บทที่24
หลี่เสว่ยังอยากพูดอะไรต่อ แต่กลับถูก ไป๋ยี่เฟยเปิดปากพูดขึ้นก่อน “แค่บ้านเอง เปลี่ยนเป็นชื่อพ่อแม่เถอะ!”
“ถือว่าแกรู้จักเอาตัวรอด!” หลิวจื่อหยุนพูดออกมาเบาๆ
หลี่เสว่มอง ไป๋ยี่เฟยไว้ และน้อยใจแทนเขา นี่เป็นบ้านที่ ไป๋ยี่เฟยจ่ายเงินซื้อมาเองนะ!
ไป๋ยี่เฟยยิ้มอย่างอบอุ่น เป็นการบอกว่าไม่เป็นอะไร
หลิวจื่อหยุนลาก หลี่เฉียงตงไปดูบ้านมุมอื่นต่อ สักพัก สระน้ำก็เหลือแค่พวกเขาสองคน
“ไป๋ยี่เฟย ขอบคุณนะคะ” ดวงตาของหลี่เสว่ชื้นด้วยน้ำตา
ไป๋ยี่เฟยยิ้มและพูดว่า “ขอบคุณอะไรครับ คุณเป็นภรรยาของผม ยังไงบ้านนี้ก็ให้คุณอยู่แล้ว ทุกคนเป็นครอบครัวเดียวกัน จะเขียนชื่อใครก็หมดกัน”
หลี่เสว่ฟังแล้วยิ่งเสียใจมากกว่าเดิม สักพักก็โผเข้าไปกอด ไป๋ยี่เฟยเอาไว้
ไป๋ยี่เฟยนิ่งอึ้งไป หลังจากนั้นก็ค่อยๆ ปลอบใจเธอ และค่อยๆ ลูบ หลี่เสว่เบาๆ
หลี่เสว่เป็นคนสวย รูปร่างยิ่งไม่ต้องพูดถึง ไป๋ยี่เฟยแค่ลูบเบาๆ ยังรู้สึกถึงเอวบางๆ นั้น ยิ่งทำให้ควบคุมตัวเองไม่ได้
รอ หลี่เสว่เรียกสติกลับมาได้ ก็เลย ไป๋ยี่เฟยออก และก้มหน้าอย่างเขินอาย “สรุป ของขวัญวันเกิดวันนี้ ฉันชอบมากๆ ค่ะ”
ผู้ชายคนนี้ทำได้แล้ว!
วันนี้คือวันที่เธอมีความสุขมากที่สุดในชีวิต เป็นวันเกิดที่พิเศษที่สุด
ไป๋ยี่เฟยยิ้มและตอบว่า “คุณชอบก็ดีแล้วครับ”
……
ร้านกาแฟกลางเมืองที่ไม่ค่อยมีใครสนใจ
มุมด้านในสุดมีคนนั่งอยู่สองคน และทั้งสองก็วางแก้วกาแฟใบเล็กลง
“นี่คือเป้าหมาย ทำงานเสร็จแล้วได้ห้าล้าน” หนึ่งในผู้ชายคนนั้นยื่นรูปภาพในมือไปอยู่ด้านหน้าฝ่ายตรงข้าม
ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้ากวาดตามอง “สิบล้าน ราคาไม่เปลี่ยน”
ผู้ชายคนนี้หรี่ตาลง “หวังจะรวยเลย?”
“หวังรวยรึเปล่า ในใจคุณรู้ดี”
เขามองลงต่ำ คิดไปคิดมา และพูดว่า “แปดล้าน”
“สิบล้าน”
สุดท้ายเขาก็กัดฟัน “ได้ สิบล้าน! หวังว่าคุณจะทำภารกิจสำเร็จ!”
“เหอะ! บนโลกยังไม่มีเรื่องไหนที่ผมทำไม่สำเร็จ”
เขาไม่ได้ปฏิเสธ และพูดต่อว่า “ตอนนี้ ไป๋ยี่เฟย อยู่ที่ เมืองเทียนเป่ย ประธาน โหวจวี๋กรุ๊ป ข้อมูลอื่นๆ รอคุณมาถึงผมถึงจะส่งให้คุณ”
“อืม” คนคนนั้นดื่มกาแฟอึกสุดท้ายหมด ก็ลุกยืนขึ้น
เขาเห็นแบบนี้ก็รีบพูดเสริมขึ้นมา “ทำให้ไม่เหลือร่องรอยนะ!”
