บทที่ 211
หลี่เฉียงตง หลิวจื่อหยุนและโจวฉวี่เอ๋อพาหลี่เสว่ไปโรงพยาบาลด้วยกัน พาหลี่เสว่ไปตรวจทั้งร่างกายหนึ่งรอบ
หนิววั่งเป็นคนตรวจด้วยตัวเอง หลังจากที่ผลออกมาไม่พบปัญหาอะไร พวกของหลี่เฉียงตงก็ทำได้แค่พาหลี่เสว่กลับไป
บนรถ โจวฉวี่เอ๋อจูงหลี่เสว่ไปนั่งที่เบาะหลัง“เสว่เอ๋อ อยากเล่นของเล่นอะไรไหม?”
หลี่เสว่กระพริบตา“ของเล่น?”
หลิวจื๋อหยุนที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งข้างคนขับจ้องโจวฉวี่เอ๋อหนึ่งที“ตอนนี้เสว่เอ๋ออายุแค่ห้าหกขวบ แต่โตขนาดนี้แล้ว ยังจะเล่นของเล่นอะไรอีก?”
“ช่วยไม่ได้ เด็กอายุเท่านี้ก็เล่นของเล่นกันทั้งนั้นไม่ใช่เหรอคะ?”โจวฉวี่เอ๋อยกไหล่อย่างหมดหนทาง“คุณป้า ถ้าเกิดเสว่เอ๋ออยากเล่นล่ะคะ?”
“ตั้งแต่เด็กเสว่เอ๋อก็เล่นของเล่นน้อยมาก ตอนนี้ก็คงจะไม่เล่นอยู่เหมือนเดิมนั่นแหละ”หลิวจื่อหยุนพูดอย่างมั่นใจ
หลี่เฉียงตงทำได้แค่ยิ้มๆ
จู่ๆหลิวจื่อหยุนก็พูดบ่นขึ้นมา“ต้องโทษไป๋ยี่เฟย เป็นเพราะความคิดของเขา เสว่เอ๋อก็คงจะไม่กลายเป็นแบบนี้หรอก！”
โจวฉวี่เอ๋อรู้สึกอึดอัดไม่น้อย หลี่เสว่กลับกระพริบตาๆ เธอรู้ว่าไป๋ยี่เฟยก็คือคุณลุง แต่ทำไมแม่เอาแต่พูดว่าคุณลุงไม่ดีอยู่ตลอด?
หลี่เฉียงตงรู้สึกหมดความอดทน“เขาทำดีมากอยู่แล้ว แถมเขาก็มีจุดที่ยากลำบากของเขาอยู่เหมือนกัน”
หลิวจื่อหยุนหยุดสักแป๊บ รู้สึกไม่เห็นด้วย กลับยังคงไม่พอใจอยู่ดี“เขามีจุดที่ยากลำบากก็จริง แต่เป็นผู้ชายทั้งที แม้แต่ภรรยาของตัวเองก็ปกป้องไม่ได้ ผู้ชายประสาอะไร? ”
“ดูสิตั้งแต่เสว่เอ๋อแต่งกับเขา สองปีแล้ว ไม่มีวันไหนที่ผ่านไปอย่างดีๆสักวัน ช่วงนี้ก็ดีหน่อย เขาเป็นประธานโหวจวี๋ สุดยอดแล้ว แต่ดูเสว่เอ๋อสิ ก็ยังคงเหมือนเดิม！”
หลี่เฉียงตงยิ้มๆ“ต่อให้พูดยังไงก็เถอะ เขาก็ช่วยชีวิตเสว่เอ๋อเอาไว้ แล้วก็เป็นสามีของเสว่เอ๋อด้วย”
“หึ！”หลิวจื่อหยุนสบถหึออกมาหนึ่งที กลับไม่ได้พูดคำพูดอะไรที่ทำให้หลี่เสว่และไป๋ยี่เฟยต้องหย่าร้างกัน
หลิวจื่อหยุนไม่พูดอะไรต่อ ในรถเกิดความเงียบสงบ
จู่ๆ หลิวจื่อหยุนก็เห็นอะไรบางอย่าง“เอ้า นั่นมันพ่อไม่ใช่เหรอ?”
