บทที่ 227
ถ้าวันนี้เขาไม่ได้เจอกับชายใส่ชุดสีดำ เขาก็จะไม่ปรากฏความสามารถที่แท้จริงของเขา แน่นอน แม้ว่าปรากฏแล้วก็ชั่งแม่ง พวกเขาก็ไม่รู้ฝีมือการต่อสู้ของเขามาจากที่ไหน แถมยังจะหวาดกลัวเขามากกว่าอีก
หลิ่วจาวเฟิงกลืนน้ำลายอย่างลำบากพูดอย่างเอาอกเอาใจ “อืม ตำรวจฉินครับ ทั้งหมดเป็นความเข้าใจผิด…”
“ใช่ๆ เป็นความเข้าใจผิดๆ”เซียวหรงเทาเห็นสถานการณ์ไม่ดี ก็พยักหน้าตามด้วย
ฉินหัวฮึและยิ้ม “ความเข้าใจผิด?”
หลิ่วจาวเฟิงกับเซียวหรงเทาพยักหน้าอย่างรุนแรง
ฉินหัวเพิ่มแรงที่เขาเหยียบบนร่างในชายเสื้อสีดำ ชายเสื้อสีดำฮัม และเขาถึงกล่าวว่า “ถ้าเป็นเข้าใจผิด งั้นบาดแผลที่บนร่างฉันจะเอาอย่างไร?”
“พวกเรา พวกเรา…พวกเราจะชดเชยให้คุณตำรวจฉิน”หลิ่วจาวเฟิงตอบอย่างลังเล
ฉินหัวคิดว่าวิธีก็ดี “ได้ พอดีว่าพวกเราตำรวจจน”
หลิ่วจาวเฟิงกับเซียวหรงเทานิ่งอึ้ง ตำรวจได้เงินเดือนจากรัฐบาลไม่ใช่เหรอ? ยังจน?
ในความเป็นจริง ตำรวจยากจนจริงๆ โดยเฉพาะตำรวจอาญา เพราะว่าพวกเขาต้องไปจับคน พวกไปหาหลักฐานกับข้อมูล เวลากับเงินที่ใช้เยอะมาก ดังนั้นก็ไม่ค่อยมีเงินเท่าไหร่
“งั้นคุณตำรวจฉินคิดว่าเท่าไหร่ดี?”หลิ่วจาวเฟิงถามอย่างระมัดระวัง
ฉินหัวคิดและพูดว่า “พวกคุณก็มาจากตระกูลใหญ่ ฉันก็ไม่ทำให้พวกคุณลำบากใจ ให้สักประมาณหนึ่งล้านก็พอ!”
“อืม……”เซียวหรงเทานิ่งอึ้ง หนึ่งล้าน?
หลิ่วจาวเฟิงก็นิ่งอึ้งเหมือนกัน สำหรับเขาหนึ่งล้านก็ไม่เยอะนะ แต่หลังของฉินหัวเเค่ชนกำแพงนิดหน่อย อย่างมากก็ใช้ยากอเอี้ยะหรือน้ำมันดอกคำฝอยเล็กน้อยก็เสร็จแล้ว ต้องการหนึ่งล้านตรงไหน?
นี่คือหลอกลวงพวกเขาอย่างชัดเจนนะเนี่ย!
ฉินหัวเห็นสีหน้าของพวกเขาแบบนี้ ถามว่า “ไม่เต็มใจเหรอ?”
เมื่อเขาพูด ก็เพิ่มแรงอีก ชายเสื้อสีดำที่อยู่บนพื้นก็ฮัมอีกครั้ง
หลิ่วจาวเฟิงกับเซียวหรงเทากลืนน้ำลาย นี่คือภัยคุกคามที่ชัดเจน!
แต่พวกเขาก็ไม่อยากถูกฉินหัวเหยียบอยู่บนพื้น ลุกขึ้นไม่ได้
“เต็มใจๆ เต็มใจมาก” หลิ่วจาวเฟิงพูดอย่างไม่มีความกล้าหาญมาก
เซียวหรงเทาก็ยิ้มและพยักหน้า
ฉินหัวเก็บขาและยืน “โอนเงินเถอะ ง่ายและเร็วกว่า”
พูดเสร็จ ฉินหัวก็หยิบมือถือออกมา
หลิ่วจาวเฟิงนิ่งอึ้ง รีบขนาดนี้เลยเหรอ?
