บทที่ 245
“ผมไม่กิน ผมไม่อยากให้เราสองคนลืมอดีตของเราไป”
ไป๋ยี่เฟยยังคงจำได้ว่า ยาแก้พิษเม็ดนั้นสามารถทำให้ความจำและสติปัญญาของคนถดถอยลงได้ เขาไม่ได้สนใจเลยว่าเขาจะกลายเป็นเด็กหรือไม่ แต่ที่เขาสนใจคือความทรงจำของเขากับหลี่เสว่ต่างหาก
เขาไม่อยากให้พวกเขาสองคนหลงลืมกันไป
จบคำ พวกหลิวเสี่ยวอิงก็พูดไม่ออกไปชั่วขณะ
……
ในลานจอดรถของโรงพยาบาล ไป๋ยี่เฟยนั่งรอไป๋หู่อยู่ในรถ
หลังจากนั้นไม่นาน ในมือไป๋หู่ก็หิ้วคนผิวดำเมี่ยมคนหนึ่งมา คนที่อยู่ในมือถูกไป๋หู่ใช้ผ้าอุดปากไว้ ร้อง “อู้อี้” มาตลอดทาง
ที่ด้านหลังไป๋หู่ ยังมีไอ้หัวล้านหลิวกับพี่น้องสองสามคนของเขาตามมาด้วย
ไป๋ยี่เฟยพูดไม่ออกอยู่บ้าง หากเขาบอกว่าเชิญเข้ามาสิ? แต่นี่นับเป็นการเชิญหรือ? นี่นับเป็นการลักพาตัวหรือเปล่า?
เมื่อคิดได้ ไป๋ยี่เฟยก็ลงจากรถ “วิธีที่นายเชิญคนมายังพิเศษเหมือนเดิม”
“อืม” ไป๋หู่พยักหน้า ถึงกับไม่ปฏิเสธเสียด้วย
ในเวลานี้ ไอ้หัวล้านหลิวกับพี่น้องสองสามคนที่อยู่ด้านหลังก็มาถึง
“เจ้านาย” ไอ้หัวล้านหลิวเดินมาหยุดเบื้องหน้าไป๋ยี่เฟย ยิ้มอย่างกระตือรือร้นพลางกล่าวว่า “เจ้านายมีอะไรจะสั่งครับ ผมจะทำสุดความสามารถ”
ไป๋หู่โยนคนผิวดำลงบนพื้น
ดึงผ้าที่อยู่ในปากของคนผิวดำออก “ไอ้เวร! มึงเป็นใคร พวกมึงรู้ไหมว่ากูเป็นใคร ถึงกล้าลักพาตัวกู? “
ไอ้หัวล้านหลิวเตะตาเจียงไปทีหนึ่งอย่างไม่สบอารมณ์ “พูดบ้าอะไรวะ”
“ไอ้หัวล้านหลิว! มึงลักพาตัวกู! ” ตาเจียงเป็นคนผิวดำเมี่ยม แต่ฟันขาวจั๊วะ ซึ่งดูตัดกันอย่างชัดเจน
สำหรับตาเจียง เขาถูกไป๋หู่ลักพาตัวมา ส่วนไอ้หัวล้านหลิวตามมาถึงโรงพยาบาลทีหลัง เมื่อสักครู่จึงไม่เห็นไอ้หัวล้านหลิว
“ฉันลักพาตัวบรรพบุรุษแกสิ! ” ไอ้หัวล้านหลิวด่าไปหนึ่งคำ “ทำตัวดีๆ หน่อย! “
ตาเจียงยันตัวยืนขึ้นจากพื้น พูดอย่างโกรธๆ ว่า “ไอ้หัวล้านหลิว มึงมันสามหาวไม่น้อย ขนาดบรรพบุรุษกูก็จะลักพาตัว? มึงไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม? “
“พอแล้ว! “
ไป๋ยี่เฟยไม่ว่างมาดูพวกเขาด่ากันอยู่ที่นี่
เมื่อไอ้หัวล้านหลิวเห็นไป๋ยี่เฟยโกรธ ก็ยิ้มขอลุแก่โทษทันที “เจ้านาย สั่งมาได้เลยครับ”
ตาเจียงชำเลืองมองไป๋ยี่เฟย พูดอย่างจองหองว่า “เจ้าเด็กทารกคนนี้ เป็นเจ้านาย? ไอ้หัวล้านหลิว แกมันไร้อนาคตเกินไปแล้ว! “
ไอ้หัวล้านหลิวขยิบตาส่งสัญญาณโดยไร้คำพูด
ไป๋ยี่เฟยพูดเสียงเรียบว่า “ยี่สิบล้าน!”
คำพูดที่ตาเจียงต้องการเหน็บแนมอุดปากเขาทันที ในขณะเดียวกัน ดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง มองไป๋ยี่เฟยด้วยความไม่เชื่อถือ
ไอ้หัวล้านหลิวปรายตามองตาเจียง ส่งเสียงเหอะออกมาอย่างจองหอง “นี่นะหรือเรียกไร้อนาคต!”
