บทที่ 210
ชายสวมแว่นลังเลอยู่สักพัก“เป็นนักฆ่าเหมือนกับฉัน”
“ศิษย์น้องของแกอยู่ไหน?”
“ฉันไม่รู้ หลักแหล่งของเขาไม่แน่นอน”
ไป๋ยี่เฟยถามขึ้นอีกครั้ง“แกไปเอายามาได้ไหม?”
“ไม่ได้ ฉันเอาได้แค่ยาสำหรับหนึ่งเดือนเท่านั้น ตัวยาแก้พิษที่แท้จริงฉันเอาไม่ได้”
“ถ้าอย่างนั้นแกสามารถทำยาได้ไหม?”
“ไม่ได้”
“ไม่ได้จริงๆ?”ไป๋ยี่เฟยยกคิ้ว มีดกริชเข้าไปใกล้ขามากขึ้น
ชายสวมแว่นขาสั่นไม่น้อย“ไม่ได้จริงๆ ฉันไม่ได้เก่งทางด้านนี้”
มีดกริชของไป๋ยี่เฟยหยุดลง“แล้วแกรู้อะไรอีกบ้าง?”
“ฉันไม่รู้แล้ว ไม่รู้อะไรทั้งนั้น ที่ควรจะบอกฉันก็บอกไปหมดแล้ว”
“งั้นเหรอ?”ไป๋ยี่เฟยถามขึ้นมาหนึ่งประโยค จากนั้นก็ใช้มีดกริชแทงเข้าไปอีกครั้งอย่างไม่มีการบอกกล่าวก่อนเลยแม้แต่น้อย
ชายสวมแว่นร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวดอีกครั้ง“ฉัน……ฉันบอก……ไปหมดแล้ว……”
ไป๋ยี่เฟยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน“หัวหน้าของแกเป็นใคร?”
“ฉัน……ฉันพูดไม่ได้……”ชายสวมแว่นกัดฟัน
ไป๋ยี่เฟยแววตามีประกายเล็กน้อย ดูจากท่าทางของชายสวมแว่นแล้ว ต่อให้ฆ่าเขา เขาก็คงจะไม่บอกอยู่ดี ถ้าอย่างนั้นไป๋ยี่เฟยก็ไม่มีความจำเป็นต้องถามแล้ว“ในเมื่อเป็นแบบนี้ ฉันรู้สึกว่าแกก็ควรตายได้แล้ว”
“อะไร?”ชายสวมแว่นเงยหน้าขึ้นทันที“ไม่ ไม่ แกฆ่าฉันไม่ได้！”
ชายสวมแว่นอึ้งตกใจ เขาคิดไม่ถึงเลยแม้แต่น้อยว่าไป๋ยี่เฟยจะฆ่าเขาจริงๆ
“แกฆ่าฉันตาย ก็ไม่มีใครส่งยาให้กับแกแล้ว！”
ไป๋ยี่เฟยไม่สนใจแม้แต่น้อย สบถหึออกมาอย่างเย้ยหยัน แต่กลับยังไม่ได้ลงมือฆ่า แค่ยื่นมีดกริชไปให้ไป๋หู่ ก่อนจะพูดขึ้นอย่างช้าๆ“แกก็ค่อยๆตายอยู่ที่นี่อย่างช้าๆก็แล้วกัน！”
พูดจบ ไป๋ยี่เฟยกับไป๋หู่ก็เดินจากไปทันที
ที่นี่เป็นตู้คอนเทนเนอร์ตู้หนึ่ง แถมยังเป็นตู้คอนเทนเนอร์ที่อยู่ในโกดังร้างอีก แล้วก็บอกได้เลยว่า ที่นี่จะไม่มีคนมาแน่นอน
ถูกมัดอยู่ในตู้คอนเทนเนอร์ ไม่มีคนมา แล้วก็ไม่มีอาหารและน้ำ บวกกับบาดแผลทั้งตัว อีกไม่นาน ชายสวมแว่นก็จะอดตาย ท้ายที่สุดแล้ว ก็ไม่ได้ตายเพราะว่าไป๋ยี่เฟยเป็นคนลงมือ
ชายสวมแว่นมองไป๋ยี่เฟยกับไป๋หู่ พร้อมกับตะโกนเสียงดัง“ไป๋ยี่เฟย! แกไม่อยากได้ยาแล้วเหรอ? ไป๋ยี่เฟย！”
“ฉันจะพาแกไปหาศิษย์น้องของฉัน！ฉันสามารถหาศิษย์น้องของฉันได้！”
ไป๋ยี่เฟยเดินไปถึงตรงประตูแล้ว พอได้ยินประโยคนี้ ก็หยุดเท้าลง
ชายสวมแว่นเห็นแบบนี้ก็นึกว่าจะมีความหวัง“ฉันพาแกไปหาศิษย์น้องของฉันได้ เขาจะให้ยาแก้พิษกับแก ยาแก้พิษที่แท้จริง！”
แต่สิ่งที่อยู่ในใจของเขาคือ ขอแค่ไป๋ยี่เฟยแก้มัดให้กับเขา เขาก็จะรีบหนีไปทันที หรือไม่ก็พาเขาไปหาศิษย์น้อง จากนั้นก็ให้ศิษย์น้องแก้พิษให้กับไป๋ยี่เฟย
ไป๋ยี่เฟยหันกลับไป พูดอย่างเย้ยหยันหนึ่งประโยค“แกนึกว่าฉันโง่เหรอ?”
ชายสวมแว่นอึ้งตะลึง ก่อนจะพูดขึ้นทันที“ที่ฉันบอกคือ ฉันสามารถหาตัวศิษย์น้องของฉันได้ ที่เขามียาแก้พิษอยู่！”
ไป๋ยี่เฟยไม่อยากพูดเยอะ หันกลับไปทันที ให้ไป๋หู่ล็อคประตูไว้อย่างแน่นหนา
ชายสวมแว่นในหัวเต็มไปด้วยความสงสัย
เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง?
เขาไม่กลัวตายจริงๆเหรอ?
ไม่มียาแก้พิษ หลังจากนี้เขาก็จะอาการหนักขึ้นเรื่อยๆ เขาไม่สนใจสักนิดเลยเหรอ?
ความรู้สึกรักตัวกลัวตายเข้ามาโอบล้อมชายสวมแว่นเอาไว้
ยังไงก็ตาม เขาถูกมัดมือมัดเท้า มีดกริชเพียงเล่มเดียวก็ถูกไป๋หู่เอาไปแล้ว ที่นี่ไม่เหลืออะไรแม้แต่นิดเดียว ประตูข้างนอกก็ถูกล็อค ถึงเขาคิดที่จะออกไป ก็เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน
ในช่วงเวลานี้ ชายสวมแว่นรู้สึกหมดหวังอย่างถึงที่สุด……
……
ไป๋ยี่เฟยจัดการชายสวมแว่นเสร็จ ก็กลับไปยังโหวจวี๋ นอนลงบนโซฟา
หลงหลิงหลิงตอนแรกกะที่จะรายงานธุระเรื่องงาน แต่พอเห็นสภาพที่เหนื่อยล้าของไป๋ยี่เฟย ก็ห่มผ้าห่มบางๆผืนหนึ่งให้กับเขาอย่างเงียบๆ แล้วก็เดินย่องเบาๆออกจากห้องไป
