บทที่224
รอจนไป๋ยี่เฟยสั่งให้หยุด ไป๋หู่ถึงจะหยุดมือลง
เซียวหรงเทาตอนนี้อยู่ในสภาพที่สายตาเลื่อนลอย หลังจากที่ถูกตบจนนับครั้งไม่ถ้วน ต่อให้ไป๋หู่หยุดมือแล้ว แต่หัวของเขาก็ยังโยกไปซ้ายทีขวาทีอย่างเป็นจังหวะ
ทุกคนที่เห็นต่างพากันอยากจะขำออกมา
จนผ่านไปสักพัก เซียวหรงเทาถึงตั้งสติได้ เสียงที่พูดออกมาก็ฟังไม่ชัดเจนแล้ว
“พอไอ้แอ้ว ผมอนต่อไอได้ไหวแอล้ว!”
“ฮาๆฮา……”
หลิวเสี่ยวอิงหัวเราะออกมาเสียงดัง แม้แต่หลิวเสียกับหลี่เสว่ที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็อดไม่ได้ที่จะขำออกมา
หลิ่วจาวเฟิงสีหน้าดูไม่ได้เลย ยังไงเซียวหรงเทาก็เป็นคนของเขา การกระทำแบบนี้มันก็เท่ากับการหยามหน้าเขาเหมือนกัน
“ไป๋ยี่เฟย ให้มันน้อยๆ หน่อยนะ!” หลิ่วจาวเฟิงตะคอกออกมา
ไป๋ยี่เฟิงจ้องมาที่หลิ่วจาวเฟิง “ผมสามารถทำได้ยิ่งกว่านี้อีก!”
“คุณ!”
และในตอนนั้น เสียงไซเรนก็ได้ดังขึ้น สายตาทุกคู่หันไปมองยังต้นเสียง
“ตำรวจมาแล้ว!”
ไป๋ยี่เฟยตะโกนออกมา แต่หลิ่วจาวเฟิงก็ไม่ได้รู้สึกร้อนใจนัก เพราะสิ่งที่ไม่มีหลักฐานตำรวจก็ทำอะไรพวกเขาไม่ได้!
“ห้ามใครขยับทั้งนั้น!”
พอตำรวจลงจากรถมาก็ชักปืนออกมาทันที
สำหรับพวกคนที่มากับหลิ่วจาวเฟิงนั้น พวกเขาแค่รับเงินมาเพื่อช่วยกันหว่านล้อมหลี่เสว่เท่านั้น แต่ก็ไม่พร้อมที่จะเข้าคุกเพื่อเงินหรอกนะ!
เซียวหรงเทารีบวิ่งไปหาตำรวจ “คุณอำรวจครับ พวกอัมอำร้ายผม อับมันเอยครับ!”
“?”
คุณตำรวจฟังที่เซียวหรงเทาพูดไม่รู้เรื่องเลย แต่เขาก็พูดขึ้นด้วยสีหน้าที่ให้เกียรติว่า “อย่าขยับนะครับ! ช่วยอยู่นิ่งๆ ด้วย!”
เซียวหรงเทาร้อนรนมาก แต่สิ่งที่พูดออกมาก็ไม่มีใครฟังรู้เรื่อง
หลิ่วจาวเฟิงที่ทนดูต่อไปไม่ไหวแล้วก็ได้สบถออกมาว่า “โง่เง่าเต่าตุ่น!”
ฉินหัวเดินมาข้างหน้า แล้วคุมตัวทุกคนไป
หลิ่วจาวเฟิงบ่นออกมาด้วยความไม่พอใจว่า “คุณตำรวจครับ หลักฐานก็ไม่มีแล้วคุณมีสิทธิ์อะไรมาจับตัวพวกเราครับ?”
