บทที่ 242
ไป๋ยี่เฟยยิ้มเจื่อน เขาเองก็จนปัญญาเช่นกัน
โชคดี หลี่เสว่ไม่เป็นไร เพียงแต่หลี่เฉียงตง……
ผ่านไปสักพัก นายท่านหลี่ก็มาด้วย
ตอนหลิวจื่อหยุนได้รับโทรศัพท์ ก็เดินมาอย่างเร่งรีบ ไม่ได้สนใจนายท่านหลี่ อีกอย่างเธอเองก็ไม่พูดกับนายท่านหลี่เช่นกัน
นายท่านหลี่เป็นคนได้ยินโทรศัพท์จากเธอเอง ดังนั้นหลังจากหลิวจื่อหยุนไปแล้ว ตัวเขาจึงโทรหาหลี่ต้าไห่ ให้เขาพาตัวเองมาส่งโรงพยาบาล
เวลานั้นหลี่ต้าไห่ยังแปลกใจ ทำไมนายท่านหลี่ถึงมาอยู่วิลล่าหลันโปกั่งได้?
แต่นายท่านหลี่ไม่ได้พูดอะไรมากนัก และหลี่ต้าไห่ก็ไม่กล้าถามมากเช่นกัน ได้แต่เพียงก้มหน้าพาคนมาส่งที่โรงพยาบาล
สองชั่วโมงให้หลัง แสงไฟในห้องผ่าตัดมืดลง จากนั้นแพทย์ก็ออกมา
“หมอคะ เป็นยังไงบ้าง?”
“หมอ……”
หลังเห็นหมอต่างก็กรูกันเข้ามา
สีหน้าหมอค่อนข้างเรียบเฉย “ตามตัวเต็มไปด้วยบาดแผลช้ำภายนอก ที่สาหัสที่สุดคือส่วนศีรษะ สมองอาจมีการกระทบกระเทือน ส่วนที่เหลือก็ไม่มีอะไรแล้ว”
หลังฟังแพทย์พูดจบ ทุกคนก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แพทย์พูดอีกว่า “อาการกระทบกระเทือนทางสมองต้องคอยสังเกตอาการ พวกเราจะย้ายคนไข้ไปที่ห้องผู้ป่วย พวกคุณอย่าเพิ่งไปรบกวนคนไข้ รอคนไข้ฟื้นก่อนค่อยว่ากัน”
จากนั้นทุกคนก็ตามพยาบาลไปที่ห้องผู้ป่วย แต่อยู่นอกห้อง ไม่ได้เข้าไป
หลี่ต้าไห่ไม่มีแก่ใจจะรั้งอยู่ที่นี่ จึงบอกว่าที่บริษัทมีธุระ แล้วจากไป
หลิวจื่อหยุนถลึงตามองไป๋ยี่เฟย “แกนี่นะ แกไม่เพียงทำให้เสว่เอ๋อเดือดร้อน ยังทำให้พ่อตาตัวเองเดือดร้อนด้วย คนต่อไปก็คือฉันใช่ไหม?”