……
เมืองเทียนเป่ย。
หลงหลิงหลิงที่เพิ่งทำธุระเสร็จก็สวมรองเท้าส้นสูงเหยียบเข้ามาในห้องประชุมใหญ่
พอเข้าห้องประชุมเห็นคนสะพายกระเป๋าสีดำ สวมแจ็คเก็ตสีดำ ส่วนสูงอย่างน้อยร้อยเก้าสิบ ใบหน้าโหดเหี้ยม แค่มองก็ไม่อยากมีเรื่องด้วย
หลงหลิงหลิงมองไปที่ฝ่ายต้อนรับ และถามว่าเกิดอะไรขึ้น
ฝ่ายต้อนรับพูดออกมาสองสามประโยค คนคนนี้มาหาท่านประธาน แต่ว่าไม่ได้นัดไว้
หลังจาก หลงหลิงหลิงเข้าใจแล้วก็หมุนตัวเดินกลับไป และถามว่า
“คุณผู้ชายคะ ขอโทษนะคะคุณมาหาใคร?”
“ประธาน ไป๋ยี่เฟย” น้ำเสียงของผู้ชายแหบมาก
หลงหลิงหลิงตกใจ คนที่รู้ว่า ไป๋ยี่เฟยเป็นประธานมีไม่เยอะ คนคนนี้รู้ได้ยังไงกัน?
“คุณผู้ชายคะ คุณได้นัดไว้ไหม?” หลงหลิงหลิงถามต่อ
ผู้ชายคนนั้นตอบว่า “ไม่”
หลงหลิงหลิงรู้สึกลำบากใจ “ไม่ได้นัดก็เข้าไปไม่ได้ค่ะ”
ผู้ชายคนนั้นหยิบรูปภาพใบหนึ่งออกมา “คนคนนี้ให้ผมมา”
หลงหลิงหลิงก้มหน้ามอง และตกใจขึ้นมาทันที นี่คือ นายท่านใช่ไหม คุณพ่อของ ไป๋ยี่เฟย
“งั้นตามฉันมาค่ะ” หลงหลิงหลิงพาผู้ชายคนนี้ไปที่ห้องทำงานของท่านประธาน
ในห้องทำงาน ไป๋ยี่เฟยมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า และถามว่า “มาหาผมทำไม?”
ผู้ชายคนนั้นวางรูปภาพลง และพูดว่า “ผมชื่อ ไป๋หู่ นายท่านเป็นคนให้ผมมาช่วยคุณ”
ไป๋ยี่เฟยเห็นรูปภาพของ ไป๋หยุนเผิง และถามว่า “ช่วยอะไรผม?”
“ช่วยให้คุณมีชีวิตต่อ!” ไป๋หู่ตอบกลับ
พูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็ตกใจ เรื่องนี้ลำบากถึงขั้นนี้แล้วเหรอ?
ช่วยให้เขามีชีวิตต่อ?
ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้ว ครุ่นคิดสักพักก็พูดว่า “รู้แล้ว แต่ว่า คุณคิดว่าทำได้แน่ๆ ใช่ไหม?”
ไป๋หู่ฟังจบเห็นบนโต๊ะของ ไป๋ยี่เฟยมีเครื่องลายคามวางอยู่ ก็เดินตรงไป หยิบขึ้นมา และใช้แรงบีบมัน
แก้วแตกไปแล้ว
ในขณะเดียวกัน ไป๋ยี่เฟยและหลงหลิงหลิงก็เบิกตาโพลง เงียบๆ และไม่ได้พูดอะไรออกมา
เห็นแบบนี้ ไป๋ยี่เฟยก็วางใจ “อืม เดี๋ยวผมให้ ผู้ช่วยหลงจัดที่พักให้คุณ”
“ไม่ต้อง เดี๋ยวผมหาเอง” ไป๋หู่พูดจบก็หมุนตัวเดินจากไป
ไป๋ยี่เฟยส่งเสียงถามออกมาทันที “เขาอยู่ที่ไหน?”
ที่เขาถามหาคือพ่อ ไป๋หยุนเผิง เมื่อก่อนแค่โทรศัพท์คุยกับเขา แต่ก็ไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนกันแน่
“อเมริกา” ไป๋หู่เดินไปตอบไป “เพราะว่าเซี่ยงไฮ้มีพายุ เป็นยืดเวลากลับออกไป”
ไป๋ยี่เฟยฟังจบ ไป๋หู่ก็เดินออกไปเรียบร้อยแล้ว
“พายุ?”
