บทที่ 248
ตาเจียงยิ้มแหะๆ กับไป๋ยี่เฟย “ผมสู้ไม่ไหวจริงๆ”
โชคดี ตอนที่ไอ้หัวล้านหลิวกำลังจะสู้ไม่ไหว ก็มีรถตู้แต่ละคันทยอยกันมาจอดที่ข้างทางอย่างรวดเร็ว
หลังรถตู้หยุดลง ก็มีคนกลุ่มใหญ่ลงมาเสียงดังพึ่บพั่บ โอบล้อมพวกเขาไว้อย่างรวดเร็ว
เมื่อชิงหยูเห็นดังนั้นก็หวาดกลัวสุดขีด
เดิมทีเขานึกว่าไอ้หัวล้านหลิวกับตาเจียงจะเรียกคนมาที่นี่ อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาถึงครึ่งชั่วโมง ไหนเลยจะรู้ว่านี่เพิ่งจะผ่านไปแค่ไม่กี่นาที ก็มีคนมามากขนาดนี้แล้ว อย่างต่ำก็น่าจะห้าถึงหกสิบคนเห็นจะได้
ไอ้หัวล้านหลิวเมื่อเห็นว่าพี่น้องตัวเองมา ก็กลับไปยืนข้างกายไป๋ยี่เฟยทันที
ส่วนตาเจียง ก็ไม่มีทางทางหวาดกลัวเหมือนเมื่อกี้อีกแล้ว
ไอ้หัวล้านหลิวปรายตามองตาเจียง ส่งเสียงถุยออกมา
ตาเจียงไม่สนใจ แต่กลับทำตัวน่าเกรงขามขึ้นมาแทน “พวกพี่น้อง สู้มัน! ตีพวกมันให้คว่ำไปเลย!”
พอลูกน้องได้ยินตาเจียง ในมือก็ถือไม้กระบอง บุกเข้าไปพร้อมกัน
ไอ้หัวล้านหลิวก็ไม่ยอมน้อยหน้า สั่งให้พี่น้องของตัวเองบุกเข้าไปเช่นกัน
สนามรบอันดุเดือดได้เริ่มขึ้นแล้ว
สิบนาทีให้หลัง คนของชิงหยูทั้งหมดก็ถูกล้มคว่ำนอนสิ้นท่าอยู่บนพื้น รวมทั้งตัวชิงหยูเองด้วย
ซุนเหว่ยนั่งจ้ำเบ้าลงกับพื้น สีเลือดที่อยู่บนใบหน้าถูกพัดหายไปเกลี้ยง คนทั้งหมดต่างสับสนมึนงง รู้สึกเหมือนจะสลบลงได้ทุกเมื่อ
ชิงหยูได้ถูกลูกน้องสองคนของไอ้หัวล้านหลิวกดไว้
“พวกแกจะทำอะไร? ไม่ใช่ฝีมือกูสักหน่อย มีสิทธิ์อะไรมาตีพวกกู?”
ไป๋ยี่เฟยมองเขาอย่างเย็นชา กำลังจะพูดอะไร กลับมีเสียงไซเรนของตำรวจดังใกล้เข้ามา
พอได้ยินเสียง ไป๋ยี่เฟยก็ขมวดคิ้ว
ไอ้หัวล้านหลิวเห็นเช่นนี้จึงกล่าวเตือนว่า “เจ้านาย ตำรวจมาแล้ว รีบไปกันเถอะ!”
อย่างรวดเร็ว ทุกคนต่างขับรถไปยังทางตรงกันข้ามทันที
ชิงหยูเห็นเช่นนี้ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก โชคดีที่ตำรวจมา ไม่อย่างนั้นวันนี้เขาคงต้องส่งมอบที่นี่แล้ว
ซุนเหว่ยกลับไม่คิดเช่นนั้น ไป๋ยี่เฟยไม่กล้ารั้งอยู่ที่นี่ จะต้องเพราะกลัวถูกจับแน่ จริงด้วย ใครจะยอมเข้าซังเตกัน? แต่เรื่องในวันนี้เขาไม่มีทางปล่อยไปทั้งอย่างนี้แน่!
ผ่านไปไม่นาน รถตำรวจก็มาถึง
ฉินหัวกับตำรวจอีกสองสามนายทยอยกันลงมา
“ทุกคนอย่าขยับ!”
สำหรับคนกลุ่มหนึ่งที่กำลังนอนอยู่บนพื้นแล้ว คำพูดนี้จึงดูเหมือนเป็นการสบประมาทอยู่บ้าง
พวกเขาล้วนถูกซ้อมจนลุกไม่ขึ้น ยังจะขยับตัวอีกได้ยังไง?
หลังซุนเหว่ยเห็นฉินหัว ก็รีบแผดร้องทันที “คุณตำรวจ โชคดีที่พวกคุณมา หากคุณไม่มาผมคงไม่รอดแล้ว!”
“เจ้าไป๋ยี่เฟยประธานของโหวจวี๋คนนั้น เพราะผมไม่ยอมให้เขากู้เงิน เลยหาคนมาซ้อมผม! คุณดูหน้าผมสิ!”
ฉินหัวขมวดคิ้ว คนนั้นคือไป๋ยี่เฟย?