หลี่เฉียงตงได้ยินก็หันไปดู พบว่าคนที่ต่อแถวเป็นคนสุดท้ายที่ตรงทางเข้าของการไฟฟ้าแห่งประเทศจีน ก็คือนายท่านหลี่
หลี่เสว่กลับรู้สึกอยากรู้อยากเห็น พ่อของพ่อ ถ้าอย่างนั้นก็คือคุณปู่?
นายท่านหลี่ยืนง่อนแง่นอยู่ตรงท้ายสุดของแถว แทบจะไม่ต่างอะไรจากคนแก่อายุเจ็ดสิบทั่วๆไป ผมขาวโพลน หลังที่งอและใบหน้าที่เหี่ยวแก่
หลี่เฉียงตงเหยียบเบรกสุดแรง รถหยุดลงทันที
หลิวจื่อหยุนจ้องหลี่เฉียงตง กำลังจะพูดอะไร แต่เห็นสีหน้าอารมณ์ของหลี่เฉียงตงแล้ว จึงหุบปากลง
หลี่เฉียงตงมองคนที่กำลังยืนง่อนแง่น มือที่จับพวงมาลัยอยู่ก็กำแน่นขึ้น
บุญคุณและความแค้นระหว่างนายท่านหลี่กับเขาหลายสิบปีแล้ว พอมาเห็นนายท่านหลี่ที่เป็นแบบนี้ จิตใจของเขาก็เกิดความซับซ้อนไม่น้อย
หลายสิบปีมานี้ นายท่านหลี่จงใจกีดกันคนเหล่านี้ แล้วก็เย็นชากับตระกูลของพวกเขา ท้ายที่สุดแล้ว สภาพของนายท่านหลี่ในตอนนี้……
ผ่านไปนานสองนาน หลี่เฉียงตงกะที่จะขับรถออกไป จู่ๆหลิวจื่อหยุนกลับเปิดประตูรถออกทันที
หลี่เฉียงตงอึ้งตะลึง“คุณ……”
หลิวจื่อหยุนเดินไปอยู่ตรงหน้าของนายท่านหลี่เรียบร้อยแล้ว“พ่อ มาจ่ายค่าไฟเหรอคะ?”
นายท่านหลี่ได้ยินแบบนั้นก็หันหน้ามา พูดอะไรไม่ออกอยู่สักพัก
หลิวจื่อหยุนหยิบใบค่าไฟในมือของนายท่านหลี่มาดูๆ“พ่อ กลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันช่วยจ่ายค่าไฟให้เองนะ”
หลี่เฉียงตงก็มาเหมือนกัน เอามือไปประคองนายท่านหลี่เอาไว้ พร้อมกับพูดขึ้น“พ่อ”
นายท่านหลี่ร่างกายสั่นเล็กน้อยๆ มีอารมณ์ความรู้สึกเกิดขึ้นมากมาย
เขาที่ไม่ว่ายังไงก็ไม่เคยยอมรับลูกชายของตัวเอง แต่ตอนนี้ ได้ฟังอีกฝั่งเรียกว่าพ่อ ทั้งสนิทสนมและเป็นธรรมชาติขนาดนั้น เทียบกับพวกคนในบ้านเหล่านั้นแล้ว นี่สิถึงจะเหมือนกับลูกชายแท้ๆ
“พวกแกมายังไง?”
“ผ่านมาน่ะ บังเอิญมาเห็นเข้าพอดี”หลี่เฉียงตงพูดตอบ“พ่อ กลับด้วยกันกับผมก่อนสิ เรื่องพวกนี้ให้จื่อหยุนจัดการก็ได้”
“ได้” นายท่านหลี่ตอบรับไปหนึ่งคำ แล้วก็เดินตามหลี่เฉียงตงตรงไปยังรถ“เฉียงตง จื่อหยุนเป็นผู้หญิงที่ดีคนหนึ่งเลยนะ”
หลี่เฉียงตงตอบรับ“ผมรู้ ใช่แล้ว พ่อ ทำไมถึงมาจ่ายค่าไฟด้วยตัวเอง? คนอื่นๆล่ะ?”