นี่เป็นโอกาสที่ดี!
ในเมื่ออันตรายถึงจุดนี้แล้ว งั้นตอนนี้เขาก็ไม่เห็นความปลอดภัยอะไร ทางที่ดีน่าจะทำตามคำพูดของ ไป๋หยุนเผิง เอา โหวจวี๋กรุ๊ปทำขึ้นมา!
ดูเหมือนเขาไม่จำเป็นต้องปกปิดต่อไปแล้ว
……
แสงไฟยามดึก ไป๋ยี่เฟยออกจากบริษัท ก็โบกรถกลับบ้าน
พอถึงบ้าน ก็เห็น หลี่เสว่ หลี่เสว่สวมชุดนอนผ้าไหมสีชมพู เผยให้เห็นแขนและขาเล็กๆ ขอเธอ ซึ่งมันดึงดูดสายตามาก
“เสว่เอ๋อ……” ไป๋ยี่เฟยกลืนน้ำลายลงคอไป
หลี่เสว่ไม่ทันได้สังเกต และพูดออกมาอย่างไม่สบายใจ “พ่อแม่ย้ายไปที่บ้านพักแล้วค่ะ”
ไป๋ยี่เฟยได้สติกลับ พอเข้าใจแล้ว ก็พูดว่า “ย้ายออกไปก็ดี คนในครอบครัวอยู่ด้วยกันคงจะคึกคักน่าดู!”
หลี่เสว่พูดออกมาว่า “แต่ว่าฉันไม่อยากอยู่กับพวกเขาค่ะ”
ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้วขึ้น จู่ๆ ก็รู้สึกว่า เขาคิดว่า หลี่เสว่อยากอยู่กับเขา ไม่ถูกพ่อแม่รบกวน แน่นอน ว่าเขารู้ ตอนนี้เป็นแค่ความคิดลมๆ แล้งๆ
ความจริง หลี่เสว่ไม่อยากอยู่กับทุกคนก็เพราะว่า หลิวจื่อหยุนสินะ!
ตามด้วยนิสัยของแม่ยาย หลิวจื่อหยุนคงไม่อยากให้ ไป๋ยี่เฟยเข้าไปแน่ๆ ในขณะเดียวกันหลังจากที่ หย่าแล้วก็ยังไม่อยากให้ ไป๋ยี่เฟยมาแย่งกับพวกเขาอีก
เอาเรื่องหย่าไว้ทีหลัง ก็แค่บ้านพัก เขาไม่ได้เอามาใส่ใจ ก็แค่เอามาเอาใจพ่อตาแม่ยายก็แค่นั้น
“ไม่เป็นไรครับ พวกเราอยู่ที่นี่กัน” ไป๋ยี่เฟยยิ้มตอบ
หลี่เสว่เม้มปาก “แม่บอกว่าจะขายที่นี่ค่ะ พรุ่งนี้จะพาคนมาดูห้อง”
ไป๋ยี่เฟยพูดไม่ออก หรือว่าจะให้เขานอนข้างถนนเหรอ?
หลี่เสว่เห็นแบบนี้ก็ถามว่า” ไม่งั้น…..พวกเราไปเช่าห้องพักพวกนั้นกัน?”
ไป๋ยี่เฟยฟังจบก็ยิ้มออกมา “ไม่ต้องหรอก ในเมื่อห้องนี้อยู่ไม่ได้แล้ว งั้นพวกเราก็ไปอยู่ที่บ้านกันเถอะ!”
“หืม?” หลี่เสว่ไม่เข้าใจ หลังจากนั้นก็ถามด้วยสีหน้าไม่ดี “แต่ว่า แม่ฉันเขา……”
ไป๋ยี่เฟยรู้ว่าเธอจะพูดอะไร ก็พูดขึ้นว่า “เสว่เอ๋อ คุณกลับไปเปลี่ยนชุดก่อน พวกเราจะไปกันตอนนี้”
“……ก็ได้ค่ะ!” หลี่เสว่คิดว่าอย่างน้อยตัวเธอเองก็แต่ทำให้แม่ลำบากใจ แต่ว่าเธอทนเห็น ไป๋ยี่เฟยนอนข้างถนนไม่ได้