ฉินหัวเดินมา หันหลังให้ชายเสื้อสีดำ และเอาหมายเลขบัญชีให้หลิ่วจาวเฟิง
หลิ่วจาวเฟิงเห็นแบบนี้สายตากะพริบเล็กน้อย หยิบโทรศัพท์อย่างช้า เล็กกดอยู่บนโทรศัพท์ แต่ในความเป็นจริง สายตาสังเกตข้างหลังของฉินหัวอยู่
ในหลังของฉินหัว ในเมื่อที่ฉินหัวเดินไป ชายเสื้อสีดำก็ลุกขึ้น และในมือของเขาก็มีมีด1เล่ม
และตรงกับหลังของฉินหัว
เซียวหรงเทาก็เห็นแล้ว แค่เขาทำตัวไม่รู้อะไรเลย แต่ความตื่นเต้นและความหวังที่ในสายตาซ่อนไม่ได้
แค่แป๊บเดียว มีดของชายเสื้อสีดำก็อยู่บนหัวของฉินหัว เอาแค่มันลองไป ฉินหัวก็ไม่มีแรงที่จะต่อต้าน
แต่ในขนาดนี้ หลังของฉินหัวเหมือนมีตาอยู่ จู่ๆก็เตะหลิ่วจาวเฟิงอย่างรุนแรง และหันไปจับข้อมือของชายเสื้อสีดำ มีดเล่นนั้นถูกหยุดห่างกับหน้าอกฉินหัวแค่3 เซนติเมตร
“ตุ้ม!”
คือเสียงหลิ่วจาวเฟิงตกพื้น
จากนั้น ฉินหัวก็บีบตัวอย่างรุนแรงและก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของชายเสื้อสีดำ
“อ้า!”
ข้อมือของชายเสื้อสีดำถูกฉินหัวบีบหัก
ด้วยเสียง “แกร๊ก”มีดตกอยู่บนพื้น
ฉินหัวยกเท้าขึ้นอีกครั้ง และเตะไปที่ท้องของชายเสื้อสีดำ ชายเสื้อสีดำฮ้ม และถูกฉินหัวคว้าข้อมือของเขาอีกครั้งโยนไปที่กำแพง และสิ่งที่ต่อมาก็คือกำปั้นที่ถี่ยิบ
เมื่อกำปั้นสุดท้ายลงเสร็จ ชายเสื้อสีดำก็เป็นลมและไถลลงกำแพง
หลิ่วจาวเฟิงกับเซียวหรงเทาที่อยู่ข้างๆมองไปที่ฉินหัวด้วยความหวาดกลัว
“ฉิน … ตำรวจฉิน … พวกเรา … พวกเรา … ”
หลิ่วจาวเฟิงกลัวจนไม่สามารถพูดประโยคทั้งหมดได้
เซียวหรงเทาก็กลัว ตัวสั่นไปหมด
ฉินหัวก้าวไปหาพวกเขา
หลิ่วจาวเฟิงกับเซียวหรงเทาก้าวถอยหลัง
ตอนแรกฉินหัวคิดว่าแค่หลอกลวงเงินพวกเขาก็พอแล้ว แต่ใครจะรู้ว่า ไอ้สองคนนี้ ชั่วขนาดนี้ ยังแอบลอบโจมตีอีก ดูเหมือนว่าเขาจะต้องต่อยพวกเขาอีกครั้งถึงจะซื่อสัตย์
แต่ในขนาดนี้ มีเสียงไซเรนของตำรวจส่งมาจากทางเข้าซอย
ฉินหัวขมวดคิ้วเล็กน้อย
และหลิ่วจาวเฟิงกับเซียวหรงเทาดูเหมือนเห็นความหวัง และพวกเขาก็โล่งใจทันที
ในที่สุด ฉินหัวก็ถอนหายใจอย่างจนปัญญา จ้องมองทั้งสองคนอย่างรุนแรง และหายไปจากอีกทางออกของซอย
……
หลังจากที่ ไป๋ยี่เฟยปิดการทำงานและกลับที่วิลล่า และรับหลี่เสว่กลับมา ทั้งสองก็ทานอาหารเย็นด้วยกัน
หลังจากล้างหน้าบ้วนปาก หลี่เสว่ก็นอนบนเตียงอย่างเชื่อฟัง และกระพริบตากับไป๋ยี่เฟย
“คุณลุงคะ คุณลุงเมื่อไหร่จะเล่นกับหนู”
ช่วงนี้ ไป๋ยี่เฟยยุ่งอยู่กับเรื่องของพระยาและคนใส่ยาพิษ เขามีเวลาที่อยู่กับหลี่เสว่แค่ตอนคืน
ไป๋ยี่เฟยตำหนิตัวเองอย่างมาก เอาหลี่เสว่ไว้ในอ้อมแขนของเขาและพูดเบาๆว่า “เสว่เอ๋ออยากออกไปเล่นหรือ?”
