บทที่ 235
“บอกความจริงกับพวก ประธานหลี่กับฉันเคยเป็นเพื่อนมาก่อน แค่ต้องการคำพูดของฉันคำเดียว การตัดสินใจขอบคุณก็จะไม่มีผลตามกฎหมายทันที!”
แต่เจียงกั๋วเทาไม่ใส่ใจกับคำพูดของซุนเหว่ย “ถ้าอย่างนั้น ประธานซุนก็โทรไปถามได้เลย”
เมื่อซุนเหว่ยเห็นว่าไม่มีขั้นบันไดให้ลง เขาจึงต้องหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อโทรหาประธานหลี่ และเปิดแฮนด์ฟรี
ในใจของเขายังคงเชื่อมั่นในความสัมพันธ์เป็นเพื่อนกันระหว่างประธานหลี่กับเขา เขาก็ไม่จำเป็นต้องทำลายความสัมพันธ์ของพวกเขาเพื่อโหวจวี๋ ทุกคนก็ทำธุรกิจธนาคาร มีเหตุมีผลที่อยู่ข้างในก็ครัวเข้าใจ
เมื่อได้ยินเสียงรับสาย ทุกคนก็กลั้นหายใจ ในห้องโถงก็เงียบไปเลย เงียบจนกระทั่งได้ยินเสียงเข้มตกพื้น
แต่ทำให้ทุกคนน่าแปลกใจ เพราะไม่มีใครรับสาย
ทุกคนงงกันหมด เป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงไม่รับโทรศัพท์?
ซุนเหว่ยอธิบายด้วยเองว่า“เขาต้องยุ่งแน่ ๆ ”
พอพูดเสร็จ เขาก็โทรไปอีก
หลังจากดังขึ้นสามครั้งแล้ว ในที่สุดก็มีคนรับโทรศัพท์แล้ว
“ฮัลโหล ตาหลี่ ฉันเอง ตาซุน!” ซุนเหว่ยทักทายประธานหลี่ด้วยรอยยิ้ม
เสียงของประธานหลี่ดังออกมาผ่านแฮนด์ฟรี “โอ้ ตาซุนเหรอ มีอะไรหรือ?”
“โอ้ ก็ไม่มีเรื่องใหญ่อะไร ก็แค่โหวจวี๋กรุ๊ปกำลังชวนธุรกิจของเขตเมืองเทียนเป่ยจะเอากองทุนออกจากธนาคารเทียนเป่ยของเรา ฉันเตือนไปไม่กี่คำ แต่ในขนาดนี้ ประธานเจียงกั๋วเทาที่อยู่ฝ่ายคุณ ออกมาพูดว่าจะอยู่ฝ่ายเดียวกันกับโหวจวี๋ และร่วมมือกับธุรกิจ และจะปรับอัตราดอกเบี้ยให้อยู่ในระดับที่ต่ำสุด”
“ตาหลี่เอ๋ย! คุณคิดอย่างไรกับเรื่องนี้?”
อีกฝ่ายของโทรศัพท์เงียบสักพัก จากนั้นเขาก็ตอบว่า “คุณกำลังพูดถึงโหวจวี๋กรุ๊ปไหน? คนที่นามสกุลเป็นไป๋เหรอ?”
“ใช่ นามสกุลไป๋” ซุนเหว่ยพยักหน้า
แต่เขาไม่รู้ว่า นามสกุลไป๋ที่ประธานหลี่ถาม คือไป๋ของเมืองหลวง
ประธานหลี่ก็รู้จักฐานะของไป๋ยี่เฟย ตอนนี้ก็แค่ยืนยัน
เมื่อพูดเสร็จ ประธานหลี่ก็กล่าวว่า “ฉันคิดว่าประธานเจียงจัดการเรื่องนี้ได้ดีมาก และฉันสนับสนุนการตัดสินใจของเขา”
“หา?”
คำพูดที่เห็นด้วยของซุนเหว่ยติดอยู่ข้างปาก
และผู้คนก็ตกใจและตื่นเต้นมาก
พวกเขาได้ยินผิดใช่ไหม
ประธานหลี่สนับสนุนการตัดสินใจของประธานเจียง งั้นก็หมายความว่า ธุรกิจขนาดเล็กของพวกเขาสามารถอยู่รอดต่อไปได้อีก
เจียงกั๋วเทายิ้ม ไอ้ซุนเหว่ยเป็นคนโง่จริงๆ กล้าที่จะสู้กับไป๋ยี่เฟยโดยไม่รู้ฐานะที่แท้จริงของเขา ก็ชื่นชมความกล้าหาญของเขานะเนี่ย
ไป๋ยี่เฟยประหลาดใจเล็กน้อย เลิกคิ้วเล็กน้อย
“ตาหลี่ ฉันคิดว่า … ”
“ดุ๊กๆ…”
ซุนเหว่ยยังพูดไม่จบ อีกฝ่ายก็วางสายโทรศัพท์แล้ว
ซุนเหว่ยนิ่งอึ้งอยู่ที่เดิม ใบหน้าของเขาซีด มือสั่นเล็กน้อย โทรศัพท์ก็แทบจะถือไม่มั่นคง “นี่มันเป็นไปไม่ได้ … ”
“มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้”ไป๋ยี่เฟยพูดด้วยเสียงแผ่วเบา
ในขณะนี้ ประธานธนาคารเหล่านั้นก็มีความคิดที่จะกบฏ
“อืม ประธานไป๋ เมื่อกี้พวกเราสับสนไปหมด ประธานไป๋ก็ผู้ยิ่งใหญ่ไม่คิดถือโทษคนต่ำต้อย พวกเราก็ยังยินดีที่จะร่วมมือกับโหวจวี๋กรุ๊ปนะ”
“ใช่ๆ ประธานไป๋ มันเป็นความเข้าใจผิด เข้าใจผิด คุณประธานไป๋อย่าจริงจังกับมัน…”
เมื่อซุนเหว่ยได้ยินเช่นนี้ สายตาไม่เจาะจง ในที่สุดก็มีใบหน้าที่ยิ้มแย้มที่น่าเกลียดกว่าร้องไห้“ประธานไป๋ มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดในตอนเมื่อกี้ เป็นความเข้าใจผิด…คนประธานไป๋ใจกว้าง จะไม่สนใจแน่นอนใช่ไหม?”