“แม่……” ไป๋ยี่เฟยร้องเรียกอย่างจนปัญญา
หลิวเสี่ยวอิงกับโจวฉวี่เอ๋อสบตากันอย่างเงียบๆ ว่ากันถึงที่สุดแล้ว พวกเธอนับว่าเป็นคนนอก จึงสอดปากเข้าไปยุ่งไม่ได้โดยสิ้นเชิง
กลับเป็นนายท่านหลี่กล่าวว่า “จื่อหยุนเอ๋ย เรื่องนี้จะตำหนิเขาไม่ได้ เพราะอย่างไรก็ไม่มีใครคิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น”
หลิวจื่อหยุนยังนับว่าเคารพนายท่านหลี่อยู่ จึงทำได้แค่ถลึงตามองไป๋ยี่เฟย เรื่องนี้ถึงยุติลงได้
หลี่เสว่เพราะร้องไห้อย่างหนัก ประกอบกับได้รับความตกใจ เวลานี้จึงหลับอยู่ในห้องผู้ป่วยอีกห้องหนึ่ง
ไป๋ยี่เฟยพูดกับหลิวจื่อหยุนว่า “แม่ครับ แม่กลับไปก่อนดีไหม ผมจะเฝ้าอยู่ที่นี่เอง”
“ฉันไม่กลับ แกอยากกลับก็กลับไปเอง! ” หลิวจื่อหยุนกล่าวอย่างฟึดฟัด
ไป๋ยี่เฟยจนปัญญา จึงมองไปที่หลิวเสี่ยวอิง “ตามผมมาหน่อย”
หลิวเสี่ยวอิงพยักหน้า จากนั้นก็ตามไป๋ยี่เฟยไป
……
“เล่าเรื่องตั้งแต่ต้นจนจบให้ฟังหน่อย” ไป๋ยี่เฟยมองหลิวเสี่ยวอิงด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก
หลิวเสี่ยวอิงกล่าวอย่างตำหนิตัวเองว่า “ฉันเป็นคนลากเสี่ยวเสว่ไปช้อปปิ้งกับฉันเอง ตอนที่ช้อปปิ้งอยู่ก็มีรถตู้คันหนึ่งมาจอดอยู่ตรงหน้าพวกเรา พวกเขาบอกว่าต้องการจะจับตัวฉัน ไม่ยุ่งกับเสี่ยวเสว่ แต่เสี่ยวเสว่ไม่อยากให้ฉันถูกจับตัวไป จึงมาช่วยฉัน ระหว่างที่ยื้อยุดกันอยู่ ลุงก็พุ่งเข้ามา แต่ก็สู้คนพวกนั้นไม่ไหว เลย……”
“สุดท้ายมีชายชุดดำคนหนึ่งยื่นมือเข้าช่วย คนทั้งหมดต่างถูกตีจนล้มคว่ำลง พวกเราถึงรอดมาได้……”
ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้ว “มาจับตัวคุณ? พวกเขาควรจะมาจัดการผมสิ”
หลังจากนั้น ไป๋ยี่เฟยก็โทรหาฉินหัว ถามเรื่องที่เกิดขึ้น ซึ่งไม่ต่างจากที่หลิวเสี่ยวอิงเล่า ตอนแรกฉินหัวตามมาที่โรงพยาบาลด้วย แต่ยังอยู่ในระหว่างการผ่าตัด เขาไม่อาจเสียเวลาได้ จึงได้แต่กลับไปสอบปากคำคนเหล่านั้นที่ถูกจับได้
หลังวางสาย ไป๋ยี่เฟยก็โทรหาไป๋หู่อีกครั้ง บอกให้เขาไปสืบเรื่องนี้
ประมาณหนึ่งทุ่ม หลี่เฉียงตงก็ฟื้น
ทุกคนต่างดีใจกันมาก หลิวจื่อหยุนประคองนายท่านหลี่เดินเข้ามาในห้องผู้ป่วย
หลี่เฉียงตงลืมตาขึ้นเล็กน้อย เห็นคนที่อยู่ในห้องมี หลิวจื่อหยุน นายท่านหลี่ โจวฉวี่เอ๋อ ไป๋ยี่เฟย หลิวเสี่ยวอิง แต่ไม่เห็นหลี่เสว่
