บทที่ 239
โจวฉวี่เอ๋อไม่สามารถไปได้จริงๆ เพราะเหตุการณ์ยั่วยวน โจวฉวี่เอ๋อก็ลาออกไปแล้ว
ไป๋ยี่เฟยยังห่วยหลี่ซื่อกรุ๊ปมาจากหลี่ฝานอีก ตอนแรกคิดว่าจะให้หลี่เสว่ แต่หลี่เสว่กลายเป็นเด็ก หมดปัญญา จึงให้โจวฉวี่เอ๋อควบคุมก่อน
กิจการผลไม้หลี่ซื่อกรุ๊ปนั้นก็ไม่เล็ก และเคยถูกหลี่เฉียงตงควบคุมมาก่อน เลยถูกทำร้ายอย่างมาก ถ้าอยากจะให้เป็นเหมือนเดิม อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลามาก
ไป๋ยี่เฟยก็เข้าใจเป็นอย่างดี“หรือว่าคุณรับเธอไปที่บริษัท”
“ไปบริษัท? เสว่เอ๋อดีขึ้นแล้วเหรอ”
“ยัง” ไป๋ยี่เฟยตอบว่า “ฉันกังวลเธออยู่บ้านคนเดียว ถ้าอยู่ในบริษัท มีคุณคอยดูอยู่”
แม้ว่าคนในบริษัทอาจจะก็ไม่ค่อยไว้ใจได้ แต่อย่างน้อยก็มีโจวฉวี่เอ๋ออยู่ และโจวฉวี่เอ๋อก็จะไม่ปล่อยให้หลี่เสว่เสียเปล่า
โจวฉวี่เอ๋อตอบว่า “ก็ได้!”
……
เมื่อเวลาสิบนาฬิกา เจียงกั๋วเทามาถึงโหวจวี๋ตรงเวลา หลงหลิงหลิงมารับเขาด้วยตัวเอง และพาคนไปที่สำนักงานของไป๋ยี่เฟย
ทั้งสองจับมือกัน แล้วนั่งลงบนโซฟาในบริเวณเลานจ์ด้วยกัน
“เมื่อวันก่อน ขอบคุณประธานเจียงมาก”
“ไม่ๆ”เจียงกั๋วเทายิ้ม “ในฐานะที่เป็นเพื่อนกัน ก็จำเป็นต้องช่วยประธานไป๋เช่นกัน เราได้รับข้อมูลแล้ว และกำลังตรวจข้อมูล เมื่อตรวจเสร็จแล้วจะได้รับเงินถึงบัญชีทันที”
“มีพี่เจียงอยู่ ฉันโล่งใจ” ไป๋ยี่เฟยพยักหน้าและถาม “ใช่แล้ว พี่เจียงเข้าใจกับจู้ติ่งเยอะไหม”
“จู้ติ่ง?”เจียงกั๋วเทาหัวเราะเบาๆ “บริษัทก่อสร้างจู้ติ่งก็ยังมีขนาดใหญ่อยู่ ปัจจุบันอยู่ในระดับ100 ของประเทศ แต่ธนาคารจู้ติ่งเป็นเพียงบริษัทเล็กๆของกรุ๊ปเท่านั้น ไม่ต้องกังวล อะไร ซุนเหว่ยไม่สามารถทำอะไรได้เหรอ นอกจากนั้น เขาไม่ถูกด่าก็โชคดีแล้ว”
เมื่อได้ยินไป๋ยี่เฟยก็รู้สึกโล่งใจ ที่จริงเขาก็ไม่ได้มีความรู้สึกเป็นศัตรูกับซุนเหว่ยมาก เขาก็แค่ว่ากันไปตามสถานการณ์ เพียงแค่เมื่อวานเขาส่งของขวัญใหญ่แบบนั้น ทำให้เขาสนใจมากขึ้น
เอาแค่ซุนเหว่ยอยู่นิ่งๆ เขาก็จะไม่คิดหยุมหยิมกับเขา
ในเวลานี้ซุนเหว่ยกำลังเตรียมไปที่สนามบินในเมืองเทียนเป่ย เพื่อไปรับคน
ตอนแรกซุนเหว่ยก็อยากปกปิดเรื่องนี้ จนถึงเขาจัดการเรียบร้อยแล้ว ก็ไม่มีอะไรมากแล้ว แต่ใครจะรู้ว่าเงินทุนที่เกี่ยวข้องในครั้งนี้มากเกินไป บวกกับเงินทุนของโหวจวี๋กรุ๊ปและบริษัทอื่นๆ รวมกันมีประมาณหมื่นล้าน
ประธานของจู้ติ่งกรุ๊ปซุนฮุยก็รู้เรื่องนี้ได้อย่างรวดเร็ว และซื้อตั๋วเครื่องบินมาอย่างเร็ว
ซุนเหว่ยกังวลซุนฮุยจะดุเขาเรื่องนี้แน่นอน เขาต้องพูดอย่างระมัดระวัง
ในที่สนามบิน ซุนเหว่ยรับได้ซุนฮุยแล้ว ตัวซุนฮุยสูงกว่าซุนเหว่ย และหน้าตาก็น่ากลัวเล็กน้อย หลังจากเห็นซุนเหว่ยที่เป็นคนในหมู่บ้านเดียวกัน เขาก็โกรธทันที
“แกจัดกันเรื่องนี้อย่างไร? ยังกล้าที่จะขัดใจประธานโหวจวี๋?”