“คนที่โทรแจ้งตำรวจเมื่อกี้ เงินของเขาได้หายไปจริงๆ นะครับ ส่วนพวกคุณที่อยู่ตรงนั้นก็ทำตัวน่าสงสารมากเหมือนกันดังนั้นผมจึงมีเหตุผลมากพอที่จับคุมตัวพวกคุณไปที่โรงพักครับ หวังว่าพวกคุณจะให้ความร่วมมือนะครับ”
หลิ่วจาวเฟิงโกรธจนพูดอะไรไม่ออกแล้ว เขาหลงคิดไปว่าตำรวจจะเป็นพวกซื่อสัตย์ ที่ไหนได้แม่งดันไปเป็นพวกเดียวกับไป๋ยี่เฟยซะงั้น
พอไป๋ยี่เฟยเห็นอย่างนั้น เขาก็ยังหันไปกระทืบช่อดอกไม้ที่อยู่บนพื้นอีกครั้ง
หลิ่วจาวเฟิงอยากจะวิ่งกลับมา แต่ก็ถูกตำรวจสองคนดันเข้ารถตำรวจไป “ช่วยอยู่นิ่งๆ หน่อยนะครับ!”
บอกตามตรง การกระทำของไป๋ยี่เฟยเมื่อกี้มันอาจจะดูเป็นเด็กไปนิด แต่ก็อย่างว่าแหละ มันเป็นเรื่องปกติที่ผู้ชายคนหนึ่งเมื่อต้องเผชิญหน้ากับศัตรูหัวใจของตัวเอง แล้วจะทำตัวไม่ปกติ
หลังจากที่คนพวกนั้นถูกพาตัวไปแล้ว แต่ฉินหัวยังอยู่
“นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นครับ?”
“พวกเขาฉวยโอกาสตอนผมไม่อยู่มาสารภาพรักครับ” ไป๋ยี่เฟยยักไหล่ๆ
“ตอนนี้เสว่เอ๋อเป็นยังไงคุณเองก็น่าจะรู้ดี เธอเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง ผมไม่รู้ว่าหลิ่วจาวเฟิงรู้เรื่องนี้ได้ยังไง แต่เขาก็ยังกล้าที่จะมาหลอกลวงเสว่เอ๋อ!”
“ยังดีที่เขายังไม่ทันได้ทำอะไรเพราะไม่อย่างนั้น ผมรับรองได้เลยว่า ผมจะไม่ปล่อยให้เขาได้เดินออกไปอย่างแน่นอน!”
พอฉินหัวฟังจบเขาก็พยักหน้า
“คุณกลับไปได้แล้วครับ”
“แล้วคุณไม่ไปกับผมเหรอครับ?” ฉินหัวถามขึ้น “ถ้าคุณไม่ไปด้วยมันจะเดินเรื่องยากนะครับ”
ไป๋ยี่เฟยถามกลับ “ต่อให้ผมไป พวกเขาก็ไม่มีความผิดอยู่ดีถูกไหม?”
เพราะมันเป็นแค่เรื่องที่เขากุขึ้นมาเท่านั้น
ฉินหัวตอบ “ก็ได้ครับ!”
แต่ทันทีที่ฉินหัวกลับไป จู่ๆ ไป๋ยี่เฟยก็ล้มลงอย่างไม่คาดคิด
“ไป๋ยี่เฟย!”
“คุณอา!”
………
หลิวเสี่ยวอิงพกเข็มเงินของเธอติดตัวอยู่ตลอดเวลา ดังนั้นเธอสามารถฝังเข็มให้กับไป๋ยี่เฟยได้อย่างรวดเร็ว พอถึงเวลา เธอก็เอาเข็มออกจากร่างกายของเขา
หลังผ่านไปครึ่งชั่วโมง ไป๋ยี่เฟยก็ได้คืนสติกลับมา
แต่ถึงจะฟื้นแล้ว ไป๋ยี่เฟยก็ยังรู้สึกว่าร่างกายของเขาดูจะอ่อนล้ากว่าปกติ เหมือนพลังงานในร่างกายถูกดูดไปจนหมดแล้ว และมีสิ่งหนึ่งที่เขาไม่เข้าใจก็คือ “ทำไมผมถึงหมดสติไปได้?”