“เสว่เอ๋อ……” เสียงของหลี่เฉียงตงอ่อนแรงอย่างมาก
หลิวจื่อหยุนเดินขึ้นหน้า “เสว่เอ๋อไม่เป็นไร ตอนนี้หลับอยู่ในห้องถัดไปนี่ละ”
หลี่เฉียงตงรู้สึกโล่งใจ หลับตาลงอีกครั้ง ก่อนจะเปิดขึ้นอย่างช้าๆ
หลิวจื่อหยุนเห็นภาพนี้จึงกล่าวกับทุกคนว่า “ทุกคนกลับไปก่อนเถอะ! ฉันจะอยู่ที่นี่เอง! “
อันที่จริงเธอเห็นหลี่เฉียงตงเหนื่อยแล้ว สมควรได้พักผ่อน
ไป๋ยี่เฟยมองหลี่เฉียงตง หลี่เฉียงตงเองก็มองไป๋ยี่เฟยเช่นกัน ทั้งสองคนต่างมองสบตากัน สื่อสารกันอย่างเงียบๆ จากนั้นไป๋ยี่เฟยก็เดินนำออกไปก่อน
เมื่อเห็นเหตุการณ์ โจวฉวี่เอ๋อกับหลิวเสี่ยวอิงก็ไม่รั้งอยู่นานนัก เดินออกไปพร้อมกัน ไม่รออะไรมากและจากไปด้วยกัน
นายท่านหลี่กลับไม่ขยับ หลิวจื่อหยุนจึงเกลี้ยกล่อมว่า “คุณพ่อ ดึกมาแล้ว กลับไปก่อนเถอะค่ะ! “
“ไม่เป็นไร ฉันจะอยู่” นายท่านหลี่มีท่าทางมุ่งมั่นอย่างมาก
หลิวจื่อหยุนเกลี้ยกล่อมต่อ “คุณอายุมากแล้ว อยู่ไม่ไหวหรอก ควรกลับไปพักผ่อนก่อนดีกว่า! “
“ไม่เป็นไร ฉันจะอยู่เฝ้าที่นี่เอง”
หลิวจื่อหยุนทำท่าจะขยับปาก กลับไม่รู้ว่าจะเกลี้ยกล่อมเขาอย่างไร
อันที่จริงในใจนายท่านหลี่รู้สึกทุกข์ใจอย่างมาก
สมัยยังหนุ่มเขาเคยทำผิดพลาด เนื่องจากเผชิญปัญหา เขาจึงจงใจทิ้งหลี่เฉียงตงอย่างไม่ไยดี ภายหลัง ตระกูลหลี่เติบโตขึ้น ประกอบกับไม่อาจมีเรื่องอื้อฉาวได้ เขาจึงไม่ได้สนใจครอบครัวของหลี่เฉียงตงมาตลอด
แต่มาถึงตอนนี้ เมื่อเขาแก่ตัวลง และไม่มีอำนาจแล้ว สิ่งที่เขาห่วงใยอย่างแท้จริง กลับเป็นครอบครัวนี้ของหลี่เฉียงตง และครอบครัวของเขาเป็นคนที่ห่วงใยเขาจริงๆ
โดยเฉพาะหลิวจื่อหยุน แม้ชอบพูดจาไม่น่าฟังอยู่บ้าง แต่นั่นก็เป็นการปกป้องครอบครัวนี้ เธอกำลังใช้วิธีของเธอเพื่อปกป้องครอบครัวของเธอ
เห็นหลี่เฉียงตงที่นอนอยู่บนเตียง นายท่านหลี่ก็ไม่สบายใจ หากตอนนั้นเขาไม่เห็นแก่หน้าตาขนาดนั้น ครอบครัวก็จะสามัคคีกันใช่ไหม? เขาก็จะได้รับความสุขในสายใยครอบครัวมากขึ้นอีกหลายปีใช่ไหม?
หลิวจื่อหยุนเลิกเกลี้ยกล่อม ได้แต่ลุกขึ้นไปรินน้ำร้อนให้หลี่เฉียงตง
หลี่เฉียงตงมองนายท่านหลี่ที่นั่งอยู่ข้างเตียง เรียกเบาๆ ว่า “พ่อ……กลับไปเถอะ……”
นายท่านหลี่ตาแดง “พ่อดูแลลูกชาย เป็นหลักการของฟ้าดิน”
ประโยคนี้ ทำให้หลี่เฉียงตงใจลอย ในใจเกิดความรู้สึกหลากหลายขึ้น