คิดถึงเมื่อก่อนตอนที่ไป๋ยี่เฟยใช้เงินเป็นพันล้านเพื่อตามหาคน กับเงินยี่สิบล้านนี้ มันเทียบกันได้เหรอ แม้ว่าสุดท้ายจะไม่มีใครได้เงินพันล้านนั้นไปก็เถอะ
ตาเจียงกลืนน้ำลายอย่างไร้อนาคต “ยี่สิบล้าน?”
“ฉันจะให้นายยี่สิบล้าน หากนายช่วยฉันจัดการเรื่องหนึ่ง” ไป๋ยี่เฟยกล่าว
ตาเจียงตกตะลึง “ให้ยี่สิบล้านจริงเหรอ”
ยี่สิบล้าน! โคตรรวยเลย! มิน่าไอ้หัวล้านหลิวถึงเรียกว่าเจ้านาย!
ไป๋ยี่เฟยกล่าวอีกครั้งว่า “นายจะรับไหม”
ตาเจียงรีบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว ท่าทางหยิ่งผยองเมื่อสักครู่หายไปหมดเกลี้ยง “รับ! รับสิ!”
ได้เงินไม่เอาก็โง่สิ!
……
สถานบันเทิงตี้หวง
นี่เป็นถิ่นของชิงหยูแห่งทางตะวันตก
จะว่าไปแล้ว แต่ละเขตต่างมีลักษณะเฉพาะของตัวเอง
ไอ้หัวล้านหลิวแห่งเขตเหนือ สามารถต่อสู้ได้
ตาเจียงแห่งทางตะวันออกเป็นพวกมักมากในกาม เขตที่เขาอยู่ มีแต่สถานเริงรมย์มากมาย
ชิงหยูแห่งทางตะวันตกชอบเงินทอง ไม่ว่าจะทำอะไรก็ต้องเป็นเงิน สถานบันเทิงตี้หวงแห่งนี้ก็คือหนึ่งในตัวแทนของพวกเขา
ส่วนต้าส้งแห่งทางใต้ เป็นพวกมีใจทะเยอทะยาน แต่ไม่มีสมอง จึงไม่มีค่าพอให้กล่าวถึง
ชิงหยูในเวลานี้กำลังนั่งอยู่ในห้องทำงานประธานของสถานบันเทิงตี้หวง พลางถือโทรศัพท์เล่นเกมอยู่ในมือ
ในห้องยังมีลูกน้องของตัวเองยืนอยู่สองสามคน
“ลูกพี่ คนพวกนั้นล้วนปิดปากมิดชิด ทางครอบครัวก็ติดสินบนไว้แล้ว ไม่มีทางพูดจามั่วซั่วแน่”
ชิงหยูไม่ได้เงยหน้า เพียงพยักหน้าส่งเสียงอืมออกมา พลางถามอีกครั้งว่า “ตอนนี้ผู้หญิงที่ชื่ออิงอะไรนั่นอยู่ที่ไหน”
“ข่าวเมื่อเช้านี้ เราไปที่เขตวิลล่าหลันโปกั่งมา พวกเราลงมือไม่ถนัด……” ลูกน้องกล่าวอย่างลำบากใจ
ชิงหยูขมวดคิ้ว “เธอรวยขนาดนั้นเชียว อาศัยอยู่วิลล่าหลันโปกั่ง?”
“ซุนเหว่ยนี่ยังไงกัน ผู้หญิงแบบนี้แหย่เล่นได้เหรอ?”
ลูกน้องไม่กล้าตอบ
ผ่านไปสักพัก เกมของชิงหยูดูเหมือนจะจบแล้ว เขาวางโทรศัพท์ลง เงยหน้าขึ้น ใบหน้าซูบตอบปรากฏต่อหน้าลูกน้อง “คิดหาวิธีล่อเธอออกมาให้ฉัน! “
พอลูกน้องได้ยินก็พยักหน้าตามๆ กัน แต่ยังคงกังวลอยู่บ้าง “ลูกพี่ คราวก่อนทำไม่สำเร็จ ประธานของโหวจวี๋คนนั้นจะต้องไหวตัวทันแล้วแน่ กลัวว่าจะลงมือได้ยากแล้ว”
“กลัว? ” ชิงหยูถลึงตามองเขา “กลัวกับผีสิ! “
“โหวจวี๋ของเขายอดเยี่ยม แต่ต่อให้เขายอดเยี่ยมแค่ไหนก็เป็นแค่นักธุรกิจคนหนึ่ง นักธุรกิจก็แค่พวกไร้น้ำยา ยังจะมาสู้พวกพี่น้องเราได้เหรอ?”
“ใช่ ๆ ๆ ……” ลูกน้องพากันเออออ