“เงินทุนที่มากมายขนาดนี้ อยู่ดีๆก็เอาออกหมดเลย แกไม่เคยนึกถึงผลที่ตามมาหรอ?”
“สมองแกเข้าน้ำหรือถูกประตูหนีบ?”
“เงินที่มากขนาดนี้ โครงการที่อยู่ภาคใต้จะทำอย่างไงต่อ? แกคนเดียวทำให้เสียหมดเลย!”
ซุนเหว่ยฟังคำดุของซุนฮุยอย่างเชื่อฟัง ไม่กล้าที่จะพูด
เมื่อขึ้นไปบนถึงรถ ซุนเหว่ยถึงกล่าวว่า “ประธานไม่ต้องกังวล ฉันจะจัดการเรื่องนี้ให้ดี”
“แกจะจัดการได้ดียังไง?ถ้าแกจัดการได้ ก็จะไม่มีเรื่องนี้แล้ว!”
ซุนเหว่ยรอให้เขาพูดเพียงพอแล้ว ถึงพูดว่า “คุณประธาน ครั้งนี้เป็นความผิดของฉันจริง ครั้งนี้ฉันดูถูกไป๋ยี่เฟยเกินไป แต่ไป๋ยี่เฟยยังหนุ่มอยู่ ไม่ว่าเขาจะมีความสามารถแค่ไหน เขาก็ยังเป็นแค่คนหนุ่มที่มีประสบการณ์น้อย”
“เอาแค่ฉันให้ผลประโยชน์กับเขา และชื่นชมเขาเกินจริง จะทำให้เขาหลงตัวทันที เรื่องนี้ก็แก้ไขได้อย่างง่ายดายแล้ว”
ซุนฮุยเอ่ยเสียงเย็นชาออกมา“แกควรจัดการเรื่องนี้ให้ดีและรวดเร็วที่สุด ไม่เช่นนั้น แกก็เก็บของที่ของแกแล้วลาออกไป!”
ซุนเหว่ยพยักหน้าซ้ำ ๆ “ครับ … ”
ซุนเหว่ยรู้ว่าซุนฮุยกำลังโกรธอยู่ เขาก็ต้องฟังเข้าหูอะไรไม่ได้ ผลที่เขาต้องการ คือวิธีที่สามารถแก้ไขเรื่องนี้อย่างที่สมบูรณ์
ในที่สุดซุนฮุยก็หายโกรธเยอะแล้ว แม้ว่าจู้ติ่งกรุ๊ปของพวกเขาจะเป็นอันดับ100 ของประเทศ แต่ตามคำโบราณที่ว่า คนมีอำนาจมหาศาลก็เอาชนะเจ้าถิ่นไม่ได้
จู้ติ่งเป็นคนมีอำนาจ และโหวจวี๋ก็เป็นเจ้าถิ่น
……
“คุณประธาน ซุนเหว่ยมาแล้ว และเขาบอกว่าอยากเชิญคุณไปทานข้าว”
ไป๋ยี่เฟยเงยหน้าขึ้นและบอกหลงหลิงหลิง “ไม่ว่าง ไม่ไป”
ก่อนที่พวกเขาจะเชิญซุนเห่วยไปทานอาหาร ซุนเหว่ยก็ปฏิเสธ แต่ตอนนี้ก็เป็นกลับ
ในขณะที่ถอนใจก็ยังรู้สึกหายโกรธมาก
ลงไปที่ล็อบบี้ชั้นหนึ่ง หลงหลิงหลิงก็เจอซุนเหว่ย “ขอโทษจริงๆ ประธานยุ่งมาก”
สายตาที่บ้ากามของซุนเหว่ยนิ่งอึ้ง“ อันนี้ฉันเข้าใจ แต่ก็ควรต้องกินข้าวสิ”
หลงหลิงหลิงส่ายหัวโดยไม่มีสีหน้า
ใบหน้าของซุนเหว่ยนิ่งอึ้งเล็กน้อย“ผู้ช่วยหลง ประธานไป๋ไม่อยากเห็นฉันโดยตั้งใจใช่ไหม?”
