆกลับมาให้เสว่เอ๋อด้วยนะ”
ไป๋ยี่เฟยตอบรับ“ถึงคุณไม่พูดผมก็ซื้อกลับไปอยู่แล้ว”
โจวฉวี่เอ๋อสบถหึออกมาหนึ่งที“เอาล่ะ ถ้าไม่มีธุระอะไรแล้วก็รีบกลับมาได้แล้ว เสว่เอ๋อเอาแต่พูดถึงแต่คุณ”
ห้องทำงานที่โหวจวี๋ หลิวเสี่ยวอิงพอเห็นไป๋ยี่เฟยวางสายลง จึงพูดขึ้นอย่างเย้ยหยัน“โอ้ ภรรยาโทรมาเหรอ?”
“อย่าพูดมั่วซั่ว ฉวี่เอ๋อต่างหากล่ะ”ไป๋ยี่เฟยวางมือถือลง เพราะรู้ว่าหลี่เสว่คิดถึงตนเอง ดังนั้นมุมปากจึงยิ้มแย้มอย่างสดใส
หลิวเสี่ยวอิงทำเสียงจุ๊ๆ“ฉันรู้สึกว่าคุณมีแรงดึงดูดผู้หญิงไม่น้อยเลย”
“คุณดูผู้หญิงรอบตัวคุณสิ ภรรยาของคุณยิ่งไม่ต้องพูดถึง ไหนจะโจวฉวี่เอ๋อ หลิงหลิงอีก ฉันอีก อ้อ ใช่แล้ว ยังมีเย่อ้ายด้วยอีกคน”
หลิวเสี่ยวอิงพูดขึ้นต่อ“คุณรู้สึกว่าเย่อ้ายเป็นยังไงบ้าง? ฉันดูออก ว่าเย่อ้ายนั่นก็ชอบคุณเหมือนกันนะ”
“คุณคิดเยอะไปแล้ว”ไป๋ยี่เฟยพูดตอบกลับ“ไม่มีทาง”
เย่อ้ายมีเป้าหมายที่จะเข้ามาใกล้ชิดเขาตั้งแต่แรกแล้ว จากนั้นก็ยิ่งร่วมมือกับหลี่ฝาน ทำเอาซะหลี่เสว่เกือบจะไม่ฟื้นขึ้นมา เป้าหมายของเธอก็คือจะยุบทำลายโหวจวี๋เหมือนกัน ดังนั้นไป๋ยี่เฟยรู้สึกว่านี่มันเป็นไปไม่ได้
เพียงแต่ท่าทางของเย่อ้ายตอนที่อยู่ในงานประมูลทำให้เขารู้สึกสับสนไม่น้อยจริงๆ คิดไม่ออกอยู่สักพัก
หลิวเสี่ยวอิงสบถ หึ “คุณนี่ซื่อในเรื่องความรักจริงๆนะ กลัวว่านอกจากเสี่ยวเสว่แล้ว คุณก็รู้สึกว่าไม่มีใครชอบคุณอีกแล้วอย่างนั้นเหรอ?”
ไป๋ยี่เฟยพยักหน้าอย่างที่คิดไว้ จากนั้นก็พูดเปลี่ยนเรื่อง“ตอนค่ำคุณกับหลิงหลิงกลับไปด้วยกันแล้วกัน！”
หลิวเสี่ยวอิงร้อง โอ้ ออกมา“ตอนค่ำฉันจะไปทานข้าวด้วยกันกับคุณ！”
“ทำไม?”
หลิวเสี่ยวอิงกลอกตามองบน“พ่อหนุ่ม จะให้ฉันเตือนสติคุณอีกแล้วเหรอ ตอนนี้คุณยังติดพิษอยู่ใช่ไหมล่ะ?”