เมื่อเห็นซุนเหว่ยทำตัวแบบนี้ ไป๋ยี่เฟยยิ้มเยาะ “ไม่ ฉันขี้เหนียว”
“ในคำพูดนั้นเมื่อกี้ คุณคิดว่าคำว่าเข้าใจผิดก็สามารถมั่วๆไปได้เหรอ คุณคิดว่าเราเป็นคนโง่หรือไง?”
“ถ้าวันนี้ประธานเจียงไม่สนับสนุน คุณจะถือว่าทั้งหมดนี้เป็นความเข้าใจผิดหรือไม่?”
“ไม่! คุณจะไม่! คุณจะได้คืบเอาศอก!”
ซุนเหว่ยถูกพูดอย่างหน้าแดงและอึดอัด
ประธานธนาคารหลายคนก็ก้มหน้าด้วยความอับอาย
ไป๋ยี่เฟยกล่าวอีกครั้ง “เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ ฉันจะจำสิ่งที่ประธานซุนทำไว้เสมอ”
เมื่อซุนเหว่ยได้ยินคำพูดเหล่านี้ เขาก็ไม่สามารถอยู่ได้อีกต่อไป
“แก!”
เอ่ยเสียงเย็นชาออกมา ซุนเหว่ยจึงหนีออกจากโรงแรมด้วยความกระเซอะกระเซิง
หลังจากออกมาแล้ว ตอนแรกเขาคิดว่าประธานของธนาคารเหล่านั้นจะออกมาเหมือนเขา จะกลับไปพูดคุยเกี่ยวกับวิธีการและแผนการที่จะรับมือ
แต่ ไม่มีใครออกมานอกจากเขา
ในเวลานี้ ประธานของธนาคารเหล่านั้นกำลังขอโทษกับไป๋ยี่เฟย ทำอย่างโค้งคำนับ แต่ไป๋ยี่เฟยก็ไม่ยอม
ซุนเหว่ยรออยู่ข้างนอกสักพัก เมื่อเห็นว่าพวกเขายังไม่ออกมา เขาอาจจะเดาได้อะไร เขาจึงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและโทรหาหนึ่งในนั้น
“พวกคุณเป็นอะไร จะอยู่ที่นั้นทำอะไรอีก?”
คนนั้นรับสายและเดินไปที่มุมของห้องโถง“ประธานซุน เรื่องเป็นแบบนี้แล้ว แน่นอนว่าเราต้องรีบกอบกู้พลิกสถานการณ์สิ!”
“ประธานซุน หรือว่าคุณกลับมาดีกว่าไม่?ทุกคนจริงจังหน่อย ประธานไป๋ก็อาจจะให้อภัยกับเรา”
ซุนเหว่ยโกรธมาก“ผายลม! เมื่อกี้เขาพูดชัดเจนแล้ว เขาจะจำได้เสมอ พวกคุณจะไปเอาอกเอาใจทำไม ออกมาเร็วๆ พูดคุยเกี่ยวกับวิธีการและแผนการที่จะรับมือกันดีกว่า”
“ประธานซุน เขาบอกว่าจะจำสิ่งที่คุณทำ เขาไม่ได้ว่าพวกเรา … ”
ซุนเหว่ยฟังแล้วรู้สึกโกรธขรึมมาก“ฉันจะถามเป็นครั้งสุดท้าย พวกคุณจะเอาอกเอาใจเขาจริงๆหรือ?”
อีกฝ่ายของโทรศัพท์เงียบสักพัก และพูดว่า “ประธานซุน โหวจวี๋กรุ๊ป เราไม่สามารถที่จะขัดใจได้”
ซุนเหว่ยมองไปที่โทรศัพท์ บีบมันอย่างแรง ๆ แทบจะอดไม่ได้และทำโทรศัพท์แตก
“ได้! ไปเอาอกเอาใจกันเถอะ! ฉันเชื่อว่า เขาเป็นแค่คนหนุ่ม ยังจะพลิกฟ้าได้ด้วยเหรอ?”
ที่ชั้นสองของโรงแรม ประธานธนาคารพูดเสร็จแล้ว แต่ไป๋ยี่เฟยไม่ยอมยังไล่พวกเขาออกไป
ประธานธนาคารรู้สึกว่าวันสิ้นโลกของพวกเขากำลังจะมาถึงแล้ว
คนที่เหลือก็เป็นคนที่สนับสนุนโหวจวี๋ และทุกคนก็กินและดื่มอย่างมีความสุข
ไป๋ยี่เฟยเดินไปหาเจียงกั๋วเทา ยกแก้วไวน์ขึ้นและกล่าวว่า “ขอบคุณ”
“ประธานไป๋เกรงใจเกินไป”เจียงกั๋วเทายิ้ม “ได้รู้จักเพื่อนอย่างประธานไป๋ ซึ่งเป็นเกียรติสำหรับฉัน”