“ประธานยุ่งมากจริงๆ และคุณก็รู้ช่วงนี้บริษัทยุ่งกับเรื่องกู้เงินจากธนาคาร ดังนั้นไม่มีเวลาจริงๆ”
หลงหลิงหลิงใช้คำพูดเหล่านี้เพื่อให้ซุนเหว่ยหยุดพูด ในความเป็นจริงหลงหลิงหลิงไม่รู้ เรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้น
แต่ซันเหว่ยคิดว่าคำพูดเหล่านั้นดูเหมือนเป็นการประชดโดยเจตนา
ซุนเหว่ยไม่พอใจเล็กน้อย แต่หลงหลิงหลิงก็เป็นผู้หญิงที่สวยงาม เขาจะไม่โกรธผู้หญิงที่สวยงาม ยิ่งไปกว่านั้น เขาอยากจะชิมรสของหลงหลิงหลิงด้วย!
“ประธานไป๋ไม่มีเวลา งั้นผู้ช่วยหลงควรมีเวลาไหม เราไปทานข้าวด้วยกัน?”
หลงหลิงหลิงเกลียดสายตาของซุนเหว่ยมาก และพูดอย่างรำคาญว่า “เชิญประธานซุนกลับไปดีกว่า!”
เมื่อเห็นสีหน้าของหลงหลิงหลิงเช่นนั้น ซุนเหว่ยก็รู้เรื่อง หันไปเลยไปเลย
หลังจากหันมา ใบหน้าซุนเหว่ยก็เต็มไปด้วยร้ายกาจ ก็ได้ กล้าปฏิเสธเขา งั้นก็อย่าโทษเขาที่ใช้วิธีพิเศษ
เขาปฏิบัติตามหลักเจรจาพาทีตามมารยาทแล้วจึงใช้กำลังตลอด ในวันนั้นเขาก็เคยให้ของขวัญชิ้นใหญ่ไปแล้ว ไป๋ยี่เฟยก็รับไปด้วย ตอนนี้เชิญเขาไปทานอาหาร แต่ถูกเขาถูกปฏิเสธ!
เนื่องจากเขาไม่อยากจัดการเรื่องนี้อย่างดีทั้งคู่ งั้นก็ต้องจัดการอย่างไม่ดีทั้งคู่
หลงหลิงหลิงกลับไปที่ห้องสำนักงาน “ซุนเหว่ยไปแล้ว”
ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า“ถ้าครั้งหน้าเขามาอีก ก็บอกว่าได้”
หลงหลิงหลิงสงสัย“ทำไม?”
“ไม่จำเป็นแค่เรื่องเงินกู้ก็ทำให้ธนาคารเล็กๆหายไป สำหรับโหวจวี๋ มันเรื่องเล็กทำเป็นเรื่องใหญ่เกินไป”
สิ่งที่ไป๋ยี่เฟยคิดนั้น มันง่ายมาก ตอนนี้โหวจวี๋ต้องการพัฒนาทั้ง4 พื้นที่นั้น ต้องการเงินตอนนี้ปัญหาเรื่องเงินก็ได้รับการแก้ไขแล้ว เขาก็รับบทเรียนซุนเหว่ยแล้ว เขาก็ไม่ต้องสนใจอะไรอีกแล้ว
แต่สิ่งที่เขาไม่รู้คือ บางคนไม่ใช่ว่าคุณคิดว่าไม่สนใจ และเขาก็จะไม่สนเช่นกัน
……
ฝั่งนั้น ซุนเหว่ยกลับไปที่ห้องสำนักงานของตัวเองและโทรออก
“ชิงหยู ฉันเอง ไม่ต้องรอแล้ว ทำตามที่ฉันบอก”
อีกฝ่ายของโทรศัพท์ตอบกลับมาว่า “ครับเจ้านาย แต่ค่ามัดจำล่วงหน้า…”
ซุนเหว่ยสาปแช่งอย่างลับๆว่า “ค่ามัดจำล่วงหน้า 5 ล้าน หลังจากรับได้แล้วก็ไปทำเดี๋ยวนี้ส่วนที่เหลืออีก 25 ล้าน จะจ่ายให้หลังทำเสร็จเรียบร้อย”
“ครับเจ้านาย”
ซุนเหว่ยไม่ค่อยไว้ใจและเตือนอีกครั้ง“ห้ามทำอะไรกับไอ้ผู้หญิงที่ชื่อหลิวเสี่ยวอิง!”