“……อื้อ”ตอนแรกไป๋ยี่เฟยกะที่จะพูดว่าไม่มีอะไร แต่คิดๆดูแล้ว ดูเหมือนว่าก็ไม่มีอะไรที่ไม่ดีสักหน่อย จึงพยักหน้าตอบรับไป
ช่วงบ่าย หลงหลิงหลิงเคาะประตูเข้ามา“ท่านประธาน มีคนอยากจะพบคุณค่ะ”
“ใคร?”ไป๋ยี่เฟยถามแบบไม่ต้องการคำตอบ
“ไม่เคยเจอคนแบบนี้มาก่อน”
พูดจบ หลงหลิงหลิงก็เอาภาพวิดีโอในกล้องวงจรปิดให้ไป๋ยี่เฟยดู
ไป๋ยี่เฟยเห็นผู้ชายในวิดีโอดูสุภาพอ่อนโยน สวมแว่นตา แต่ให้สุภาพกว่านี้ ก็ปกปิดความโหดร้ายรุนแรงที่อยู่ในสองตาคู่นั้นของเขาไม่ได้อยู่ดี
พอเห็นคนคนนี้ ไป๋ยี่เฟยก็ใจเต้นทันที คือคนที่จะฆ่าเขาในตอนนั้น แล้วก็เป็นคนที่วางยาพิษแล้วก็ถอนพิษให้กับเขา
ไป๋ยี่เฟยมองต่ำลง“ให้เขาเข้ามา”
พูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็พูดขึ้นกับหลิวเสี่ยวอิงอีกครั้ง“คุณออกไปก่อน”
หลิงเสี่ยวอิงมองออกว่าแววตาของไป๋ยี่เฟยเยือกเย็นมาก แถมสีหน้าท่าทีก็ดูเด็ดขาดแน่วแน่ รู้ว่าคนคนนี้จะต้องไม่ธรรมดาแน่นอน ดังนั้น หลิวเสี่ยวอิงจึงเดินตามหลงหลิงหลิงออกไปจากห้องทำงานอย่างเชื่อฟัง
ชายสวมแว่นตาที่รออยู่ข้างนอกอยู่นานแล้ว หลังจากที่เห็นหลิวเสี่ยวอิงกับหลงหลิงหลิง แววตาก็เปล่งประกายขึ้นมา
“ไอ้งั่งนี่มันมีโชคเรื่องผู้หญิงจริงๆ！ข้างกายมีสาวสวยมากมายขนาดนี้！”
หลงหลิงหลิงกับหลิวเสี่ยวอิงไม่ได้สนใจเขา
ผู้ชายสวมแว่นไม่รีบที่จะไปพบไป๋ยี่เฟย แต่กลับเดินไปใกล้ๆหลิวเสี่ยวอิง“คนสวย อยู่เป็นเพื่อนผมหน่อยสิ”
หลิวเสี่ยวอิงกลอกตามองบน“ทานโทษค่ะ ฉันไม่สนใจพวกวิปริตกับพวกโรคประสาทน่ะค่ะ”
“ฮ่าๆ……”ชายสวมแว่นไม่เพียงแต่จะไม่โกรธ แต่กลับยิ่งแสดงความสนใจมากขึ้นไปอีก“แสบดีนี่ ผมชอบ！”
หลงหลิงหลิงสีหน้าก็ไม่ดีเหมือนกัน พูดเตือนขึ้น“คุณผู้ชายคะ ท่านประธานรอคุณอยู่ในห้องทำงาน”
ชายสวมแว่นตอบอย่างไม่เร่งไม่รีบ“ไม่รีบ ผมจะอยู่เป็นเพื่อนกับสาวสวยคนนี้สักหน่อย”
“นี่！คุณผู้ชายคะ นี่ที่เป็นโหวจวี๋ ไม่ใช่สถานบันเทิงของคุณนะ！”
ชายสวมแว่นได้ยินแบบนั้นก็มองหลงหลิงหลิงหนึ่งที สำรวจหัวจรดเท้า“คุณก็ไม่เลวนะ หรือว่าพวกคุณจะมาพร้อมกันเลย?”
หลิวเสี่ยวอิงเข้ามาขวางอยู่ข้างหน้าของหลงหลิงหลิง“คุณมองอะไร ถ้ามองอีกล่ะก็จะควักลูกตาของคุณออกมาแน่คอยดู！”
ชายสวมแว่นยกมุมปาก จู่ๆก็ยื่นมือออกมา ด้วยความรวดเร็ว ดึงหลิวเสี่ยวอิงเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง ในมือที่ถือมีดอยู่หนึ่งเล่ม จี้ไว้ตรงคอของหลิวเสี่ยวอิง
“เสี่ยวอิง！”หลงหลิงหลิงร้องตะโกนเสียงดัง
“คุณจะควักลูกตาผมออกมายังไงเหรอ?”
หลิวเสี่ยวอิงตกใจจนไม่กล้าพูดอะไรออกมา เธอคิดไม่ถึงว่าผู้ชายที่ดูสุภาพอ่อนโยน จะเป็นไอ้พวกอันธพาลน่าสมเพช ถือมีดไว้ในมืออีกด้วย ช่างวิปริตจริงๆ！
หลงหลิงหลิงมองหลิวเสี่ยวอิงอย่างร้อนรน“ฉันจะบอกคุณให้นะว่า ที่นี่คือโหวจวี๋ ถ้าคุณกล้าทำอะไรผลีผลามล่ะก็ คุณไม่ได้ออกไปจากโหวจวี๋แน่ๆ！”
ชายสวมแว่นไม่แยแสแม้แต่น้อย“วางใจได้ ประธานของพวกคุณไม่กล้าหรอก”