“พวกเขาค่อนข้างยุ่งน่ะ” นายท่านหลี่ตอบ
ยุ่ง ยุ่งขนาดไหนกันเชียว? ถึงขนาดที่ไม่มีแม้แต่เวลาจะมาจ่ายค่าไฟ?
เป็นไปได้ยังไง?
ก็แค่เห็นว่านายท่านหลี่ไม่มีตำแหน่งแล้ว ก็เลยไม่เชื่อฟังก็เท่านั้น
กลับขึ้นมาบนรถ หลี่เฉียงตงให้นายท่านหลี่นั่งลงที่นั่งข้างคนขับ
เห็นหลี่เสว่ที่นั่งอยู่ข้างหลัง นายท่านหลี่ก็รู้สึกสงสัยไม่น้อย ถึงแม้ว่าเมื่อก่อนจะรู้สึกไม่มีความสุขอยู่บ้างก็ตาม แต่ทำไมสายตาที่หลี่เสว่มองเขาถึงเต็มไปด้วยความแปลกตาแปลกใจและความอยากรู้อยากเห็น?
โจวฉวี่เอ๋อเรียกขึ้นมาหนึ่งคำ“คุณปู่หลี่”
หลี่เฉียงตงเห็นแบบนี้ก็พูดอธิบายขึ้น“เกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดขึ้นกับเสว่เอ๋อ ตอนนี้ก็เลยเป็นเด็กอายุห้าหกขวบ จำอะไรไม่ได้สักอย่าง”
“อะไร?” นายท่านหลี่สั่นเล็กน้อย“เป็นแบบนี้ได้ยังไง?”
หลี่เฉียงตงมองหลี่เสว่หนึ่งที พูดอธิบายอย่าง่ายๆไปหนึ่งรอบ
นายท่านหลี่หลังจากที่ฟังจบก็ถอนหายใจติดต่อกัน“โชคร้ายจริงๆ……”
ในขณะนี้เอง หลี่เสว่กระพริบๆตาถามขึ้น“คุณเป็นปู่ของหนูเหรอคะ?”
นายท่านหลี่มองสองที่ใสสะอาดบริสุทธิ์คู่นั้นของหลี่เสว่ พร้อมกับพยักหน้า“ใช่ ฉันเป็นคุณปู่ของหนู”
ถ้าเกิดเป็นเมื่อก่อนล่ะก็ ไม่มีทางเป็นไปได้แน่นอน แต่ตอนนี้ นายท่านหลี่รู้ว่าตัวเองผิดไปแล้ว เต็มไปด้วยความเสียใจและโทษตัวเอง ได้แค่หวังว่าจะได้รับการให้อภัย
พูดถึงเรื่องหลังจากที่นายท่านหลี่เป็นลมไปเมื่อตอนนั้น พวกหลี่ต้าไห่ยังนึกอยู่เลยว่าจะไม่มีทางหายดีอีกแล้ว แต่นายท่านหลี่เหมือนจะปล่อยวางได้ นอกจากจะแก่ลง และพูดน้อยกว่าเมื่อก่อนแล้ว อย่างอื่นก็แทบจะไม่แตกต่างอะไรเลย
ไม่นาน หลิวจื่อหยุนจ่ายค่าไฟเสร็จก็กลับมา นั่งลงที่ข้างหลัง ถัดจากหลี่เสว่
นายท่านหลี่พูดขึ้น“ใช่แล้ว เดี๋ยวฉันให้เงินพวกแก”
“ไม่ต้อง”หลี่เฉียงตงสตาร์ทรถ
นายท่านหลี่ก็ไม่ได้ดื้อดึงอะไรอีก
คิดๆดูแล้วก็ใช่ ตอนนี้ประธานบริษัททั้งสองของตระกูลพวกเขา จะไม่มีเงินจ่ายค่าไฟเล็กๆน้อยๆนี้ได้ยังไง?
หลี่เฉียงตงมองนายท่านหลี่“พ่อ พอจะกลับบ้านใช่ไหม? เดี๋ยวผมไปส่งเอง”
นายท่านหลี่พยักหน้า“ลำบากแกแล้ว”
“ไม่ลำบากอะไรเลย ลูกชายของตัวเองไปส่งพ่อกลับบ้าน มันแน่นอนอยู่แล้ว จะลำบากอะไรล่ะ?”