เมื่อกี้ตอนอยู่บนรถ อีกทั้งรถก็อยู่ไกล เขาจึงมองไม่เห็นว่าเป็นใคร
แต่ในเมื่อไม่มีหลักฐาน เขาไม่มีทางพูดอะไรมาก ดังนั้นจึงหันไปทางกลุ่มชิงหยูถามว่า “แล้วพวกเขาเป็นอะไร?”
ชิงหยูเขาตระหนักดี ซุนเหว่ยเองก็รู้ คนหนึ่งเป็นพวกด้านมืด อีกคนเป็นประธานของธนาคารจู้ติ่ง สองคนนี้ถูกซ้อมอยู่ด้วยกัน นี่จะต้องแก้ตัวลำบากอยู่บ้าง
ซุนเหว่ยหุบปากไม่พูดอะไร หากอธิบายเรื่องนี้ได้ไม่ดี เมื่ออธิบายแล้ว คนที่จะเข้าซังเตก็คือเขา
ฉินหัวมองซุนเหว่ย โบกมือหนึ่งที “พาตัวไปให้หมด!”
พวกตำรวจต่างคุมตัวคนทั้งหมดไป
……
พอไปยี่เฟยกลับมาถึงโหวจวี๋กรุ๊ป ก็เรียกหลงหลิงหลิงมาหาทันที “คุณรีบไปติดต่อประธานบริษัทเหล่านั้นที่เคยเชิญไปทานข้าวก่อนหน้านี้เดี๋ยวนี้เลย บอกให้พวกเขาถอนเงินออกจากธนาคารจู้ติ่งให้หมดภายในสามวัน!”
ผ่านไปไม่นาน ฉินหัวก็โทรศัพท์มา
“เป็นฝีมือนาย?”
เขาถามอย่างตรงไปตรงมา ไม่พูดเรื่องอะไร ถามเพียงเป็นฝีมือนายใช่ไหม
หากไม่ใช่ ก็จะถามว่าที่เขาทำอยู่คือเรื่องอะไร? ต่อให้ไม่ถามอะไรก็ต้องตอบ อย่างนั้นไม่ว่าคำตอบจะเป็นอะไร ก็ล้วนยอมรับว่าตัวเขาทำทั้งสิ้น
ไป๋ยี่เฟยตอบว่า “ไม่ใช่”
หลังฉินหัวรู้คำตอบก็ไม่พูดอะไรมาก วางสายไปทันที
เวลานี้ เฉินห้าวถือเอกสารเข้ามา “เจ้านาย อยู่นี่หมดแล้วครับ”
ไป๋ยี่เฟยรับเอกสารมา ในนั้นเป็นข้อมูลทั้งหมดของจู้ติ่งที่เฉินห้าวไปสืบมา มีแม้กระทั่งหลักฐานที่จู้ติ่งยักยอกเงินหลวงและปลอมแปลงบัญชี
พอเห็นสิ่งนี้แล้ว ไป๋ยี่เฟยก็ส่งเสียงเยาะหยันออกมา “ฉันจะไม่ยอมให้แกได้ฟื้นตัวแน่!”
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้คิดจะเอาซุนเหว่ยให้ตายตั้งแต่แรก เป็นซุนเหว่ยทำตัวเอง ต้องการจะยั่วโมโหเขา เขาย่อมไม่มีทางเลิกราแค่นี้แน่!
……
พวกชิงหยูสอบปากคำไม่ได้อะไรจริงๆ ซุนเหว่ยเองก็ไม่พูด ฉินหัวจนปัญญา ทำได้แค่เอาเรื่องที่ชกต่อยกันมาตั้งข้อหา ขังพวกเขาไว้สองสามวัน
แต่ซุนเหว่ย เพราะมีอิทธิพลหนุนหลัง จึงถูกคนประกันตัวออกไป คนที่ประกันตัวซุนเหว่ยคือซุนฮุย
ตอนแรกซุนฮุยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พอลงจากรถจู่ๆ ก็ได้รับหลายข่าวติดๆ กันว่า บริษัทในเมืองเทียนเป่ย ต่างแห่กันถอนเงินออกจากธนาคารจู้ติ่งบริษัทแล้วบริษัทเล่า จึงรู้ทันทีว่าเกิดเรื่องแล้ว
ผลคือพอหาตัวซุนเหว่ยเจอ ก็คิดไม่ถึงว่าเขาจะอยู่โรงพัก
พอขึ้นรถมา ซุนฮุยก็เปิดปากด่ายกใหญ่ “แกเคยสัญญาอะไรกับฉันไว้ ไหนบอกจะจัดการให้เรียบร้อยไง? หา? แกรู้ไหมตอนนี้มีบริษัทหลายสิบแห่ง ถอนเงินออกไปกันหมดแล้ว
“ฉันให้แกส่งของขวัญไปขอโทษ แกก็ดีนัก ไปล่วงเกินคนจนได้! แกมันสมองหมูใช่ไหม หา?”
“ฉันเก็บแกไว้มีประโยชน์อะไร ทำอะไรก็ไม่ได้เรื่องดีแต่ก่อปัญหา!”
“เงินหลายหมื่นล้านหายไปหมดแล้ว!”
ซุนฮุยถลึงตามองซุนเหว่ยอย่างโกรธจัด “ถ้าไม่ใช่เพราะชื่อเสียงของจู้ติ่ง ตอนนี้ฉันคงปล่อยแกทิ้งไปแล้ว!”
ซุนเหว่ยลนลาน “ประธานซุน งั้นพวกเราจะทำยังไงกันดี?”