หลี่เสว่ลังเลสักพัก “ใช่ แต่ลุงดูเหมือนจะยุ่ง ก็ไม่อยากออกไปข้างนอกแล้ว”
เมื่อไป๋ยี่เฟยได้ยิน ใจเขาก็เต้นอย่างแรงครั้งหนึ่ง “เสว่เอ๋อจะออกไปเล่นได้ทุกเมื่อที่เสว่เอ๋ออยากไป ฉันมีเวลา”
“จริงเหรอ?” น้ำเสียงของหลี่เสว่ร่าเริงมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
ไป๋ยี่เฟยเอ่ยเสียงอืมและกล่าวว่า “วันมะรืนนี้ได้ไหม? วันมะรืนนี้เป็นวันหยุด ลุงพาหนูไปเล่น?”
“เย้ คุณลุงดีที่สุดแล้ว!”หลี่เสว่ดีใจและกอดไป๋ยี่เฟย และจูบแก้มของเขา
ด้วยนี้ทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นเกินไป และความรู้สึกเวียนหัวที่คุ้นเคยก็มาด้วย
ไป๋ยี่เฟยอดความตื่นเต้น หลังจากระงับความตื่นเต้นลงไป พูดด้วยเสียงแหบแห้ง “ทีหลังเสว่เอ๋ออยากได้อะไรบอกลุง ลุงจะทำให้หนูพอใจ”
ในอดีตหลี่เสว่ไม่รู้จักฐานะของเขา ดังนั้นเธอจะคิดมากกับทุกสิ่งทุกอย่าง แม้ว่าเธอรู้ว่าเขาร่ำรวย เธอก็ไม่ใช้โดยตามใจ มีข้อต้องการก็ไม่พูดอย่างตามใจ มีเรื่องอะไรก็รับด้วยตนเอง ไป๋ยี่เฟยก็ปวดใจมาก
แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกันแล้ว หลี่เสว่กลายเป็นเด็ก แล้วเธอก็จะไม่คิดอะไรมาก เธอสามารถขออะไรก็ได้กับเขา เขาก็จะทำให้เธอพอใจ
ยิ่งไปกว่านั้น ในฐานะที่เป็นผู้ชาย เผชิญหน้ากับผู้หญิงที่รัก เขาก็อยากจะแค่รักโอ๋เธอ เอาทุกอย่างที่ดีมาให้เธอ สถานการณ์ของหลี่เสว่ที่ในขนาดนี้ ก็ให้โอกาสกับเขา
……
เช้าวันถัดไป หลังจากไป๋ยี่เฟยมาถึงบริษัท เขาก็เรียกหลิวเสี่ยวอิงมา “ยาแก้พิษที่ให้คุณไปศึกษาเป็นอย่างไร”
หลิวเสี่ยวอิงส่ายหัว “ยังไม่สามารถดูออกอะไรเลย คิดว่าควรพาไปทอดลงตรวจที่โรงพยาบาลดีกว่า”
ไม่นาน หลงหลิงหลิงก็เข้ามา
“ประธานกรุ๊ปทั้งสี่ตระกูลมาแล้ว”
